พิศวาสลวงบ่วงราคี

ลำดับตอนที่ #12 : พิศวาสลวงบ่วงราคี - 12

อีบุ๊คพี่ไทม์กับหนูฝนมาแล้วจ้า ใครรอโหลดอยู่เชิญจิ้มเลยจ้า

>>>ลิงก์สำหรับโหลด E-book<<<

หรือคลิกที่ภาพก็ได้นะคะ

พาฝนไปทำงานอีกวันก็ได้หยุดพักผ่อนในวันอาทิตย์ หลังจากกินมื้อเช้าหญิงสาวรีบออกปากขอยืมจักรยานคำแก้วไปปั่นโต้ลมหนาว ขณะที่เวทิตเข้าไปดูภาพยนตร์อยู่ในห้องโฮมเธียเตอร์ชั้นใต้ดินกับบิดา เมื่อวานทั้งวันเขาเอาแต่เย็นชาใส่ แม้ว่าจะพยายามง้องอนด้วยการชวนคุยขณะนั่งรถไปทำงานด้วยกันแล้วก็ตาม

พาฝนปั่นจักรยานฝ่าความเย็นไปตามทางดินที่ถูกล้อรถบดจนแน่นไปเรื่อยๆ หล่อนเห็นสิงห์คำกำลังขี่ม้าอยู่ในทุ่งหญ้าเขียวขจีมีหยาดน้ำเกาะพราว สะท้อนระยิบระยับเพราะต้องแสงแดดอ่อนที่โรยตัวลงมาปกคลุมจึงเลี้ยวจักรยานลงจากทางดินไปหา อยากจะขี่ม้าบ้าง แต่ดันชนหินก้อนโตจนเสียหลักร่างระหงพุ่งไปคนละทางกับจักรยาน

เสียงกรีดร้องดังลั่นก่อนร่างระหงจะตกลงมากระแทกพื้น สิงห์คำมองมาอย่างแตกตื่นพลางควบม้าตัวโปรดเข้ามาดูอย่างไว

“คุณฝนเป็นไงบ้าง เจ็บตรงครับ” ขณะที่ถามอย่างตกอกตกใจ สิงค์คำได้ลงจากหลังม้ามาพยุงคนเจ็บขึ้นจากพื้นแล้ว

พาฝนเจ็บจุกจนพูดไม่ออก ได้แต่โบกมือไปมาบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร ทว่าพอก้มลงมองเข่าที่รู้สึกเจ็บก็เห็นเลือดไหลซึมออกมาจากกางเกงยีนส์ผ้ายืดสีครีมมากมาย

“เดินไหวไม่ครับ” ไม่ทันที่พาฝนจะตอบ สิงห์คำก็อุ้มขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง “ทำไมถึงปั่นลงมาทางนี้ ไม่ปั่นเลยไปลงตรงโน่นละครับคุณ”

“ฝนกลัวจะตามคุณสิงห์ไม่ทัน เห็นทางไม่ชันมากเลยลัดลงมา”

“ทางนี้มีแต่หินเต็มไปหมด คราวหน้าอย่าลงมาอีกนะครับ”

สิงห์คำดุด้วยความเป็นห่วงคนตัวบาง ดีเท่าไรที่หัวไม่แตกแขนไม่หักไปด้วย จากนั้นรีบพาไปขึ้นหลังม้าแล้วกระโดดขึ้นไปนั่งซ้อนหลัง พาฝนสะดุ้งยามแผ่นอกแน่นหนั่นเบียดชิดแผ่นหลังบอบบาง ลมหายใจอบอุ่นๆ เป่ารดข้างแก้มนุ่มในระยะประชิด

“เอาผ้าเช็ดหน้ากดปากแผลไว้นะครับเลือดจะได้หยุดไหล” สิงห์คำยื่นผ้าเช็ดหน้าให้แล้วบังคับม้าสีหมอกตัวโปรดไปยังบ้านไม้หลังมหึมา

พาฝนเอาผ้ากดปิดปากแผลไว้อย่างที่ผู้จัดการหนุ่มบอกจนถึงบ้าน คำแก้ววิ่งออกมาดูเพราะกำลังทำความสะอาดอยู่ที่ชั้นล่าง เห็นกางเกงพาฝนเข่าขาดมีเลือดซึมออกมาก็ตกใจ

