คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คลั่งรักเมีย(ลับ) - 2
“จะกลับเลยเหรอ ไหนว่าจะกลับเย็นนี้ไงคะ”
นางแบบสาวที่เพิ่งก้าวเข้าสู่วงการเดินแบบได้ไม่ถึงปีขยับเข้ามาลูบไล้แผ่นหลังกว้างกำยำยั่วยวน
เธอวาดฝันอะไรต่อมิอะไรไว้ตั้งหลายอย่างในคืนนี้ แต่จู่ๆ
ไฮโซหนุ่มรูปหล่อหุ่นล่ำก็รีบเข้าไปอาบน้ำใส่เสื้อผ้าออกมาบอกว่าจะกลับ
แบบนี้มันดับฝันกันชัดๆ เลย!
พศวีร์ไม่เปิดปากชี้แจงอะไรทั้งนั้น
เขาสวมเสื้อยืดสีเทาพอดีตัวเสร็จก็คว้าแจ็กเกตคอปกสีครีมมาสวมทับ
วางเงินค่าตัวไว้บนที่นอนให้นางแบบสาวแล้วก้าวตรงสู่ประตูทางออกอย่างเร่งรีบ
“เราจะได้เจอกันอีกเร็วๆ นี้ใช่ไหมคะ”
นางแบบสาวมั่นใจมากกว่าเสน่ห์ของเธอกินขาด
พศวีร์ดูติดใจเธอมาก
เขากินดุกินเผ็ดจนเธอแทบหมดแรงสู้ในวินาทีสุดท้ายก่อนทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดสภาพ
เราสองคนเร่าร้อนและเข้ากันได้ดีสุดๆ
“คุณนาริไม่ได้บอกเหรอว่าผมขอซื้อแค่คืนเดียว
ไม่ซื้อซ้ำ!”
ประตูปิดปัง
ร่างสูงสง่าแน่นไปด้วยมัดกล้ามในชุดลำลองเรียบง่ายแต่ดูดีทุกกระเบียดนิ้วหายวับไปในทันที
พศวีร์เปิด Google Maps เพื่อดูตำแหน่งแบบเรียวไทม์ของดารัณ เขาแอบแชร์ตำแหน่งของเธอเข้ามาเก็บไว้ในอีเมลทุกครั้งที่ซื้อสมาร์ตโฟนเครื่องใหม่ให้เหมือนใจดีแล้วตรงไปหาดารัณทันที
เธออยู่ไม่ไกลจากที่เขาพักสักเท่าไร ขับรถไม่กี่อึดใจก็ถึงที่หมาย
เขาจะตามไปดูให้เห็นกับตาว่ายายกาฝากตัวน้อยที่เฝ้าประคบประหงมจนโตเป็นสาวสะพรั่ง…นั่งรถไปที่นั่นกับใคร!
“ผมมาหาน้องสาวครับ ดารัณ วาณิชธนากิจ”
แจ้งความจำนงต่อรีเซฟชันสาวสวยแล้วยืนรอด้วยใบหน้านิ่งสงบ หากแต่ใจกำลังรุกร้อนเป็นไฟด้วยความอยากเจอ
“ขอโทษนะคะ คุณดารัณ วาณิชธนากิจ
ไม่ได้เข้าพักที่โรงแรมของเราค่ะ” รีเซฟชันสาวหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยบอกเสียงหวาน
มารยาทงดงามตามที่ถูกฝึกอบรมสมกับเป็นโรงแรมดังระดับห้าดาว
“แน่ใจนะครับ”
พศวีร์ทวนคำอย่างมั่นใจว่าดารัณอยู่ที่นี่
“แน่ใจค่ะ ดิฉันเช็กสองรอบแล้ว
ไม่มีรายชื่อของคุณดารัณเข้าพักหรือจองไว้เอาเลย”
“ธนนท์ สุวรรณฤทธิ์ มีไหมครับ?”
“สักครู่นะคะ”
รีเซฟชันสาวทำการเช็กข้อมูลอีกครั้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาบอกด้วยรอยยิ้มหวานๆ
“มีค่ะ”
“พักอยู่ห้องไหนครับ”
“ห้องสวีตชั้นบนสุด ดิฉันจะโทร.แจ้งเจ้าของห้องให้นะคะว่าคุณมาขอพบ”
“ไม่เป็นไรครับ
ผมมาเซอร์ไพรซ์วันเกิดเขา ให้คนพาไปส่งที่หน้าห้องจะดีกว่า”
ธนนท์รูดม่านห้องพักที่ตกแต่งด้วยสไตล์โมร็อกโกออกจนสุด
หันมาหยุดมองร่างสูงเพรียวของหนุ่มตี๋ตรงหน้าที่หนีบติดมาจากกรุงเทพฯ
อย่างไม่เชื่อสายตา มือยังคงถือสมาร์ตโฟนแนบติดหูตลอดเวลา
“ผมขอไปอาบน้ำสักครู่นะครับ
พี่จะได้คุยกับเพื่อนได้ตามสบาย” บอกนัยน์ตาพราวระยับ ขยับเข้ามากระซิบเบาๆ
ที่ข้างหูธนนท์ “ผมออกมาแล้ว หวังว่าเราจะได้เล่นสนุกกันนะครับ”
“จ้ะ” ธนนท์ใจเต้นระส่ำ มองตามหลังหนุ่มตี๋น่าเคี้ยวไปแล้วหมดอารมณ์แทบจะทันทีที่ได้ยินเสียงของดารัณ
“รถสปอร์ต
ห้องสวีตติดชายทะเลกับหนุ่มหล่อที่แกอยากได้ ครบแล้วนะยะ”
