คลั่งรัก(เมียชั่วคราว)

ลำดับตอนที่ #1 : คลั่งรัก(เมียชั่วคราว) - 1

ต้องการเปย์ e-book >>>คลิกตรงนี้จ้า<<<

คุยกันก่อนอ่านค่ะ

คลั่งรักเมียชั่วคราว : เป็นนิยายโรมานซ์ผสมดราม่าที่ตั้งใจจะเขียนเป็นเรื่องสั้น(คั่นเรื่องยาว) และวางขายในรูปแบบ e-book เพียงอย่างเดียว ตอนนี้เขียนได้ 3 บทแล้วค่ะ เขียนจบเมื่อไรจะนำมาอัปเดตให้อ่านเป็นตัวอย่างเหมือนเดิมค่ะ 

คำเตือน : เนื้อหาทั้งหมดแต่งขึ้นมาจากจินตนาการเท่านั้น ตัวละครทุกตัวไม่ได้พาดพิงถึงบุคคลใดในชีวิตจริง มีค่านิยมในการดำเนินชีวิตที่ไม่เหมาะสมและเกินจริง รวมถึงการกระทำและถ้อยคำที่ไม่สุภาพ ไม่เหมาะสมกับเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านและสนุกสนานไปด้วยกันนะคะ

----------------------------------------------

บทนำ

เมฆฝนเคลื่อนตัวเข้าปลุกคลุมท้องฟ้าในยามดึกสงัด บรรยากาศโดยรอบจึงถูกโอบล้อมด้วยความมืดมิด พิรุณสุรีย์ย่ำเท้าไปตามทางลัดเล็กๆ เป็นทางดินมีหญ้าขึ้นแซมสองฝั่งทางอย่างเร่งรีบก่อนหยาดฝนจะทิ้งตัวลงสู่พื้นพสุธา เธอกางร่มที่ถือติดมือมาด้วยความหวาดกลัว เมื่อสายฟ้าแลบแปลบปลาบอยู่เหนือศีรษะแล้วฟาดเปรี้ยงลงมาเป็นสาย สว่างวาบแล้วก็หายวับไป เหลือเพียงแสงไฟฉายในมืออีกข้างของเธอเท่านั้น

ร่างบางระหงในชุดยูนิฟอร์มโรงพยาบาลเอกชนย่ำเท้าเร็วขึ้นอีก ราวสิบนาทีก็ถึงประตูเหล็กสูงท่วมหัว เธอหยุดยืนใต้ร่มสีเขียวน้ำทะเลและดับไฟฉาย ดวงตาบอบช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักจดจ้องไปยังชายกลางคนซึ่งคุ้นหน้ากันดี แกเปิดประตูให้โดยไม่พูดอะไร

พิรุณสุรีย์ฝืนยิ้มขอบคุณชายคนนั้น สายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาอีกครั้ง ทำให้เธอมองเห็นบ้านไม้สักทองหลังใหญ่ที่เป็นจุดหมายปลายทางอย่างชัดเจน ก่อนมันจะหายวับไปในความมืดมิดเหมือนเดิมเกือบทั้งหลัง

ดวงตาบอบช้ำจดจ้องแสงไฟสลัวรางจากห้องนอนชั้นบน มองเห็นเงาร่างของคนที่บีบบังคับเธอให้เดินกลับมาหาความเจ็บปวดอย่างไม่อาจหลีกเร้น คนคนนั้นยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าต่าง กำลังมองตรงมาที่เธออย่างกำชัย

พิรุณสุรีย์เกลียดเขาจับใจ เขาเห็นเธอเป็นลูกไก่ในมือ จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด!

ทว่าหนทางเดียวที่เธอต้องการจากเขาในตอนนี้ก็คือ ‘รอด’ ร่างบางระหงในชุดยูนิฟอร์มชุ่มน้ำฝนช่วงล่างก้าวอย่างมั่นคงตรงไปยังห้องนอนดังกล่าวที่เขายืนรออยู่

ประตูห้องไม่ได้ล็อก พิรุณสุรีย์ผลักเข้ามาและปิดอย่างมิดชิด

เขาหันหน้ากลับมาทางเธอ เธอยืนจ้องคนที่มีจิตใจเลือดเย็นเยี่ยงสัตว์ป่าด้วยความประหม่าระคนเกลียดชังอยู่ตรงนั้น ยามสายตาคู่คมปลาบปราดมองเรือนร่างบางระหงเหมือนไม่ได้ใส่อะไรมา

“ถ้าตัดสินใจดีแล้วก็เดินมาตรงนี้ ใกล้ๆ ผม”

น้ำเสียงของ อนิรุทธ์ วาณิชธนากิจ เข้มทุ้มมีอำนาจเสมอสำหรับพิรุณสุรีย์ ทว่าร่างบางระหงเปียกปอนส่วนหนึ่งกลับยืนนิ่งเหมือนยังทำใจไม่ได้ที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งส่วนเดียวกับเขา

“หรือว่าจะกลับ”

ริมฝีปากบอบบางยังคงปิดสนิท มีเพียงสายตาที่จ้องตอบกลับมา อนิรุทธ์กอดอก นั่งลงบนกรอบหน้าต่างเตี้ยๆ เหยียดขาข้างหนึ่งออกมาข้างหน้าเล็กน้อยเพื่อเจรจาอย่างจริงจัง

“ผมถามครั้งสุดท้ายนะเหมย ตกลงจะเอายังไง”

“เหมยมีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้เหรอคะ”

เธอถามประชดประชันระคนน้อยใจในโชคชะตา ตลอดเวลาที่ผ่านมาพยายามวิ่งหนีเขา หลบหน้าเขา ไปให้ไกลจากคนอย่างเขาเท่าที่จะทำได้

ทว่าสุดท้ายกลับหนีไม่พ้น…

“ก็เข้ามาสิ!”

ร่างบางระหงที่ตอนนี้กระสับกระส่ายจนไม่เป็นตัวของตัวเองขยับเท้าอย่างช้าๆ เข้ามาหยุดยืนตรงหน้าคนเลือดเย็น เมื่อไม่มีหนทางที่ดีกว่าให้กับเธออีกแล้ว เราเจรจากันมาสองรอบแล้ว และคำตอบของเขาก็ยังคงคำเดิมไม่เปลี่ยนใจ

--------------------------------------

ถ้าอ่านแล้วถูกใจอย่าลืมแอดเข้าชั้นหนังสือกันนะคะ

***ชอบไม่ชอบเมนต์บอกกันบ้างน้า***

ป.ล. เนื้อหาที่ลงให้อ่านตรวจทานเพียงรอบเดียว 

อาจมีคำผิดประปรายปนมาบ้าง ต้องขออภัยด้วยนะคะ

ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ

ขอให้สนุกและมีความสุขกับการอ่านค่ะ

ดารารินทร์