พิศวาสลวงบ่วงราคี

ลำดับตอนที่ #7 : พิศวาสลวงบ่วงราคี - 7

อีบุ๊คพี่ไทม์กับหนูฝนมาแล้วจ้า ใครรอโหลดอยู่เชิญจิ้มเลยจ้า

>>>ลิงก์สำหรับโหลด E-book<<<

หรือคลิกที่ภาพก็ได้นะคะ

2

ตกดึกอากาศหนาวจัดจนร่างระหงสั่นสะท้าน พาฝนเพิ่งอาบน้ำเสร็จออกมา หล่อนตัดสินใจอย่างบ้าบิ่นด้วยการอาบน้ำเย็นไม่อาบน้ำอุ่น เพราะหากว่าอาบน้ำอุ่นจะยิ่งทำให้หนาวมากขึ้นเมื่อออกมาเผชิญกับอากาศเย็นจัดภายในห้อง

หล่อนรีบใส่เสื้อผ้า ทว่าใส่ได้เพียงชั้นในสองชิ้นไฟก็ดับพึ่บแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย คนไม่ชินที่ทางยืนตัวแข็งทื่อ พอเหลียวมองไปรอบๆ ไฟที่อื่นยังติดอยู่จึงคลายความกลัวลง เดินฝ่าแสงสลัวที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างไปลองเปิดปิดสวิตช์ดู สันนิษฐานเอาเองว่าหลอดไฟน่าจะเสียจึงไปเปิดไฟในห้องน้ำดูดันติด จึงอาศัยแสงไฟจากห้องน้ำชั่วคราวเพื่อใส่เสื้อผ้าแล้วไปหาคุณธาวัน ไปดูเผื่อว่าท่านจะลืมห่มผ้า

อากาศภายนอกห้องนอนยิ่งทำให้หนาวสั่นเพราะลมโกรกเข้ามาทางปีกขวาของระเบียง ไม่คิดว่าปลายเดือนพฤศจิกายนของที่นี่จะมีอากาศที่หนาวจัดถึงเพียงนี้ หล่อนเลยไม่ได้เตรียมเสื้อหนาๆ ติดมาด้วย

“ยังไม่นอนอีกรึ” เจ้าของห้องถามพลางวางหนังสือลงข้างตัว ถอดแว่นตาออกมาวางบนตัก

“ฝนเพิ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ เป็นห่วงคุณอาด้วยกลัวจะหนาวเลยเข้ามาดู อ่านอะไรอยู่คะ” หล่อนปิดประตูแล้วเดินไปหยุดที่ข้างเตียงไม้ขนาดใหญ่

“หนังสือธรรมมะ อาอ่านทุกวันก่อนนอน ลองเอาไปอ่านดูไหมถ้ายังไม่ง่วง”

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ พอดีไฟห้องฝนมันดับ”

“อ้าว! ถ้าอย่างนั้นไปนอนที่ห้องเจ้าไทม์ก่อนจะได้สะดวก เจ้าของเขายังไม่กลับน่ะ ไว้พรุ่งนี้อาจะให้คนงานมาดูให้”

สรุปสุดท้ายพาฝนก็เข้ามานอนอยู่ในห้องของลูกชายเจ้าของบ้าน เตียงเขาทั้งนุ่มและอุ่นเอามากๆ เพราะมีผ้าปูเตียงไฟฟ้า พาฝนซุกตัวเข้าไปนอนใต้ผ้าห่มผืนหนา เอื้อมมือไปหรี่ไฟหัวเตียง กวาดตามองไปรอบห้องที่ตกแต่งอย่างเรียบหรูแล้วสะดุดตากับภาพวาดของชายหนุ่มในกรอบไม้ขนาดใหญ่ มันแขวนอยู่ข้างผนังใกล้กับประตูทางออก เขายืนหันหลัง มือข้างซ้ายล้วงกระเป๋าอีกข้างจับหมวกปีกแบบคาวบอยเอาไว้

หล่อนละสายตามากวาดมองรอบห้องอย่างละเอียดอีกครั้งเพื่อหาดูภาพอื่นๆ อยากรู้จักหน้าคาดตาเขาก่อนจะเจอตัวจริงแต่กลับไม่มี พาฝนพลิกตัวนอนตะแคงแล้วหลับตา ถึงแม้จะแปลกที่แปลกทางแต่ก็นอนได้อย่างสบายใจจนหลับไป

ค่อนแจ้งเสียงไก่ขันต้อนรับแสงอรุณที่ยกตัวขึ้นเหนือภูเขาสูงชันให้ลั่นป่า รถยนต์แบบเจ็ดที่นั่งเคลื่อนตัวเข้ามาหยุดหน้าบ้านไม้หลังใหญ่ ร่างสูงภูมิฐานเดินตัวปลิวเข้าไปข้างในเพราะหนาวจัด

เดินขึ้นบันไดครู่เดียวก็มาถึงห้องนอนที่โหยหา ขับรถมาทั้งคืนทั้งเมื่อยทั้งง่วง เวทิตคิดว่าจะนอนสักพักให้หายจากอาการเหล่านั้นแล้วสายๆ จะเข้าไปดูในไร่ แต่พอเปิดไฟในห้องก็ต้องตกใจเมื่อมีใครคนหนึ่งมานอนขดตัวอยู่บนเตียงนุ่มอย่างสุขสบาย

ชายหนุ่มก้าวเข้าไปสำรวจดูอย่างสงสัย แต่ไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นใครเพราะผมยาวๆ ปกคลุมใบหน้ามิดฉิ่ง จึงเดินดิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมานอนด้วยกันอย่างไม่สนใจ เขาง่วงเกินกว่าจะปลุกผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาถาม เอาไว้สว่างเมื่อไรค่อยว่ากัน อีกอย่างหล่อนน่าจะได้รับอนุญาตจากบิดาแล้วถึงได้มานอนอยู่บนเตียงของเขาได้

แสดงว่าเป็นคนรู้จักมักจี่กันดี...

