คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หัวใจใยเสน่หา - บทนำ
ดาวน์โหลดนิยายหัวใจใยเสน่หา >>คลิก<<
***ชี้แจงก่อนอ่านจ้า : นิยายเรื่อง หัวใจใยเสน่หา เป็นนิยายเก่า ปี 2565 นำมา Reupdate ให้อ่านใหม่ในปี 2566 หากนักอ่านที่น่ารักท่านไหนยังไม่เคยเสพผลงาน โรแมนติก - ดราม่า ของ ดารารินทร์ มาก่อน แวะอ่านกันได้นะคะ หรือหากนักอ่านท่านไหนเคยอ่านมาแล้วเกิดคิดถึงพี่ปราปต์กับน้องแป้งขึ้นมาก็แวะอ่านอีกรอบได้จ้า ยินดีต้อนรับทุกท่านนะคะ
***หมายเหตุ : อัปเดตให้อ่านเป็นตัวอย่างประมาณ 50 - 60 % เป็นนิยายโรแมนติกดรามาหน่วง ๆ พอให้คันยุบยิบในหัวใจ (ผู้สาวท่านใดชอบหลัวชั่ว หลัวใจร้าย หลัวปากแซ่บแต่แอบโบ้ตอนท้าย เร่เข้ามาเลยจ้า)
***คำเตือน : เนื้อหาทั้งหมดแต่งขึ้นมาจากจินตนาการเท่านั้น ตัวละครทุกตัวไม่ได้พาดพิงถึงบุคคลใดในชีวิตจริง มีค่านิยมในการดำเนินชีวิตที่ไม่เหมาะสมและเกินจริง มีเรื่องของครอบครัวเข้ามาเกี่ยวข้อง รวมถึงการกระทำที่รุนแรงและถ้อยคำที่ไม่สุภาพ ไม่เหมาะสมกับเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านและสนุกสนานไปด้วยกันนะคะ
--------------------------------------------
บทนำ
ช่วงเวลาโค้งสุดท้ายสุดเร่งรีบรัมภาพัชร์หยิบหนังสือเล่มแรกขึ้นมากาง วางปลายนิ้วลงบนแป้นพิมพ์เพื่อร่างรายงานฉบับใหม่ขึ้นมาอย่างร้อนรนใจ เมื่อฉบับก่อนถูกขโมยหายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่เพียงเท่านั้น ข้อมูลที่เซฟไว้ในโน้ตบุ๊กก็หายไปด้วย
เธอรู้อยู่เต็มอกว่าใครที่ต้องการให้เธอเรียนไม่จบในเทอมนี้
“แป้ง” ตามมาด้วยเสียงเคาะประตู “ยายแป้ง”
รัมภาพัชร์ทำเป็นหูทวนลมเพราะเร่งทำรายงานส่งอาจารย์ให้ทันเวลา
เสียงนั้นเงียบหายไปแล้ว…
เธอทำงานต่อด้วยความสบายใจ เสร็จเมื่อไรค่อยออกไปเคลียร์ก็แล้วกัน
อีกห้านาทีต่อมา ลูกบิดประตูห้องถูกปลดล็อกด้วยกุญแจสำรอง ประตูห้องนอนถูกผลักเข้ามาพร้อมกับเสียงควงพวงกุญแจสำรองชุดใหญ่ รัมภาพัชร์หลับตาแน่น วางมือราบลงบนแป้นพิมพ์สีดำค่อย ๆ กำเข้าหากัน จากนั้นลืมตาแข็งกร้าวขึ้นมามองทัศนียภาพนอกหน้าต่างที่เป็นตึกสูงใจกลางกรุงเทพมหานคร พยายามทำใจให้เย็นแล้วหันมาเจรจากับคนข้างหลังที่จงใจเข้ามาป่วน
“แป้งยังไม่ว่าง ทำงานส่งอาจารย์อยู่ น้ารตีมีอะไรจะใช้ก็เอาไว้วันหลังนะคะ”
“ทำอะไรของแก ไหนว่าสอบเสร็จแล้วไง”
รัมภาพัชร์หันหน้ากลับไปนั่งพิมพ์รายงานต่อ ข่มใจไม่ให้สนใจร่างอวบอิ่มในชุดเดรสเซ็กซี่ที่ยืนเบียดกรอบประตูอยู่ข้างหลัง มากไปกว่ารายงานที่จะต้องส่งอาจารย์ในวันพรุ่งนี้
ซึ่งเธอโทร.ไปอ้อนวอนอาจารย์ประจำวิชาเอาไว้แล้ว และเลยกำหนดเวลาในวันพรุ่งนี้ไม่ได้เด็ดขาด
