คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : คลั่งรักเมีย(ลับ) - 17
พศวีร์เลือกไปส่งโรสิตาก่อน
เขาลงมาส่งเธอที่ข้างรถเมื่อถึงโรงแรมสิตานันท์ ล่ำลากันด้วยจูบตามประสาหนุ่มสาวนักเรียนนอกที่ถือเอาขนบธรรมเนียมทางนั้นมาใช้อย่างไม่แคร์สายตาใครแล้วแยกจากกัน
ดารัณเห็นเต็มสองตา
และรู้ดีว่าโรสิตาคือรักที่ลึกซึ้งที่สุดของพศวีร์ หล่อนเป็นผู้หญิงง่ายๆ
ไม่เรื่องมาก เข้าใจชีวิต เข้าใจผู้ชายแบบพศวีร์ดีกว่าผู้หญิงคนไหน และมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันมากคือกลัวการแต่งงาน
ปมปัญหาในใจของทั้งคู่ไม่ต่างกัน สุดท้ายจึงแยกจาก
ลดสถานะจากแฟนมาเป็นเพื่อนที่รู้ใจกันต่อไป
แต่สิ่งที่ได้เห็นในตอนนี้มันทำให้ดารัณรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างบอกไม่ถูก
ทั้งคู่ยังมีเยื่อใยให้กันอยู่เลย วันข้างหน้าถ้าโรสิตากลับมาบริหารโรงแรมต่อจากพ่อแม่ของหล่อน
ความสัมพันธ์จากเพื่อนที่ดีต่อกันอาจพลิกผันกลับไปเป็นแฟนอีกครั้งก็ได้…
ใครจะไปรู้!
“มานั่งข้างหน้า”
ดารัณสะดุ้งตื่นจากภวังค์ความคิดอันหม่นเศร้า
มองหน้าหล่อเหลาคมเข้มผ่านแสงสลัวรางแล้วหยิบทิชชูในกล่องตรงหน้ามาส่งให้ พศวีร์ไม่ได้รับมาหรอก
เขาหันมามองกระจกแล้วหันไปยิ้มใส่หน้าเธออย่างคนโรคจิตชอบกวนประสาท
มีลิปสติกของโรสิตาติดอยู่ที่ริมฝีปากของเขา…
“อิจฉาเหรอ”
ดารัณขยำทิชชูเป็นก้อนกลมๆ
ขว้างใส่หน้าคนยียวนกวนประสาททันที
เอนหลังพิงเบาะหลับตาหนีไปไม่อยากต่อปากต่อคำให้เสียอารมณ์ พศวีร์ยิ้มมุมปากแล้วขับรถกลับมาบ้าน
ภายในบ้านไม่มีใครอยู่รอแล้ว
ป้าอมรกับนุ่นพากันหลับตั้งแต่สี่ทุ่ม
มีเพียงแสงไฟที่สว่างอยู่ภายในห้องโถงใหญ่กับโถงทางเดินชั้นบน
ดารัณเดินกะเผลกๆ
นำมา คนข้างหลังเห็นแล้วรำคาญตาเลยอุ้มขึ้นไปส่งที่ห้องนอนให้จบไป
“ปล่อย!”
พศวีร์บดกรามกรอดด้วยความหมั่นไส้คนอวดดี
พอถึงเตียงเขาโยนตุบ
คนที่ทั้งหยิกทั้งเรียกร้องให้เขาปล่อยพลิกคว่ำหน้าลงไปนอนกัดฟันกำมือแน่นด้วยความขุ่นเคืองใจ
“ป่าเถื่อน!” เธอหันมาต่อว่า ลุกขึ้นมาจ้องหน้าคนเถื่อนตาขุ่นเขียว
“ปากดีนักนี่”
ดารัณกำลังจะอ้าปากโต้กลับบ้าง
แต่ร่างสูงสง่าของคนป่าเถื่อนกลับเดินหนีไปเสียแล้ว
ประตูปิดปัง!
