คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : พิศวาสลวงบ่วงราคี - 15
อีบุ๊คพี่ไทม์กับหนูฝนมาแล้วจ้า ใครรอโหลดอยู่เชิญจิ้มเลยจ้า
หรือคลิกที่ภาพก็ได้นะคะ
“หากเธอไม่รีบรนออกไปล่าเหยื่ออย่างเมื่อเช้า ก็คงไม่ต้องมาเป็นภาระใครๆ อยู่อย่างนี้หรอก”
ไม่ทันที่พาฝนจะแก้ตัว เขาก็หันหลังเดินออกไปปิดประตูโครมใหญ่ใส่หน้าหล่อนแล้ว
“อะไรกันคำแก้ว”
เสียงประตูที่ดังก้องทำให้คุณธาวันที่อยู่ห้องติดกันสะดุ้งด้วยความตกใจ
“ไม่รู้เจ้า แต่เดี๋ยวคำแก้วไปดูให้เจ้า” คำแก้วรีบส่งแว่นตาให้เจ้านายแล้วเดินออกไปเคาะประตูห้องเวทิต
“ไม่มีอะไรหรอกคำแก้ว” เจ้าของห้องเปิดประตูออกมาปฏิเสธใบหน้าเรียบนิ่ง บอกให้คนอยากรู้จนรีบวิ่งแจ้นมาเคาะประตูรู้ว่าไม่มีอะไรจริงๆ “พ่อล่ะ นอนหรือยัง”
“ยังเลยเจ้า กำลังอ่านหนังสืออยู่เหมือนเคย”
เวทิตเพียงพยักหน้า คำแก้วก็กลับไปหาคุณธาวัน รายงานให้ท่านทราบว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ท่านก็ไม่ได้สนใจ อ่านหนังสือของท่านต่อไปเงียบๆ
เตียงนุ่มยุบตัวลงทำให้คนตัวบางสะดุ้งเหลียวหลังกลับมามอง เวทิตกำลังทอดตัวลงนอนข้างๆ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ พาฝนรู้สึกวาบหวิวแปลกๆ ยามนอนข้างชายหนุ่มโดยไม่ใส่ชุดชั้นใน หล่อนขยับตัวไปจนชิดขอบเตียงแล้วเสียงเข้มๆ ก็ดังขึ้น
“กินยาที่ไอ้หมอให้มาหรือยัง”
พาฝนพยักหน้า กินยาครบตั้งแต่เขาอุ้มออกจากห้องน้ำมาวางลงบนเตียงแล้วพาตัวเองเข้าไปในนั้นแทน
“เวลาเรานอนด้วยอยู่กันบนเตียงนี้…” เขาขยับหน้าหล่อร้ายเข้ามาใกล้อีกนิด “…ก็อย่าคิดยั่วฉัน เพราะเธอไม่มีทางยั่วขึ้น ฉันไม่นิยมกินของเหลือเดนจากใครหลายๆ คน”
คนปากร้ายชอบทำร้ายจิตใจคนตัวบางผละออกไปนอนหันหลังให้ทันทีที่พูดจบแบบเจ็บๆ
พาฝนกัดปากแน่น โกรธมากแต่ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากทอดตัวลงนอนหันหลังให้เช่นเขา จะต่างกันก็ตรงที่หลอนนอนเจ็บช้ำน้ำใจเกือบทั้งคืนกว่าจะหลับ ขณะที่เขานอนหลับอย่างสุขกายสบายใจหลังจากด่าว่าหล่อนอย่างเจ็บแสบไปแล้ว
จนเช้าวันจันทร์มาถึง เขารีบอุ้มหล่อนลงจากบ้านไปขึ้นรถ ทีแรกคิดว่าจะพาไปทำงานแต่กลับพามาจดทะเบียนสมรสที่อำเภอ พาฝนมองใบสำคัญทางราชการนิ่งไม่ยอมเซ็น คนที่เซ็นแล้วอย่างเวทิตจึงจับปากกาที่วางอยู่ข้างมือเรียวมากระแทกใส่ให้รีบเซ็น หัวใจนายอำเภอกระเด็นกระดอนออกจากอก ตกใจกับความดุดันที่พ่อเลี้ยงหนุ่มคนดังของจังหวัดกระทำต่อว่าที่ภรรยา พลางครุ่นคิดว่าสาวน้อยคนนี้ถูกบังคับมาหรือไรถึงได้ทำท่าทีไม่เต็มใจถึงเพียงนี้
