คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คลั่งรักเมีย(ลับ) - 5
“เดียร์…ทางนี้” ธนนท์กวักมือเรียกไหวๆ
ในใจร้อนรนจนอยากจะร้องไห้ออกมา
ดารัณเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของเพื่อนก็รีบลากกระเป๋าตรงมาหา
“รอนานไหม”
“รอตั้งแต่เมื่อวานแล้วไหม”
ธนนท์แอบตัดพ้อพลางมุ่ยหน้าใส่
เมื่อวานตนโทร.ไปตามตั้งหลายรอบ
ตั้งแต่พศวีร์ตามมาอาละวาดข่มขู่ที่โรงแรมจนกระทั่งกลับไป
แต่ดารัณไม่ยอมเปิดเครื่องเลย เงียบกริบเป็นเป่าสากอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้
กว่าจะติดต่อกันได้ก็ตอนที่เธอจะกลับมากรุงเทพฯ นี่เอง
“ขอโทษ พี่วีร์ว่าไงบ้าง”
ดารัณไม่คิดว่าจะผิดแผนอะไรได้มากขนาดนี้
เธออุตส่าห์วางแผนเอาไว้อย่างรอบคอบมาเป็นอาทิตย์ๆ กว่าทุกอย่างจะลงตัว
“พี่แกน่ะสุดแสบ ทำฉัน…เฮ้ย!”
ธนนท์เจ็บจี๊ดขึ้นมาที่ใจ “ทำฉันชวดคืนวันที่แสนหวานน่ะสิ
พี่วีร์ไล่สุดหล่อที่แกยอมจ่ายเงินซื้อตัวมาประเคนให้ฉันกลับกรุงเทพฯ ไปไม่พอ
ยังมายกเลิกซื้อสินค้าจากบริษัทฉันทั้งล็อตเลย ฮือ…ฉันตายแน่เลยนางเดียร์
ฉันต้องถูกไล่ออกแน่ถ้าเถ้าแก่รู้ว่าฉันคือต้นเหตุของเรื่องนี้”
ดารัณถึงกับหน้าเสีย ใจคอไม่ค่อยจะดีแล้วสิ
เธอรู้ว่ายามพศวีร์โกรธจะโหดแค่ไหน!
“แกต้องเคลียร์เรื่องนี้ให้ฉันด้วย
ฉันไม่อยากตกงานตอนนี้” ธนนท์แทบร่ำไห้
“โอเคๆ แกอย่าเพิ่งเครียดไปเลยนะ
เรื่องนี้ฉันผิดเอง ถ้าพี่วีร์จะเอาเรื่องใครสักคนก็ต้องเป็นฉันไม่ใช่แก”
รับปากไปก็ใช่ว่าจะไม่กลัวผลกรรมที่กำลังจะตามมานะ
แต่ไม่อยากทำให้ธนนท์ต้องเสียขวัญมากไปกว่านี้
การออกหน้ารับผิดชอบเองจึงเป็นสิ่งดีที่เธอควรแสดงออกให้ธนนท์ได้รู้สึกคลายใจ
“ชีวิตฉันกับม้าฝากไว้ที่แกเลยคนเดียวเลยนะตอนนี้
แกต้องพูดกับพี่วีร์ให้ได้นะเว้ย ถ้าฉันตกงานขึ้นมา...หม่าม้าต้องอดตายไปกับฉันด้วย”
“ได้สิ ได้แน่!”
ดารัณพยายามปั้นน้ำเสียงให้ดังหนักแน่นบอกออกไปอย่างมั่นใจ
ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน…
เธอเลือกที่จะตรงไปหาอนิรุทธ์ก่อน
เขาคือเกราะกำบังภัยชั้นดี
เวลาที่เธอมีปัญหากับพศวีร์ก็มักจะให้เขาเป็นทัพหน้าพาเข้าบ้านเสมอ
“เห็นพี่รุทธ์ไหมคะ”
เธอถามพนักงานที่เดินออกมาจากออฟฟิศในส่วนของฟาร์มวัวเนื้อและวัวนมที่อนิรุทธ์ควบคุมดูแล
“อยู่ในออฟฟิศค่ะ
เพิ่งกลับมาจากท้ายฟาร์มเมื่อกี้นี้เอง”
ดารัณเผยยิ้มบางๆ
เป็นการขอบคุณแล้วดิ่งตรงเข้าไปหาอนิรุทธ์ในห้องทำงาน
“ว่างไหมคะ” ผลักประตูเข้ามาแล้วถึงถาม
อนิรุทธ์เหลือบตามองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้ากันจริงจัง
“โดนปล้นเลขาฯ ไปสามวัน งานกองเต็มโต๊ะเลย จะรับผิดชอบยังไงดี…ไหนว่ามาซิยายตัวแสบ?”
