คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : พิศวาสร้ายลวงใจรัก - 8 (Rewrite)
(ป๊าไทม์ VS แม่ฝน)
เพชรตะวันยืนกำหมัดอยู่ที่หน้าประตู
คำสนทนาของทั้งคู่ดังชัดทุกถ้อยคำเพราะฝ่ายนั้นยืนคุยอยู่หลังประตู
คนโดนหักหลังไม่ทันตั้งตัวสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นด้วยความคับแค้นแน่นในอก
แค่เดินเข้าไปตั๊นหน้าชายโฉดหญิงชั่วมันคงไม่พอที่จะเจ็บ… แบบตายทั้งเป็น!
รถสปอร์ตคันสีขาวตีวงกว้างเข้ามาจอดหน้าร้านขนมไทยเพียงฝน
หอมระรินยืนถือถุงขยะสีดำอย่างเหม่อๆ ไม่ยอมทิ้งมันลงถังจนเขาต้องเดินไปสะกิด
คนเหม่อหันขวับไปมองอย่างตกใจ
“คิดอะไร”
“คิดถึงคุณ ขอคุยด้วยหน่อยสิคะ” หอมระรินทิ้งขยะลงถังแล้วเดินนำไปทางหลังร้าน
พิมพ์พระจันทร์ออกไปจ่ายตลาด หล่อนคิดว่าน่าจะตกลงกับเขาได้ทันก่อนเจ้านายสาวจะกลับมา
“รับผิดชอบ”
เพชรตะวันสอดมือลงไปในเกาะเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง
จ้องหน้าใสชื่อของผู้หญิงตรงหน้าที่เพิ่งพ่นคำว่า ‘คุณต้องรับผิดชอบ’ มาใส่หน้าเขาแบบเอาเป็นเอาตายไม่กะพริบ
“ด้วยการ” หากแต่ย้อนถามอย่างใจเย็นเมื่ออีกฝ่ายที่มาดมั่นจะให้เขารับผิดชอบนักหนามีอาการประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
มือเรียวเย็นเฉียบบีบเข้าหากันแล้วเค้นความต้องการออกมา “จดทะเบียนสมรสกับฉัน!”
“บ้าน่าคุณ ผมแค่จูบเองนะ ไม่ได้ล่วงละเมิดทางเพศ” เพชรตะวันยังคงต่อรองอย่างใจเย็น
น้ำเสียงของเขาราบเรียบไม่รุนแรงและยืนอยู่ในท่วงท่าสบายๆ
“แบบหลอกๆ”
“ฮะ… หลอกๆ” คราวนี้เขาตกใจจริงๆ
เลยโพล่งถามเสียงดั่งลั่นอย่างลืมตัว
หอมระรินพุ่งเข้าไปตะครุบปิดปากเขาแล้วกำชับ
“เบาๆ ได้ไหม”
เพชรตะวันมองหน้าสวยใสแสนซื่ิออย่างไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ‘ยายหอมคิดจะเล่นบ้าอะไรเนี่ย’ แล้วขยับถอยออกมาก้าวหนึ่ง
สายตายังจดจ้องอยู่ที่ดวงหน้าสวยใสแสนซื่อไม่กะพริบ
“ตกลงไหม” กล้อมแกล้มถามย้ำพลางสบตาอีกฝ่ายอย่างมีหวัง
แต่จะบ้าเหรอ… ใครจะเขาจะยอมแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่เคยทำอะไรไปมากกว่าจูบเล่า!
“แล้วแฟนคุณ”
“เขาไม่พร้อม แต่หอมรีบ”
“ผมต้องการคำอธิบาย”
ทั้งสองไม่ได้คุยกันเดี๋ยวนั้น
หากแต่พากันออกไปคุยที่ร้านอาหารกึ่งผับบนดาดฟ้าของโรงแรมแห่งหนึ่งหลังเลิกงานแทน
พิมพ์พระจันทร์เท้าเอวหมับ
หัวเสียกับพี่ชายที่ฉกตัวหอมระรินไปแล้ว... ก่อนหน้าที่จะมาถึงไม่กี่นาทีเอง
“ทำไมบ๊วยไม่ห้าม”
“บ๊วยห้ามไม่ทัน จู่ๆ คุณไฟก็โอบเอวพาหอมออกไป บ๊วยก็ได้แต่ยืนตะลึง”
“จะบ้าตาย! เพราะเจ๊คนเดียวเลย
ไม่น่าฝากปลาย่างให้แมวเอาไปเก็บทั้งที่ก็รู้ว่า…” อดขโมยกินไม่ได้
หอมทั้งขาว สวย หมวย อึ๋ม เออ… มันจะเหลือเหรอ!
