พิศวาสลวงบ่วงราคี

ลำดับตอนที่ #5 : พิศวาสลวงบ่วงราคี - 5

อีบุ๊คพี่ไทม์กับหนูฝนมาแล้วจ้า ใครรอโหลดอยู่เชิญจิ้มเลยจ้า

>>>ลิงก์สำหรับโหลด E-book<<<

หรือคลิกที่ภาพก็ได้นะคะ

เช้ามาพาฝนออกไปหางานทำอยู่หลายที่ แต่พอเห็นนามสกุลกมลเวชที่เพิ่งล้มละลายไปก็มีแต่คนปฏิเสธไม่รับเข้าทำงาน สาวน้อยเดินไปตามบาทวิถีของเมืองหลวงอย่างท้อแท้แต่ไม่ท้อถอย เชิดหน้าขึ้นสู้ด้วยการกลับมาตั้งหลักที่บ้านเช่าหลังเล็กพร้อมกับของกินและโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่

เมื่อคืนหล่อนกำแค่เงินปึกนั้นออกมาแต่ไม่ทันคว้ากระเป๋าสะพายมาด้วย ไปสอบกับทางโรงแรมแล้วก็ได้กลับคืนมาแค่กระเป๋าเปล่าๆ โทรศัพท์กับเงินไม่กี่ร้อยบาทไม่ได้คืนมาหรอก แม่บ้านที่ทำความสะอาดยืนยันว่าเก็บมาได้แค่นี้ หล่อนไม่อยากเอาเรื่องก็เลยยอมให้ทั้งที่รู้แก่ใจว่าถูกขโมยไป

พาฝนไม่เห็นแม่อยู่ในห้องเช่าเท่ารูหนูก็ตกใจ วิ่งออกไปถามห้องข้างๆ ว่าเห็นท่านไหมก็ไม่มีใครเห็น กลับมาถึงเห็นว่ามีจดหมายวางอยู่บนโต๊ะเตี้ยๆ ใกล้ประตูทางออกของบ้าน บอกว่าท่านออกไปทำธุระอีกสองวันจะกลับมา แต่ไม่บอกว่าธุระที่ไหน

ความกังวลใจรุมเร้าให้หล่อนถอนใจอย่างกลัดกลุ้ม คิดไม่ออกเลยว่ามารดาจะไปที่ไหนได้…

พาฝนมองซิมการ์ดใหม่เอี่ยมในมือแล้วจัดการประกอบเข้ากับโทรศัพท์เครื่องใหม่ เลือกที่จะใช้เบอร์ใหม่เพราะอยากหนีไปจากทุกคน รวมทั้งผู้ชายใจร้ายที่ทิ้งหล่อนไปทันทีที่ครอบครัวล้มละลาย และจัดเก็บเบอร์โทรศัพท์ที่จำเป็นไว้ในตัวเครื่องเพียงเท่านั้น รวมทั้งเบอร์ของผู้ชายห่ามๆ ทว่าจิตใจดีที่ช่วยเหลือเธอเมื่อคืน

‘ถ้าอยากมีงานทำที่ดีกว่านี้ก็โทรมา’

คนห่ามบอกอย่างนั้นก่อนจะยัดนามบัตรใส่มือให้ พาฝนกวาดมองตัวอักษรสีทองบนนามบัตรแล้วสะดุดตากับคำว่า ‘ไร่ศุภสิน’

“เหมือนเคยได้ยินมาก่อนเลย” สาวน้อยพยายามนึก แล้วถ้อยคำเลือนรางจากคำบอกของบิดาก็หวนกลับเข้ามาใจความทรงจำทีละนิดๆ

‘ถ้าไม่มีพ่อแล้วฝนกับแม่ลำบาก หนูไปที่ไร่ศุภสินนะลูก บอกกับเจ้าของไร่ว่าหนูคือลูกสาวของพ่อ’

แล้วท่านก็ตัดสินใจหยิบปืนขึ้นมาจอขมับแล้วเหนี่ยวไก นาทีนั้นหล่อนไม่ได้สนใจคำบอกของบิดาเพราะช็อกจนสติดับ และวุ่นวายอยู่กับปัญหาครอบครัวหลังจากเผาศพบิดา จนวันนี้ผ่านมาสองเดือนแล้ว หากเขาไม่ให้นามบัตรใบนี้มาหล่อนก็คงจะลืมสนิท

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกวาดมองรายละเอียดในนามบัตรอีกครั้ง ก็รู้ว่าคนห่ามทว่าใจดีคนนั้นชื่อ...

