คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คลั่งรัก(เมียชั่วคราว) - 3
1
หกสัปดาห์ก่อนหน้านั้น…
รถกระบะตอนเดียวที่มีอายุน้อยกว่าคนขับสี่ปีเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าโรงพยาบาลเอกชนในตัวอำเภอปากช่อง
ก่อนที่ร่างบางระหงในชุดสมัครงานราคาย่อมเยาจะก้าวตรงมาหาด้วยสีหน้าเบิกบานใจ
“แม่ไม่มาด้วยเหรอ” พิรุณสุรีย์ยืนถามอยู่ฝั่งคนขับ
กระชับกระเป๋าสะพายที่กำลังจะตกลงมาขึ้นคล้องบ่าอีกครั้ง
“เข้างานแทนป้าพิศน่ะ แกไม่สบาย”
พสันต์เท้าแขนกับหน้าต่างรถแล้วเยี่ยมหน้าออกไปสนทนาด้วยสำเนียงสนิทสนม
“ว่าจะพาไปเลี้ยงฉลองที่ร้านหมูกระทะสักหน่อย
อดเลย!”
“พูดแบบนี้ ไม่ต้องถามก็รู้ว่าได้งานที่นี่ชัวร์…ใช่ป้ะ?”
“แหงสิ พี่ทั้งสวยทั้งเก่งแบบนี้
ใครก็อยากได้ตัวมาทำงานทั้งนั้นแหละ”
“มั่นหน้าเกิน”
“จริงไหมล่ะ”
พสันต์มองกลับเกลือกไม่ขอออกความเห็นใดๆ
แล้วหดตัวกลับไปนั่งประคองพวงมาลัยรถรอพี่สาวจอมมั่นหน้าเข้ามานั่งประจำที่
บอกตามที่แม่สั่งมา ถ้าพี่สาวได้งานให้พากลับไปฉลองที่ร้านสเต๊กซึ่งแม่ทำงานอยู่
เราตกลงกันไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
ถ้าพี่สาวได้งานเราจะไปฉลองด้วยกันที่ร้านหมูกระทะ
ทว่าแม่ติดงานทำให้ต้องเปลี่ยนสถานที่ไปเป็นที่นั่นแทน
แม่กำชับหลายครั้งก่อนเขาจะขับรถออกจากมารับพี่สาว
“รอไปฉลองที่บ้านก็ได้มั้ง”
พิรุณสุรีย์หันมาค้านเพราะไม่ชอบไปที่นั่นสักเท่าไร
อย่างมากไปรับไปส่งแม่แล้วก็กลับบ้านทันที
“อยากกินสเต๊ก”
พอน้องทำหน้าอ้อนย้อนมาแบบนี้พิรุณสุรีย์ก็ขัดไม่ได้อีกตามเคย
เธอตามใจน้องเสมอ เกือบจะทุกเรื่องที่สามารถตามใจได้
แต่บางเรื่องที่ตามใจไม่ได้เธอจะพูดคำไหนคำนั้น
ห้ามค้านเด็ดขาด!
“ผลสอบออกยัง”
“ถามว่าจบออกมาอยากทำงานที่ไหนดีกว่า”
“เฮ้ย! จริงดิ
ได้คณะที่อยากเรียนรึเปล่า”
“แหงสิ ผมทั้งหล่อทั้งเก่งขนาดนี้
ต้องได้เป็นสัตวแพทย์ชัวร์ ไม่มั่วนิ่มนะคร้าบ”
“หลงตัวเองน้อยกว่าพี่ที่ไหน”
พิรุณสุรีย์ยีผมทรงนักเรียนเกรียนเบอร์สองด้วยความมันเขี้ยว
เมื่อน้องทำท่าเก๊กหล่อมองมา “อยากได้อะไรพี่จะซื้อให้เป็นของขวัญ
งบไม่เกินพันห้า” เสนอให้อย่างใจป้ำ เพราะเคยสัญญาไว้ ถ้าน้องเข้าเรียนสัตวแพทย์ได้จะให้ของขวัญพิเศษหนึ่งชิ้น
“ไม่เอาหรอก แค่พี่เหมยยอมอยู่ด้วยกันที่นี่ก็พอแล้ว”
ความคิดเห็น