คลั่งรัก(เมียชั่วคราว)

ลำดับตอนที่ #4 : คลั่งรัก(เมียชั่วคราว) - 4

ต้องการเปย์ e-book >>>คลิกตรงนี้จ้า<<<

ตอนแรกพิรุณสุรีย์จะไปทำงานที่กรุงเทพมหานคร เป็นบริษัทใหญ่ฐานเงินเดือนสูงพอสมควร แต่แม่เป็นห่วงไม่อยากให้ไป เธอเลยหางานทำใกล้บ้านเพื่อความสบายใจของแม่ หามาอาทิตย์กว่าแล้ว จนบ่ายวันนี้ทางโรงพยาบาลเอกชนที่เพื่อนแม่ทำงานอยู่เรียกไปสัมภาษณ์และก็ได้งานทำสมดังใจ

“งั้นพาพี่แวะห้างแป๊บหนึ่ง จะซื้อของใช้สองสามอย่าง มันหมดพอดี”

ส่วนคนเป็นแม่ชะเง้อคอยาวอยู่หลายรอบ ดูว่าเมื่อไรลูกๆ จะมาถึงสักที รอบสุดท้ายนางเดินออกมาดูที่หน้าร้านเพราะลูกค้าบางตา ลูกสาวลูกชายก็จูงมือกันเดินตรงมาหาพอดี

“ทำไมมาช้ากันจังล่ะลูก แวะไหนมากัน”

“พี่เหมยแวะซื้อของใช้ที่ห้างน่ะแม่” พสันต์ชิงตอบก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าแม่

“ขอโทษนะคะที่ทำให้รอ” ดูหน้าแม่ก็รู้แล้วว่าไม่พอใจ พิรุณสุรีย์จึงกล่าวขอโทษออกไปด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่โทร.มาบอกก่อน ปล่อยให้นางรอด้วยความเป็นห่วงอยู่นานเกือบสองชั่วโมง

“ไม่เป็นไร แต่คราวหน้าจะแวะไปไหนมาไหนให้โทร.บอกแม่ด้วย ปล่อยให้รอไม่บอกแบบนี้แม่เป็นห่วง”

“คร้าบ…” พสันต์รับคำด้วยน้ำเสียงสุภาพออดอ้อนจนแม่หายงอน หันมาลูบหัวและรับกอดด้วยความเอ็นดู

‘สมเป็นลูกชายคนเล็กที่แม่รัก’ พิรุณสุรีย์ยิ้มกว้างยามคิดอย่างมันเขี้ยวน้องชายที่รักมากไม่แพ้แม่เลย

“คุณรุทธ์รับผมเข้าทำงานแล้วนะแม่ อาทิตย์หน้าปิดเทอมแล้วให้มาทำได้เลย”

พสันต์พูดอย่างภูมิอกภูมิใจตอนที่เรานั่งอยู่บนโต๊ะอาหารพร้อมหน้าพร้อมตา ทั้งที่ฝ่ายนั้นรับเข้าทำงานอย่างง่ายดายทุกปี เพราะมีแม่เป็นเชฟมือหนึ่งประจำร้านสเต๊กมาสิบกว่าปี มีหรือที่แอบไปฝากฝังลูกชายให้เข้าทำงานช่วงปิดภาคเรียนแล้วจะไม่รับ

พิรุณสุรีย์รู้ดีในเรื่องนี้ ทว่าเธอไม่เคยเอามาพูดหยอกน้อง แม่บอกว่าอยากให้น้องภูมิใจมากกว่ารู้สึกแย่ที่แอบฝากฝังให้เข้าทำงาน ไม่ใช่ได้มาเพราะความสามารถของตัวเอง ปกติแล้วฟาร์มวาณิชธนากิจไม่รับคนงานพาร์ตไทม์ จะรับเฉพาะนักศึกษาฝึกงานเท่านั้น

เธอเองก็เหมือนกัน แม่เคยคิดที่จะฝากเข้าทำงานในตำแหน่งธุรการประจำฟาร์ม ทว่าเธอไม่ต้องการทำงานที่นี่ด้วยเหตุผลส่วนตัวบางประการ แม่จึงไม่บังคับใจ อยากทำงานที่ไหนก็ได้ขอให้อยู่ใกล้บ้านเป็นพอ

เรามีกันแค่สามคน และแม่ก็เลี้ยงเธอกับน้องอย่างดีตั้งแต่พ่อเดินออกไปจากชีวิตพวกเราเพื่อมีครอบครัวใหม่ แม่ไม่อยากให้ใครคนใดคนหนึ่งจากไปไกล มันเป็นความเจ็บปวดและว้าเหว่ที่อยู่ลึกข้างในใจ อันเป็นผลมาจากพ่อที่ทิ้งแม่ไปทั้งที่อยู่กินกันมาหลายสิบปี อีกทั้งทิ้งหนี้สินเอาไว้ให้อีกหลายแสน

มันเป็นปมความรู้สึกของแม่ ที่ผ่านมาสามปีแล้วแต่ยังหาวิธีแก้ไขไม่ได้ แม่เดินออกมาจากความรู้สึกนั้นไม่ได้

--------------------------------------

ถ้าอ่านแล้วถูกใจอย่าลืมแอดเข้าชั้นหนังสือกันนะคะ

***ชอบไม่ชอบเมนต์บอกกันบ้างน้า***

ป.ล. เนื้อหาที่ลงให้อ่านตรวจทานเพียงรอบเดียว 

อาจมีคำผิดประปรายปนมาบ้าง ต้องขออภัยด้วยนะคะ

ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ

ขอให้สนุกและมีความสุขกับการอ่านค่ะ

ดารารินทร์