พิศวาสลวงบ่วงราคี

ลำดับตอนที่ #14 : พิศวาสลวงบ่วงราคี - 14

อีบุ๊คพี่ไทม์กับหนูฝนมาแล้วจ้า ใครรอโหลดอยู่เชิญจิ้มเลยจ้า

>>>ลิงก์สำหรับโหลด E-book<<<

หรือคลิกที่ภาพก็ได้นะคะ

4

เวลาเยียบย่างเข้ายามเย็น ทุกคนพร้อมหน้ากันที่โต๊ะไม้ขนาดกะทัดรัดหลังห้องคุณธาวันยกเว้นพาฝน เวทิตทิ้งตัวลงนั่งแล้วถามหาหล่อนกับคำแก้ว

“พาฝนล่ะ”

“ปกติจะออกมาช่วยคำแก้วทำอาหารแล้ว แต่นี่ยังไม่เห็นออกมาเลยเจ้า”

“เจ็บขาจนเดินไม่ได้หรือเปล่า ไทม์ไปดูน้องหน่อยไป”

“คงจะหลับอยู่ถึงไม่ออกมา เรากินกันก่อนดีกว่าครับค่อยไปดู”

เวทิตจับช้อนใส่มือให้บิดาตักข้าวที่หุงอ่อนเป็นพิเศษขึ้นมากิน สังเกตดูอาการด้วยความเป็นห่วงเป็นใยเสมอ เมื่อบิดาเคี้ยวได้ปกติไม่สำลักอาหารอย่างที่กลัวก็เริ่มกินบ้าง

หลังจากกินมื้อค่ำเสร็จชายหนุ่มก็ดูแลบิดาต่อ จนท่านอาบน้ำอาบท่าเสร็จก็พามานอนบนเตียง ส่งหนังสือเล่มบางๆ ให้ท่านถือไว้

“น้องดาโทรมาบ้างหรือเปล่า”

“ยังเลยครับ คงจะยุ่งอยู่”

ที่ปล่อยให้เงียบไปไม่โทรตามเหมือนก่อนเพราะความรู้สึกผิดที่ติดอยู่ในใจ ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้บุณฑราไม่รับรู้อะไรไปจนกว่าจะเรียนจบกลับมา และคิดว่าจะทำแบบนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้หล่อนได้รับความบอบช้ำทางใจ

“เห็นหนังสือแล้วคิดถึงน้องดา ตกค่ำก็มานั่งอ่านหนังสือให้พ่อฟังแล้ว” ท่านหยุดพูดหยั่งเชิงเพื่อสังเกตอาการลูกชาย แล้วถามตรงๆ เมื่ออีกฝ่ายไม่แสดงทีท่าใดๆ “ไทม์จะบอกน้องดาหรือเปล่าเรื่องหนูฝน” พยายามถามลูกอย่างนุ่มนวลไม่อยากหักหาญน้ำใจจนเกินไป

“ไม่ครับ เอาไว้น้องดากลับมาค่อยอธิบายให้ฟังจะดีกว่า”

เวทิตเลือกที่จะบอกเพียงเท่านี้เพื่อรักษาความรู้สึกของบิดาเอาไว้ ไม่อยากพูดให้ท่านต้องรู้สึกผิด หากจะพูดว่าไม่อยากให้น้องดาต้องเสียใจหากรู้ว่าเขาแต่งงานไปกับพาฝน ก็จะกลายเป็นบิดาคือต้นเหตุของความเสียใจนั้นทันที ท่านจะคิดเครียดจนอาการทรุดหนักเปล่าๆ

“เดี๋ยวคำแก้วคงมา ผมขอไปดูคนเจ็บก่อนนะครับ”

ชั่วครู่หลังจากห่มผ้าให้บิดา เวทิตก็ก้าวเข้ามาหยุดยืนอยู่ในห้องนอนตัวเอง ร่างระหงนอนตะแคงคุดคู้อยู่บนเตียงก่อนจะหันมามองทางเขา

พาฝนรีบหยัดตัวขึ้นมานั่งก่อนเขาจะเดินมาถึงตัว กระถดไปจนชิดขอบเตียงมองเขาราวกับปีศาจร้าย

“ทำไมไม่ออกไปกินข้าว”

