คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : คลั่งรักเมีย(ลับ) - 16
5
เย็นวันนั้นอนิรุทธ์แวะมาที่บ้านใหญ่เพื่อเยี่ยมดูอาการบาดเจ็บของดารัณ
บรินัยบอกเขาตั้งแต่เช้า
แต่งานที่ล้นมือทำให้ปลีกตัวมาดูน้องสาวบุญธรรมไม่ได้แบบทันทีทันใด
ดารัณนอนอ่านการ์ตูนออนไลน์อยู่บนเตียงภายในห้องนอนส่วนตัว
นุ่นกำลังเตรียมถุงเจลขึ้นไปประคบเย็นให้พอดี
ชายหนุ่มเลยอาสาทำให้แล้วไล่นุ่นไปทำงานอื่นแทน
“พี่รุทธ์”
ดารัณทิ้งไอแพดมาโถมกอดพี่ชายคนรอง
พอเขาทิ้งตัวลงนั่งกอดปลอบโยนน้ำตาเธอก็ร่วงเผาะทันที
“มันผ่านไปแล้ว อย่าเสียน้ำตาให้คนอย่างมันเลยนะ”
“เดียร์ไม่คิดว่าจะเจอมันอีก”
อนิรุทธ์ผละออกมาเช็ดน้ำตาให้น้อง
ยิ้มบอกให้เธอคลายใจ “ถึงเจอกันครั้งหน้ามันก็ไม่กล้าแล้วล่ะ”
น้องสาวมองอย่างสงสัย
อนิรุทธ์ดันคนตัวเล็กลงนอนแล้วขยับลงไปนั่งที่ปลายเท้า ค่อยๆ ใช้ถุงเจลประคบพลางอธิบายให้ฟัง
“เฮียวีร์จัดการให้แล้วน่ะสิ
ฝ่ายนั้นรับปากว่าจะไม่ให้คชาธรมายุ่งกับเดียร์อีก”
อนิรุทธ์โทร.คุยกับพี่ชายก่อนมาหายายกาฝากตัวน้อยที่นี่ก็เลยรู้
“ไปหาอะไรกินนอกบ้านไหม พี่พาไป”
“จะปล่อยให้พี่วีร์กินข้าวคนเดียวเหรอคะ เดี๋ยวก็โกรธอีก”
“ไปแล้ว มีสาวแวะมารับ เหลือแค่เราสองคนนี่แหละ คิดเลยว่าจะกินอะไรดี”
“ตามใจพี่รุทธ์เถอะค่ะ เดียร์กินอะไรก็ได้”
อนิรุทธ์ประคบข้อเท้าให้น้องสาวราวๆ
สิบห้านาทีก็พากันออกจากบ้าน
ไปยังร้านอาหารอิตาเลียนที่เพิ่งมาเปิดกิจการได้ไม่นาน
แต่ใครจะไปคิดว่าจะใจตรงกันกับพี่ชาย รายนั้นพาสาวมาทานมื้อค่ำที่นี่เหมือนกัน
“คุณรุทธ์นี่คะ”
โรสิตา
ทายาทสาวสวยเจ้าของโรงแรมสิตานันท์ที่เคยมีสัมพันธ์รักชั่วคราวกับพศวีร์เอ่ยบอกด้วยความดีใจ
เธอสนิทสนมกับครอบครัววาณิชธนากิจมาตั้งแต่ตั้งเล็กแต่น้อย
เราต่างช่วยเหลือเกื้อกูลกันด้วยดีมาตลอด บ้านพศวีร์เธอก็เข้าออกมาแล้วเป็นว่าเล่นเพราะตาของเธอกับปู่ของเขาเป็นเพื่อนรักกัน
เราเองก็เคยรักกันก่อนที่เธอจะไปเรียนต่อด้านการโรงแรมที่ต่างประเทศ
พศวีร์เหลียวหน้าไปมองแวบหนึ่ง
น้องชายกอดประคองดารัณให้เดินมาทางนี้พอดี
“เรานั่งด้วยกันดีไหมคะ น้องเดียร์ก็มาด้วย”
“ตามใจครับ”
โรสิตารีบลุกขึ้นไปชวนตามความสนิทสนม
ทั้งสี่คนเลยได้นั่งทานอาหารมื้อค่ำร่วมกัน สั่งอาหารแล้วนั่งคุยรอไปพลางๆ
“คุณโรสกลับมาตั้งแต่เมื่อไรครับ” อนิรุทธ์เอ่ยถามไปตามมารยาท
