คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หัวใจใยเสน่หา - 1 (1)
ดาวน์โหลดนิยายหัวใจใยเสน่หา >>คลิกตรงนี้จ้า<<
1
แสงสุดท้ายที่เอื้อผ่านผนังกรุกระจกเข้ามา เผยให้เห็นร่างงามระหงเย้ายวนตาในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวเดินตรงมาหยิบเดรสซาตินที่ปลายเตียงอย่างเลือนราง มือเรียวแข็งแรงของทัตต์ดนัยเอื้อมไปแตะเปิดโคมไฟหัวเตียงแล้วหันมาติดกระดุมข้อมือเสื้อเชิ้ตต่อโดยไม่พูดจา เสร็จแล้วเดินผ่านหน้าหญิงสาวออกมาเหมือนว่าเธอเป็นเพียงอากาศธาตุไร้ตัวตน
“ปราปต์”
บาลิกาหันไปมองร่างสูงสง่าที่หยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องนอนภายในเพนต์เฮาส์หรูหรา และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนลงหลังจากขึ้นเสียงใส่กันด้วยความไม่เข้าใจจนต้องยุติการร่วมรักเอาไว้กลางคัน
“บัวไปแค่สองปี ปราปต์อย่าทำเหมือนว่าไปทั้งชีวิตได้ไหม”
“แล้วต้องไปปีนี้ที่เราวางแผนจะแต่งงานกันน่ะเหรอบัว ถามจริง…ที่ผ่านมาคุณมีผมเป็นแฟนหรือคู่นอนรายวันกันแน่” ทัตต์ดนัยหันมาถามด้วยสีหน้าและแววตาแข็งกร้าว ไม่พอใจ เสียใจ เจ็บปวดใจอย่างสุดซึ้ง
บาลิกากอดอกมองหน้าแฟนหนุ่มนิ่งงันครู่หนึ่ง พิจารณาคำพูดที่อยู่ในใจว่าจะพูดออกมาดีหรือไม่ และเธอก็พูดมันออกมาเพื่อหว่านล้อมให้เขาใจเย็นลง
“บัวรักปราปต์นะ รักมาก…”
“ถ้ารักมากคุณไม่เลือกงานก่อนหรอกบัว” หันไปเปิดประตูเดินออกมาจากตรงนั้นทันที
บาลิกาถึงกับยกมือกุมขมับพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรงกายแรงใจ เธอเองก็รักเขา…แต่จำเป็นต้องไปเพราะไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีไปกว่านี้แล้ว
ทัตต์ดนัยไม่อาจเก็บกลั้นน้ำตาแห่งความรวดร้าวใจเอาไว้ได้ เขาพร้อมแล้วที่จะมีเธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต แต่เธอกลับไม่มีเขาในหัวใจ เพราะถ้ามีก็คงจะเลื่อนงานแต่งงานเข้ามาแล้วค่อยไปทำงานที่ตัวเองรัก เพราะอย่างไรเราก็ยังไปมาหาสู่กันได้ ไม่ใช่ล้มเลิกงานแต่งงานแล้วหนีไปเหมือนคนไร้เยื่อใยต่อกันแบบนี้
รถซูเปอร์คาร์สีดำมันปลาบแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านสวนติดทะเลสาบด้วยอารมณ์พาล ๆ ชายหนุ่มลงจากรถเดินเข้ามาในบ้านโดยไม่สนใจป้าอี้ที่ปรี่เข้ามาหาเหมือนมีเรื่องจะรายงานให้ทราบ
นางอ้าปากปะหงับ ๆ พลางชี้มือชี้ไม้ไปทางห้องนอนของเจ้านายหนุ่ม แต่เขากลับไม่สนใจ มุ่งหน้าเดินตรงไปในห้องนอนทันที
ประตูเปิดออกกว้างแล้วปิดปัง!
