หักเหลี่ยมรักจ้าวดวงใจ

ลำดับตอนที่ #15 : หักเหลี่ยมรักจ้าวดวงใจ - 15

ลิงก์สำหรับดาวน์โหลด e-book >>>คลิก<<<

4

อาหารในปิ่นโตถูกเทใส่ถ้วยใส่จานนำมาวางที่โต๊ะตัวเดิม ราชาวดีเก็บเหล้าเข้าไปวางในครัวให้เหลือแค่อาหารมื้อค่ำและน้ำเปล่าสองที่

สักพักเขาก็เดินออกมาพร้อมกับวางสายจากใครคนหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลายังคงเย็นชาได้อย่างเสมอต้นเสมอปลายยามเราสบตากัน ส่วนมือที่ได้รับบาดเจ็บนั้นถูกทำแผลเรียบร้อยแล้วด้วยตัวของเขาเอง

คเชนทร์นั่งลงที่เดิม ไม่มีรอยเลือดหลงเหลืออยู่อีกแล้วเพราะราชาวดีทำความสะอาดเสียเกลี้ยง หล่อนจะนั่งลงบ้างแต่เขากลับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ว่า

“ไม่ใช่ที่ของคุณ”

ราชาวดีถึงกับหน้าเหวอ หล่อนถอยหลังไปได้ไม่ถึงสองก้าวก็มีรถเก๋งเข้ามาจอดเทียบ ดูเหมือนจะเป็นรถเช่าจากในเมือง แล้วนักศึกษาสาวคนหนึ่งที่ก้าวลงมาก็ทำให้ใจของหล่อนหล่นวูบก่อนจะเต้นแรงด้วยความกรุ่นโกรธสุดจะกลั้น

ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้คิดโมโหเขามากมายขนาดนี้ หรืออาจเป็นเพราะคำว่า ‘เมีย’ และ ทะเบียนสมรสที่เขายัดเยียดให้

นั่นสิ… เพราะมันนั่นเองที่ทำให้หล่อนมีทิฐิเหมือนถูกเขาเหยียบหน้าซ้ำๆ อย่างไม่ให้เกียรติกันเลย หล่อนถึงโกรธเขาราวจะคลั่งตายเสียให้ได้

“ฉันกลับก่อนนะคะ” พยายามข่มใจบอกออกมา ไม่ยอมมองหน้าเขาเสียด้วย

“ยังกลับไม่ได้ คุณต้องรอเก็บจานชามล้างด้วย”

อ้อ… แท้จริงแล้วหล่อนมันก็เป็นเมียบ่าวนี่เอง เขามีไว้เพื่อจิกหัวใช้นี่เอง!

ราชาวดีคิดขุ่นเคืองอยู่ในใจ หล่อนเป็นลูกสาวคนเล็ก ทำผิดมาก็มากแต่ทุกคนไม่เคยตำหนิ มีแต่โอ๋เอาใจไม่เคยจิกหัวใช้เช่นเขาทำ นี่เองที่ทำให้หล่อนต้องกำหมัดแน่นระงับความกรุ่นโกรธที่โหมลุกอยู่ในใจเอาไว้สุดตัว

“ขอโทษที่มาช้านะคะ พอดีฟ้ามีเรียนเลิกเย็น” เด็กสาวหน้าตาสะสวย แถมหุ่นอวบอัดรัดติ้วอยู่ในชุดนักศึกษายังน่าขย้ำให้ช้ำไปทั้งตัวเดินเข้ามายกมือไหว้ขอโทษขอโพยและออดอ้อนด้วยการส่งสายตาหวานเชื่อมให้กับคเชนทร์

คนที่ได้ขึ้นชื่อว่า ‘เมีย’ ก็ยิ่งตัวแข็งเกร็งและเย็นเฉียบราวกับถูกน้ำแข็งจับมานับพันปี

‘คนสารเลว’

“ไม่เป็นไร พี่รอได้ นั่งสิจะได้กินข้าวกัน”

คราวนี้ราชาวดีปรี่เข้าไปในครัวอย่างไม่ฟังเสียง ไปคว้ากระเป๋าไหมพรมที่ใส่โทรศัพท์มือถือมาสะพายเฉียงแล้วปั่นจักรยานกลับไปเลย

แล้วคเชนทร์ก็บีบให้หล่อนกลับมาด้วยคำขู่ที่ว่า…

“ถ้าไม่กลับมา ก็ให้ป้าเทียนมา น้องเขาต้องการคนรับใช้”

