คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หัวใจใยเสน่หา - 1 (3)
“แล้วไอ้ตัวดีมันหนีไปไหน”
คุณนายทรรศิกายืนกอดอกถามสาวใช้ของลูกชายที่นั่งพับเพียบอยู่บนพื้นพรมสีแดงกำมะหยี่คู่กับรัมภาพัชร์ ภายในห้องโถงรับแขกจึงเอ็ดอึงไปด้วยเสียงเข้ม ๆ ของท่านแต่เพียงผู้เดียว
“น่าจะกลับไร่ไปแล้วค่ะ”
“งั้นป้าก็เอายายหนูนี่ไปส่งให้มันที่ไร่ ถ้ามันมีปัญหาให้มาเคลียร์กับฉันด้วยตัวเอง”
“คุณนายคะ” รัมภาพัชร์ชูมือขอพูดสักคำหลังจากนั่งฟังมานาน
“อะไร?”
“ถ้าคุณปราปต์ไม่ถูกใจแป้ง คุณนายเมตตาให้แป้งอยู่รับใช้ที่นี่ได้ไหมคะ”
“คนรับใช้ฉันมากมาย เธอไปอยู่กับตาปราปต์น่ะดีแล้ว” หยุดสนทนาหันไปพยักหน้าไล่ป้าอี้ให้ออกไปก่อน
ป้าอี้ค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปรอข้างนอก รัมภาพัชร์มองตามนางตาละห้อย ก่อนจะหันมามองร่างสูงระหงอวบอิ่มของคุณนายทรรศิกาที่ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา เหมือนมีเรื่องจะสนทนากันยาว
“ก่อนมา…มารตีบอกเธอว่ายังไง”
“ปะ…ไปอยู่กับเขาก็ทำตัวให้ดี ๆ ให้เขารัก ให้เขาหลง อย่าทำให้เขาต้องถีบหัวส่งกลับมาอยู่ในจุดเดิม ไม่อย่างนั้น…” รัมภาพัชร์จุกอกพูดไม่ออก สถานการณ์ตอนนี้มันบีบคั้นเธอให้ตันไปเสียทุกทาง
“อะไร” คุณนายทรรศิกาถามเสียงขรึมรบเร้าให้รีบตอบ
“ไม่อย่างนั้นจะให้กลับไปขายตัวค่ะ”
“เธอก็เลือกเอา…ว่าจะไปอยู่ดูแลเอาอกเอาใจตาปราปต์ที่ไร่แสนตะวัน หรือจะกลับไปขายตัวอยู่กับมารตีที่ร้านอาบอบนวด”
คุณนายทรรศิกาเดินกลับขึ้นห้องนอนทันทีที่พูดจบ กิริยาท่าทางของท่านดูเลือดเย็นไม่ต่างจากคนเป็นบุตรชายเลย รัมภาพัชร์ถึงกับน้ำตาคลอเพราะถูกกดดันรอบด้าน เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ร้องไห้ตอนเดินออกมาหาป้าอี้ที่ยืนรออยู่ข้างนอก
“ตกลงจะไปไหนคะ ป้าจะได้ไปส่ง” ป้าอี้ได้ยินทุกคำสนทนาเพราะยืนฟังอยู่หน้าประตูอย่างตั้งใจ
“ไปหาคุณปราปต์ที่ไร่แสนตะวันค่ะ”
ป้าอี้พารัมภาพัชร์มาที่ไร่แสนตะวัน แหล่งกำเนิดผลิตภัณฑ์น้ำตาลทรายและน้ำเชื่อมยี่ห้อแสนหวานที่ส่งขายทั้งในและต่างประเทศจนเจ้าของร่ำรวยมหาศาล
เมื่อคืนมาถึงกันดึกมากแล้ว รัมภาพัชร์เลยได้นอนกับป้าอี้ที่ห้องแม่บ้านชั้นล่าง ขณะที่ทัตต์ดนัยไปนั่งดื่มสังสรรค์กับเพื่อนสนิทกลับมาเกือบเช้า เขากับเธอจึงเผชิญหน้ากันอีกครั้งที่โต๊ะอาหารเช้า
รัมภาพัชร์ยืนตัวลีบเมื่อดวงตาดุกระด้างของทัตต์ดนัยจ้องเป๋งมาที่เธออย่างไม่พอใจ
“ฉันไล่เธอไปแล้วไม่ใช่รึไง กลับมาทำไม”
“คุณนายให้กลับมาดูแลคุณปราปต์ค่ะ” ป้าอี้ที่เดินออกมาจากครัวชิงตอบเสียเอง นางวางจานอาหารเช้าไปพูดไป “ยังบอกด้วยว่า…ถ้าคุณปราปต์มีปัญหาให้ไปเคลียร์กับท่านด้วยตัวเอง”
นางรวบถาดใบเล็กมากอดประคองต่ำ ๆ มองเจ้านายหนุ่มด้วยสายตานิ่งเรียบไร้ความเกรงกลัว ทัตต์ดนัยมองตอบสายตานางแล้วนั่งลงโดยไม่พูดอะไร
“งั้นป้ากลับก่อนนะคะ”
หัวใจของสาวน้อยกระตุกวูบหันมามองหน้าป้าอี้ไม่อยากให้ทิ้งเธอไปในตอนนี้ ป้าอี้เพียงแตะมือกับแผ่นหลังของเธอเป็นการให้กำลังใจก่อนจะเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ
“จะกินไหม…นั่งลง!”
