พิศวาสลวงบ่วงราคี

ลำดับตอนที่ #13 : พิศวาสลวงบ่วงราคี - 13

อีบุ๊คพี่ไทม์กับหนูฝนมาแล้วจ้า ใครรอโหลดอยู่เชิญจิ้มเลยจ้า

>>>ลิงก์สำหรับโหลด E-book<<<

หรือคลิกที่ภาพก็ได้นะคะ

หมออนุรักษ์ส่ายหน้าว่าไม่ได้เพราะแผลลึกต้องเย็บ ไม่อย่างนั้นจะหายช้าและมีแผลเป็นขนาดใหญ่ตามมา พาฝนก้มหน้าน้ำตารินเพราะไม่เคยได้รับบาดเจ็บมาก่อนในชีวิต ถึงกลัวมากหากต้องถูกเย็บแผลซ้ำกันหลายเข็ม

“ปลอบหน่อยสิวะ ฉันจะรีบไปเข้าเวรบ่าย” หมอหนุ่มเงยหน้ามาเร่งเร้าเมื่อสายตาคนไข้อ้อนวอนไปทางเวทิต

เวทิตจึงจำใจขยับเข้าไปกดศีรษะคนขี้กลัวที่ก้มงุดลงไปดูแผลมาชิดแผงอก ตบเบาๆ ที่ไหล่บอบบางเพื่อปลอบใจ น้ำตาพาฝนไหลไม่หยุดทั้งเจ็บและแสบ หล่อนแอบรวบมือใหญ่อบอุ่นมาบีบจนแน่น ซุกหน้าเข้าหาแผงอกไม่หยุดจนเจ้าของใจสั่นแปลกๆ

“เสร็จหรือยังไอ้รักษ์”

“อีกสามเข็ม”

พาฝนแทบจะเป็นลมให้ได้กับการรักษาบาดแผลรุนแรงครั้งแรกในชีวิต หากไม่มีเวทิตมาโอบกอดอยู่ตรงนี้หล่อนคงเป็นลมไปแล้ว ไม่กี่นาทีต่อจากนั้นเขาก็ผละออกไปยืนมองห่างๆ ราวกับรังเกียจเสียเต็มประดา

“เสร็จแล้วครับคนสวย หมอเย็บแต่งแผลให้อย่างดีเลยน้า รับรอง... หายแล้วไม่เป็นแผลเป็นแน่นอน”

“ขอบคุณค่ะหมอ”

ลูกชายเจ้าของไร่ศุภสินจ่ายเงินค่ารักษาทั้งหมดให้กับหล่อนแล้วอุ้มมาขึ้นรถอย่างดื้อดึง ไม่ฟังคำปฏิเสธกันเลยสักนิดว่าหล่อนเดินเองได้ ปิดประตูโครมใหญ่แล้วไปยืนคุยกับหมออนุรักษ์อยู่พักหนึ่งก็กลับมาขึ้นรถ พาหล่อนกลับไปยังไร่ศุภสิน

ร่างระหงถูกวางลงบนเตียงนอนในห้องเวทิตเมื่อมาถึง คำแก้วพาคุณธาวันเข้ามาเยี่ยม ท่านบอกสาวใช้ให้ออกไปก่อนแล้วถามไถ่ถึงอาการด้วยความห่วงใย

“เป็นไงบ้างลูก”

“ไม่เป็นไรมากหรอกครับ นิดหน่อยเท่านั้น”

พาฝนเหลือบมองคนตอบแทนแล้วอยากจะเถียง ว่ามันเจ็บแบบใหญ่หลวงมากสำหรับหล่อนที่ไม่เคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน แต่คุณอาธาวันก็ขัดขึ้นมาอีก

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ว่าแต่เรื่องแต่งงาน หนูจะไม่จัดงานจริงๆ หรือ”

พาฝนเหลือบมองจอมบงการที่ยืนกอดอกค้ำหัวมองข่มขู่มาแวบหนึ่ง เขาคงคุยกับคุณอาธาวันก่อนหน้าหล่อนไปแล้วจึงตอบด้วยสีหน้าเต็มอกเต็มใจแต่ข้างในขมขื่น

“ค่ะ ฝนอยากอยู่เงียบๆ สักพัก ไม่อยากจัดงานเอิกเกริกเพราะข่าวครอบครัวฝนเพิ่งซาไป ถ้านักข่าวรู้ว่าฝนแต่งงานกับคุณเวทิตจะพานเป็นข่าวเสียหายไม่จบไม่สิ้น”

หล่อนแก้ตัวได้ดีทีเดียว ดูน่าสงสารเห็นใจ และเป็นคนดี... ที่สร้างภาพให้ตัวเองดูดีได้เก่งมาก

“อาตามใจหนูฝน แต่ถ้าอยากจะจัดงานแต่งเล็กๆ ภายในครอบครัวก็บอกได้นะลูก อาจะจัดการให้ทันที”

“ขอบคุณมากนะคะที่มีเมตตาต่อฝน”

“พักผ่อนเถอะลูก อาจะไปทำกายภาพบำบัดสักหน่อย ดูน้องด้วยนะไทม์”

“ครับพ่อ” รับปากบิดาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเต็มใจแล้วพาออกไปส่งให้คำแก้ว

