คลั่งรักเมีย(ลับ)

ลำดับตอนที่ #19 : คลั่งรักเมีย(ลับ) - 19

พศวีร์ได้รับข้อความภาพรัวๆ เขาเปิดดูภาพเหล่านั้นก่อนจะโทร.กลับไปหาปวิธ

“ในห้องมีใครรออยู่หรือเปล่า หรือมีใครกำลังตามมาไหม”

“ไม่ทราบเหมือนกันครับ ผมตามหลังคุณเดียร์จากโรงแรมมาจนถึงหน้าประตูห้องวีไอพีที่บาร์เฮียสี่ ยังไม่เห็นมีใครตามมาเลย”

“ฉันต้องการรู้ว่าดารัณนัดพบใคร และคุยอะไรกัน”

“ครับนาย…ผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้เลย”

“พี่ขึ้นมาทำอะไรครับ ได้จองห้องไว้หรือเปล่า”

ปวิธค่อยๆ หันกลับไปยิ้มอย่างเป็นมิตร

“พี่วิธนี่เอง”

“เออ…พี่ขึ้นมาหาเพื่อนน่ะ เพื่อนจองไว้แล้ว จะไปเสิร์ฟห้องไหน” ปวิธแกล้งคุยไปเรื่อย

“ห้องทานตะวัน”

“งั้นขอเบียร์ขวดหนึ่งนะ ว่าจะเข้าไปดื่มรอเพื่อนสักหน่อย มันยังมาไม่ถึง” ปวิธโกหกหน้าซื่อๆ แล้วคว้าเบียร์ขึ้นมาถือไว้

“พี่…เดี๋ยวผมไปเอาให้ใหม่ ขวดนี้มีเจ้าของแล้ว”

ปวิธทำทีไม่สนใจ จับขวดแน่นๆ แล้วเปิดด้วยฟันทันที เด็กเสิร์ฟเลยต้องวิ่งลงไปเอาเบียร์ขวดใหม่ ในใจขุ่นเคืองไม่น้อยที่ต้องมาเจอคนประเภทนี้อีกแล้ว

ปวิธรีบเอาเครื่องดักฟังในกระเป๋าเสื้อสูทด้านในมาติดใต้ชั้นวางของรถเข็นเครื่องดื่มที่เด็กเสิร์ฟจะต้องเข็นเข้าไปวางทิ้งไว้ในห้องวีไอพีที่มีชื่อว่า ‘ทานตะวัน’ ห้องวีไอพีแต่ละห้องของที่นี่จะมีชื่อเรียกเป็นดอกไม้ทั้งหมด และดารัณก็หายเข้าไปในห้องนั้นราวสิบนาทีแล้ว

เด็กเสิร์ฟมาถึงปวิธก็หายตัวไปแล้ว แล้วรถคันนั้นก็ถูกเข็นเข้าไปจอดทิ้งไว้ในห้องวีไอพีที่ชื่อ ‘ทานตะวัน’ เสียงทั้งหมดที่ดารัณเจรจากับทองกรจึงถูกบันทึกเอาไว้ทุกคำ

“ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะพาแกไปอยู่กับนายหัวสักการ”

“หนูไม่ไป”

“แกกล้าเถียงฉันเรอะ”

“แต่หนูกำลังจะหมั้นกับพี่รุทธ์ พ่อยังไม่พอใจอีกเหรอ”

“พี่รุทธ์ของแกมันเป็นลูกเมียน้อย มีเหรอที่ลูกเมียน้อยจะได้สมบัติมากกว่าลูกเมียหลวง แล้วไอ้คุณไพวงษ์มันก็เกลียดแม่พี่รุทธ์ของแกยิ่งกว่าอะไร ไม่เอา…ฉันไม่เอามันมาเป็นลูกเขยเด็ดขาด”

“…”

ดารัณนั่งกำมือกับตักแน่น ปากอวบอิ่มจิ้มลิ้มปิดสนิทหมดคำจะเถียง ใช่…อนิรุทธ์เป็นหลานชายคนเล็กที่ปู่ไพวงษ์ไม่ค่อยเมตตาเอ็นดูเท่ากับพศวีร์ ทุกอย่างที่ดีในชีวิตปู่ไพวงษ์จะประเคนใส่มือให้พศวีร์ก่อนเสมอ ส่วนเธอ…ในสายตาของปู่ไพวงษ์เห็นเป็นแค่เด็กกำพร้าไร้ที่พึ่งพา เป็นแค่ความสุขของเมียที่ได้เลี้ยงดูเด็กน้อยน่าสงสารอย่างเธอเอาไว้ในบ้านเยี่ยงลูกหลาน

เธอเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงไร้ค่าในสายตาของท่าน ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคนในตระกูลวาณิชธนากิจ!

