พิศวาสลวงบ่วงอสูร

ลำดับตอนที่ #2 : พิศวาสลวงบ่วงอสูร - บทนำ

บทนำ 

ภายใต้แสงจันทร์นวลผ่องส่องกระจ่างอยู่กลางนภาบวกกับแสงจากเสาไฟรอบบ่อน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ พิมพ์พระจันทร์ยืนกำเหรียญอธิษฐานขอพรพร้อมกับเบลซครู่หนึ่งก่อนหันหลังโยนข้ามไหล่ซ้ายลงไปแล้วหันมามองหน้ากัน

‘อันที่จริงผมไม่อยากให้คุณกลับไปเลยด้วยซ้ำ มาเปิดร้านขนมไทยที่นี่ดีไหม หรือที่อังกฤษก็ได้’

‘ป๊าคงจะยอมแหละ’ ลูกสาวสุดรักสุดหวงของป๊าไทม์แห่งไร่ศุภสินขัดขึ้นอย่างรู้นิสัยใจคอกันดี ‘หากเรายังไม่แต่งงานกัน คุณไม่มีทางได้ตัวฉันมาอยู่ใกล้ๆ ง่ายๆ หรอก’

หล่อนรวบมือเบลซเดินเตร่ออกไปเรื่อย ๆ ขณะนั้นผู้คนเริ่มบางตาลงบ้างแล้ว ไม่พลุกพล่านเหมือนตอนกลางวันหรือหัวค่ำ

‘ผมคงคิดถึงคุณมาก หากเราต้องแยกจากกันบ่อย ๆ’ เบลซบอกอย่างทอดอาวรณ์ หันมองเสี้ยวหน้านวลผ่องยามต้องแสงจันทร์และแสงไฟนึกใจหายขึ้นมา

‘ฉันเชื่อในคำอธิษฐานค่ะเบลซ เชื่อในความศักดิ์สิทธิ์ของบ่อน้ำพุเทรวีที่เราพึ่งอธิษฐานกันไปเมื่อครู่...” มือเรียวกระชับตอบเขาแน่นขึ้นเป็นการสัญญา ‘...ไม่ว่าเราจะห่างกันไปนานแสนนานสักแค่ไหน วันหนึ่งเราก็จะได้กลับมาเจอกันที่นี่… อีกครั้ง ฉันจะกลับมารอคุณตรงนี้ ที่บ่อน้ำพุนั่น คุณต้องหาฉันให้เจอนะคะ’

สายฝนเริ่มโปรยลงมาเป็นเม็ดหนาขึ้น พิมพ์พระจันทร์ยกกาแฟขึ้นดื่มเมื่อหลุดจากภวังค์แห่งความหลัง ผู้คนใส่เสื้อผ้ารัดกุมถือร่มเดินลุยฝนไปยังสถานที่ทำงาน บ้าน และอีกหลายๆ ที่ตามหน้าที่ของตน

คงมีแค่หล่อนเท่านั้นที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องเดินไปทางไหน ความเหงาและความเศร้าโศกยังคงเกาะกินใจ ความเข้มแข็งที่แสดงออกไปเหมือนไม่เป็นไรนั่นมันไม่ใช่เลย

พิมพ์พระจันทร์ไม่รู้ว่าทำไมพระเจ้าถึงส่งเขามาให้หล่อนแล้ว ยังต้องพรากเขาไปให้ใครอีกคน

ข่าวของ เบลซ แกนเนอร์ ทายาทอันดับต้นๆ ของบริษัทขุดเจาะน้ำมัน โรงแรม โรงงานประกอบผลิตชิ้นส่วนรถยนต์และกิจการท่าเรือส่งออกสินค้า ได้หมั้นกับวิศวกรสาวสวยอย่าง เมแกน เบคฟอร์ด ไปเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา ก่อนที่หล่อนจะตัดสินใจขอป๊ากับแม่ลากกระเป๋าเดินทางมาเที่ยวอิตาลีและอีกหลายๆ ที่ในยุโรปสักระยะเพียงลำพัง

หล่อนไม่อยากพูดคุยหรือรับรู้อะไรอีกแล้วในตอนนี้ รู้เพียงแต่… ผู้ชายคนนั้น เบลซ แกนเนอร์ ที่เคยบอกว่ารักกันจนไม่อาจรักใครได้อีกทำหล่อนเจ็บปางตายในปีที่ผ่านมา

ฉะนั้นก็พอเถอะ… ในเมื่อเขาเลือกแล้วที่จะหมั้นกับเมแกน หล่อนก็ควรเลิกอาลัยอาวรณ์แล้วกลับไปถอนคำอธิษฐานนั้นทิ้งไปซะ เราจะได้ไม่ต้องกลับมาเจอกันอีก...