“เดียร์ช่วยเคลียร์ให้ก็ได้ แต่…”
เขาขยับเข้ามายืนยิ้มแฉ่งเอาอกเอาใจ
“อะไรอีก” อนิรุทธ์หลิ่วตามองไม่ไว้ใจ
มายืนยิ้มอ้อนแบบนี้ต้องหาอะไรมาให้เขาซวยไปด้วยอีกแน่เลย
“ช่วยพาเข้าบ้านหน่อยได้ไหมคะ”
“ตอนออกไปละกล้าดีนัก
ตอนกลับเข้ามาทำเป็นหงอกลัวจะโดนเล่นงาน มันน่าช่วยไหม”
อนิรุทธ์ตีหน้าขรึมให้น้องกลัว
“เดียร์รู้ว่าพี่รุทธ์ไม่เคยใจร้าย
ไม่เหมือนพี่วีร์หรอก นี่ถ้าเดียร์เดินเข้าบ้านโทงๆ คนเดียว เดียร์ตายแน่”
“รู้สินะว่าตัวเองทำผิด”
ดารัณทำหน้าม่อยเดินเข้ามาทรุดตัวนั่งคุกเข่าข้างเก้าอี้ทำงานของอนิรุทธ์
รวบมือเรียวยาวขาวเหลืองมากุมพลางพูดจาออดอ้อน “รู้ค่ะ
ถึงได้มาหาเกราะกำบังภัยถึงที่นี่ไงคะ”
“ไปไหนมา ทำไมต้องโกหก”
“เดียร์ไม่อยากให้พี่วีร์ส่งปวิธตามไปคุมนี่คะ
เดียร์อยากเที่ยวคนเดียวให้สบายใจดูสักครั้ง”
“แน่ใจนะ”
“แน่ค่ะ” ดารัณหลบตาวูบแล้วลุกขึ้น
“นะคะ ช่วยเดียร์สักครั้ง ต่อไปเดียร์จะไม่ทำอีกแล้ว”
อนิรุทธ์ชักมือออกมากอดอก
“เฮียวีร์สั่งให้พี่จัดการให้เด็ดขาดถ้าเดียร์กลับมาถึงบ้าน
ถ้าพี่ไม่จัดการมันจะลงมือเอง”
“พี่รุทธ์จะไม่ช่วยใช่ไหม”
“แน่สิ ครั้งนี้เดียร์ทำเกินไป
รู้ไหมว่าทุกคนเขาเป็นห่วง พี่ต้องจัดการ หรือจะให้เฮียวีร์จัดการดีล่ะ”
“ไม่ค่ะ พี่รุทธ์จัดการน่ะดีแล้ว
ดีกว่ามากๆ ด้วย”
“ดี!
ครั้งนี้จะได้รู้ว่าแท้จริงพี่เป็นคนใจร้ายแค่ไหน” อนิรุทธ์พูดแบบไม่ยิ้มเลย
นัยน์ตาคู่คมปลาบที่จ้องมองมายังเยือกเย็นน่าหวั่นเกรง
หน้าน้อยๆ ซีดเผือดแทบไม่เหลือสีเลือด เอาจริงๆ
อนิรุทธ์ไม่เคยใจร้ายกับเธอมาก่อนเลย ไม่เคยสักครั้งเดียว เธอจึงกลัวจนตัวสั่นนิดๆ
คาดเดาไม่ได้เลยว่าจะถูกเขาลงโทษอย่างไร
“สามเดือนนับจากวันนี้เป็นต้นไป
ห้ามเดียร์ออกไปจากอาณาจักรวาณิชธนากิจอย่างเด็ดขาด
ยกเว้นว่าต้องออกไปเพื่อทำงานหรือไม่ก็ไปกับพี่”
“สามเดือนเลยเหรอคะ”
“น้อยไป?” เลิกคิ้วเข้มๆ
ถามอย่างข่มขู่
“ก็ได้ๆ สามเดือนก็สามเดือน
แค่อึดใจเดียวเอง” เพราะถ้าไม่ใช่ครั้งนี้
ดารัณก็ไม่เคยออกไปไหนมาไหนคนเดียวอยู่แล้ว สามเดือนก็เหมือนสามวันสบายมากสำหรับเธอ
“อย่าลืมคิดด้วยล่ะว่าจะขอโทษเฮียวีร์ยังไง
พี่บอกก่อนเลยว่าไฟลุกท่วมอยู่ในใจเฮียวีร์มาสามวันแล้ว ถ้าพลาด…คือจบไม่สวยแน่”
ความคิดเห็น