คลั่งรักเมีย(ชั่วคืน)

ลำดับตอนที่ #4 : คลั่งรักเมีย(ชั่วคืน) - 1 (2)

“ไม่สิ” เธอยังคงส่ายหน้าปฏิเสธ ความผิดบาปนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเธอเพียงคนเดียว เป็นเขาที่ผิดเหมือนกัน “คุณก็รู้ว่าฉันเมามาก”

“ผมรู้”

“รู้…แต่ยังพาฉันมานอนที่นี่ พอเกิดปัญหาจะมาคิดบัญชีกับฉันได้ไง”

เขาเหยียดยิ้มหยามหยัน มองเธออย่างเวทนา ก่อนจะหุบยิ้มแล้วพูดกึ่งประชดประชันว่าเธอนั้น…

“เมาเละเทะ แม้แต่กุญแจบ้านก็ยังทำหาย กระเป๋าตังค์ก็หาย ดีเท่าไรที่ยังเหลือเช็คเอาไว้ฟาดหัวผม”

เธอขยับปากจะเถียง ทว่าเขายกมือขึ้นมาปิดปากเอาไว้ไม่ยอมให้เถียง “อีกอย่าง…ผมน่ะพาคุณไปส่งจนถึงที่เลยด้วย แต่เข้าบ้านไม่ได้ ฝนตกหนักมาก ไอ้บ้าวีร์ก็อยู่กับลูกเมียที่บ้านบนเขาโน่น โทร.หาก็ไม่มีสัญญาณ ผมก็เลยต้องพาคุณมานอนด้วยยังไงล่ะ”

เธอสะบัดหน้าออกพร้อมกับปัดมือเรียวแข็งแรงร่วงลง ไม่ยอมรับความจริงที่เขาพยายามอธิบาย

“ทำคุณได้โทษ โปรดสัตว์ได้บาป รู้งี้ทิ้งให้นอนตากฝนอยู่หน้าบ้านเสียก็ดี”

“ถ้ามากับคุณแล้วเจอจุดจบความสาวความสวยที่น่าสังเวชแบบนี้ ปล่อยให้ฉันนอนตากฝนจนหนาวตายยังจะขอบคุณเสียกว่า”

“แผลเต็มตัวขนาดนี้ คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าผมถูกข่มขืนใจให้กระทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ”

“ไม่มีทาง” โรสิตาขึงตาโตสวนกลับทันควัน “ฉันไม่ทำแบบนั้นแน่ ๆ ต่อให้เมามายจนหูอื้อตาลาย ก็ไม่มีทางทำแบบนั้นกับคุณแน่นอนแดนดิน”

“คุณทำไปแล้วโรสิตา รอยเล็บ รอยฟัน ทั้งหมดเป็นของคุณ…รวมทั้งตัวผมด้วย!”

“นี่คุณจะให้ฉันผิดให้ได้เลยใช่ไหม”

“ผมไม่ได้อยากด้อยค่าทำให้คุณอับอาย แต่พยายามพูดทำความเข้าใจให้มันถูกต้องตรงไปตรงมา แต่ถ้าอยากรู้ต้นสายปลายเหตุของบาดแผลนี้ละก็…ผมจะเล่าให้ฟังแบบไม่พลาดเลยสักฉาก”

“ไม่ต้อง!” ผลักคนตั้งหน้าตั้งตาเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเองอย่างเอาจริงเอาจังให้ถอยห่างออกมานิดหนึ่ง ไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร เรื่องบ้า ๆ นั่นก็เกิดขึ้นไปแล้วไม่จำเป็นต้องรื้อฟื้นให้อับอาย

ใครจะผิดจะถูกก็ช่าง ขอให้เรื่องราวบ้า ๆ นี่มันผ่านไปก็พอ!

เธอก้มหน้าลงมามองหาปากกากับสมุดเช็คที่หลงเหลืออยู่ในกระเป๋าสะพายใบหรู หยิบมันขึ้นมาเขียนอย่างรวดเร็ว

แดนดินเท้าเอวหมับ แอบมองบนกับวิธีการแก้ปัญหาอันน่าสะอิดสะเอียนของเธอ

“ล้านหนึ่ง…จบไหม?” ถามพร้อมกับยื่นเช็คไปข้างหน้า

“ไม่จบ” ตอบอย่างดุดันพร้อมกับดึงเช็คตรงหน้ามาฉีกจนป่น ปาใส่หน้าสวยหวานเชิดหยิ่งด้วยความขุ่นเคืองยิ่งกว่าเก่า พยายามแล้วที่จะอธิบายดี ๆ แต่เธอ…ยั่วโมโหเขาไม่หยุด!

เอะอะเอาเงินฟาดหัวลูกเดียว รู้จักแต่หมิ่นเกียรติคนอื่นด้วยเงิน ไร้เหตุผลสิ้นดี

“เงินไม่เอา…งั้นฉันไป!” เธอเริ่มแข็งข้อเมื่อเขาเล่นแง่ เรื่องบางเรื่องยอมได้เธอยอมเพื่อให้มันจบ แต่หากยอมมากไปจนกลายเป็นเบี้ยล่างให้เขาข่มขู่คุกคามอย่างเอาแต่ใจ…เธอไม่ยอม!