“ฉันจะให้กา…”

“ป้าเทียนเท่านั้น”

ราชาวดีปาโทรศัพท์ลงบนที่นอน หล่อนยืนตัวแข็งทื่อกำมือแน่น ดวงหน้าสวยหวานแดงจัดพร้อมที่จะอาละวาดหากคเชนทร์ยืนอยู่ตรงนี้

“ทำไมคะ คุณเชนเขาว่าอะไรคุณแหวน”

“เขาไม่ว่าหรอกค่ะ แต่เขามันบ้า แหวนชักจะเกลียดเขาแล้วนะป้า ถ้าเขาหาซื้อกินได้ก็ไม่น่าบังคับแหวนให้เป็นเมีย ทำแบบนี้มันจงใจเหยียบหน้าแหวนชัดๆ”

ป้าเทียนเริ่มฉุกคิดตาม แต่ก็นึกไม่ออกว่าทำไมคเชนทร์ถึงต้องทำแบบนี้ แกจึงได้แต่ปลอบใจนายสาวของแก

“ใจเย็นก่อนนะคะ ถ้าเขาอยากให้ไปป้าก็จะไป ยังไงป้ามันก็คนรับใช้อยู่แล้ว จะรับใช้ใครก็ได้ทั้งนั้น อย่าเครียดไปเลยนะคะ”

“เขาไม่อยากใช้ป้าหรอกค่ะ เขาอยากใช้แหวนเลยเอาป้ามาขู่” ราชาวดีพูดขึ้นพร้อมกับคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หล่อนก้มลงไปคว้าโทรศัพท์มาใส่กระเป๋าไหมพรมแล้วเดินออกไปเลย

คเชนทร์ดื่มเหล้ารออยู่ที่ชานบ้านด้านบน เขามองถนนที่สว่างด้วยแสงจากเสาไฟตั้งเรียงรายตลอดข้างทางอย่างลุ้นๆ ว่า ‘แม่เมียตัวแสบ’ จะมาหรือไม่มา

แล้วราชาวดีก็มาพร้อมกับความคิดที่มุ่งมั่นจะนำมาต่อกร หล่อนจอดจักรยานคันสีเหลืองแล้วลงมาเก็บจานชามและปิ่นโตเอาไปวางในครัว เขาก็ส่งเสียงเรียกใช้ลงมา

“เอาน้ำแข็งขึ้นมาให้หน่อย น้ำแข็งหมด”

ผ่านไปสองสามนาทีได้ คเชนทร์ก็ก้มลงมามองเมื่อคนที่เขาเรียกใช้เงียบกริบไปเลย

“แหวน บอกว่าขอน้ำแข็งไง”

เงียบไปอีกหน คราวนี้คเชนทร์ลงมามองหาที่ข้างล่าง ราชาวดีนั่งกอดอกไม่ยอมขยับอยู่ที่โต๊ะที่เขานั่งกินเหล้าและกินข้าวเมื่อหัวค่ำ

“ขอน้ำแข็ง”

“ถ้าจะให้เป็นคนใช้ก็เซ็นใบหย่าแล้วทำสัญญาว่าจ้างมาใหม่ เงินเดือนไม่แพง ฉันคิดแสนสอง ไม่งั้นไม่ทำ”

คเชนทร์หมุนแก้วเหล้าในมือเป็นวงกลมอย่างใจเย็นแล้วหันมาพูดคำหนึ่ง…

“หรือจะให้ผมไล่น้องเข้าไป แล้วหันมากินคุณแทน ยังไงก็กินฟรีอยู่แล้วนี่”

ราชาวดีโกรธจนตัวสั่นเมื่อเขากวาดตาคู่คมลงมาหยุดตรงทรวงอกอวบอิ่มภายใต้เสื้อคอวีตัวบางเบา มองอย่างหยามหยันกันซึ่งๆ หน้า

“เอา! ว่าไง… จะให้ผมกินฟรีหรือให้ไล่น้องเขาไป”

“ฉันจะไปเอาน้ำแข็งให้!”

อย่างไรเสียหล่อนก็ไม่มีวันลากตัวเองลงไปเกลือกกลั้วกับคนอย่างคเชนทร์หรอก เพราะเขามันน่ารังเกียจ… แล้วก็น่าขยาดแขยงที่สุด!

 

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผลงานค่า

ขอให้สนุกและมีความสุขกับการอ่านนะคะ

ดารารินทร์