แต่ก็ใช่ว่าจะหลับได้อย่างสบายใจ เมื่ออีกฝ่ายพลิกตัวมาก่ายกอดราวกับเขาคือหมอนข้าง หน้าหล่อนเทินอยู่บนอกแกร่ง แขนพาดเฉียงอยู่กลางลำตัว ขาหล่อนเกยอยู่บนขาเขา แถมเบียดตัวเข้าหาไม่หยุด เวทิตถอนใจยืดยาวแล้วข่มหลับตาลงพยายามไม่สนใจ

แต่พอพระอาทิตย์ดวงเดิมลอยเด่นขึ้นเหนือยอดเขา คนที่ก่ายกอดเขาอย่างสุขสบายเมื่อสามชั่วโมงก่อนก็ลุกขึ้นมาตวาดถามว่าเขาเป็นใคร เวทิตพลิกตัวนอนหันหลังให้อย่างรำคาญ แต่เจ้าหล่อนยังอุตส่าห์ง้างไหล่กลับมาถามอย่างเอาแต่ใจ

พาฝนตาค้างเมื่ออีกฝ่ายลุกขึ้นมานั่งอย่างหงุดหงิด และแม้ว่าผมเผ้าจะยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิงเพียงใด ตาคมกริบยังคงหรี่ปรือมากแค่ไหน หล่อนก็จำได้แม่นว่าเขาคือ...

“คุณสิงห์คำ คุณเข้ามานอนในห้องนี้ได้ไง ใครอนุญาตไม่ทราบคะ”

พาฝนไม่คิดว่าผู้จัดการไร่จะมีอำนาจบาตรใหญ่ขนาดเข้านอกออกในบ้านเจ้านายได้ตามอำเภอใจ หล่อนกระถดตัวหนีไปชิดขอบเตียงทันใดเมื่ออีกฝ่ายมองมา

“ทำไมต้องมีใครอนุญาต ก็นี่มันห้องผม”

“คะ... คุณ.... คือลูกชายอีกคนของคุณอาธาวันเหรอ” ประโยคท้ายหล่อนถามตัวเองอย่างงวยงงมากกว่า ไหนมารดาบอกว่าคุณอามีลูกชายคนเดียวไง

“ผมเป็นลูกชายคนเดียวของคุณธาวัน ไม่มีคนที่สอง หรือสาม หรือใครทั้งนั้น”

“แล้วคุณไทม์เป็นใคร”

“ก็เป็นผมนี่ไง ว่าแต่คุณ... เข้ามาในห้องผมได้อย่างไรไม่ทราบ ใครอนุญาต”

อากาศที่เย็นเฉียบเริ่มร้อนระอุขึ้นมาทันควัน พาฝนค่อยๆ ถอยลงจากเตียงไปยืนสั่นอยู่ข้างเตียง กล้อมแกล้มตอบออกมาด้วยความเกรงใจ

“พอดีไฟในห้องฝนมันดับ คุณอาธาวันเลยให้ฝนมานอนในห้องนี้ไปพลางๆ ก่อน”

“แล้วเธอมาที่นี่ได้ไง รู้จักพ่อฉันได้ไง”

เวทิตยิงคำถามใส่แบบรัวเร็วด้วยความสงสัย เมื่อวันก่อนหล่อนยังทำตัวน่าสงสารอยู่ที่กรุงเทพฯอยู่เลย วันนี้มานั่งวางอำนาจอยู่ในห้องเขาได้อย่างไร

หรือจะมาตามนามบัตรแล้วแอบอ้างกับพ่อว่าเป็นเมียเขา!

ไม่ทันที่พาฝนจะตอบคำถามให้ได้คลายสงสัย ประตูห้องก็ถูกเคาะสองสามครั้งตามด้วยเสียงเรียกของสาวใช้

“คุณฝนเจ้า สายแล้วนะเจ้า ตื่นหรือยังเจ้า”

พาฝนรีบผละไปเปิดประตู สาวใช้ตกใจเล็กน้อยเมื่อมองผ่านไหล่กลมกลึงไปเห็นเจ้าของห้องตัวจริงนั่งหัวโด่อยู่บนเตียง ผมกับหน้านั้นยุ่งพอๆ กัน

“ตื่นแล้วจ้ะ ฝนกำลังจะกลับห้องพอดี” บอกพลางปิดประตูห้องอย่างไว

“คุณไทม์กลับมาตั้งแต่เมื่อไรเจ้า”

“ฝนก็ไม่รู้เหมือนกันคำแก้ว แล้วคุณอาตื่นหรือยัง”

“ตื่นแล้วเจ้า พ่อเลี้ยงให้คำแก้วมาดูคุณฝน ถ้าตื่นแล้วให้รีบอาบน้ำลงไปกินข้าวเช้าด้วยกันเจ้า”

“ถ้าอย่างนั้นฝนขอไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน แล้วจะรีบตามไปนะ”

“ที่ระเบียงหลังห้องพ่อเลี้ยงนะเจ้า”

>>>อ่านแล้วถูกใจ กดสับตะไคร้ตรงนี้จ้า<<<

    

>>>อ่าน พิศวาสร้ายลวงใจรัก  คลิก<<<

>>>อ่าน พิศวาสร้ายซ่อนใจรัก คลิก<<<

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ

ดารารินทร์