“แกไปเก็บเสื้อผ้าออกมาจากบ้านนั้นได้แล้ว วันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ฉันจะพาไปหานายหัวสักการ เขาคุยกับแกวันนั้นแล้วถูกใจ เขาชอบแก ถ้าได้ไปเป็นเมียแต่งเขาแกจะสบายไปทั้งชาติ ฉันก็จะพลอยสบายไปด้วย ไม่ต้องเป็นขี้ข้ารองมือรองตีนให้ใครเขาเหยียบย่ำอีก ฉันเหนื่อยที่จะเร่ร่อนแล้ว”

“หนูยังไม่พร้อมที่จะไปตอนนี้” ดารัณต่อรองเสียงเบาลงด้วยใจกล้าๆ กลัวๆ

“แกจะอยู่ไปทำไม คุณนายพวงแก้วมันตายห่าไปแล้ว ไม่มีใครเขาเมตตาเอ็นดูแกอีกแล้ว ทุกวันนี้แกเป็นได้แค่ขี้ข้าของคนในตระกูลนั้นนะดารัณ ที่บ้านนั้นมีแค่ข้าวสามมื้อกับเงินเดือนไม่กี่หมื่นให้แกกินให้แกใช้ สู้ไปเป็นคุณนายสบายๆ อยู่ที่บ้านนายหัวสักการไม่ดีกว่าเรอะ”

“งั้น...หนูขอเวลาอีกสักสองเดือนได้ไหม” ดารัณพยายามต่อรองยื้อเวลาเพื่อพาตัวเองออกไปจากที่นี่ เธอไม่อยากถูกหิ้วออกจากบาร์ไปบำเรอกามให้นายหัวสักการโดยไม่มีใครรู้

“เอ๊ะอีนี่…พูดไม่รู้เรื่อง!” ทองกรขึงตาดุดันเกรียมจะเงื้อมือขึ้นตบลูกที่พูดไม่รู้เรื่องสักที

“แค่สองเดือน จากนั้นหนูจะตามใจพ่อทุกอย่าง พ่อจะให้ไปตายหนูก็จะไป” อ้อนวอนเสียงแผ่วน่าสงสารพร้อมกับควักเงินปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าถือใบโปรด วางลงตรงหน้าคนเป็นพ่อหลอกล่อให้ยิ่งตายใจ “เงินเก็บปีนี้ของหนู พ่อเอาไว้ใช้ระว่างที่รอหนูนะ”

คนเป็นพ่อหยิบเงินปึกหนาขึ้นมากรีดดูคร่าวๆ แล้วยอมจำนนเพราะเห็นแก่เงินก้อนใหญ่ “แกสัญญาแล้วนะ”

“หนูสัญญา” ดารัณรับปากมั่นเหมาะเพื่อเอาตัวรอดไปก่อน แล้วรีบออกมาจากห้องวีไอพีที่ชื่อ ‘ทานตะวัน’ ตรงกลับเข้าบ้าน ราวกับกลัวว่าคนเป็นพ่อจะเปลี่ยนใจหิ้วเธอไปพร้อมกับเงินก้อนนั้น

พศวีร์ปิดคลิปเสียงในสมาร์ตโฟน มั่นใจมากขึ้นกับจุดประสงค์แท้จริงที่ทองกรต้องการ เป็นอย่างที่ปวิธคาดการไว้ไม่มีผิด มันต้องการขายดารัณให้นายหัวหนุ่มคนนั้นเพื่อหวังสบายในวันข้างหน้า

“ฮึ! คนเลวๆ อย่างมึง ร่อนเร่พเนจรอยู่ข้างถนนเท่านั้นที่คู่ควร…ไอ้ทองกร!”

พศวีร์วางสมาร์ตโฟนลงบนเตียงนอนในห้องลับติดกับห้องทำงาน ดึงลิ้นชักโต๊ะหัวเตียงออกมา ในนั้นมีกรอบรูปของแม่วางอยู่

ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมามองใบหน้าสวยคมบาดตาบาดใจของนางแล้วนึกถึงวันเกิดของตาเมื่อสามปีก่อน

‘ปีนี้แม่จะกลับมางานวันเกิดตาใช่ไหมครับ’

นางอ้ำอึ้งไปครู่หนึ่ง ‘ขอโทษนะวีร์ แม่ลืมเรื่องราววันนั้นไม่ได้จริงๆ แม่ยังไม่พร้อมที่จะกลับไปในตอนนี้’

‘มันนานมากแล้วนะครับแม่ ผมเองลืมไปหมดแล้ว ผมอยากให้แม่ลืมมันซะแล้วกลับมาอยู่ด้วยกันที่เมืองไทย ผมอยากอยู่กับแม่...ผมรักแม่นะครับ’

นางสะอื้นเบาๆ ‘แม่ก็รักลูกนะวีร์ รักมากที่สุดในชีวิต แต่แม่กลับไปมองหน้าลูกไม่ได้จริงๆ ทุกครั้งที่เห็นหน้าวีร์…เรื่องเลวร้ายในวันนั้นมันย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำของแม่ทุกที แม่ให้เจ็บปวด อับอายเหมือนตายทั้งเป็น แม่ทนไม่ได้ที่จะต้องกลับไปเห็นภาพเดิมๆ แม่…ขอโทษ’

--------------------------------------

ฮือ....สงสารใครดี พี่วีร์หรือน้องเดียร์

ถ้าอ่านแล้วถูกใจอย่าลืมแอดเข้าชั้นหนังสือกันนะคะ

***ชอบไม่ชอบเมนต์บอกกันบ้างน้า***

ป.ล. เนื้อหาที่ลงให้อ่านตรวจทานเพียงรอบเดียว 

อาจมีคำผิดประปรายปนมาบ้าง ต้องขออภัยด้วยนะคะ

ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ

ขอให้สนุกและมีความสุขกับการอ่านค่ะ

ดารารินทร์