“สิงห์คำ เสาแก้ว ผู้จัดการไร่ศุภสิน เขาเป็นผู้จัดการไร่นี่เอง”

สาวน้อยอมยิ้มเมื่อนึกถึงหน้าหล่อเหลาและผิวขาวเหลืองแบบหนุ่มเมืองเหนือ เขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหล่าเอาการมากคนหนึ่งเลยนะ การแต่งตัวก็เข้ายุคเข้าสมัย ทว่าคงความเท่ไว้ในแบบของตัวเองได้เป็นอย่างดี

“หรือว่าฝนจะไปสมัครงานกับคุณดีนะ” พาฝนมีความหวังขึ้นมา

งานอะไรก็ไม่เกี่ยงทั้งนั้น แต่ถ้าหากเขาเมตตาช่วยให้ได้ทำงานการตลาดที่ร่ำเรียนมาจะขอบพระคุณยิ่ง...

คุณเพียงฟ้านั่งรถสองแถวเข้ามาที่ไร่ศุภสินแล้วมองเงินทอนในมือที่เหลือเพียงไม่กี่บาท จากเงินสองพันบาทที่ลูกสาวให้ไว้เมื่อเช้าก่อนออกไปหาทำงาน เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก็พบกับความสดที่ทำให้รู้สึกดีตรงหน้า

ไร่ศุภสินอุดมไปด้วยธรรมชาติที่สมบูรณ์แบบและสวยงามจนไม่อาจละสายตา วันนี้ท้องฟ้าสว่างใส เมฆสีขาวก้อนเล็กก้อนน้อยถูกลมพัดไปติดแต้มเต็มท้องฟ้า คุณเพียงฟ้าสูดอากาศยามสายที่คงความสดชื่นไว้เป็นอย่างดีเข้าเต็มปอด กลิ่นดินและกลิ่นป่าบนภูเขาช่างหอมละมุน

เคยฟังจากสามีเล่าก็ไม่คิดว่าจะสวยและกว้างใหญ่ถึงเพียงนี้ เท้าขาวสะอาดภายใต้รองเท้าแตะแบบสวมก้าวเข้าไปหยุดยืนที่หน้าบ้านไม้สไตล์ยุโรปหลังมหึมา กวาดตามองไปทั่วๆ ก่อนจะมีคนเดินออกมาถาม สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

“มาหาใครเจ้า”

คุณเพียงฟ้ายิ้มหวานแล้วบอกด้วยน้ำเสียงที่นุ่มละมุนตามแบบฉบับคนอ่อนหวาน

“มาหาคุณธาวันค่ะ ไม่ทราบว่าอยู่หรือเปล่าคะ”

“จะให้เรียนว่าใครมาพบดีเจ้า” คำแก้วถามอย่างเป็นมิตรแล้วยิ้มให้

“เรียนว่าเพียงฟ้า ภรรยาของคุณนพสินมาขอพบค่ะ”

“เข้าไปนั่งรอสักครู่นะเจ้า คำแก้วจะไปเรียนพ่อเลี้ยงให้” คำแก้วเดินนำเข้าไปที่ห้องรับแขกอันโอ่โถง หาน้ำมาท่ามารับรองแล้วเดินขึ้นไปเรียนคุณธาวันให้ทราบ

คุณธาวันให้คำแก้วรีบพาลงมาด้วยความดีอกดีใจ ในที่สุดก็ได้เจอกับภรรยาของผู้มีพระคุณเสียทีหลังจากให้ลูกชายตามหามาร่วมสองเดือน

คุณเพียงฟ้าค่อนข้างตกใจที่เห็นสภาพร่างกายของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดี ไม่เจอกันสิบกว่าปีไม่คิดเลยว่าคุณธาวันจะตกอยู่ในสภาพนี้ได้ มองแล้วก็ใจหาย เริ่มเกรงใจขึ้นมากับสิ่งที่จะมาขอร้องกันในวันนี้