“คุณปราปต์กินเถอะค่ะ เดี๋ยวแป้งไปกินในครัว”
“เจียมตัวดีนี่ งั้นก็รีบไปให้พ้นหน้า”
รัมภาพัชร์แอบเม้มปากหมั่นไส้คนใจยักษ์ที่ตั้งป้อมรังเกียจเธอตั้งแต่แรกเจอเมื่อหันหลังเดินกลับเข้าครัว อยากจะตอกหน้ากลับให้เจ็บ ๆ เหลือเกิน…ว่าถ้ามีทางเลือกที่ดีกว่านี้เธอจะไม่ย้อนกลับมาหาเขาอย่างแน่นอน!
ทัตต์ดนัยหมดอารมณ์กินเหมือนกัน ชายหนุ่มกระแทกช้อนลงบนจานข้าว ลุกเดินออกไปโทร.หามารดาด้วยอาการหัวเสีย
“แม่ทำแบบนี้ทำไม ทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าผมมีบัวอยู่ทั้งคน”
“แล้วตอนนี้แม่นั่นมันอยู่กับแกไหมล่ะ”
“แม่พูดเหมือนรู้ว่าบัวจะไป…”
“นางบุษมันป่าวประกาศไปทั่วว่าลูกสาวจะไปทำงานในห้องเสื้อชื่อดังที่มิลาน ทำไมฉันจะไม่รู้” คุณนายทรรศิกาชิงตอบก่อนที่บุตรชายจะพูดจบ และพูดเตือนสติด้วยความปรารถนาดี “ปราปต์ นางบุษมันไม่ได้สนใจเศรษฐีใหม่อย่างแกหรอกนะ มันน่ะอยากให้ลูกสาวได้ผู้ชายที่รวยกว่าแกถึงได้รีบส่งไปอยู่เมืองนอก แกจำชลทิศได้ไหม…ลูกชายคุณหญิงนวลพรรณ”
“ครับ”
“ยายบัวได้ไปทำงานในที่ดี ๆ แบบนั้นก็เพราะมีชลทิศเป็นหุ้นส่วน แล้วยังมีกิจการอีกมากมายหลายประเทศที่ไปลงทุนทิ้งไว้ แกลองคิดดูนะปราปต์ สองคนนี้ต้องมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันถึงขั้นไหน…ถึงได้เกื้อกูลกันได้มากมายขนาดนี้ พี่น้องกันก็ไม่ใช่ จะว่ารู้จักมักจี่กันดีก็เพิ่งไม่นานมานี้เอง เพราะชลทิศเพิ่งจะกลับมาพักผ่อนที่เมืองไทยได้แค่สามเดือน”
-----------------------------------------------------------------------
พี่ก็ถามได้ว่ากลับมาทำไม เขาว่าคู่กันแล้วก็งี้แหละ ไม่แคล้วกันหรอกจ้า
(ป.ล. น้องแป้งฝากบอกในใจ ถ้ามีทางเลือกที่ดีกว่าก็ไม่กลับมาหรอกย่ะ! 555)
ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคะ
ขอให้สนุกและมีความสุขกับดรามาที่หลงเข้ามาเสพ (มามะมามะ)
เสพแล้วถูกใจรีบเข้า Meb ไปเปย์ e – book มาอ่านต่อยาว ๆ ได้เลยจ้า
อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบยังไง กดหัวใจ ไม่ก็คอมเมนต์แซ่บ ๆ
เป็นกำลังใจให้พี่ปราปต์กับน้องแป้งด้วยน้า
ดารารินทร์
ความคิดเห็น