คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หัวใจใยเสน่หา - บทนำ
ดาวน์โหลดนิยายหัวใจใยเสน่หา >>คลิกตรงนี้จ้า<<
“เข้ม...จัดการสอนให้ด้วย เอาให้เก่งกว่านางกิ๊บเลยยิ่งดี ไปถึงที่นั่นจะได้เป็นงาน ไม่ต้องมัวนอนอิดออดให้เขารำคาญใจ”
ร่างอรชรของสาวน้อยวัยยี่สิบปีหล่นลงบนเตียงนุ่มด้วยแรงผลักของมารตี
เข้มจิบเหล้าในแก้วรูปทรงสี่เหลี่ยมแล้วตามลงไปนั่งคร่อมรัมภาพัชร์เอาไว้ สายตาหิวกระหายจดจ้องปากเรียวบางเป็นกระจับน้อย ๆ น่ารัก อยากจะบดขยี้ให้สาแก่ใจมานานมากแล้วแต่ไม่กล้าแตะ เพราะเธอเป็นนางต้องห้ามของผู้ชายทุกคนที่นี่
รัมภาพัชร์รีบยกสองมือขึ้นมายันปลายคางสากระคายสุดแรงแล้วรีบต่อรองก่อนที่เข้มจะได้จูบ
“แป้งรู้ว่าน้ารตีเกลียดแป้ง น้าอยากทำลายชีวิตแป้งให้สาสมกับสิ่งที่น้าต้องทนทำเพื่อหาเลี้ยงแป้งมาตลอด แต่คิดเหรอคะว่าทำแบบนี้แล้วคนที่เขาซื้อแป้งไปจะพอใจ สู้เอาความบริสุทธิ์ของแป้งไปมัดใจเขาไม่ดีกว่าเหรอ”
มารตีคว้าคอขวดเหล้าขึ้นมากระดกดื่มแล้ววางกระแทกลงที่เดิม เหลือบตามองดวงหน้าซีดเซียวของเด็กสาวหัวหมอพลางครุ่นคิดถึงคำพูดของวิมุทร์ ‘ลูกสาวฉันต้องบริสุทธิ์ คนเดียวที่มีสิทธิ์แตะต้องลูกสาวฉันคือทัตต์ดนัย ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ได้อะไรจากฉันเลย แม้แต่สตางค์แดงเดียว’ ก่อนจะบอกให้เข้มถอยออกมา
“จับมันมามัดกับเก้าอี้” มารตีสั่งน้ำเสียงเด็ดขาด
“น้าจะทำอะไร” รัมภาพัชร์ถอยกรูดไปยืนหลังชิดผนังข้างเตียง พยายามหาทางหนีทีรอดให้กับตัวเอง
เข้มดึงเชือกเนื้อนิ่มสีแดงจากลิ้นชักโต๊ะหัวเตียงขึ้นมา ห้องนี้มีไว้สำหรับรับรองแขกวีไอพีของมารตี ในนี้มีทั้งเครื่องป้องกันและของเล่นมากมายหลายรูปแบบ รวมทั้งเชือกเส้นนี้ด้วย
“ฉันจะให้แกดู...ว่าการทำให้ผู้ชายคนหนึ่งติดใจในรสสวาทจนขาดไม่ได้ เขาทำกันยังไง”
เข้มจับสาวน้อยไร้เดียงสามานั่งมัดติดกับเก้าอี้จนดิ้นไม่หลุดแล้วหันไปเล่นรักกับมารตีบนเตียงตัวนั้นแทนเธอ
รัมภาพัชร์ไม่ใช่ไม่เคยเห็นภาพโรมรันกอดจูบกันของชายหญิง ไม่ใช่ไม่เคยได้ยินเสียงกระเส่าครวญครางเพราะถูกพิษความใคร่เล่นงานจนถึงขีดสุด เพราะพักอาศัยอยู่ในตึกชั้นบนสุดที่เต็มไปด้วยเรื่องคาว ๆ มาตั้งแต่อายุสิบแปดปี แต่ก็ไม่ถึงกับต้องมานั่งดูใครร่วมรักกันต่อหน้าต่อตาอย่างที่มารตีกับเข้มกำลังทำอยู่ในตอนนี้
เปลือกตาบอบบางปิดแน่นหนีความอุจาดเบื้องหน้า กระทั่งมีเสียงเจือหัวเราะของมารตีดังขึ้นอีกครั้งจึงลืมตา
“ไปได้แล้ว ถ้าช้าฉันจะไม่ปรานีแก”
เชือกหลุดออกจากข้อมือบอบบาง รัมภาพัชร์หลับหูหลับตาวิ่งกลับมาอาเจียนที่ห้องน้ำภายในห้องนอนหลายตลบ
“อุบาทว์!” แล้วอาเจียนอีกระลอกใหญ่ “ให้ตายสิ! ทำไมฉันต้องเกิดมาเจอคนวิปริตผิดมนุษย์มนาแบบนี้ด้วย!”
