คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : หัวใจใยเสน่หา - 3 (3)
ทัตต์ดนัยมานั่งดื่มต่อที่บ้านสวน บนโต๊ะหินอ่อนสีขาวมีเหล้านอกชั้นดี แก้วสองใบ ถังน้ำแข็ง กับแกล้มสองสามอย่างฝีมือป้าอี้
ชัชวินเทเหล้าลงในน้ำแข็งดื่มแบบเพียว ๆ วางแก้วแล้วมองเพื่อนสุดหล่อที่วันนี้มีใบหน้าเศร้าหมองหมดสง่าราศี
“ไอ้ปราปต์”
“อะไร” ทัตต์ดนัยหันมารับคำเหม่อ ๆ
“ของมึง”
รินเหล้าใส่แก้วน้ำแข็งแล้วผายมือเชื้อเชิญให้รีบเอาไปดื่มจะได้หายเครียด พอทัตต์ดนัยยกแก้วเหล้าไปดื่มนิดหน่อยก็ชวนคุยต่อ ไม่อยากให้เพื่อนนั่งซึมนานเกินไป
“มึงรู้ยังว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร”
“ไม่”
“อ้าว! ไหนมึงบอกว่าไปกินข้าวกับคุณนายแม่มา หรือว่าคุณนายแม่ไม่ยอมบอกมึง”
“กูไม่ได้ถาม ไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้น” หันมาวางแก้วเหล้าแล้วสบสายตาเต็มไปด้วยคำถามของชัชวิน “ไม่ได้รัก ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ ยังไงก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันไปทั้งชีวิตอยู่แล้ว”
“โอ้โฮ…นี่มึงกลายเป็นคนเลือดเย็นตั้งแต่เมื่อไร”
“กูจะกลับไร่ มึงจะกลับเลยหรือจะอยู่ต่อก็ตามใจ”
“เพิ่งสามทุ่มเอง” ชัชวินค้านหลังจากยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา
“พรุ่งนี้กูมีประชุมกับฝ่ายจัดซื้อตอนแปดโมงเช้า”
“แล้วไป นึกว่าโกรธที่กูพูดไม่เข้าหูแล้วจะกลับ”
“ก็ด้วย” ว่าหน้านิ่ง ๆ ทำเป็นแกล้งขุ่นเคืองแล้วเดินออกไป
ชัชวินยิ้มอย่างขมขื่นตามลำพัง ยกเหล้าขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว รู้ว่าทัตต์ดนัยน่ะไม่ได้โกรธอะไรเลย แค่พูดกวนอารมณ์เขาไปอย่างนั้นเอง
เพราะถ้ามันโกรธ…เขาคงโดนเตะปากไปแล้ว!
แต่ที่กำลังรู้สึกขมขื่นอยู่ในตอนนี้ก็เพราะว่าเขากำลังจะเสียของรักไปต่างหาก เหมือนถูกกระชากหัวใจออกไปจากอก แต่จำต้องเก็บซ่อนความเป็นจริงเอาไว้ไม่อาจเปิดเผยให้ใครรู้ได้...
ทัตต์ดนัยกลับมาถึงค่อนข้างดึก ไฟกิ่งหน้าบ้านเปิดสว่าง เขาจอดรถแล้วเดินเข้าบ้านไปเปิดไฟภายในห้องโถง
วันนี้ยายนกแก้วนกขุนทองจอมฉอเลาะไม่นอนหลับรอที่โซฟาเหมือนวันก่อน ร่างสูงสง่าบึกบึนสมชายชาตรีเดินรี่ ๆ เข้าครัวไปดื่มน้ำแล้วขึ้นห้องนอน
ภายในห้องว่างเปล่า!