“ก็คุณไทม์สั่งไม่ให้ฝนออกไป ฝนจะไปได้ไง”

เวทิตจ้องปากอิ่มที่ขับเถียงฉอดๆ อย่างครุ่นคิด ‘นี่หล่อนซื่อจนเซ่อ หรือกำลังประชดประชันเขาอยู่กันแน่’

“งั้นก็ออกไปกินได้แล้ว อย่าลืมกินยาก่อนอาหารและหลังอาหารด้วย พรุ่งนี้วันจันทร์… เธอต้องไปทำงาน”

พาฝนใจหายวาบคิดว่าเขาจะพูดเรื่องจดทะเบียนสมรส ตอนนี้หล่อนทั้งกลัวทั้งตื่นเต้นแปลกๆ เมื่อคิดถึงมัน แล้วถามอย่างคนซื่อ

“กินข้าวเสร็จแล้วฝนกลับไปที่ห้องได้เลยหรือเปล่า”

“หรือจะนอนกับฉันล่ะ”

พาฝนส่ายหน้าดิกแก้มร้อนผ่าวเมื่อสัมผัสของเขาพุ่งเข้ามาชนหัวใจ หล่อนลุกขึ้นมายืนแล้วเซลงไปนั่งเหมือนเดิมเพราะตึงแผลจนเดินไม่ได้ อากาศที่เย็นจัดทำให้แผลยิ่งตึงยิ่งปวด

“นี่อ่อยให้ฉันอุ้ม หรือว่าเจ็บจริงๆ”

“ฝนตึงแผล ปวดมากด้วย ไม่ได้จะอ่อยเลยสักหน่อย”

เขาทำเสียงฮึในลำคอแล้วช้อนคนเจ้ามารยาขึ้นอุ้ม กระตุ้มให้เข้าที่เข้าทางพาลงกินไปข้าวในครัว พอวางหล่อนลงบนเก้าอี้ก็ตรงไปตักข้าวใส่จานมาวางให้

“เยอะขนาดนี้ฝนกินไม่หมดหรอกค่ะ เอาออกอีกหน่อยได้ไหมคะ”

“ฉันไม่ใช่คนรับใช้ กินๆ ไปอย่าเรื่องมาก” บอกเสียงขุ่นๆ พลางเปิดฝาชีครอบกับข้าวออกให้ ทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามรอจนหล่อนกินอิ่ม

พาฝนจำต้องก้มหน้ากินข้าวพูนจานอย่างไม่กล้าขัดใจ แค่นี้ก็ทำเขาลำบากมากแล้ว แต่กระเพาะหล่อนเล็กนิดเดียวจึงกินไปสองส่วนสี่ของจาน

“กินแค่นี้จะมีแรงทำงานได้ไง กินอีก”

“ฝนเคยกินแค่นี้ ถ้าตะบันกินเข้าไปอีกท้องคงแตกตาย” แค่นี้ก็แน่นท้องจนกางเกงคับแล้ว ขืนยัดเข้าไปอีกซิปคงแตก

เมื่อคนตัวบางยืนยันว่าไม่กิน หนุ่มรับใช้จำเป็นก็เก็บจานไปล้างให้แล้วอุ้มกลับขึ้นห้อง

“นี่ไม่ใช่ห้องฝนค่ะ” หล่อนแกล้งเตือนเมื่อเขาพามาวางลงบนเตียงตัวเดิม

“ต่อไปมันคือห้องเธอ ตั้งแต่พรุ่งนี้เธอต้องนอนห้องเดียวกับฉัน วันนี้อยากได้อะไรก็บอกมาจะเดินไปเอาให้ก่อน”

“ฝนไปเอาเองก็ได้ไม่เป็นไร” นอกจากชุดนอน หล่อนไม่กล้าจะใช้ให้เขาเอาชุดชั้นในติดมือมาให้หรอก

“ขี้เกียจอุ้ม นั่งอยู่นี่แหละจะไปเอาให้”

เจ้าของห้องเดินฉิวออกไปครู่หนึ่งก็กลับเข้ามาพร้อมผ้าขนหนูและชุดนอนของหล่อน พออีกฝ่ายส่งข้าวของมาให้ก็แหวกหาชั้นในตัวจิ๋ว คิดว่าเขาจะอุตริหยิบมาให้แต่กลับไม่มี