“จะนั่งมองให้มันกลายเป็นเงินร้อยล้านหรือไงถึงไม่เซ็นสักที” เวทิตเคลื่อนหน้าหล่อร้ายไปกัดฟันประชดประชันคนที่เอาแต่นิ่งไม่ยอมเซ็นสักที แล้วหันมากระตุกยิ้มแบบขอไปทีให้นายอำเภอ
“ฝนขอใช้เวลาหายใจกับอิสรภาพที่เหลืออยู่สักสิบนาทีไม่ได้หรือไงคะ”
เวทิตฉีกยิ้มอย่างเลือดเย็นแล้วล็อกคอแม่ตัวดีมากระซิบแนบชิดปากติดหู “อย่าเล่นตัวได้ไหม ถึงถ่วงเวลาอีกครึ่ง วันฉันก็ไม่ยกสมบัติทั้งหมดให้เธอหรอกนะ”
พาฝนเบี่ยงตัวออกมาเซ็นซื่อลงในใบสำคัญด้วยใบหน้าตึงขึ้น นายอำเภอหน้าเหวอเมื่อเจอคู่กัดคู่ใหม่ ไม่ใช่คู่รักข้าวใหม่ปลามันที่จูงมือกันมาจดทะเบียนด้วยความเต็มใจ
แม่หนูคนนี้โดนบังคับใจชัวร์!
อีกสิบห้านาทีต่อมาทั้งคู่ก็เข้ามานั่งอยู่ในรถยนต์เจ็ดที่นั่งสีขาวมุขพร้อมใบสำคัญสมรสที่ไม่ได้สำคัญอะไร เพราะการจดทะเบียนสมรสในครั้งนี้มีความจำใจเป็นหลัก ไม่ใช่ความรักอย่างที่ควรจะเป็น
พาฝนวางซองเอกสารสำคัญไว้บนตัก สาวเข็มขัดนิรภัยมาคาดขวางร่างระหงก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไปด้วยความรถปานกลาง ทว่าพอถึงกลางทางสามีป้ายแดงที่เพิ่งจดทะเบียนกับหล่อนมาหมาดๆ ก็พูดจาวางอำนาจขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“ถึงเราจะจดทะเบียนสมรสกันอย่างถูกต้อง เธอก็ไม่มีสิทธิ์ใดๆ ในตัวฉัน”
เวทิตประกาศก้องมือยังประคองพวงมาลัย สายตายังจดจ้องอยู่กับเส้นทางข้างหน้า หากแต่พาฝนกลับหันขวับมามองเสี้ยวหน้าคมคายด้วยความน้อยใจ เขาก็พูดด้วยเสียงแข็งๆ ขึ้นมาอีก
“เธอไม่มีสิทธิ์ห้าม หึง หวง หรือแม้แต่คิดจะรักฉัน เราจะอยู่กันอย่างเจ้านายกับลูกน้อง ใบสมรสที่เธอประคองไว้นั่น…” เขาเหลือบมองมัน “เป็นแค่สัญญาว่าจ้างระหว่างเธอกับฉัน หากเธอปฏิบัติได้ดีตามข้อตกลง มันก็จะยังอยู่ดี แต่หากเธอปฏิบัติเลวเมื่อไร มันก็จะกลายเป็นหายนะสำหรับเธอทันที” เขาหันมาสบตากลมโตมีน้ำไหวระริกอยู่ข้างใน “คงไม่ต้องให้ฉันบอกนะ... ว่าหายนะนั่นคืออะไร”
“ค่ะ”
พาฝนตอบกลับอย่างขมขื่นฝืนน้ำตาเอาไว้ หันไปมองยังทิศทางอื่นที่ไม่ใช่เสี้ยวหน้าหล่อร้ายเพื่อประคับประคองหัวใจช้ำๆ ให้เจ็บปวดน้อยลง
หล่อนคงจะดีขึ้น หากทำเป็นมองไม่เห็นคนใจร้ายไปจนกว่าจะถึงไร่ศุภสิน…
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ
ดารารินทร์
ความคิดเห็น