“ทำเป็นคลื่นไส้ไปได้ ยังไงแกก็ต้องไปทำแบบนี้ให้ผัวในอนาคตอยู่ดี”
รัมภาพัชร์มองคนพูดที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างหลังอย่างขุ่นเคืองใจ หยดน้ำเม็ดเล็ก ๆ ยังเกาะพราวอยู่ที่กรอบหน้าเรียวงาม
“หนูจะไปได้หรือยัง”
“ไม่อาบน้ำหน่อยเหรอ ฉันว่าน้องสาวแกแฉะนะ” ดวงตาคมเฉี่ยวแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางสีเข้มเหลือบมองเป้ากางเกงของเด็กสาวแก้มแดงแล้วยิ้มล้อ
รัมภาพัชร์เดินมาผลักร่างเย้ายวนของมารตีออกจากประตูแล้วอาบน้ำอาบท่า แต่งตัวใหม่เพื่อออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
เธอคิดว่ามารตีจะไปส่ง ที่ไหนได้มีรถของฝ่ายนั้นมาจอดรออยู่ที่ลานจอดรถด้านหน้าเพื่อรับเธอไป
“จำที่ฉันพูดได้ใช่ไหม”
มารตีดึงแขนเรียวเล็กของรัมภาพัชร์เข้ามาถามข่มขู่ใกล้ ๆ หวังให้เด็กสาวออกไปจากชีวิตอย่าได้หวนกลับมา ไม่อย่างนั้นสิ่งที่เธออดทนรอคอยมาอย่างยาวนานจะกลายเป็นความสูญเปล่าในชั่วพริบตา
เพราะเธอเองก็อยากออกไปจากนรกขุมนี้เหมือนกัน และสิ่งที่รอคอยมาอย่างยาวนานจะพาเธอออกไปได้อย่างสวยงาม
“ค่ะ”
รัมภาพัชร์กระชากมือออกอย่างเย็นชารีบเดินตรงไปยังรถพีพีวีคันสีขาว คนขับรถดูมีอายุหน่อยเปิดประตูออกกว้าง นัยน์ตาคมสวยมองผ่านเข้าไปเห็นร่างอวบอิ่มของหญิงวัยกลางคนนั่งรออยู่ด้วยท่าทีเงียบขรึม
“ใครเหรอคะ” รัมภาพัชร์หันไปถามคนขับรถ
“ป้าอี้ แม่บ้านของคุณทัตต์ดนัย”
“รีบ ๆ เข้ามาสิหนู หรือจะไม่ไป” ป้าอี้หันมาถามเสียงขรึม เมื่อเด็กสาวยืนยักเย่ยักยันถ่วงเวลาเหมือนไม่อยากจะไป
รัมภาพัชร์ตัดสินใจพาตัวเองเข้าไปนั่งในรถอย่างเร็วไวเมื่อสบสายตาสงบนิ่งที่แฝงไว้ด้วยความใจดีของป้าอี้ และการไปจากที่นี่ย่อมดีกว่าอยู่อยู่แล้ว บางทีเธออาจจะมีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ก็ได้ ถ้าหากผู้ชายคนนั้นมีเมตตากับเธอมากพอ
“ป้าอี้คะ”
“หือ?”
“หนูขอถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”
“ป้ามีหน้าที่แค่นั่งรถมารับคุณไปส่งให้คุณทัตต์ดนัยเท่านั้น ถ้าจะถาม…ก็ไปถามคุณทัตต์ดนัยโดยตรง ป้าตอบอะไรไม่ได้หรอกค่ะ”
คำตอบของนางบอกชัดอยู่แล้ว ทว่ารัมภาพัชร์ก็ยังอยากจะถามอีกสักคำให้แน่ใจ
“เขาเป็นคนใจดีแค่ไหนคะ”
“กับป้าเขาใจดีมากค่ะ แต่กับคนอื่นป้าไม่รู้” นางตอบด้วยใบหน้าราบเรียบค่อนไปทางเย็นชา น้ำเสียงที่ใช้ตอบออกมาก็ไม่ต่างกัน
รัมภาพัชร์แอบบีบมือตัวเองแน่นแล้วนั่งรถต่อไปด้วยใจลุ้นระทึก ไม่รู้อนาคตข้างหน้าจะโชคดีหรือโชคร้ายมากกว่าเดิม…
---------------------------------------------------------------------
พี่ปราปต์ฝากบอกน้องแป้งว่า พี่ใจดีที่สุด น้องมาให้ไว
ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคะ
ขอให้สนุกและมีความสุขกับดรามาที่หลงเข้ามาเสพ(มามะมามะ)
เสพแล้วถูกใจรีบเข้า Meb ไปเปย์ e – book มาอ่านต่อยาว ๆ ได้เลยจ้า
อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบยังไง กดหัวใจ ไม่ก็คอมเมนต์แซ่บ ๆ
เป็นกำลังใจให้พี่ปราปต์กับน้องแป้งด้วยน้า
ดารารินทร์
ความคิดเห็น