ดารัณคว้ากรอบรูปของคุณย่าพวงแก้วที่ตั้งไว้บนโต๊ะหัวเตียงมาฟ้องด้วยความเสียอกเสียใจ
“คุณย่าดูพี่วีร์สิคะ ตั้งแต่คุณย่าไปสวรรค์ก็ใจร้ายกับเดียร์ยิ่งกว่าเดิม
เดียร์แค่โกหกนิดเดียว แค่นิดเดียวเท่านั้น พี่วีร์ถึงกับออกปากตัดขาดเดียร์ไปจากชีวิต
ไม่ให้เดียร์เป็นน้องสาวอีกต่อไปแล้ว” กอดรูปคุณย่าด้วยความโหยหา
“หรือว่าเดียร์ควรไปจากที่นี่ดีคะคุณย่า ไปอยู่ในที่ที่มีคนรักเดียร์มากกว่านี้”
พศวีร์ลอบฟังอยู่หลังประตูบานทึบเริ่มขบคิด
‘ไปจากที่นี่ ไปซบอกไอ้สักการนั้นน่ะนะ’ มันสายไปแล้วดารัณ
ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอเดินออกไปจากชีวิตแล้ว
เธอต้องอยู่เป็นหมากในกระดานให้ฉันเดินจนจบตาเสียก่อน
ชนะเมื่อไร…ฉันจะปล่อยเธอไป!
‘บาร์เฮียสี่ ห้องทานตะวัน สองทุ่มคืนนี้’
ดารัณอ่านข้อความแล้วทิ้งสมาร์ตโฟนลงในกระเป๋าสะพายไม่อยากใส่ใจเลย
เธอลุกออกมาจากโต๊ะทำงานด้วยความเมื่อยขบ
เพียงสองวันที่หยุดงานเพราะอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้า งานต่างๆ
นานาที่เธอต้องรับผิดชอบก็กองสุ่มเกือบจะท้วมหัว วันทั้งวันกินข้าวไปมื้อเดียวเอง
“หิวจัง” บ่นแล้วเดินออกไปที่ลิฟต์ผู้บริหาร
บานประตูเลื่อนเปิด
ร่างบางเล็กสง่างามในชุดแม็กซี่เดรสคอปกกระโปรงเฉียงแต่งระบายสีส้มอิฐกำลังจะขยับก้าวเข้าไปชะงักหยุดอยู่ที่เดิม
พศวีร์อยู่ในนั้น
เขาทอดมองดอกกุหลาบสีขาวแซมคาเนชันสีชมพูอ่อนช่อใหญ่ในมือแล้วจ้องเป๋งมาที่เธอ
“มองหน้าหาเรื่องทำไมคะ” ดารัณย่นคิ้วถามซื่อๆ ไม่รู้ตัวว่าจะถูกเล่นงาน
พศวีร์ทิ้งมือข้างที่ถือช่อดอกไม้ลงข้างตัว
ก้าวออกมายืนประจันหน้ายายกาฝากแสนสวย
แปะการ์ดใบเล็กที่มีข้อความหวานจัดลงบนหน้าผากกลมเกลี้ยงอย่างแรง
วันนี้เธอม้วนผมเป็นลอนใหญ่แล้วรวบตึงเป็นหางม้าพอดี แปะปุ๊บติดปั๊บ
แล้วเดินเลี่ยงเอาช่อดอกไม้มาทิ่มลงในถังขยะจนกลีบช้ำ
ดารัณมองการกระทำนั้นแล้วอ่านข้อความในการ์ดสีชมพูใบเล็กที่ตะครุบไว้ทันก่อนมันจะร่วงพื้นให้คลายสงสัย
ว่าใครกันที่กล้าฝากดอกไม้ ‘พี่วีร์’ มาให้เธอ ขอบอกเลยว่าซวยมาก
ไม่ใช่คนฝากมานะที่ซวย
เธอนี่แหละที่จะซวยซ้ำซวยซ้อน!
