คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คลั่งรักเมีย(ลับ) - 6
ดารัณอุตส่าห์เตรียมคำพูดเอาไว้มากมายในคืนนั้น
ทว่าพศวีร์ไม่กลับมานอนที่บ้าน
เขาหายเงียบไปไม่ยอมรับสายจากเธอ ไม่ยอมกลับเข้าบ้านทั้งคืนเลยด้วย
อาหารที่ทำไว้รอท่าเย็นชืด
คำขอโทษถูกเก็บกลืนเอาไว้ในใจก่อนจะผล็อยหลับไปแบบไม่รู้ตัว
ร่างบางเล็กในชุดนอนกางเกงขายาวผ้าเนื้อนุ่มผุดลุกจากโซฟาภายในห้องรับแขกเมื่อถูกป้าแม่บ้านเขย่าปลุกซ้ำๆ
“ป้าอมร พี่วีร์กลับมาหรือยังคะ”
ดารัณถามพลางยกมือขึ้นมาขยี้ตา
“ยังเลยค่ะ ไปนอนในห้องเถอะนะคะ
นอนตรงนี้ตัวเย็นเฉียบไปหมดแล้ว ประเดี๋ยวก็ไม่สบาย”
“เดียร์เผลอหลับไปน่ะค่ะ
ป้าอมรจะเข้าครัวเหรอคะ”
“ค่ะ อยากกินอะไรคะ ป้าจะทำให้”
“อะไรก็ได้ค่ะ
ไม่สิ…เดียร์เข้าไปทำเองดีกว่า เดียร์จะทำอาหารเช้าไปง้อพี่วีร์ที่ทำงาน”
พศวีร์ไม่ได้หายไปไหนไกลเลย
เขาหมกตัวอยู่ในห้องลับข้างห้องทำงานภายในโรงแรมตั้งแต่เลิกงาน
เหล้าเหมือนจะเป็นเพื่อนคลายทุกข์ที่ดีที่สุดในคืนนั้น เขาดื่มมันจนหมดสติไปตั้งแต่เมื่อไรไม่อาจรู้ได้
แต่ตื่นได้เพราะมีคนเขย่าเรียกนี่เอง…
“พี่วีร์คะ สายแล้วนะตื่นเถอะ”
พศวีร์พยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นมา
ช่างยากเย็น เขาตวัดมือมาขยี้เบาๆ แล้วยกเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง
แสงจ้าสาดเข้ามาภายในห้องนอนลับ เงาร่างบางเล็กในชุดกระโปรงบานสั้นเหนือเข่าค่อยๆ
ก้าวเข้ามาใกล้เขาอีกครั้งหลังจากเปิดม่านทึบออกจนสุด
มีเพียงผ้าม่านผืนบางที่ยังกางป้องแสงไม่ให้สาดแรงจนเกินไป
แต่เพียงเท่านั้นก็ทำให้ดารัณเห็นภาพรกๆ
ภายในห้องลับได้อย่างชัดเจนเต็มตา และประมวลผลจากภาพได้ไม่ยากว่าพศวีร์อาละวาดกวาดทุกสิ่งภายในห้องลงพื้นด้วยอารมณ์โกรธที่รุนแรงระดับไหน
ขวดเหล้า แก้วเหล้า กรอบรูปของคุณย่าถึงได้แตกละเอียดแทบเป็นผุยผงเช่นนั้น
เธอทำใจดีสู้เสือ
ขยับเข้ามาบอกกับร่างสูงสง่าในชุดทำงานตัวเดิมที่นอนมองมาด้วยน้ำเสียงสดใสเอาใจใส่...
“ลุกขึ้นมาอาบน้ำเถอะค่ะ
เก้าโมงเช้าแล้ว วันนี้เดียร์ทำอาหารเช้ามาให้พี่วีร์ด้วยนะคะ”
“ฉันขอร้องหรือไง”
แม้ฤทธิ์เหล้าจะค้างอยู่ในกระแสเลือดทำให้เกิดอาการมึนงงหลงลืมอยู่บ้าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาจำได้ขึ้นใจคือกำลังโกรธเธอ โกรธมากกับสิ่งที่เธอสร้างขึ้นอย่างจงใจ รวมถึงเรื่องที่เธอเป็นลูกสาวแท้ๆ ของทองกรนั่นก็ด้วย คำพูดร้ายกาจจึงหลุดปากออกมาเพราะความเจ็บปวดใจไม่มีความรู้สึกอื่นใดมาเจือปน
“เดียร์ทำมาให้เองค่ะ
เดียร์อยากขอโทษที่ทำผิดไป”
“สมองมีแค่นี้เหรอดารัณ เธอโกหกฉัน
ทำผิดต่อฉัน เอาอาหารเช้ามื้อหนึ่งมาง้อก็พอ…งั้นเหรอ?”