พิมพ์พระจันทร์กุมขมับอย่างกลัดกลุ้ม
แต่พอมาคิดอีกทีก็ดีเหมือนกัน ได้ยายหอมเป็นสะใภ้ ดีกว่าได้ยายปิ่นปาริชาติเป็นไหนๆ
“ฟ้องแม่ดีไหมน้า หรือว่า… ต่อรองก่อนดี”
ระหว่างที่น้องสาวกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก
พี่ชายตัวแสบกลับนั่งมองหน้าหอมระรินไม่ละสายตา เดรสแขนกุดคอวีสีขาวมุขที่เขาจัดการซื้อให้ใส่ก่อนพาขึ้นมานั่งกินบรรยากาศบนร้านอาหารหรูหราลอยฟ้าแห่งนี้
ช่วยให้หล่อนดูสวยสง่าไม่เหมือนตอนใส่ชุดพนักงานที่ดูหวานสดใส
มันตราตรึงจนเขาไม่อยากละสายตาไปมองทางไหนเลย…
“ไม่สั่งอาหารสักหน่อยเหรอคะ” ถามแล้วเหลือบมองบริกรที่เข้ามายืนจนขาแข็งแล้วเขายังไม่คิดจะสั่งอาหารเป็นการเตือน
เขาเอาแต่นั่งมองหล่อนอยู่นั่นแหละ
“อ้อ…” รีบหันไปสั่งอาหารเป็นภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว
แล้วบริกรก็เดินออกไป
“อันจริงเราไปกินร้านอาหารธรรมดาๆ ก็ได้”
“คิดจะขอผู้ชายแต่งงานทั้งที ก็ลงทุนหน่อยสิหอม”
“อะไรนะคะ นี่หมายความว่าหอมต้องจ่ายทั้งหมดเหรอ...” บ้าน่ะสิ อาหารแต่ละอย่างที่เขาสั่งไปน่ะ ซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมได้เลยน่ะ
แค่ไวน์แดงขวดเดียวก็ซัดไปเป็นแสนแล้ว “...เราย้ายร้านกันไหมคุณ”
“ไวน์มาแล้ว”
หอมระรินหลับตาแน่น ‘นี่ฉันต้องกลับไปขายกระเป๋าแบรนด์เนมมาจ่ายค่าอาหารมื้อนี้จริงใช่ไหม!’
ก็สมบัติถูกยึด
บัตรเครดิตที่ได้มามีวงเงินน้อยนิด ใช้มาอาทิตย์หนึ่งเหลือไม่ถึงสองแสน
จ่ายค่าไวน์ได้ขวดเดียวเองนะ!
บริกรรินไวน์ใส่แก้วทรงสูงทั้งสองใบแล้วผละออกไป
ชายหนุ่มอมยิ้มอยู่เบื้องหลังแก้วไวน์ขณะยกมันขึ้นมาจิบอย่างอารมณ์ดี
ความเจ็บแค้นใจที่มีเจือจางลงไปมากก็เพราะได้แกล้งหล่อนเลยนะ
“ไม่ชิมหน่อยเหรอ ไวน์แพงๆ รสชาติเยี่ยมนะ”
หอมระรินมองคนตรงหน้าและกัดปากแน่น
ที่เขาจงใจขยี้คำว่า ‘แพง’ แล้วมองหน้ากัน แม้สีหน้าจะนิ่งเนี้ยบ
หากแต่นัยน์ตากลับแพรวพราวเจ้าเล่ห์ที่สุด
‘หล่อนกำลังคิดผิดอยู่หรือเปล่าที่กำลังขอให้เขาช่วยเป็นสามี... หลอกๆ’ แล้วคว้าไวน์มาดื่มรวดเดียวจนหมด อ้า… รสชาติดีจริง
ด้วย ดีกว่าเหล้าที่เจ๊จันทร์เอามากรอกปากให้กินแก้กลุ้มเสียอีก
เขารินให้หล่อนดื่มอีกแก้ว
และอีกแก้ว เรื่อยๆ จนมึนเมาก็ถามออกมา
“ทำไมถึงรีบอยากแต่งงาน”
หอมระรินสลัดศีรษะขับไล่อาการมึนงงแล้วตอบตรงๆ “ถ้าหอมไม่แต่งงานกับใครสักคน หอมต้องไปเป็นเมียผู้ชายที่ไม่ได้รัก
หอมไม่อยากเป็นเมียผู้ชายคนนั้น”
เพชรตะวันสบตาคู่สวยที่มีน้ำใสๆ
ไหวระริกอยู่ข้างใน หล่อนคงกำลังปวดใจน่าดู
“สมัยนี้เขาไม่จับคลุมถุงชนกันแล้ว”
“คำขอของแม่ หอมขัดไม่ได้ แต่ถ้าหอมไม่โสดแม่คงเลิกราไปเอง” นัยน์ตาฉ่ำน้ำทอดมองมาอย่างอ้อนวอน
เพชรตะวันหมุนแก้วไวน์ในมือเป็นวงกลมแล้วถามย้ำ “เราต้องแต่งงานกัน”
“ค่ะ หอมขอแค่จดทะเบียนสมรสหลอกๆ ใบเดียว
ไม่ต้องจัดงานแต่งงานอะไรให้สิ้นเปลือง”
“ได้เหรอ”
“หอมจัดการได้ค่ะ พรุ่งนี้เราไปจดทะเบียนสมรสกัน”
ไวน์แทบพุ่ง
เพชรตะวันกลืนมันลงคออย่างลำบาก ขณะจ้องหน้าสาวสวยที่มัดมือชกทุกทาง ‘กะให้ดิ้นไม่หลุดเลยใช่ไหม หอมระริน!”
“ไม่เร็วไปหน่อยเหรอ”
“แม่ให้เวลาหอมหนึ่งอาทิตย์ในการตัดสินใจ พรุ่งนี้คือวันสุดท้าย”
<<<อ่านแล้วถูกใจ กดสับตะไคร้ตรงนี้>>>
555 ไวน์แทบพุ่งเลยไหม เจอนุ้งหอมไวไฟยิ่งกว่า
ขอให้สนุกกับการอ่าน ติดใจอย่าลืมกดสับตะไคร้
ชอบใจฝุดๆ ก็รัวแป้นคอมเม้นท์เม้าท์มอยกันเน้อ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ
ดารารินทร์
ความคิดเห็น