คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : หัวใจใยเสน่หา - 1 (4)
ทัตต์ดนัยตัดสายมารดาเดินไปที่รถยนต์พีพีวีคันสีดำสำหรับใช้งานภายในไร่ สมองครุ่นคิดปะติดปะต่อในสิ่งที่มารดาเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี หลายครั้งที่ท่านพยายามเตือนเขาเรื่องชลทิศกับแฟนสาว แต่ทุกครั้งที่เราคุยกัน บาลิกาจะปฏิเสธเสมอว่าไม่มีอะไร รู้จักกันแค่ผ่าน ๆ เพราะทำงานอยู่ในวงการเดียวกัน
แต่พอมารดาพูดให้ฟังแบบนี้ เขาชักไม่มั่นใจ…
ทัตต์ดนัยขับรถออกจากไร่แสนตะวันตรงเข้ากรุงเทพฯ ทันที เขาต้องการสะสางปัญหานี้ให้จบแบบเด็ดขาดก่อนที่เธอจะเดินทางในช่วงสายของวัน ไม่อยากค้างคาใจ ไม่อยากรัก ไม่อยากรอเก้อ ถ้าเธอไปเพราะมีเป้าหมายใหม่แต่ไม่ยอมบอกกันตามตรงทว่าบาลิกาไม่ได้อยู่ที่เพนต์เฮาส์ เธอน่าจะเดินทางไปยังสนามบินเพื่อรอขึ้นเครื่องแล้ว
ทัตต์ดนัยเร่งรีบออกมาจากเพนต์เฮาส์ของบาลิกา ปรี่ตรงไปหาเธอที่สนามบินทันที ทว่าพอไปถึงที่นั่นแล้วชายหนุ่มกลับพบมารดาแทนที่จะเป็นแฟนสาว เราเดินสวนกันตรงโถงทางเดินมายังลานจอดรถพอดี
สันกรามคมชัดนูนขึ้น เมื่อทัตต์ดนัยบดมันเข้าหากันเพื่อข่มอารมณ์ “แม่มาทำอะไรที่นี่”
“ฉันก็มาดูให้แน่ใจไง…ว่ายายบัวไปจากชีวิตแกแล้วจริง ๆ” ท่านตอบอย่างไม่แยแสใส่ใจสีหน้าและแววตาจับผิดของบุตรชาย นอกจากเดินลิ่ว ๆ ออกไปยังลานจอดรถ
ทัตต์ดนัยเดินตามมาขวางหน้ามารดาไม่ยอมให้ขึ้นรถไปง่าย ๆ เมื่อมีคำถามมากมายที่ต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้
“แม่…หรือน้าบุษกันแน่ที่ทำให้บัวไปจากผม” เริ่มไขว้เขวไม่เชื่อน้ำคำของมารดา เพราะพิจารณาดูแล้วเหมือนว่าเขากำลังถูกเป่าหูให้เชื่อเรื่องเท็จมากกว่าเรื่องจริง
ที่ผ่านมามารดาไม่ได้เห็นด้วยที่เขาคบหาดูใจกับบาลิกา เพราะน้าบุษกรเป็นหม้ายสาวที่เคยทำตัวไม่น่ารักกับท่านมาก่อน บิดาของเขาเป็นนายตำรวจมือปราบที่มีชื่อเสียงและเสียชีวิตไปเมื่อแปดปีก่อน ตอนมีชีวิตอยู่ท่านทำงานหนักไม่ค่อยได้กลับบ้านและโยกย้ายตามคำสั่งไปเรื่อย ๆ แถมเวลานั้นยังมีข่าวลือหนาหูว่าน้าบุษกรเข้ามาพัวพันกับบิดาจนเป็นเหตุให้มารดาขอหย่าเพราะเข้าใจผิด
แต่บิดาไม่ยอมหย่า และเวลาก็ได้เป็นเครื่องพิสูจน์ให้เห็นว่าน้าบุษกรเป็นแค่หม้ายสาวที่เข้ามาหลงรักบิดาฝ่ายเดียว
แต่ก็นั่นแหละ…มารดาของเขาเป็นพวกทิฐิแรงกล้า ถ้าเกลียดก็คือเกลียด ไม่มีคำว่าตรงกลาง ไม่รู้จักคำว่าให้อภัย แฟนสาวของเขาจึงพลอยโดนลูกหลงไปด้วย
“ไม่ว่าจะเป็นฉันหรือนางบุษก็ไม่สำคัญแล้วมั้ง เพราะแกก็เห็นแล้วว่ายายบัวมันเลือกไปกับคนอื่น…ไม่ได้เลือกที่จะอยู่กับแก หัดตาสว่างได้แล้ว แล้วก็กลับไร่ไปแยแสใส่ใจผู้หญิงที่ฉันหามาให้จะดีกว่า”
“แม่ก้าวก่ายชีวิตผมเกินไปแล้วนะ โอเค…เรื่องงานแม่จะบงการผมยังไงก็ได้ ผมยอมได้ทุกอย่างถ้าเห็นว่าดี แต่เรื่องหัวใจแม่ไม่มีสิทธิ์”
“แกเป็นลูกฉันนะปราปต์ และฉันก็เป็นแม่ที่ดีที่กำลังทำให้แกพบเจอกับความเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไป”
“กับผู้หญิงที่เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้น่ะเหรอแม่”
“แกก็ลองมีลูกกับยายแป้งสักคนสิ จะได้รู้ว่าฉันหาความเจริญมาให้แกจริงหรือเปล่า”
คุณนายทรรศิกาตอบอย่างเชือดเฉือนก่อนจะเดินเลี่ยงไปขึ้นรถ พอเปิดประตูรถออกนางหันมากำชับอีกครั้งอย่างจริงจัง
“สิ่งที่ฉันอยากได้จากแกมีแค่นี้ หวังว่าแกจะทำให้ฉันได้อย่างใจหวัง หลังจากนั้นแกอยากจะเป็นอิสระฉันก็ไม่ว่า หลานคนเดียวฉันเลี้ยงได้”
“บัวก็มีหลานให้แม่ได้”
“หลานฉันต้องไม่มีเลือดชั่วของนางบุษมาเจือปน รับไม่ได้…ฉันเกลียดมัน!”
ทัตต์ดนัยกำหมัดแน่นแล้วฟาดกับเสาต้นใหญ่ใกล้มือ ก่อนจะเดินกลับไปที่รถของตนด้วยอารมณ์พาล ๆ พลางสบถลั่นในใจเมื่อรถแล่นออกมาจากท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ
‘ก็แค่เลือดก้อนเดียว ถ้าแม่อยากได้ผมจะทำให้!’
-----------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคะ
ขอให้สนุกและมีความสุขกับดรามาที่หลงเข้ามาเสพ (มามะมามะ)
เสพแล้วถูกใจรีบเข้า Meb ไปเปย์ e – book มาอ่านต่อยาว ๆ ได้เลยจ้า
อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบยังไง กดหัวใจ ไม่ก็คอมเมนต์แซ่บ ๆ
เป็นกำลังใจให้พี่ปราปต์กับน้องแป้งด้วยน้า
ดารารินทร์
ความคิดเห็น