คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : หัวใจใยเสน่หา - 3 (1)
3
ภายในออฟฟิศส่วนตัวซึ่งตั้งอยู่บนเนินหญ้าเตี้ย ๆ ใกล้กับโรงงานผลิตน้ำตาลยี่ห้อแสนหวาน ทัตต์ดนัยกำลังกอดอกมองสมาร์ตโฟนสีเงินด้วยความสับสนวุ่นวายใจ บาลิกาไม่ยอมติดต่อมาเลย มันทำให้เขายิ่งมีทิฐิต่อเธอมากขึ้นกว่าเดิมนับสิบ ๆ เท่า อยากติดต่อไปพูดจาแต่ก็ไม่ทำ
‘บัวต้องการไปสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองค่ะปราปต์ บัวอยากเป็นดีไซเนอร์ที่มีฝีมือและมีชื่อเสียงโด่งดังในวงการแฟชั่นระดับโลก ดีเสียอีกไม่ใช่เหรอคะ ถ้าบัวไปถึงจุดนั้นได้ก่อนที่เราจะแต่งงานกัน แม่คุณจะได้ไม่คิดมากหาว่าบัวแต่งงานกับคุณเพราะรักสบาย’
‘งั้น…เราหมั้นกันก่อนไปก็ได้ เป็นงานเล็ก ๆ เรียบง่าย รู้กันภายในครอบครัว…’
ไม่ทันพูดจบแฟนสาวก็ขัดขึ้นมาทันที…
‘รอให้บัวกลับมาก่อนค่อยแต่งทีเดียวดีกว่า ปราปต์จะได้รู้ใจตัวเองด้วยไงคะ…ว่าอีกสองปีข้างหน้าเราสองคนยังอยากแต่งงานกันอยู่ไหม’
‘พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงบัว ถ้าไม่ต้องการผมก็พูดมาเลย อย่าเอาความห่างเหินในอนาคตมาเป็นคำบอกเลิกอ้อม ๆ จะดีกว่า’
‘ปราปต์คิดมากไปแล้วนะ บัวแค่อยากประสบความสำเร็จก่อนค่อยกลับมาสร้างครอบครัวก็แค่นั้น แล้วบัวก็อยากให้แม่ปราปต์รู้ว่าระยะทางที่ห่างไกลไม่มีทางทำให้เราเลิกกัน รอบัวนะคะปราปต์ แค่สองปีเท่านั้น’
‘ผมรอได้ แต่เราต้องหมั้นกันก่อนที่บัวจะไป’
‘ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้คะ’
‘ผมจะให้บัวเลือก…ว่าเราจะหมั้นกันก่อนที่บัวจะไป หรือว่า…เลิกกัน?’
แล้วเธอก็ไปจากเขาโดยไม่หมั้นหมาย ไม่ล่ำลาอะไรเลยสักคำ แถมไปถึงแล้วยังไม่ยอมติดต่อกลับมาด้วย จะให้เขาคิดอย่างไรในเมื่อการกระทำของเธอมันบ่งบอกอย่างชัดเจนแล้วว่าเลือกที่จะ…
‘เลิกกัน!’
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
ประตูถูกเปิดออกแล้วเคาะกวน ๆ ด้วยหลังมือของใครคนหนึ่ง ทัตต์ดนัยหลุดจากภวังค์ความคิดหันไปแกล้งมองตาขุ่น
“เปิดแล้วจะเคาะทำหอกอะไร”
“กูเห็นมึงใจลอยเลยเคาะเรียก” ทนายหนุ่มนามว่าชัชวินเดินยิ้มร่าเข้ามาพร้อมกับซองเอกสารชุดหนึ่ง วางลงตรงหน้าทัตต์ดนัยก่อนจะขยายความ “ประวัติเด็กมึง...กูได้มาแล้ว”
“ไวไปเปล่าวะ กูเพิ่งใช้ให้ไปหามาเมื่อคืนนี้เองนะ” ถามพลางเอาเอกสารที่บรรจุข้างในซองออกมาอ่าน
“มันจะยากอะไรก็แค่หาประวัติผู้หญิงคนเดียว”
ทัตต์ดนัยชักสีหน้าตึง ๆ มองเพื่อนซี้ตาขุ่นขวาง ชูกระดาษแผ่นสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ขึ้นมาถามด้วยอาการหัวเสีย
“แม่กูรู้ได้ไง?”