สาวใช้วัยไล่เลี่ยกันปรี่เข้ามาประคองพลางถามพี่ชายว่าพาไปทำอะไรมาถึงได้เจ็บตัวแบบนี้

“ฝนขี่จักรยานลมเองคำแก้ว คุณสิงห์เขาไม่ได้ทำอะไรหรอก” หล่อนรีบแก้ตัวให้สิงห์คำแล้วก้มต่ำลงเพื่อดูบาดแผลที่เปิดกว้าง

คำแก้วก้มลงไปดูด้วยอีกคนก่อนจะเงยหน้ามาบอกพี่ชาย “พาไปหาหมอเถอะพี่สิงห์ แผลลึกขนาดนี้ไม่รู้กระดูกแตกด้วยหรือเปล่า”

คนเจ็บเงยหน้าเหยเกขึ้นมามอง ไม่อยากไปหาหมอเพราะกลัว “น่าจะไม่เป็นอะไรมากหรอกคำแก้ว ฝนว่าทำแผลเองก็ได้” แม้จะเจ็บแค่ไหนก็ไม่ลืมว่าเงินในกระเป๋านั้นเหลือน้อยนิด อะไรที่ไม่จำเป็นและประหยัดได้ก็ประหยัดทันที

“ไปเถอะครับ ผมเห็นเลือดติดอยู่ที่ก้อนกิน เข่าคุณฝนน่าจะกระแทกหิน ไปครับ… ไปหาหมอกัน” สิงห์คำตวัดร่างระหงขึ้นอุ้มอีกครั้ง คำแก้วก็ถอยหลังไปยืนอมยิ้มอยู่คนเดียว

พาฝนทั้งสวยทั้งน่ารัก พี่สิงห์ของคำแก้วก็หล่อใช่เล่น เหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก แต่แล้วความคิดสมสุขทุกอย่างก็ดับพึ่บลงเมื่อเสียงอันทรงอำนาจดังก้องขึ้น

“จะอุ้มกันไปไหนสิงห์”

“ไปหาหมอครับคุณไทม์”

เวทิตเดินมาดูด้วยสีหน้านิ่งเย็นไม่แสดงทีท่าตกใจหรือห่วงใยแม้แต่น้อย พอเห็นบาดแผลที่เข่าคนตัวเล็กก็สั่งให้ส่งหล่อนมา... เขาจะจัดการเอง

พาฝนกำสาบเสื้อสิงห์คำไว้มั่นไม่ยอมให้เวทิตอุ้มเพราะกลัวบางคำพูดจากชายหนุ่ม สิงห์คำรับรู้เช่นกันว่าหล่อนกลัวจึงอาสาพาไปเอง แต่กลับถูกมองข่มขู่จึงรีบส่งร่างระหงไปสู้อ้อมกอดของผู้เป็นนายอย่างไว

เวทิตรีบพาไปที่รถยนต์คันเดิมที่ขับไปทำงานทุกวัน ทว่าพออยู่กันสองคนเท่านั้นสิ่งที่หล่อนกลัวก็เกิดขึ้น

“ที่ปฏิเสธไม่ไปดูหนังกับพ่อกับฉัน เพราะรีบไปอ่อยไอ้สิงห์นี่เอง” หันมามองเพื่อย้ำด้วยสีหน้ากรุ่นโกรธแล้วหันกลับไปมองทาง พูดย้ำดังๆ หวังให้หล่อนจำให้ขึ้นใจ “เธอเซ็นสัญญาไปแล้วนะอย่าลืม อย่าเที่ยวไปอ่อยผู้ชายไม่เลือกหน้าอีก”

“แต่เรายังไม่จดทะเบียนสมรสกันนี่คะ” เถียงได้เพียงเท่านั้นก็ถูกมือใหญ่ทรงพลังกระชากแขนเอาไปบีบจนเจ็บร้าว

แขนหล่อนเท่ากำมือของเขาเองจะลงแรงบีบเคล้นทำไมนักหนา กะจะให้มันหักคามือเลยหรืออย่างไร!