“คุณผู้หญิงใช่ไหมครับ” คุณธาวันถามอย่างนอบน้อม จะยกมือขึ้นไหว้แต่คุณเพียงฟ้าห้ามไว้

“ฟ้าไม่มีเกียรติขนาดนั้น อย่าถึงกับไหว้ฟ้าเลยค่ะ” ตอนนี้ก็ไม่เหลือเกียรติให้อีกฝ่ายนับถืออีกแล้ว

“ครอบครัวของคุณผู้หญิงมีเกียรติเสมอสำหรับครอบครัวของผม นี่มาคนเดียวหรือครับ ไม่เอาคุณหนูมาด้วยละครับ” ไม่เห็นคุณหนูมาสิบกว่าปีคงจะโตขึ้นมาก และคงจะสวยมากเหมือนแม่

“ฟ้ามาคนเดียวค่ะ มาประเดี๋ยวเดียวพรุ่งนี้ก็จะกลับแล้ว”

คุณธาวันหน้าม่อยเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าจะกลับ “ทำไมไม่มาอยู่ด้วยกันเสียทีนี่ล่ะครับ ผมยินดีอย่างยิ่งที่จะดูแลคุณผู้หญิงกับคุณหนูต่อจากคุณท่าน อย่ากลับไปเลยถ้าลำบากอยู่”

คุณเพียงฟ้าน้ำตาคลอด้วยความตื้นตัน เห็นจะมีแค่คนตรงหน้าเท่านั้นที่ไม่รังเกียจเราสองแม่ลูก หนำซ้ำยังยกย่องให้เกียรติอย่างเสมอต้นเสมอปลาย

“ฟ้าแค่เอาจดหมายของคุณนพสินที่เขียนถึงคุณมาให้ แล้วก็จะมาฝากยายฝนให้ทำงานที่นี่ ไม่รบกวนมากไปกว่านี้ค่ะ แค่นี้ก็เกรงใจแล้ว”

คุณธาวันมองจดหมายที่อีกฝ่ายยื่นมาให้ ครู่หนึ่งก็รับมาเปิดอ่านก่อนจะเก็บเข้าซองดังเดิม ไม่แสดงทีท่าใดๆ ให้อีกฝ่ายต้องกังวลใจ

“ฟ้าไปเจอมันอยู่ในลิ้นชักทำงานของคุณนพสิน คิดว่าคงตั้งใจส่งให้คุณ แต่ไม่ทันจะส่งก็มาเสียชีวิตเสียก่อน ตอนแรกตัดสินใจอยู่นานว่าจะเอามาให้ดีไหม แต่พอเห็นลูกลำบากหนักเข้าก็นึกถึงคุณขึ้นมา ฟ้าอยากให้คุณธาวันช่วยเมตตารับยายฝนเข้ามาทำงานอยู่ที่นี่ ก็เลยถือจดหมายมาให้ด้วยเลย แต่ฟ้ายังไม่ได้เปิดอ่านนะคะ”

ตื่นเช้ามาเห็นรอยช้ำตามตัวของลูกก็รู้ทันทีว่าโดนทำร้ายมา หากปล่อยไว้อย่างนั้นโดยไม่ช่วยเหลือหรือหาทางออกที่ดีให้ เกรงว่าจะเกิดอันตรายที่น่ากลัวกว่า หากลูกเป็นอะไรไปอีกคนท่านก็ทนอยู่บนโลกนี้ไม่ได้เหมือนกันจึงตัดสินใจบากหน้ามาหาคุณธาวัน ลูกน้องคนสนิทซึ่งเคยทำงานเป็นมือขวาของสามีก่อนจะลาออกมาทำไร่กับภรรยาชาวเหนือที่นี่ ลูกน้องคนเดียวที่ครั้งหนึ่งสามีเอ็นดูให้ความช่วยเหลืออย่างดีก่อนจะห่างเหินกันไปเพราะต่างคนต่างทำมาหากิน 

ซึ่งเวลานี้ล่วงเลยมาสิบสองปีแล้ว...

>>>อ่านแล้วถูกใจ กดสับตะไคร้ตรงนี้จ้า<<<

    

>>>อ่าน พิศวาสร้ายลวงใจรัก  คลิก<<<

>>>อ่าน พิศวาสร้ายซ่อนใจรัก คลิก<<<

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ

ดารารินทร์