สายตาคู่คมปลาบกวาดมองไปทั่วห้องอย่างงวยงงสงสัย “หายไปไหนวะ” ล้วงสมาร์ตโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วโทร.ตาม
นานกว่ารัมภาพัชร์จะตื่นขึ้นมารับสาย…
“คุณปราปต์กลับมาแล้วเหรอคะ”
“อยู่ไหน”
“อยู่ที่ห้องนอนชั้นล่างค่ะ”
“เข้าไปได้ยังไง” ก็ในเมื่อมันถูกล็อกเอาไว้ แล้วลูกกุญแจก็อยู่กับป้าอี้ ซึ่งเขาเพิ่งจะได้มันกลับคืนมาหมาด ๆ เมื่อชั่วโมงกว่า ๆ นี่เอง
“แป้งมีวิธีก็แล้วกัน ถ้าคุณปราปต์ไม่มีอะไรจะใช้ แป้งขอตัวนอนต่อนะคะ”
“มานี่”
“มันดึกแล้วนอนเถอะค่ะ”
“ให้ไว ฉันจะรอแค่สามนาที”
รัมภาพัชร์เม้มปากแน่น พยายามหลบเลี่ยงไม่อยากเจอหน้าเขา แต่เหมือนเขาจะรู้ถึงความผิดปกตินั้นถึงพูดกดดันก่อนตัดสายทิ้ง
เธอวิ่งรี่ ๆ ขึ้นมาเคาะประตูห้องนอนคนเอาแต่ใจ ก่อนจะผลักเข้าไปเมื่อได้รับอนุญาต
“มาแล้วค่ะ”
ทัตต์ดนัยถอดเสื้อโยนลงในตะกร้าผ้าแล้วหันมาเท้าเอวถาม “บอกมาว่าเข้าไปในห้องนั้นได้ไง หรือว่าโกหกเรื่องที่ป้าอี้เอาลูกกุญแจไป”
รู้ว่าไม่ได้โกหก แต่อยากจะหาเรื่องเธอมากกว่า…
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ แป้งไม่ได้โกหก ที่แป้งเข้าไปได้เพราะว่าตัดแม่กุญแจ ทุบลูกบิดออกแล้วให้พ่อไข่มุกซื้อมาเปลี่ยนให้ใหม่”
“มาอยู่ไม่กี่วันกล้าพังบ้านฉันเลย?”
“ก็แป้งไม่มีที่นอนนี่คะ แล้วคุณปราปต์ก็บอกเองว่าอยากนอนห้องไหนก็ไปเลือกเอา” เจ้าของเสียงหวานใสเถียงกลับเสียงเบา ดูเหมือนเขาจะโกรธมากที่เธอถือวิสาสะพังบ้านโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเขาก่อน
“อ้อ…เธอก็เลยพังประตูบ้านฉัน?”
“ก็แป้งรอนานแล้วคุณปราปต์ไม่กลับมาสักที เอาเป็นว่าแป้งขอโทษก็ได้ค่ะ”
อธิบายไปก็เหมือนจะยิ่งผิด เอ่ยปากขอโทษเป็นการตัดปัญหาให้จบไปยังดีเสียกว่า ไม่อย่างนั้นเธอต้องโดนคนดุกินหัวแน่ มองมาตาขุ่นเขียวแถมยังตีหน้ายักษ์ใส่ไม่หยุด
“ทำไมไม่นอนห้องนี้ไปก่อน รอวันหยุดฉันจะเปิดให้” เขาชูกุญแจที่เพิ่งได้มาจากป้าอี้ให้เธอดู
“แป้งไม่อยากทำให้คุณปราปต์อึดอัดใจ”
“ก็น่าจะคิดได้ตั้งแต่ก่อนมาแล้วไหม ไม่ใช่มาก่อความวุ่นวายแล้วเพิ่งจะคิดได้เอาตอนนี้”
“ถ้าแป้งมีทางเลือกที่ดีกว่านี้ ก็คงไม่มาทำให้คุณปราปต์รำคาญใจหรอกค่ะ”
-----------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคะ
ขอให้สนุกและมีความสุขกับดรามาที่หลงเข้ามาเสพ (มามะมามะ)
เสพแล้วถูกใจรีบเข้า Meb ไปเปย์ e – book มาอ่านต่อยาว ๆ ได้เลยจ้า
อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบยังไง กดหัวใจ ไม่ก็คอมเมนต์แซ่บ ๆ
เป็นกำลังใจให้พี่ปราปต์กับน้องแป้งด้วยน้า
ดารารินทร์
ความคิดเห็น