มารตีแค่นยิ้มหมั่นไส้ เดินมาวางมือบนแป้นพิมพ์แล้วมองยั่ว เมื่อหลานสาวนอกไส้เงยหน้าขึ้นมามองตอบด้วยสายตาไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“ออกไปกับฉัน”
“แป้งขอละน้า…แค่วันนี้เท่านั้น หลังจากนั้นจะให้ทำอะไรแป้งยอมทุกอย่างเลย”
“ฉันไม่ได้โง่นะ ถ้าเรียนจบเมื่อไรแกก็จะไปจากฉัน ฉันรู้ว่าแกวางแผนหนีมาตั้งนานแล้ว”
“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอคะ น้ารตีจะได้ไม่ต้องทนขายตัวหาเงินมาเลี้ยงแป้งอีก”
มารตีกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับกระชากโน้ตบุ๊กขึ้นมาโยนลงหน้าต่าง “ก็รู้นี่ว่าฉันต้องทนขายตัวเลี้ยงแกมาตั้งแปดปี วันนี้แกควรตอบแทนฉันได้แล้ว”
“อีกไม่กี่เทอมแป้งก็จะเรียนจบแล้ว น้ารตีอย่าใจร้ายสิคะ”
“เรียนไปก็เท่านั้น” ว่าแล้วก็ต่อสายหาเด็กในร้านให้ขึ้นมาหาอย่างเร่งด่วน “กิ๊บ แกขึ้นมาหาเจ๊ที่ห้องยายแป้งหน่อย”
วางสายแล้วหันมาจ้องดวงหน้าอ่อนเยาว์ของสาวน้อยวัยยี่สิบปีที่ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำใส ก้มหน้าลงมาหาแล้วยิ้มใส่หน้าอย่างชั่วร้ายไม่สงสาร
“แกต้องไปจากที่นี่แล้ว”
“ไปไหน”
“ไปอยู่กับคนที่เขาเลี้ยงดูแกได้ไงล่ะ”
“น้ารตีผิดสัญญา ไหนรับปากแล้วไงว่าจะไม่ขายแป้งให้ใคร”
“อย่าเรื่องมาก! ฉันขายขาดให้ผู้ชายคนเดียวที่เลี้ยงดูแกได้ก็นับว่าบุญหัวแล้ว” มารตีขยุ้มผมตรงยาวสีน้ำตาลเข้มที่ถูกรวบมัดไว้ใต้ท้ายทอยของกาฝากตัวน้อยเอาไว้เต็มกำมือ “ไปอยู่กับเขาก็ทำตัวดี ๆ ให้เขารัก ให้เขาหลง…” กำผมแรงขึ้นอีกเป็นการข่มขู่ “…อย่าทำให้เขาต้องถีบหัวส่งกลับมาอยู่ในจุดเดิม ไม่อย่างนั้นฉันจะให้แกขายตัวเลี้ยงฉัน เหมือนที่ฉันขายตัวเลี้ยงดูแกมาจนโต…จนปากเก่งเถียงฉันได้ฉอด ๆ”
“เจ๊…จะให้ทำอะไรล่ะ”
เด็กสาวคนสนิทยืนพิงกรอบประตูถามมา สายตาจดจ้องสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“เก็บข้าวของทุกชิ้นของยายแป้งใส่กระเป๋าให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว” หันมาดึงแขนรัมภาพัชร์ให้เดินตามลงไปที่ห้องวีไอพีส่วนตัว
กีรณาเหลียวคอมองตามอย่างพอจะรู้บ้างแล้วว่ามันเรื่องอะไร เธอทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่มารตีมาสิบกว่าปี รู้ดีว่ามารตีจำใจเลี้ยงลูกสาวผู้มีพระคุณเอาไว้เพราะเหตุผลใด
และวันนี้เหตุผลนั้นก็น่าจะมาถึงแล้ว!
---------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคะ
ขอให้สนุกและมีความสุขกับดรามาที่หลงเข้ามาเสพ(มามะมามะ)
เสพแล้วถูกใจรีบเข้า Meb ไปเปย์ e – book มาอ่านต่อยาว ๆ ได้เลยจ้า
อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบยังไง กดหัวใจ ไม่ก็คอมเมนต์แซ่บ ๆ
เป็นกำลังใจให้พี่ปราปต์กับน้องแป้งด้วยน้า
ดารารินทร์
ความคิดเห็น