แก้วกาแฟถูกวางลงอย่างหนักมือก่อนร่างเพรียวระหงจะลุกพรวดขึ้นมา สายฝนซาลงเล็กน้อย หล่อนคว้าร่มขึ้นมาแล้วเดินไปกางมันออกนอกประตู

ขณะนั้นเองที่ร่มกางออกแล้วยกขึ้นเหนือศีรษะ ร่างสูงสมาร์ตในชุดสูทเนี้ยบกริบสีเทาถูกคลุมทับด้วยเสื้อโค้ตตัวยาวสีเดียวกันก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเหมือนถูกเสก ทรงผมเดิม ๆ และรอยยิ้มมีเสน่ห์ที่ติดตรึงอยู่ในใจแม้ถูกเขาทิ้งไปเป็นปีปรากฏชัดในนาทีต่อมา

พิมพ์พระจันทร์จำได้ทุกอย่างที่เป็นเขา ทว่าเบลซกลับเดินสวนเข้าไปในร้านกาแฟที่หล่อนเพิ่งออกมาเหมือนไม่รู้จักกันมาก่อน

เขาไม่ได้ยิ้มให้หล่อน… แต่ยิ้มให้คู่หมั้นสาวที่เดินควงกันเข้าไป เขากางร่มให้เมแกนอย่างเอาใจ ยิ้มให้อย่างเอ็นดูและสนิทสนม

การ์ดที่เดินตามมาห้าหกคนเดินชนหล่อนจนเซถลาเพื่อเร่งออกหน้าไปเปิดประตูให้เจ้านาย 

พิมพ์พระจันทร์หันกลับไปมองช้าๆ เมื่อตั้งหลักได้ ผู้คนเดินผ่านไปมานับสิบก็ยังยืนมองเขากับคู่หมั้นสาวสวยภายใต้ร่มคันใหญ่สีชมพู สีเดียวกันกับดอกเชอร์รีบอสซัมที่เบ่งบานอยู่เต็มต้นถัดจากที่หล่อนยืนอยู่ไม่กี่ก้าว

กลีบดอกกระทบกับเม็ดฝนโปรยตกตามลงมากันอย่างเชื่องช้า ดวงตาแสนเศร้ากะพริบอย่างชอกช้ำยามมือหนาแกร่งที่เคยสัมผัสแก้มหล่อนอย่างอาวรณ์เอื้อมไปสัมผัสแก้มของเมแกน เช็ดน้ำฝนเม็ดเล็ก ๆ ออกอย่างถนอมก่อนชักกลับไปยกกาแฟขึ้นดื่มพร้อมกัน

ช่างเป็นภาพที่แสนเจ็บปวด ราวหัวใจดวงน้อยที่เต้นตุบจนปวดแปลบถูกกรีดซ้ำ ๆ ด้วยน้ำมือเขา

ร่างเพรียวระหงในชุดลำลองสีครีมทับด้วยโค้ตสีเขียวเข้มหมุนตัวกลับหลัง เดินไปตามทางเท้าพร้อมกับความสงสัยที่แสนเจ็บปวด ไร้ทิศทาง

เขามองไม่เห็นจริง ๆ หรือแกล้งมองไม่เห็นหล่อนกันแน่?

แอบเอาบทนำมายั่วจ้า

 แล้วก็จะบอกว่า... ยายจันทร์กับเฮียเบลซอาจจะต้องยกไปเขียนปีหน้าน้า 2562

ตอนแรกว่าจะเขียนให้จบๆ ไปเลยปีนี้แหละ แต่... เรื่องสั้นสองเรื่องที่เขียนไว้นั้นอิชั้นเข็นข้ามแม่น้ำมาได้เรื่องละครึ่งทางแล้ว อิชั้นเลยจะเข็ญขึ้นฝั่งให้จบภายในปีนี้ซึ่งก็เหลืออีกไม่กี่เดือนเท่านั้น ไม่อย่างนั้นคงจะค้างคาและไม่จบสักเรื่องแน่ๆ จ้า

(อิชั้นเขียนนิยายช้ามากๆๆๆ หากขัดใจต้องขออภัยสำหรับทุกท่านที่รอคอยยายจันทร์ตัวแสบกับเฮียเบลซจอมเจ้าเล่ห์ด้วยนะคะ)

ปล. สงสัย ข้องใจ อยากวิ่งไปกระชากไหล่ถามเฮียเบลซแทนยายจันทร์ใช่ม้าว่าทำไม แกไม่ทักฉัน... อยากรู้แอดแฟนพันธุ์แท้ไว้แล้วอย่าทิ้งกันไปน้า แล้วอิชั้นจะพาไปง้างไหล่เฮียเบลซถามให้มันรู้เรื่องกันไป อิอิ

----------------------

ดารารินทร์