แขนยาวกำยำยื่นมาขวางทางเธอทันที “ทายาให้ผมก่อน”

“ฉันจะกลับบ้าน อย่ามาทำให้เสียเวลา” ปัดมือคนทู่ซี้น่ารำคาญออกอย่างแรง แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ

“จะทายา…หรือให้ผมเอาคืนแล้วจบกัน”

“คุณขู่อีกแล้วนะ”

โคมไฟถูกปัดตก ร่างสูงระหงบอบบางถูกยกขึ้นมานั่งแทนที่ แดนดินคร่อมแขนกักขังเธอเอาไว้ ไม่สนใจเศษโคมไฟที่แตกกระจายเกลื่อนพื้น

เขาสนแค่เธอ…ผู้หญิงที่เดี๋ยวก็ยอม เดี๋ยวก็พยศคนนี้!

ร่างสูงกำยำขยับเข้ามาใกล้อีกนิด หารู้ไม่ว่ากลิ่นกายหอมสะอาดผิดกับรูปร่างหน้าตาราวโจรป่าทำเธอหวั่นไหวไร้กำลัง ไร้สติควบคุมตัวเองไปชั่วขณะ

โรสิตาพยายามหลบหลีกกลิ่นหอมเย้ายวนนั้นด้วยการเอนตัวไปพิงฝาผนังทางด้านหลัง สูดลมหายใจเข้าลึกเรียกสติตัวเองให้กลับมาฮึดสู้อีกครั้ง เขาก็ยังโน้มหน้าตามมาเชือดนิ่ม ๆ ชิดริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ

“ผมให้คุณเลือก…ไม่ได้ขู่ แต่ถ้าคุณไม่เลือก ผมเลือกเอง”

ทันทีที่พูดจบ สายเดี่ยวเส้นเล็กก็ถูกนิ้วเรียวแข็งแรงเกี่ยวลงมาจากไหล่กลมกลึงอย่างไม่รั้งรอ ผิวกายเย็นเฉียบบอบบางเพราะต้องลมหนาวก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที เธอไวต่อสัมผัสดิบเถื่อนของเขาขนาดนี้ได้อย่างไร

ไม่! ความรู้สึกนี้ไม่ควรเกิดขึ้นระหว่างเรา…

โรสิตาจิกผิวบอบบางใต้ท้องแขนอย่างแรงเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากความรุ่มร้อนที่หมุนวนในกาย เธอรีบเลือกข้อแรกทันทีเพื่อให้เราสองคนแยกจากกันโดยไว

“ฉันทายาให้…เอายามาสิ”

เมื่อเธอเลือกแล้วแดนดินจึงปล่อยไป แม้จะเสียดายอยู่บ้างที่ไม่ทันจะกำราบปราบพยศเธอก็ยอมจำนนเสียก่อน

แน่ละ…คนอย่างเขาไม่เคยฝืนใจใคร ถ้าไม่ยินยอมพร้อมใจ ไม่มีทางขืนใจให้ตัวเองต้องเสียศักดิ์ศรี

ครู่หนึ่งเขาก็นำกระปุกยามาส่งให้จนถึงมือ เธอดูฉลากยาแต่ตัวหนังสือเล็กเกินจนอ่านไม่ได้ ทำได้แค่สูดดมเบา ๆ เมื่อเปิดฝาออกกลิ่นยาที่มีส่วนผสมของสารสกัดสมุนไพรหอมอ่อน ๆ ก็โชยฟุ้ง เนื้อครีมสีเขียวธรรมชาติเนียนละเอียด แต่เธอไม่มั่นใจเลยว่าทายาตัวนี้แล้วแผลเขาจะดีขึ้น บางแผลโดนข่วนลึกพอสมควร น่าจะอักเสบอีกหลายวันทีเดียวกว่าจะตกสะเก็ด

บ้าจริง! นี่เขาทนเข้าไปได้อย่างไร อย่างน้อยก็ควรจับมัดไว้สิ ไม่ใช่ปล่อยให้เธอทั้งกัดทั้งข่วนจนตัวเองได้แผลเต็มไปหมด

“แน่ใจนะว่าทายาแค่นี้แล้วจะหาย”

“ใช้มาตั้งแต่จำความได้ ทาทีไรก็หายทุกที” ยาทาแผลสูตรนี้เป็นของคุณปู่เขาเอง ปลอดภัย ใช้ดี ใช้กันมายาวนานหลายสิบปีแล้วด้วย

บรรจงทาอย่างเบามือครู่หนึ่ง เธอก็วางกระปุกยาขนาดห้าสิบกรัมลงบนโต๊ะหัวเตียง “เสร็จแล้ว” เงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้มคลับถามประชด “พอใจรึยัง”

“พอใจมาก”

“งั้นกลับนะ” คว้ากระเป๋าสะพายเดินออกมาอย่างไม่รีรอ ไม่ทันให้เขาได้เอ่ยตอบด้วยซ้ำไป

มันจบแล้ว…ไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง ไม่ต้องล่ำลากันดี ๆ ถึงเวลาที่เธอต้องจากไปจริง ๆ เสียที และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าวันหน้าเราจะไม่พบเจอกันอีก

---------------------------------------------------------------------------

ใครก็ได้ช่วยพี่แดนด้วยพี่แดนโดนเมียเอาเปรียบ 

ตอนนี้พี่ชอกช้ำมาก ฮ่าๆๆๆ

ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคะ

ขอให้สนุกและมีความสุขกับดรามาที่หลงเข้ามาอ่าน (มามะมามะ)

อ่านแล้วถูกใจรีบเข้ากดเข้าชั้นได้เลยจ้า

อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบยังไง กดหัวใจ ไม่ก็คอมเมนต์แซ่บ ๆ

เป็นกำลังใจให้พี่แดนกับเจ๊โรสด้วยน้า

ดารารินทร์