ในกระดาษแผ่นสี่เหลี่ยมมีข้อความเป็นลายมือของมารดาเขียนดักทางเอาไว้ตัวเบ้อเริ่ม ‘อยากรู้ก็มาถาม ไม่ต้องไปตามสืบลับหลังให้เสียเวลา’
“แม่มึงฉลาดไง เขารู้ว่ามึงต้องอยากรู้ที่มาที่ไปของเด็กคนนี้แน่ ๆ ก็เลยเอาเอกสารซองนี้ไปฝากไว้ที่กู เมื่อคืนนี้มึงใช้กู...เช้านี้กูก็เลยเอามาให้มึงไง”
“ไอ้เวรเอ๊ย นี่มึงเป็นเพื่อนกูจริงหรือเปล่าวะ…โคตรทรยศ!” ทัตต์ดนัยกำกระดาษข้อความจากมารดาเป็นก้อนกลม ๆ ปาใส่หน้าอกคนทรยศด้วยความหมั่นไส้ไปที
“เอาน่า...เห็นใจกูหน่อย กูเป็นแค่ลูกน้องแม่มึงเอง นายสั่งอะไรมาก็ต้องทำตาม” ชัชวินไม่ถือสาเพราะรู้ตัวเองว่าสมควรโดนอยู่หรอก แถมยังพูดเย้าหยอกแย้มยิ้ม
ทัตต์ดนัยทิ้งหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างแรง หงุดหงิดไปหมด อะไรก็ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง
“บัวติดต่อมาหรือยัง”
เมื่อคืนทัตต์ดนัยแวะไปดื่มเหล้ากับตน เราคุยกันจนดึกดื่นเรื่องที่บาลิกาเลื่อนแต่งงานที่จะจัดขึ้นปลายปีนี้ไปอีกสองปีข้างหน้า มันทำให้ตนรู้ว่าทัตต์ดนัยกลัดกลุ้มใจกับการกระทำของคนรักมากแค่ไหน
“กูเผื่อใจไว้แล้ว”
ชัชวินเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม เมื่อทัตต์ดนัยพูดเหมือนมีนัยบางอย่าง
“ก็อย่างที่บอกไป กูลองใจบัวแล้ว กูให้เลือกระหว่างหมั้นกันก่อนไป…กับเลิกกันไปเลย” ความจุกเจ็บมันแน่นอกจนพูดต่อไม่ได้ ทัตต์ดนัยหันหน้าไปมองบรรยากาศภายนอกหน้าต่าง สูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อหยุดความเจ็บปวดเสียใจเอาไว้เท่านี้
“แล้ว…” ชัชวินเร่งเร้าพลางเลิกคิ้วสูงเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่มองหน้านิ่งเงียบ
“บัวไปโดยไม่บอกลากูสักคำ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ติดต่อกลับมาหากูเลย”
ชัชวินถึงกับทอดถอนใจ สรุปได้ทันทีว่า… “มึงก็เลยเหมาเอาเองว่าบัวเลือกที่จะเลิกกับมึงไปแล้ว”
“มันคิดเป็นอย่างอื่นได้อีกเหรอวะ ถ้าบัวรักกู…ก็คงเลือกหมั้นกับกูก่อนที่จะไปแล้วไหม”
“ไม่ลองรออีกสักหน่อยเหรอวะ เผื่อบัวจะโทร.มาง้อ”
“…”
“โอเค ถ้ามึงตัดสินใจแล้วกูก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรให้สบายใจได้เหมือนกัน เอาเป็นว่าต่อจากนี้มึงต้องเข้มแข็งและอยู่ให้ได้โดยไม่มีบัว กูเป็นกำลังใจให้”
“ถ้าบัวตายไปจากกู กูคงทำใจไม่ได้จนวันตาย แต่นี่บัวเลือกไปจากกูเพราะมีเป้าหมายใหม่ที่คิดว่าดีกว่า…มึงก็อย่าห่วงเลย กูไม่โง่เสียใจนานให้เสียช่วงเวลาดี ๆ ในชีวิตไปหรอก เดี๋ยวกูก็ทำใจได้”
“งั้นโชคดีเพื่อน กูกลับไปทำงานให้แม่มึงก่อน ถ้าคิดถึงเหล้าที่บ้านกู…เย็นนี้ตามไปนะ”
-----------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคะ
ขอให้สนุกและมีความสุขกับดรามาที่หลงเข้ามาเสพ (มามะมามะ)
เสพแล้วถูกใจรีบเข้า Meb ไปเปย์ e – book มาอ่านต่อยาว ๆ ได้เลยจ้า
อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบยังไง กดหัวใจ ไม่ก็คอมเมนต์แซ่บ ๆ
เป็นกำลังใจให้พี่ปราปต์กับน้องแป้งด้วยน้า
ดารารินทร์
ความคิดเห็น