ร่างเพรียวบางในชุดลำลองรัดกุมที่หยิบมาสวมใส่แทนชุดนอนสะดุ้งจนตัวโยน หันมามองประตูห้องน้ำแล้วคิดสองจิตสองใจว่าจะออกไปตอนนี้ดีไหมนะ
แต่ดูท่าว่าเจ้าของห้องจะอารมณ์มึนตึงถึงได้ปิดประตูรุนแรงราวกับพายุพัดถล่ม ก้นนุ่มแนบติดเคาน์เตอร์หินอ่อนด้วยความตกใจอีกครั้ง เมื่อจู่ ๆ ลูกบิดประตูห้องน้ำถูกเขย่าอย่างแรงเพราะเปิดไม่ออก
“ป้าอี้! มาล็อกประตูห้องน้ำผมทำไม” ทัตต์ดนัยเดินออกจากห้องมาชะโงกหน้าถามป้าอี้เสียงเข้มขุ่นหงุดหงิด
“ป้าไม่ได้ล็อกค่ะ แต่ในห้องน้ำมีคนใช้งานอยู่”
“คน?” ทัตต์ดนัยนิ่วหน้าถามอย่างไม่เข้าใจว่าใครที่มันกล้าใช้ห้องน้ำร่วมกับเขา “ลุงตู้เหรอ”
“เปล่าค่ะ เธอชื่อคุณแป้ง คุณนายฝากมาให้ค่ะ”
‘แม่!’
“ฝากคนมาให้เหมือนฝากขนมเนี่ยนะ” บ่นงึมงำหงุดหงิด พลางมองหน้าป้าอี้ด้วยแววตาตำหนิที่ไม่ยอมบอกให้เขารับรู้ทันทีที่มาถึงบ้าน
ป้าอี้รีบเดินรี่ ๆ ขึ้นมาแก้ตัว “ป้าจะบอกคุณปราปต์แล้วนะคะ แต่คุณปราปต์เดินหนีไม่ยอมฟังเอง”
“ผมผิด?” เลิกคิ้วถามอย่างพาล ๆ
ป้าอี้หลบสายตาดุดันชวนหาเรื่องเข้าไปเคาะประตูเรียกสาวน้อยให้ออกมาแนะนำตัวกับเจ้าของบ้านที่กำลังหัวเสียหนักเอาการ
“คุณคะ ออกมาเถอะค่ะ” นางรู้ว่าสาวน้อยที่อยู่ข้างในกลัวจนหัวหดถึงได้ปิดประตูเงียบกริบไม่ยอมออกมา
แน่ละ…ก็เจ้านายหนุ่มของนางเล่นปิดประตูเสียงดังสนั่นปานพายุถล่มเสียขนาดนั้น ใครมันจะกล้าออกมาสู้หน้า!
รัมภาพัชร์หันไปมองตัวเองในกระจกอย่่างไม่มั่นใจ เธอรับรู้ทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นภายนอกนั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ดุดันของเจ้าของห้องตั้งแต่มาถึงจนนาทีนี้ เธอไม่รู้ว่าออกไปแล้วจะทำตัวอย่างไรให้เขาเมตตาเอ็นดูในภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติ
ถ้าเขาเห็นเธอแล้วไม่พอใจ เกิดจับโยนกลับไปให้มารตีละแย่แน่!
“คุณคะ คุณปราปต์รออยู่ ออกมาเร็วเถอะค่ะ” ป้าอี้บอกย้ำพลางเคาะประตูเบา ๆ
แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจเจ้านายหนุ่มอารมณ์พาลที่หันไปค้นกุญแจสำรองเอามาไขประตูห้องน้ำแล้วเปิดกว้าง
รัมภาพัชร์ถึงกับหน้าเหวอ ดวงตาคู่งามดำขลับราวกับเม็ดลำไยจ้องเป๋งที่ใบหน้าหล่อเหลาคมคายหากแต่เข้มขรึมด้วยความประหม่ากลัว ตัวชามือเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งจับมานับพันปี
“จะออกมาได้หรือยัง ฉันจะอาบน้ำ”
------------------------------------------------------
แหม...น้องจะออกมาสู้หน้ายังไงไหวละพ่อ
พ่อน่ะมาอย่างคนธรรมดาเสียที่ไหน
ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคะ
ขอให้สนุกและมีความสุขกับดรามาที่หลงเข้ามาเสพ (มามะมามะ)
เสพแล้วถูกใจรีบเข้า Meb ไปเปย์ e – book มาอ่านต่อยาว ๆ ได้เลยจ้า
อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบยังไง กดหัวใจ ไม่ก็คอมเมนต์แซ่บ ๆ
เป็นกำลังใจให้พี่ปราปต์กับน้องแป้งด้วยน้า
ดารารินทร์
ความคิดเห็น