คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : หัวใจใยเสน่หา - 2 (4)
โทนสีขาวตัดน้ำเงินเข้มของตัวบ้านภายนอกเมื่อสะท้อนแสงแดดทางทิศตะวันออกมันแยงตา มนตร์ลดาจึงเอามือบังใบหน้ารูปหัวใจอวบอิ่มผิดกับรูปร่างผอมสูงเข้ามาจนถึงภายใน เธอได้ยินเสียงหวานแผ่วเบาคุยโทรศัพท์กับใครสักคนอยู่ในครัวจึงเดินเข้าไปหยุดยืนรอที่หน้าประตู
“ไข่มุกกำลังมาหาเธอที่บ้านนะ รีบออกมารอที่ห้องโถงล่ะเดี๋ยวไข่มุกจะหาไม่เจอ”
“ค่ะ”
“อ้อ…ถ้าไข่มุกถามว่าเธอเป็นใครมาจากไหน ก็ให้บอกไปว่าเป็นญาติป้าอี้ ป้าอี้ส่งเธอมาทำงานเป็นแม่บ้านให้ฉัน”
จู่ ๆ ก้อนแข็ง ๆ ก้อนหนึ่งก็แล่นขึ้นมาจุกแน่นกลางลำคอจนรับคำเขาไม่ได้ ทัตต์ดนัยไม่ได้คิดที่จะยอมรับเธอ เหมือนที่เธอทำใจยอมรับเขาให้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
“เข้าใจไหม”
“ค่ะ”
เค้นมันออกมาอย่างยากเย็นเมื่อไม่เป็นที่ต้องการของชายหนุ่ม เหมือนที่ไม่เคยเป็นที่ต้องการของบิดาและมารตี ทุกคนต่างปกปิดตัวตนของเธอเอาไว้อย่างมิดชิด ไม่ต้องการให้เธอเข้าสู่สังคมจนต้องเลี้ยงเอาไว้อย่างลับ ๆ ทำเหมือนว่าเธอไร้ตัวตน ไร้ค่าไร้ราคา ไม่ต่างจากสิ่งของไร้ประโยชน์ชิ้นหนึ่งที่ถูกยัดเก็บไว้ในห้องเก็บของ
ทำอย่างไรได้ เธอมันคนหัวเดียวกระเทียมลีบ ไม่มีพี่ไม่มีน้อง มารดาเสียชีวิตตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ บิดาทำแต่งานและฝากเธอไว้กับโรงเรียนประจำ มารู้ข่าวอีกทีตอนจะขึ้นมัธยมต้นว่าท่านไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว บ้านตลอดจนทรัพย์สินถูกยึดไปจนหมด ไม่มีอะไรเหลือเป็นของเธอแม้แต่ชิ้นเดียว เหลือเพียงจดหมายฉบับเดียวจากบิดาที่คุณครูเอามาให้อ่าน
ท่านบอกว่าให้เธออยู่กับมารตี รอจนกว่าวันที่ดีจะมาถึง…
นับจากนั้นมารตีก็รับหน้าที่ดูแลเธอมาตลอด พอออกจากโรงเรียนประจำตอนอายุสิบแปดปี มารตีจับเธอยัดไว้บนหอคอยงาช้างที่เป็นห้องนอนชั้นบนสุดของร้านอาบอบนวดจำนวนเจ็ดชั้นไม่ยอมให้ออกไปไหน นอกจากให้คนพาออกไปเข้าห้องสอบแล้วพากลับเข้าห้องนอนทันที
ตั้งแต่อายุน้อย ๆ ในโรงเรียนประจำจวบจนอายุยี่สิบปีบนตึกชั้นสูงสุดของแหล่งอโคจร มันทำให้เธอเหมือนคนตาบอดมองเห็นแต่ทางตันในชีวิต
โลกของเธอแคบมาก ถ้าให้หนีก็ไม่รู้ว่าจะหนีไปทางไหน ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรที่เลวร้ายกว่าเดิมอีกหรือเปล่า!
สาวน้อยวางสมาร์ตโฟนไว้บนผ้าขนหนูสีน้ำเงินผืนแห้งที่พับวางไว้บนเคาน์เตอร์หินอ่อนกลางครัว แล้วหยิบอีกผืนจากตู้ข้างล่างมาเช็ดมือ รีบสลัดปมปัญหาอันน่าสมเพชในชีวิตออกจากความคิดเศร้าหมอง เดินออกมารอมนตร์ลดาที่ห้องโถงรับแขกทันที
“อุ๊ย!”
“แม่หก!”
