คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : หักเหลี่ยมรักเจ้าดวงใจ - 10
สายแล้ว… หมอกหนาที่ปกคลุมทะเลสาบน้ำจืดจึงจางลง ทัศนียภาพรอบริมฝั่งน้ำด้านโน้นที่มีทิวเขาสูงสลับซับซ้อนทอดยาวเป็นฉากหลังและมีบ้านเรือนสูงต่ำปลูกเรียงกันตลอดแนวเป็นฉากหน้า จึงดูไม่ต่างไปจากสภาพบ้านเรือนในเมืองอินเทอร์ลาเคนที่เคยไปมา อนุทินเห็นมันอย่างเต็มตา รวมถึงหงส์ขาวสองสามตัวที่ลอยอยู่เหนือผืนน้ำนั่นด้วย มันพากันลอยตัวผ่านไอหมอกจางๆ มาตามกระแสน้ำอย่างมีความสุข
“เดี๋ยวนะไอ้เชน นี่มัน… มันสวรรค์บนดินชัดๆ”
“ฉันก็ไม่คิดว่าจะได้ที่งามขนาดนี้”
“คนอย่างแกไม่เคยพลาดเรื่องการลงทุน ฉันไม่เชื่อว่าแกจะไม่รู้มาก่อน”
อนุทินหันมาค้านด้วยสายตาไม่เชื่อสนิท ไม่มีทางที่จะเชื่อด้วยว่าคนอย่าง คเชนทร์ คชฤทธิ์ ที่นั่งทำงานในตำแหน่งประธานกรรมการบริหารของ ดิ เค-วัน โลจิสติกส์ มานับสิบปีจะยอมเสี่ยงกับอะไรที่ไม่เคยอยู่ในสายตามาก่อน แม้แต่เงินบาทเดียวมันก็ไม่ยอมเสียให้ใคร ถ้าไม่ได้เห็นผลประโยชน์อันมหาศาลเต็มสองตาของมันเอง
“ก็พอรู้มาบ้าง”
“แกต้องเคยมาที่นี่ ไม่งั้นไม่ตัดสินใจลงทุนทำอะไรกะทันหันแบบนี้ได้หรอก ดีไม่ดี... แกวางแผนที่จะทำโครงการนี้ล่วงหน้ามานานแล้วด้วย และถ้าให้เดาต่อ… แกมีฐานลูกค้าที่รอใช้บริการอยู่ในมือแล้วด้วยใช่ไหม… แกถึงได้จะเปิดให้ทันสิ้นปีนี้”
“ประมาณนั้น”
“ฉันว่าแล้วเชียวไอ้เชน งั้นตอนนี้แกก็มีแบบในใจ รอให้ทีมงานฉันมาร่างแบบให้เป็นรูปเป็นร่างแล้วก็ลงมือทำได้เลยใช่ไหม”
“ก็ถึงได้บอกให้เรียกทีมงานขึ้นมาไง ไป… รีบไปพาลูกน้องแกมาทำงานให้ฉันได้แล้ว ฉันจะเปิดรีสอร์ตรับนักท่องเที่ยวสิ้นปีนี้”
“ร้ายนักนะไอ้เชน มีของดีไม่ยอมบอกกันเลย” นี่ถ้ามันแง้มๆ ให้รู้บ้าง เขาคงจะขอร่วมทุนกับมันอย่างแน่นอน
“ของดีใครเขาบอกคนอื่นกันไอ้นุ เขาก็เก็บไว้กินเองให้อิ่มก่อนไหม”
“จำไว้เลย”
“รีบไปไป้… ฉันจะเข้าไร่แล้ว อ้อ… เด็กแก หิ้วกลับให้หมดด้วย อย่าปล่อยทิ้งเรี่ยราดไว้ในบ้านฉัน”
“ไอ้เชน…” ลากเสียงยาวกระเซ้าเย้าแหย่เพื่อน “…เมื่อคืนน้องเขาบริการไม่ถึงใจหรือไง เช้ามาถึงได้ออกปากไล่น้องเขาอย่างหมูอย่างหมาแบบนี้ ฮะ?”