“ยังไม่จดทะเบียนแล้วไง”

พาฝนเหลืออดเชิดหน้าขึ้นเถียงเขาฉอดๆ “ก็ถือว่าสัญญายังไม่เริ่ม คุณไทม์ยังไม่มีสิทธิ์ในตัวฝน ไม่มีสิทธิ์มาว่าฝนแบบนี้… อื้อ… คะ… คุณ…” หล่อนผละหน้าหนี ค้านอู้อี้เมื่ออีกฝ่ายเลื่อนมือมาล็อกกรอบคางเรียวสวยไว้มั่นทำให้เถียงไม่ได้

เวทิตมองเรียวปากอิ่มสวยเคลือบด้วยลิปมันกลิ่นเชอรี่ก็อยากจะขยี้ให้เถียงไม่ออก แต่ก็เลือกที่จะไม่ทำแล้วปล่อยมือออกมาประคองพวงมาลัย

แก้มขาวใสแดงเป็นปื้นขึ้นมาทันตา พาฝนยกมือเรียวเล็กขึ้นมาลูบคลำประทังความเจ็บน้ำตาคลอ หล่อนเบือนหน้าออกไปมองข้างทาง มีแสงแดดจางๆ ส่องลอดต้นพญาเสือโคร่งลงมาทำให้มองเห็นหมอกยามเช้าชัดขึ้น ที่ปัดน้ำฝนหน้ารถเวทิตจำต้องทำงานหนักตลอดเส้นทางเพราะมัน ไม่มีรถคันไหนขับสวนเข้ามาเพราะเป็นวันหยุดของไร่ศุภสิน เช่นเดียวกับเขาและหล่อนที่ไร้คำพูดต่อกันไปจนถึงจุดหมายปลายทาง

เวทิตเดินวนรถมาอุ้มคนเจ็บลงไปหาหมอในคลินิกแห่งหนึ่งซึ่งยังไม่เปิดทำการ ทว่าเพียงไม่นานประตูก็เปิดออกเมื่อเขากดออดถี่ๆ หมอหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขาลงมาในสภาพชุดนอนปอนๆ มีเสื้อคลุมผ้าฝ้ายสีขาวขุ่นยาวแค่เข่าทับอีกชั้น ผมเผ้ายุ่งเหยิงคงไม่ทันจะหวี ตาตี่ๆ หยีมองมาอย่างหงุดหงิด

“นึกแล้วว่าต้องเป็นแก” หมออนุรักษ์ว่าให้อย่างรู้กัน ถ้ากดออดถี่ๆ แทบพังต้องเป็นเวทิตแน่นอน

“เย็บแผลให้แม่คนซุ่มซ่ามที”

พาฝนหน้ามุ่ยเมื่อโดนกล่าวหาดื้อๆ ก็ไม่ได้ซุ่มซ่ามสักหน่อย แค่รู้น้อยเท่านั้นเอง แต่คนห่ามแถมปากจัดหาได้สนใจ รีบพาหล่อนไปวางบนเตียงทันที

“ไปโดนอะไรมาครับ”

“จักรยานล้มค่ะ เข่าน่าจะกระแทกหิน” บอกไปตามที่สิงห์คำเห็น แล้วทำหน้าเหยเกเมื่อหมอหนุ่มเปิดปากแผลดูว่าควรรักษาอย่างไร

“เจ็บหน่อยนะครับ หมอต้องล้างแผลให้สะอาด เอาเศษดินทรายออกก่อนถึงจะเย็บแผลได้”

พาฝนเงยหน้าไปมองร่างสูงที่ยืนอิงประตูด้วยความกลัว

“ทนหน่อย เจ็บนิดเดียวก็เสร็จแล้ว” เขาเดินเข้ามาปลอบอย่างเห็นใจเพราะน้ำตาหล่อนเริ่มไหลคลอ หน้าซีด ตัวสั่นสะท้าน แถมมือเรียวยังกำขอบเตียงแน่น

“นอนลงไปนะครับไม่ต้องกลัว” หมออนุรักษ์พยายามปลอบประโลมเมื่อเห็นคนไข้คนสวยกลัวจนตัวบางๆ สั่นสะท้านไปหมด

พาฝนคว้ามือเวทิตมากุมแล้วอ้อนเสียงเครือ “บอกหมอให้หน่อยสิคะ แค่ทำแผลก็พอ”

>>>อ่านแล้วถูกใจ กดสับตะไคร้ตรงนี้จ้า<<<

    

>>>อ่าน พิศวาสร้ายลวงใจรัก  คลิก<<<

>>>อ่าน พิศวาสร้ายซ่อนใจรัก คลิก<<<

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ

ดารารินทร์