เมื่อบรรยากาศภายในโต๊ะเงียบแปลกๆ
“สองวันแล้วค่ะ วันนี้คิดถึงวีร์เลยลากตัวออกมาทานมื้อค่ำด้วยกัน”
“อยู่ยาวเลยเหรอครับ”
“ไม่ค่ะ มาทำธุระแค่สองสามอาทิตย์ก็กลับแล้ว”
อาหารทยอยเข้ามาเสิร์ฟจนครบ
ดารัณที่นั่งเงียบกริบเริ่มขยับช้อนไปตักสลัดขนมปัง (Panzanella
Salad) ด้วยความหิว แต่ชนกับช้อนของพศวีร์พอดี เขาเหลือบมองเธอ
เช่นเดียวกับที่เธอเหลือบมองเขา
ไม่มีใครยอมถอยช้อนออกมา
ดารัณเลยใช้ช้อนตัวเองตีช้อนคนชอบยั่วโมโหให้กระเด็นออกไป
พศวีร์แหย่ช้อนเข้ามาขวาง ดารัณเม้มปากแน่นด้วยความขัดใจ
‘ให้น้องก่อนไม่ได้หรือไง!’ ว่าแล้วพานโมโหในใจ
อนิรุทธ์เห็นท่าไม่ดีเลยหยิบช้อนตัวเองขึ้นมาปัดช้อนน้องสาวและช้อนพี่ชายออกไป
“ถอยไปทั้งคู่เลย”
โรสิตาหัวเราะเบาๆ
ในลำคอ ภาพตรงหน้าชวนให้เธออดขำไม่ได้เลย เหมือนตอนเด็กๆ
ที่ชอบทะเลาะแย่งของกินกันไม่มีผิด!
“เดียร์ตักก่อน” ดารัณไม่ยอม
พศวีร์ก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“ฉันจะกิน”
“อยู่เฉยๆ ทั้งคู่เลย เดี๋ยวตักให้!” อนิรุทธ์ปรามเสียงเข้ม
เริ่มจะปวดหัวกับพี่ชายและน้องสาวที่กี่ปีๆ ก็ยังชอบเอาชนะกันเป็นเด็กๆ
บนโต๊ะอาหารในยามที่สองคนนี้ไม่ลงรอยกันมันชวนให้วุ่นวายเสมอ
ถ้าไม่มีเขาเป็นตัวกลางค่อยห้ามปราม อาหารทั้งโต๊ะมักจะเละเทะไม่เป็นท่า
แย่งกันไปมาจนหกหมด ไม่เหลือให้กินเมื่อไรถึงยอมแยกย้าย
สุดท้ายเป็นไง
หิว…แล้วก็พากันมานั่งกินมาม่าต้มกลางดึก!
“ออสโซบูโกก็อร่อยนะ วีร์ลองชิมดูสิคะ”
โรสิตายื่นมือเข้าช่วยอีกแรงก่อนที่บรรยากาศภายในโต๊ะอาหารจะแย่มากไปกว่านี้
พศวีร์ลองชิมอาหารที่โรสิตาตักให้อย่างว่าง่ายๆ
แต่ไม่วายจะเลิกคิ้วยียวนยามกาฝากตัวน้อยตัวแสบเหลือบมองมาตาขุ่นขวาง
แถมยังจ้องกลับไม่ยอมหลบหลีก
ดารัณกำช้อนซ้อมในมือแน่น
อยากเอาจิ้มลูกตาคนตรงหน้าให้บอด ‘ว่าจะดีด้วยแล้วเชียว
มากวนประสาทกันแบบนี้เห็นทีจะดีด้วยไม่ได้ ต่างคนต่างอยู่ต่อไปก็แล้วกัน!’
แต่ดูเหมือนเราจะเป็นคู่เวรคู่กรรมที่หนีกันไม่พ้น
เมื่ออนิรุทธ์ลุกจากโต๊ะอาหารไปรับโทรศัพท์
แล้วส่งข้อความมาฝากเธอให้กลับกับพศวีร์เพราะมีปัญหาในฟาร์มต้องกลับไปแก้ไขอย่างเร่งด่วน
ดารัณนั่งตัวเย็นเป็นอากาศธาตุอยู่ที่เดิม
ฟังคนรักเก่าเขาคุยสนุกกันอยู่ตรงนั้นเกือบห้าทุ่มครึ่งถึงได้กลับบ้าน
เหมือนโดนแกล้ง…
ความคิดเห็น