คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : หักเหลี่ยมรักจ้าวดวงใจ - 8
ไฟตรงระเบียงสว่างจ้าเมื่อดวงตะวันหล่นหายไปหลังทิวเขาสูงสลับซับซ้อน
คเชนทร์ยืนอิงขอบระเบียงมองหมู่ดาวบนฟากฟ้า
ในมือถือแก้วเหล้าทรงกลมไว้กระดกดื่มไปเรื่อยๆ
“ฉันมีของมาฝากแกด้วย”
เขาเหลียวกลับมามองหน้าคนพูด
แล้วมองต่ำลงไปที่การ์ดแต่งงานสีทองหรูหราในมืออนุทิน
“เอาวางไว้ตรงนั้นแหละ”
ถึงไม่เปิดดูก็รู้ว่าเป็นของใคร
“ฉันไม่เข้าใจแกเลยไอ้เชน
จำเป็นไหมที่แกต้องยอมทุกอย่างขนาดนี้”
“ฉันไม่ได้ยอม แค่ปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่เขาเลือกแล้วก็เท่านั้น”
และหันมาชี้หน้าเพื่อนด้วยแก้วเหล้าในมือ “แก…
ไม่ควรพูดเรื่องฉันต่อหน้าคนอื่นไอ้นุ”
“พูดไปเถอะค่ะ
ไว้ใจพวกหนูได้” เด็กสาวหนึ่งในสองรายที่ถูกหอบหิ้วมาจากกรุงเทพฯ
เอ่ยขึ้นพร้อมกับทำท่ารูดซิปปาก
“ผมไม่ชอบพูดเรื่องส่วนตัวให้คนที่ไม่สนิทฟัง”
เด็กสาวที่คเชนทร์คาดว่าน่าจะอายุอานามไม่พ้นรั้วมหาวิทยาลัยหน้าเจื่อนสนิท
ปิดปากเงียบกริบไปเลย
“เออๆ เลิกพูดก็ได้
ว่าแต่แกเรียกฉันขึ้นมาทำหอกอะไรถึงนี้ ดูสิ… น้องเขาเลยต้องมาลำบากลำบนด้วยเลย”
ระยะทางที่ค่อนข้างไกลจากตัวเมืองและถนนลูกรังตรงทางเข้าไร่
เล่นเอาสาวๆ ของอนุทินก้นระบมและบ่นกระปอดกระแปดตลอดทางไม่หยุด กว่าจะถึงเสียได้
“ฉันจะทำรีสอร์ต”
“แกมีเงินพอเหรอ”
คเชนทร์ทิ้งตัวลงนั่งอย่างจริงจัง
“มี… พอที่จะสร้างเนื้อสร้างตัวได้นั่นแหละ”
อนุทินรู้ว่าคเชนทร์ได้เงินปันผลส่วนหนึ่งมาจากบริษัทนำเข้าและส่งออกของคนเป็นพ่อ
แต่ไม่รู้ว่ามากพอที่จะมาตั้งตัวด้วยการทำธุรกิจที่ต้องใช้ทุนหนา
“แกจะเอาขนาดไหนละ สิบล้าน
หรือร้อยล้าน”
“หลักสิบก็พอ
ถ้ามันปังคอยว่ากันอีกที”
“ฉันยังมองไม่เห็นว่ามันจะปัง
มีแต่ป่ารกทึบ แล้วไร่ชาเล็กๆ บนหุบเขาเตี้ยๆ”
“พรุ่งนี้… แกจะได้เห็น”
วันนี้อนุทินมาถึงจนค่ำมืดแล้วจึงมองไม่เห็นอย่างที่เขาเห็น
พรุ่งนี้พอไก่ขัน เขาจะพามันไปดูสิ่งสวยงามที่ถูกซุกซ่อนเอาไว้ในป่ารกทึบ แล้วมัน…
จะเปลี่ยนคำพูดแทบไม่ทัน
“แล้วไหนเมียแก
ตั้งแต่มาฉันยังไม่เห็น” อนุทินวาดแขนไปกอดสองสาวแล้วจุมพิตเบาๆ
ที่ไหล่เปลือยเปล่าของคนทางซ้าย
ชักอยากเห็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเพื่อนเสียแล้ว
จากในรูปที่เคยเห็นนั้นสวยจับใจ แต่ไม่รู้ว่าตัวจริงจะสวยอย่างนั้นไหม
“เขาอยู่บ้านใหญ่”
“อ้าว…
มีบ้านใหญ่บ้านเล็กอีก นี่อย่าบอกนะว่าแกแยกบ้านกันนอน”
“ฉันแต่งเพราะอยากได้ที่
ไม่ได้อยากได้เมีย พรุ่งนี้พอดูที่เสร็จ แกเรียกทีมงานของแกมาเลยนะ ฉันจะทำเลย”
“ใจร้อนตลอด”
“ฉันไม่ชอบหายใจทิ้งไปวันๆ
มันเสียเวลา ถ้าจะให้ดี ปีใหม่นี้ฉันต้องได้รับลูกค้า”
“โห… ไอ้เชน
นี่มันเดือนห้าแล้วไหม”
“ถ้าแกทำไม่ได้
ฉันจะให้บริษัทอื่นมาทำ” ว่าแล้วก็อิงหลังกับโซฟาไม้
เหลือบตามองมาอย่างคาดคั้นต้องการคำตอบ
“มันก็ต้องได้ไหมวะ”
“ก็แค่นี้”
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผลงานค่า
ขอให้สนุกและมีความสุขกับการอ่านนะคะ
ดารารินทร์
ความคิดเห็น