คเชนทร์มองไอ้คนที่มันยัดเด็กใส่อกให้เพราะควบสองไม่ไหวด้วยสายตาขุ่นเคืองไม่หาย ‘ไม่ถึงใจหรือ... เขาน่ะไม่ได้แตะเด็กมันเลยด้วยซ้ำ แค่ไม่ไล่ออกจากห้องเพราะเห็นว่ามันใกล้สว่างแล้วก็เลยให้อาศัยนอนคนละมุมเตียงมาจนเช้าก็แค่นั้น’
“พรุ่งนี้นะไอ้นุ ทีมงานของแกต้องมาถึงฉัน และพร้อมที่จะทำงานทันที” กำชับไอ้ตัวแสบแล้วหันไปฝากฝังกับจุ้น “เดี๋ยวพาไอ้นุกับผู้หญิงอีกสองคนไปส่งที่สนามบินให้ด้วยนะจุ้น กลับมาไปรอฉันที่ไร่ ฉันอยากไปดูที่สุดเขตไร่หน่อยว่าจะปรับปรุงทำอะไรได้บ้าง”
“ครับคุณเชน” จุ้นน้อมรับคำสั่งทั้งหมดอย่างนอบน้อมก่อนที่เจ้านายคนใหม่จะเดินผ่านหน้าไปขึ้นรถพิกอัปสี่ประตูคันสีดำซึ่งเป็นรถประจำตัว
คเชนทร์ขับรถเลยมาที่บ้านใหญ่ เพราะป้าเทียมเก็บของให้ไม่หมดจึงต้องกลับมาเอาเอง
ทว่าภายในบ้านกลับเงียบกริบเหมือนไม่มีใครอยู่เลยสักคน เขารีบเดินขึ้นไปเอาไอแพดกับสมุดโทรศัพท์ประจำไร่สุพรรณิการ์แล้วลงมา ป้าเทียนแกหิ้วผักผลไม้มาล้นตะกร้า มีกาหลงอีกคนที่หิ้วแขนโก่งตามหลังมา
“คุณเชน มาเอาอะไรคะ” ป้าแกถามเสียงเย็น สีหน้าบอกบุญไม่ค่อยจะรับเพราะงอนเจ้านายหนุ่มเรื่องเมื่อคืน
กาหลงเองก็เช่นกัน
คเชนทร์ชูข้าวของในมือที่ถือลงมาให้แกดู สังเกตอาการของแกกับกาหลงไปด้วยว่าผิดปกติไป แต่ก็ไม่ใส่ใจที่จะถามหาสาเหตุเพราะเขามันเป็นประเภทไม่ชอบเสียเวลากับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง
เช่น… อาการแง่งอนของพวกผู้หญิงเป็นต้น
“คุณแหวนไปไหน”
“ไปทำกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาลค่ะ”
คเชนทร์ถึงกับขมวดคิ้วมุ่นครุ่นคิด “ใครไปส่ง” ในเมื่อลุงเข็มรอเขาอยู่ที่ไร่ ส่วนจุ้นก็ไปส่งอนุทิน
“คุณฟานมารับไปแต่เช้าแล้วค่ะ”
“เมื่อไรกลับ”
“ไม่ทราบค่ะ อาจจะค่ำ”
“เขาทำกันเป็นวันๆ เลยเหรอครับป้า ไอ้กายภาพบำบัดน่ะ” สีหน้าของคเชนทร์ชักตึงขึ้นเมื่อจู่ๆ ก็ถูกภรรยาสาวฉีกกฎอย่างดื้อแพ่ง
“ไม่ทั้งวันหรอกค่ะ แต่วันนี้วันหยุด... คุณแหวนเลยวานให้คุณฟานพาหนูณิกาไปเที่ยวต่อ” แกตอบไม่เต็มเสียงนักชักเริ่มกลัวกับท่าทางดุดันนั้นเสียแล้ว
“ให้เวลาหนึ่งชั่วโมง ผมต้องได้เห็นหน้าราชาวดี ถ้าไม่เห็น… กาหลง” เขาหันไปทางสาวใช้วัยไล่เลี่ยกับภรรยาสาว
“คะ”
“เก็บเสื้อผ้าแล้วออกไปจากไร่ได้เลย เงินเดือนล่วงหน้าไม่จ่าย”
“หลงเกี่ยวอะไรด้วย” กาหลงถามเสียงอ่อยตาละห้อย น่าสงสารเห็นใจเป็นที่สุด
แต่คเชนทร์ไม่เห็นใจ และอ้างเหตุผลที่ทำให้สาวใช้รู้สำนึกและเถียงไม่ออก “เป็นคนดูแลราชาวดีไม่ใช่เหรอ ถ้าเฝ้าดูให้อยู่กับบ้านไม่ได้ ฉันจะเลี้ยงเธอไว้ทำไม”
“ป้าเองค่ะ ป้าดูแลคุณแหวนไม่ใช่นางหลง” ป้าเทียนยกมือขึ้นรับหน้าแทน คิดว่าอย่างน้อยๆ คเชนทร์ก็น่าจะเห็นหัวคนแก่อย่างแกบ้าง
“ดีครับ ผมจะไปรอที่ไร่ชา ถ้าราชาวดีกลับมาถึง เอาไปส่งที่ไร่ให้ด้วย แต่ถ้าไม่กลับมา ป้าไปได้เลย ไม่ต้องรอสั่งเสียใครทั้งนั้น”
ป้าเทียนแกหน้าเหวอไปเลยตอนมองตามหลังคเชนทร์ไปจนลับตา แล้วหันมาเท้าเอวใส่กาหลงด้วยอารมณ์ที่เริ่มคุกรุ่น
“แกเห็นหัวหงอกฉันไหมวะนางหลง”
“ทั้งหัวเลยแหละป้า”
“เออ… แล้วทำไมคุณเชนถึงไม่เห็น เขาไม่คิดจะเกรงใจคนเก่าคนแก่อย่างฉันบางเลยหรือไง”
“ก็ป้าไม่ใช่แม่เขานิ เขาจะเกรงใจป้าทำไม อีกอย่าง ป้าน่ะรับเงินเดือนจากเขาแล้วนะ ไม่ใช่รับจากคุณแหวน ป้าต้องเกรงใจเขา ไปไป… รีบโทรตามคุณแหวนกันดีกว่า ฉันน่ะไม่อยากช่วยป้าเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแล้วก็พาไปส่งขึ้นรถสองแถวหน้าไร่หรอกนะ”
“เฮ้ย… ให้ตายสิพับผ่า เผด็จการจริงจังอย่างที่คุณแหวนว่าไม่มีผิด”
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผลงานค่า
ขอให้สนุกและมีความสุขกับการอ่านนะคะ
ดารารินทร์
ความคิดเห็น