“ฝนจะกลับห้องค่ะ” พาฝนร้องบอกเมื่อประตูห้องปิดลง

ชายหนุ่มหันมาแสยะยิ้มแล้วตบมือเดินเข้าหา “มารยาเธอนี่สุดยอดไปเลยพาฝน ทำพ่อฉันเชื่อสนิทใจเลยว่าเธอน่ะ... นางฟ้าตัวจริง” โน้มตัวลงมาเท้าแขนกับที่นอน เพื่อให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกันกับคนเจ้ามารยา “ที่บอกว่ากลัวนักข่าวจะรู้… จริงเหรอ ฉันว่ากลัวบรรดาเสี่ยหน้าโง่มันจะรู้แล้วรีบวิ่งแจ้นมาใช้บริการถึงนี่มากกว่า”

“ทำไมฝนต้องกลัวด้วยล่ะคะ ถ้าเขาวิ่งแจ้นมาฝนก็ได้เงิน”

เวทิตกัดกรามแน่นเมื่อแม่ตัวดีเชิดหน้าตอกกลับมาอย่างเจ็บแสบกว่า จึงกล่าวหาหล่อนอย่างรุนแรงเพราะโมโห

“เพราะหากเธอคบชู้ระหว่างอยู่กินกับฉัน เธอก็จะชวดเงินสินสมรสจากฉันไง เพราะต่อให้เธอวิ่งแจ้นไปขายตัวให้เสี่ยแก่ๆ อีกสิบคนก็ยังไม่ได้เท่านี้”

เพียะ! เพียะ!

เพียะแรกหน้าคมคายสะบัดไปตามแรงมือก่อนจะสะบัดกลับมารับตบที่สองโดยไม่ทันตั้งตัว หน้าขาวๆ อย่างคนเหนือแดงเป็นปื้นขึ้นมาทันตาเห็น เวทิตสะบัดกลับมามองอย่างเยือกเย็นพร้อมกับยกมือขึ้นปาดเลือดที่มุมปากออก

“อย่ามาดูถูกฝนอีก ที่ฝนยอมก็เพราะเห็นแก่คุณอาไม่ใช่เงิน”

พาฝนว่าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแล้วลุกขึ้นมา ทว่าไม่ทันก้าวเดินก็ถูกเขาผลักกลับลงไป ด้วยแรงผลักที่รุนแรงส่งผลให้หล่อนหงายหลังลงไปนอนราบกับเตียงนุ่ม ร่างสูงตามลงมาทาบจนร่างเล็กจมหายเห็นแต่แผ่นหลังบึกบึน

พาฝนกระเสือกกระสนหนีร่างหนาใหญ่ ทว่าร่างกายที่เล็กกว่าเป็นสองเท่าทำให้หล่อนยังอยู่ที่เดิม มือใหญ่โตแข็งแรงข้างหนึ่งรวบมือเรียวเล็กขึ้นไปกดไว้เหนือศีรษะ อีกข้างล็อกคางเรียวเอาไว้ ตะโบมจูบลงมาอย่างไร้ความปราณี

ขณะหนึ่งที่ถูกจูบ... พาฝนรู้สึกเจ็บและเสียใจ แต่กระแสไฟที่ช็อตแปลบปลาบอยู่ตามร่างกายหลังจากนั้นมันคืออะไร ยิ่งเขาบดเบียดปากร้ายกาจต่ำลงมาจนถึงซอกคอ พาฝนยิ่งรู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตหนักขึ้น ซึ่งไม่ต่างจากคนที่ตะโบมจูบหล่อนเลยสักนิด อาการผิดแปลกของร่างกายและหัวใจทำให้เวทิตลุกขึ้นมาจากร่างบางอย่างรวดเร็ว

“ที่ฉันจูบไม่ใช่เพราะพิศวาส แต่เพราะข่มขู่ให้เธอจดจำว่าอย่ามาบังอาจตบหน้าฉันอีก ไม่เช่นนั้นฉันจะใช้ร่างกายสกปรกของเธอบำบัดความใคร่จนหมดสัญญา ไม่ใช่แค่จดทะเบียนแล้ววางไว้บนหิ้งนิ่งๆ อย่างเดียว” ขู่เอาๆ ราวกับมองไม่เห็นน้ำตาคนตัวเล็ก กระตุกเสื้อลำลองสีอ่อนสองสามทีให้เข้าที่แล้วเดินไปหยุดที่ประตู “นอนอยู่ในห้องนี้อย่าไปไหน และอย่าคิดดื้อขัดคำสั่งฉันนะพาฝน”

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มหม่นเศร้าจนน่าสงสาร พาฝนสะอื้นรุนแรงด้วยความบอบช้ำทางใจ เขาไม่เคยคิดดีๆ กับหล่อนเลยสักนาที หากไม่เห็นแก่คุณอาธาวันที่ป่วยหนัก ไม่เห็นแก่ตัวเองที่ไม่มีที่ไป หล่อนจะไม่ทนให้เขาเหยียบย้ำศักดิ์ศรีอยู่แบบนี้หรอก!

>>>อ่านแล้วถูกใจ กดสับตะไคร้ตรงนี้จ้า<<<

    

>>>อ่าน พิศวาสร้ายลวงใจรัก  คลิก<<<

>>>อ่าน พิศวาสร้ายซ่อนใจรัก คลิก<<<

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ

ดารารินทร์