“ย่ะ ครบจบตามที่ฉันต้องการทุกอย่างเลย
ขอบใจนะ…”
ธนนท์ หรือ นนนี่
เป็นเพื่อนซี้หนึ่งเดียวที่ดารัณไว้ใจมากที่สุดในกลุ่มจีบปากจีบคอตอบกลับด้วยแววตาเป็นประกาย
ถูกใจกับบรรณาการพิเศษของเพื่อนซี้จนอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ ด้วยความดีใจ
“แกรู้ไหมผู้ชายเกรดนี้ราคาไม่ใช่ถูก
ห้องพักก็เหมือนกัน รถเช่าหรูหราคันนั้นก็ด้วย”
“รู้สิยะ
แหม…ฉันน่ะจ้องหนุ่มน้อยคนนี้มาตั้งนานแล้ว
นี่ก็เก็บเงินไว้เปย์มาครึ่งปีแล้วยังไม่ครบค่าตัวสุดหล่อเขาเลย ต้องขอบใจแกแหละที่ทำให้ฉันกำลังจะได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด”
“ขึ้นสวรรค์แล้วก็ช่วยปิดปากให้สนิทด้วย”
“จะปิดให้สนิท…ให้คุ้มกับค่าจ้างในครั้งนี้เลย”
บอกด้วยน้ำเสียงมีจริตพลางทำท่ารูดซิปปากอยู่ปลายสาย
“วันจันทร์เจอกันที่กรุงเทพฯ บ่ายๆ นะ
คอยรับโทรศัพท์จากพี่วีร์ดีๆ อย่าหลุดล่ะ”
“ไว้ใจได้เลย เรื่องแหลๆ นางนนนี่ถนัดสุด”
“โอเค แล้วเจอกัน”
ธนนท์โยนโทรศัพท์ลงบนเตียง กำลังจะทิ้งตัวตามลงไปนอนกลิ้งบนเตียงกว้างด้วยความสุขใจแล้วเชียว
แต่จู่ๆ ก็มีสายเรียกเข้าให้ต้องจับกระชากมันกลับขึ้นมาดู
“พี่วีร์! ตายยากชะมัด!”
ธนนท์กระแอมเสียงแล้วค่อยๆ กดรับสายเสียงอ่อนเสียงหวาน
แต่ทานโทษนะคะ ปลายสายเสียงแข็งใส่เลยเชียว!
“เดียร์ไปไหน”
พศวีร์สงสัยเป็นอย่างมากเมื่อธนนท์มากับผู้ชายอีกคน
แต่ตำแหน่งของดารัณกลับปรากฏอยู่ที่นี่ แล้วเจ้าตัวจะไปไหนได้ ไปกับใคร
เขาไม่อยากใจร้อนจึงแกล้งโทร.เข้ามาสืบเสาะหาความจริงก่อนจะบุกเข้าไป
“ไปปลีกวิเวกที่ชายหาดค่ะ
พี่วีร์มีอะไรฝากเรื่องไว้กับนนนี่ก่อนได้นะคะ”
“พักกันที่ไหน”
“ทำไมคะ พี่วีร์จะตามมาเที่ยวกับนนนี่เหรอ
ดีจัง…กำลังหาคู่แก้เหงาอยู่พอดี ได้คนหล่อๆ ล่ำๆ อย่างพี่วีร์มานอนปล้ำสักคืนคงชื่นใจ”
ธนนท์รู้ว่าพี่ชายคนโตของดารัณไม่ค่อยพิสมัยเกย์ควีนอย่างตนถึงขั้นขยาดกลัวก็เลยพูดยั่วให้กลัวจะได้ไม่มา
แต่คำพูดที่ว่า ‘ขาดคู่อยู่พอดี’ ทำให้พศวีร์คิดอย่างมั่นอกมั่นใจว่าผู้ชายคนนั้นจะต้องเป็นของดารัณอย่างแน่นอน
ธนนท์เป็นแค่ฉากบังหน้าในการมาเที่ยวในครั้งนี้เท่านั้น!
“เปิดประตู”
ธนนท์สะบัดหน้าขึ้นมามองประตูด้วยอารามตกใจ ร่างกายชาวาบ
จังหวะการเต้นของหัวใจรุนแรงเกือบจะล้มเหลวเมื่อมีเสียงเคาะประตูหนักๆ ตามมา
“ตายหา! ตามมาถึงที่แบบนี้ฉันก็ตายน่ะสิ!”
ธนนท์ทึ้งผมตัวเอง ดวงตาเบิกโพลงร้อนรนไปหมด
“นนนี่”
พศวีร์ทั้งเรียกทั้งเคาะอย่างหนัก
ธนนท์สั่นไปหมดแล้ว
‘จะเปิดหรือไม่เปิดนางนนนี่ก็โดนเต็มๆ อยู่ดีละวะ’
เช่นนั้นจึงเดินไปเปิดประตูห้องเพื่อรับหน้ากับพายุลูกใหญ่ที่พัดมาอย่างรวดเร็วจนคาดไม่ถึง
“เดียร์อยู่ไหน”
ธนนท์มองใบหน้าเข้มขรึมของคนตรงหน้าแล้วไม่อยากจะหายใจเลย
มือค่อยๆ ชูโทรศัพท์ขึ้นบอกว่าไม่มีดารัณ
มีแต่โทรศัพท์ของดารัณเท่านั้นที่อยู่ที่นี่
“อธิบายมา!”
ธนนท์ยกมือปิดหูทั้งสองข้าง หลับตาปี๋ ตัวสั่น
ใจสั่นแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถูกกระตุ้นความหวาดกลัวด้วยเสียงที่ดังเด็ดขาด
‘ฮือ…กูตายแน่ กูตายคนเดียวเลย!’
ความคิดเห็น