‘ผมมีธุระที่จะต้องจัดการให้แล้วเสร็จ
ว่างแล้วจะโทร.ไปนัดทานข้าวก่อนกลับภูเก็ตสักมื้อ หายเจ็บข้อเท้าไวๆ นะครับ
เป็นห่วง’
“คุณสักการ”
ดารัณพึมพำชื่อผู้ที่ส่งดอกไม้มาให้อย่างคาดไม่ถึง
และจำได้ว่านายหัวหนุ่มมาดเข้มคนนี้เคยโทร.มาคุยด้วยแป๊บหนึ่งในคืนก่อนถึงได้รู้ว่าเธอบาดเจ็บ
จากนั้นเก็บการ์ดยัดใส่กระเป๋า เดินไปรวบช่อดอกไม้มาดูร่องรอยของความบอบช้ำแล้วถือมันเข้าไปต่อว่าพศวีร์ที่ทำตัวจุ้นจ้านเกินขอบเขต
ถึงเธอจะไม่ได้ชอบนายหัวสักการ ไม่ได้อยากได้ดอกไม้ช่อนี้และข้อความหวานๆ
จากนายหัวหนุ่ม แต่เขาไม่มีสิทธิ์ทิ้งขว้างของของเธอตามอำเภอใจ
“พี่วีร์ทำแบบนี้กับของของเดียร์ได้ยังไง”
พศวีร์กำลังยืนหาแฟ้มงานประเมินราคาเครื่องดื่มปิดแฟ้มพึ่บ
โยนมันลงบนโต๊ะแล้วหันมามองด้วยสีหน้าคมเข้มดุและท้าทาย
“ทำมากกว่านี้ยังได้เลย” กระชากช่อดอกไม้ช้ำๆ มาเหยียบขยี้ด้วยสีหน้าเย็นชา
หากแต่นัยน์ตามีแววดุดันทอประกายออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ
“พี่วีร์ลืมไปแล้วใช่ไหมว่าไม่มีสิทธิ์ห้ามเดียร์ไม่ให้ชอบพอกับใคร”
“แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรไปรู้จักมัน
ที่หนีฉันไปเที่ยวไม่ยอมบอก…ไปหามันมาใช่ไหมฮะ!”
“มันเรื่องของเดียร์ไม่ใช่เหรอคะ พี่วีร์เป็นใครถึงได้มาจุ้นจ้านคาดคั้น…พี่ชายเหรอ?” ดารัณน้อยใจและสับสน ตกลงจะเอาอย่างไรกันแน่ เดี๋ยวไล่ให้ออกไปจากชีวิต
เดี๋ยวดึงกลับเข้ามาในชีวิต
เธอเป็นอะไร
สัตว์เลี้ยงที่เขาเห็นว่าไม่มีหัวจิตหัวใจหรือไงกัน!
“ฉันเป็นพี่ชายว่าที่ผัวเธอ ฉันมีสิทธิ์ดูแลรักษาผู้หญิงที่จะมาเป็นเมียน้องชายของฉันให้บริสุทธิ์ผุดผ่องก่อนจะถึงวันแต่งงาน”
“งั้นก็ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เดียร์กับพี่รุทธ์ไม่ได้รักกัน
เราไม่มีวันแต่งงานกัน
เอาเวลาอันมีค่าของพี่วีร์ไปจัดการเรื่องผู้หญิงของตัวเองให้ดีเถอะ”
ที่เขาเพิ่งขึ้นมาก็เพราะลงไปจัดการผู้หญิงสองคนที่แวะหาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
ทำให้พนักงานส่วนหน้าวุ่นวาย ยายสองคนนั้นนั่งเขม่นกันไปมาไม่มีใครยอมใคร
‘ถ้าหล่อนไม่ไปฉันก็จะอยู่’ พศวีร์เลยต้องลงไปไล่กลับทั้งคู่
“อ้อ…งั้นไอ้เจ้าของดอกไม้เฮงซวยช่อนี้สินะที่เธออยากจะแต่งงานด้วย”
ดารัณไม่ตอบแต่ผลักอกคนพาลออกแทน
ก้มเก็บช่อดอกไม้ป่นๆ ที่เขาเหยียบมันไว้ขึ้นมากอดแล้วเดินออกไป
แต่แค่นี้ก็เป็นคำตอบอ้อมๆ ที่ทำให้พศวีร์รุ่มร้อนราวถูกไฟสุ่มใจได้แล้ว
“นี่เธอ…เธอชอบมันงั้นเหรอ”
ชี้นิ้วถามไล่หลังยายเด็กหัวรั้นไปด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด “ดารัณ
เธอรู้จักมันดีแค่ไหนถึงไปชอบมันน่ะฮะ!”
ดารัณไม่สนใจคนพาล
‘โกรธให้เส้นเลือดในสมองแตกตายไปเลยยิ่งดี’ พศวีร์จำต้องเก็บนิ้วมากำหมัด
หันมาฟาดกำปั้นลงบนแฟ้มสุดแรงแล้วหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาใช้งาน
‘ปวิธ ตามดารัณไปอย่าให้รู้ตัว’
ความโกรธแล่นลิ่วขึ้นมาเป็นริ้วๆ
ตอนพิมพ์ข้อความลงในแอปพลิเคชันไลน์ ดารัณกำลังท้าทายเขา
เธอกล้างัดข้อกับเขาอย่างไม่เกรงกลัวอะไรเลย!
ปีกกล้าขาแข็งนัก
เดี๋ยวจะเด็ดปีกให้ขาดเลยคอยดู!
ความคิดเห็น