“ไม่ได้เอามาให้หรอก คิดว่าคงไม่ต้องใส่”

พาฝนหน้าร้อนผ่าว หลบสายตาซ่อนเจ้าชู้ลงสู่พื้น พูดติดๆ ขัดๆ “ฝนไม่เคยไม่ใส่... เออ... มันตอนนอน ฝนจะเอาไปเองค่ะ”

“เดินไปห้องน้ำให้ได้ก่อนไหม”

เมื่ออีกฝ่ายท้าทายด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยมา หล่อนก็ยันตัวช้าๆ ขึ้นมายืน ตั้งตัวอยู่ประเดี๋ยวเดียวก็ลองก้าวเดิน ทันใดนั้นความรู้สึกเจ็บร้าวก็เล่นงานไปทั้งขา เหมือนแผลใกล้จะปริแตกเต็มที

ฟันเรียงเป็นระเบียบกดเข้าหากัน ใบหน้าเหยเกยามฝืนตัวเองลากขาข้างเจ็บไปข้างหน้า อาการของหล่อนดูน่าสมเพชจนคนตัวโตทำเสียงเยาะเย้ยในลำคอ

“คุณไทม์! จะทำอะไรคะ” เมื่อร่างระหงลอยละลิ่วขึ้นสู่อ้อมแขนแข็งแรงหล่อนก็ท้วงเสียงแตกตื่น มองหน้าใบหล่อเหลานิ่งเย็นตาโต นิ่งค้างอยู่อย่างนั้นชั่วขณะ

พาฝนเพิ่งสังเกตว่าผิวหน้าเวทิตละเอียดกว่าผู้ชายคนอื่น แต่กระนั้นก็ไม่เนียนเรียบเท่ากับผิวหน้าในวัยยี่สิบสองของหล่อน ริมฝีปากหยักสวยเป็นสีแดงระเรื่อตัดกับผิวขาวคล้ายหนุ่มเจ้าสำอาง นัยน์ตาสีนิลคมวาวดูมีอำนาจทำให้หล่อนเกรงกลัวทุกครั้งยามจ้องมาอย่างดุดัน คิ้วเข้มหนากว่าคิ้วหล่อนพาดเฉียงอยู่เหนือดวงตาคู่คมส่งผลให้ดวงหน้าหล่อเหลาดูมาดแมนสมชายชาตรี

พาฝนรีบพาดวงหน้าหวานหยดเคลื่อนต่ำลงมาหยุดมองที่อกแกร่งเพราะใจเต้นแรง เนื้อตัวชาหนึบหนับและสั่นพร่าจนคิดสงสารในความประหม่าของตัวเอง มือเรียวเลื่อนขึ้นไปเกาะที่ไหล่แกร่งแน่นไปด้วยมัดกล้ามเมื่อเขากระตุ้มร่างบางให้เข้าที่เข้าทาง พาเดินไปส่งถึงในห้องน้ำและใช้คำถามที่ทำให้หล่อนหน้าแดงก่ำขึ้น

“ต้องถอดเสื้อผ้าให้ด้วยไหม”

“หากคุณไทม์ลำบากใจที่จะดูแลฝน ก็ให้คำแก้วมา…”

“คำแก้วต้องดูพ่อ หรือจะให้ฉันไปดูพ่อเพื่อให้คำแก้วมารับใช้เธอล่ะ”

“ค่ะ” นันย์ตาสีนิลวาววับดุดันขึ้น พาฝนต้องรีบแก้ “ฝนหมายถึง ไม่เป็นไรค่ะ ฝนจะทำให้ตัวเองไม่ต้องเป็นภาระใครอีก”

“หากเธอไม่รีบรนออกไปล่าเหยื่ออย่างเมื่อเช้า ก็คงไม่ต้องมาเป็นภาระใครๆ อยู่อย่างนี้หรอก”

>>>อ่านแล้วถูกใจ กดสับตะไคร้ตรงนี้จ้า<<<

    

>>>อ่าน พิศวาสร้ายลวงใจรัก  คลิก<<<

>>>อ่าน พิศวาสร้ายซ่อนใจรัก คลิก<<<

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ

ดารารินทร์