คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คลั่งรัก(เมียชั่วคราว) - 2
“คุณน่าจะเห็นใจเหมยบ้าง”
อนิรุทธ์กระตุกยิ้มอย่างเลือดเย็นก่อนกระชับร่างบางระหงเข้ามายืนในหว่างขา วางมือบนเอวคอดเล็กและสบตาเธอเหมือนใสซื่อไร้พิษสง
“อย่าพูดเหมือนผมใจร้ายสิเหมย เพราะผมให้โอกาสคุณเลือกแล้ว และคุณก็เลือกที่จะกลับมาหาผมเอง…ไม่ใช่หรือ”
พิรุณสุรีย์อยากปัดมือซุกซนที่กำลังคุกคามร่างกายของเธอออกไปให้พ้นๆ และตบหน้ายียวนอีกสักฉาด หลังจากที่เคยตบมาแล้วด้วยอารมณ์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟในวันแรกที่เรามาเจรจากัน
เธอเกลียดเขา เกลียดข้อเสนอที่เห็นแก่ตัวและเห็นแก่ได้จนระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ เมื่อเขาบอกกับเธอว่า…
‘ถ้าเหมยยอมมาเป็นผู้หญิงของผม ปัญหาทุกอย่างที่เหมยแก้ไม่ตกจะจบลงด้วยดีทันที’
‘แต่คุณรุทธ์กำลังจะหมั้นอีกไม่กี่วันนี้แล้วนะคะ’
‘ก็แค่ชั่วคราว ไม่เห็นต้องคิดมาก’
นั่นล่ะ…เหตุผลที่ทำให้เธอเงื้อมือขึ้นมาตบหน้าเขาสุดแรง และสะบัดหน้าเดินกลับออกไปอย่างคนมีศักดิ์ศรี
ทว่าเวลานี้ศักดิ์ศรีที่เคยมากมีจำต้องวางเอาไว้เบื้องหลัง เมื่อเวลาแห่งความเลวร้ายกระชั้นใกล้เข้ามามากขึ้นทุกที เหมือนระเบิดเวลาที่แบกเอาไว้บนบ่า ถ้าไม่รีบตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง อนาคตของน้องชายคนเดียวคงต้องจบกัน แม่ที่รักและฝากความหวังเอาไว้กับน้องต้องร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด
เธอทนเห็นแม่กับน้องเป็นแบบนั้นไม่ได้หรอก ยอมละทิ้งศักดิ์ศรีเอาไว้ข้างหลังเสียยังจะดีกว่า เพราะน้องของเธอเป็นคนดีและมีอนาคตที่ก้าวไกล ไม่ควรมาเป็นแพะรับบาปให้ใคร แม่ไม่ควรมาเห็นน้องในสภาพที่น่าสมเพชเช่นนั้นด้วย
เธออยากให้แม่ได้ภูมิใจกับน้องมากกว่า…
“วันนี้เลยเหรอคะ”
“จะช้าอยู่ทำไม”
เขาตอบอย่างเย็นชา ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อยูนิฟอร์มสีชมพูเข้มรัดรึงไปกับทรวงอกอวบใหญ่เกินตัวออกจนหมดเมื่อเธอไม่คัดค้าน มองความอวบอิ่มเต่งตึงที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าเนื้อนุ่มแต่งลายลูกไม้สีครีมแล้วลูบไล้ด้วยปลายนิ้วอย่างต้องการ
สองแก้มของพิรุณสุรีย์เห่อร้อนด้วยความหวั่นเกรงระคนอับอาย ตั้งแต่เป็นสาวสวยสะพรั่งมีหนุ่มตั้งหน้าเข้ามาจับจองมากมาย ทว่าไม่เคยเปิดเปลือยร่างกายให้ใครเชยชมเฉกเช่นอนิรุทธ์สักที
ลำคอของเขาเริ่มแห้งผากกับความเย้ายวนที่แสนงดงาม และคิดว่าตัวเองคงทนมองโดยไร้การสัมผัสที่ล้ำลึกไม่ได้อีกต่อไป
กระโปรงยูนิฟอร์มสั้นเหนือเข่าถูกปลดออก ปลดเสื้อชั้นในออกและจูบเบาๆ บนเนินอกนวลนุ่มอย่างหลงใหล ขณะที่พิรุณสุรีย์ยืนนิ่งเป็นก้อนน้ำแข็ง ทิ้งน้ำตาหยดหนึ่งลงมาอย่างไม่ตั้งใจกับสถานะน่าสงสารของตัวเอง
“ถ้าคุณยังยืนร้องไห้ไม่เต็มใจอีกละก็ ผมจะหยุดทุกอย่าง…รวมถึงเรื่องที่เคยตกลงกันไว้ด้วย”
เขาทิ้งตัวนั่งเท้าแขนอยู่บนกรอบหน้าต่างอย่างหงุดหงิด และเกือบจะหยุดทุกอย่างอย่างที่พูดออกไป หากเธอไม่ยื่นมือมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีเทาอ่อนของเขาเสียก่อน…
ถอยหลังไม่ได้แล้ว เธอตัดสินใจไปแล้ว ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่า ถึงมันจะขมขื่นเพียงไรก็จำต้องกล้ำกลืนมันลงไป แค่ผ่านจุดเริ่มต้นที่แสนเลวร้ายในคืนนี้ไปให้ได้ทุกอย่างก็จะจบสิ้น
ความคิดเห็น