ดารัณสะดุ้งตกใจเมื่อพศวีร์โก่งคอตะโกนใส่หน้าด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นจริงจัง
เขาไม่กลัวว่าใครจะแตกตื่นนอกจากเธอเพราะห้องเก็บเสียงได้เป็นอย่างดี
เธอพยายามปลอบใจตัวเองไม่ให้กลัว
ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นถ้าเราได้พูดกันอีกครั้งหลังจากนี้
“พี่วีร์ยังโกรธอยู่
งั้นเดียร์ออกไปรอข้างนอกนะคะ ไว้ใจเย็นกว่านี้ค่อยพูดกันใหม่”
ดารัณยอมถอยออกมาก่อนเพราะพูดอะไรไปก็คงไม่เข้าหูคนกำลังโกรธ
รอให้เวลาผ่านไปสักชั่วโมงค่อยคุยกันใหม่น่าจะดีกว่านี้
เธอทรุดตัวลงที่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงานหน้าห้อง
มองตะกร้าอาหารที่วางไว้บนโต๊ะเอกสารอีกตัวด้วยความรู้สึกแย่กับสิ่งที่ทำลงไป
พี่วีร์โกรธมากๆ
นั่นแสดงให้รู้ว่าเขาเป็นห่วงเธอมากขนาดไหนและเป็นห่วงมากกว่าครั้งไหนๆ
เธอทำเกินไปจริงๆ
แต่มันก็จำเป็นจริงๆ เช่นกัน
เธอไม่อาจพูดความจริงในเรื่องนี้กับใครได้
ทั้งคุณย่าพวงแก้วและพ่อผู้ให้กำเนิดต่างกำชับไม่ให้พูดความจริงกับใครทั้งนั้นว่าเธอเป็นใครมาจากไหน
รวมถึงไม่ให้บอกใครว่าพ่อบังเกิดเกล้าของเธอยังมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้ด้วย
ดารัณเก็บความลับนี้ไว้ตั้งแต่เดินเข้ามาในตระกูลวาณิชธนากิจ
ปิดบังตัวตนที่แท้จริงเพราะไม่อยากกลับไปอยู่กับพ่อด้วยเหตุผลมากมาย
ทำเหมือนว่าพ่อของเธอนั้นตายไปจากโลกใบนี้แล้ว แล้วพ่อก็หายไปจากชีวิตเธอจริงๆ
หายไปนานมาก จำได้ว่าครั้งล่าสุดที่พ่อแอบมาหาคือตอนที่เธอเรียนจบมหาวิทยาลัยใหม่ๆ
เจอกันแป๊บเดียวพ่อก็หายไปอีกสามปีกว่าจะกลับมาเจอหน้ากันเมื่อสามวันก่อน…
อย่างไม่ตั้งใจ ไม่ได้นัดหมาย แต่เป็นแผนการของพ่อที่หลอกล่อให้เธอออกไปไกลถึงเชียงรายเพื่อพบหน้ากันแบบลับๆ
สายเรียกเข้าดังเตือน
ดารัณก้มมองหมายเลขโทรศัพท์บนหน้าจอสมาร์ตโฟนด้วยสีหน้าเหน็ดเหนื่อยใจ
ทิ้งไว้ครู่หนึ่งว่าจะยอมรับสายเมื่อพ่อที่ตายยากที่สุดในโลกโทร.มาหา
“ค่ะ เดียร์กลับมาถึงตั้งแต่เมื่อวาน”
“…”
“เดียร์ขอตัวทำงานก่อนนะคะไว้ค่อยคุยกันใหม่”
“…”
“ยังไม่ได้ตัดสินใจเลยค่ะ
เอาไว้คุยกันวันหลังนะคะ”
“…”
“ค่ะ จะว่าเดียร์ยื้อเวลาก็ได้
เดียร์รักทุกคนที่นี่ไปแล้ว เดียร์ไม่อยากแต่งงานออกไปอยู่ที่อื่น”
“…”
“อย่าเพิ่งมาเลยค่ะเราเพิ่งจะเจอกันเอง
แค่นี้นะคะ”
พศวีร์ยืนนิ่วหน้าอยู่หลังประตูห้องทำงาน
พยายามจับใจความจากคำพูดของดารัณแล้วค่อนข้างมั่นใจว่าน่าจะเป็นพ่อเธอที่โทร.มา
แต่งงานอย่างนั้นเหรอ?
แต่งกับใคร?
นายหัวสักการอย่างนั้นเหรอ?
ความคิดเห็น