ต่างคนต่างตกใจ ต่างคนต่างอุทานใส่หน้ากัน ทั้งคนที่ก้าวออกมาจากครัวและคนที่กำลังจะเดินเข้าไปในครัว
“ตกใจหมดเลย” รัมภาพัชร์บ่นพึมพำพลางเอามือกุมอกตกใจ
“ขอโทษนะ ตกใจมากเลยใช่ม้า” มนตร์ลดาถามไถ่ด้วยสีหน้าตกใจและรู้สึกผิดไปพร้อมกัน
“สุด ๆ เลย แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว นี่ไข่มุกใช่ไหม”
“ใช่แล้ว…นี่ไข่มุกเองจ้ะ เรียกมุกเฉย ๆ ก็ได้นะ พ่อมุกเป็นหัวหน้าคนงานไร่แสนตะวัน บ้านอยู่ไม่ไกลจากบ้านนายเท่าไร ขี่จักรยานไปกลับก็ยังได้ แต่เดินไม่ได้นะ นาน…เมื่อยขากว่าจะถึง”
มนตร์ลดาเป็นคนพูดเก่ง อารมณ์ดี อัธยาศัยดีมาก ๆ ดูท่าว่าจะเข้าได้กับทุกคน ใบหน้ารูปหัวใจอวบอิ่มอ่อนเยาว์ราวเด็กมัธยมต้น ผมดำขลับยาวเพียงประบ่าและมัดจุกน้อย ๆ ข้างหน้าทำให้หญิงสาวยิ่งดูอ่อนเยาว์เข้าไปใหญ่
รัมภาพัชร์คิดว่ามนตร์ลดาน่าจะเด็กกว่าเธอปีหนึ่งได้
แต่ที่ไหนได้…คุยไปคุยมาอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเลย ทั้งสองคนเดินออกมานั่งคุยกันต่อที่สวนหลังบ้านซึ่งเป็นทิศตะวันตก บนม้านั่งยาวสีขาวไร้แสงแดดสาดส่องเพราะมีร่มเงาจากต้นไม้ใหญ่เขียวครึ้มแผ่กิ่งก้านออกมาเป็นวงกว้างปกคลุม กินพื้นที่เข้าไปจนถึงริมระเบียงหลังห้องนอนของทัตต์ดนัย เรียกว่าเกือบครึ่งหนึ่งของสวนหย่อมถูกร่มเงาของมันกางปกป้องเอาไว้จนหมดก็ไม่ผิด
“เห็นนายบอกว่าแป้งอยากย้ายมาเรียนที่เดียวกับมุกเหรอ จะย้ายมาเทอมหน้านี้เลยไหม”
“ย้ายเลย วานไข่มุกช่วยเป็นธุระจัดการให้แป้งด้วยนะ” เธอกะจะเรียนสามปีครึ่งเพราะตั้งใจให้จบไว ๆ จะได้ไปจากมารตีเสียที
แต่ชีวิตดันพลิกคว่ำคะมำหงาย กลายมาเป็นผู้หญิงลับ ๆ ของทัตต์ดนัยอย่างไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่า และคาดว่าจะต้องเรียนซ้ำอีกหนึ่งวิชาที่ส่งงานอาจารย์ไม่ทัน
“ได้อยู่แล้ว เอ่อ…ยังไม่ได้ถามเลย แป้งเป็นอะไรกับนายเหรอถึงได้มาอยู่ที่นี่ด้วยกัน”
ปกติแล้วนายไม่เอาใครเข้ามาอยู่ด้วยหรอก นายบอกว่าต้องการความเป็นส่วนตัวไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายวอแวเวลากลับมาจากทำงานเหนื่อย ๆ จะมีก็แต่แฟนสาวของนายที่มาเที่ยวหาเดือนละครั้งสองครั้ง เพราะส่วนมากนายจะไปหามากกว่า ไปหาเดือนละหลายครั้งด้วย ส่วนงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นซักผ้า ทำความสะอาดบ้าน ทำกับข้าว นายทำเองทั้งหมดเลยไม่ต้องเสียเงินจ้างแม่บ้านให้เปลือง
“อ๋อ…” รัมภาพัชร์มีสีหน้าเจื่อนลงอย่างรวดเร็ว “…แป้งเป็นญาติป้าอี้น่ะ ป้าอี้ให้แป้งมาอยู่ดูแลบ้านให้คุณปราปต์”
“โธ่เอ๊ย! ป้าอี้นี่ยังไงนะ ส่งหลานสาวสวยขนาดนี้มาอยู่บ้านเดียวกับนาย…เดี๋ยวได้มีปัญหาหรอก”
รัมภาพัชร์ใจหายวาบถามกลับทันที “ปัญหาอะไรเหรอมุก”
“อ้าว! นี่แป้งไม่รู้เหรอว่าคุณปราปต์มีแฟนแล้ว กำลังจะแต่งงานกันปลายปีนี้แหละ”
“ไม่…เรา...ไม่รู้มาก่อนเลย”
คำบอกเล่าของมนตร์ลดาทำให้รัมภาพัชร์สูญเสียความเป็นตัวตนขึ้นมาในทันที ราวกับถูกสายฟ้าฟาดเข้ากลางใจ
มันเจ็บและชาจนหาคำมาเปรียบเปรยไม่ได้!
มารตีใจร้ายนัก ส่งเธอให้มาเป็นเมียเก็บชั่วคราวของทัตต์ดนัย แล้วอย่างไรล่ะ! พอเขาแต่งงานแล้วเธอก็ต้องกลับไปขายตัวอยู่กับมารตีอย่างนั้นน่ะหรือ
บ้าที่สุด!
-----------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคะ
ขอให้สนุกและมีความสุขกับดรามาที่หลงเข้ามาเสพ (มามะมามะ)
เสพแล้วถูกใจรีบเข้า Meb ไปเปย์ e – book มาอ่านต่อยาว ๆ ได้เลยจ้า
อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบยังไง กดหัวใจ ไม่ก็คอมเมนต์แซ่บ ๆ
เป็นกำลังใจให้พี่ปราปต์กับน้องแป้งด้วยน้า
ดารารินทร์
ความคิดเห็น