หักเหลี่ยมรักจ้าวดวงใจ

ลำดับตอนที่ #5 : หักเหลี่ยมรักจ้าวดวงใจ - 5

ลิงก์สำหรับดาวน์โหลด e-book >>>คลิก<<<

คำเตือน

อย่าอ่านข้ามตอนนะคะ ไม่งั้นจะงง นิยายไม่ได้เขียนตามไทม์ไลน์ เป็นนิยายซ่อนปมต้องอ่านต่อเนื่อง

ขากลับจากอำเภอ…

ราชาวดีเอาแต่นั่งมองทะเบียนสมรสในมือแล้วแอบทอดถอนใจอย่างหดหู่ หล่อนคิดว่าเขาคงจะไม่ได้ยิน แต่ก็ดันได้ยิน…

“ผมนะที่ต้องถอนใจ ได้เมียมาทั้งทีแต่กลับใช้การไม่ได้ แถมซื้อแพงเสียด้วย”

ราชาวดีหันขวับมาจ้องหน้าเขาเอาเรื่อง “ฉันขอร้องคุณหรือ คุณนะที่บีบบังคับฉันให้ได้มันมา” มือบางสะบัดซองทะเบียนสมรสพึ่บๆ ด้วยความโมโห “คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน!”

“ไม่ว่าก็ได้ แต่ต่อไปนี้คุณต้องอยู่ใต้กฎข้อบังคับของผม... คนเดียวเท่านั้น” เขาตอกย้ำในอำนาจอันเผด็จการที่มีเหนือกว่ามากมายหมายให้หล่อนจำยอมอย่างไม่อาจหลีกหนี

พอหล่อนจะค้านอย่างไม่ยินยอม เขาก็ขัดขึ้นด้วยกฎข้อแรกทันที

“หนึ่ง… คุณไม่มีสิทธิ์ตื่นขึ้นมาอ่อยใครแต่เช้านอกจากเอาใจผมที่เป็นสามี”

“ฉันไม่ได้อ่อย…”

“สอง…” เขาไม่รอให้หล่อนพูดจบ และพูดกฎข้อต่อไปทันที “…ห้ามให้ใครมาแตะต้องตัวคุณนอกจากผมที่เป็นสามี จับมือก็ไม่ให้ ไม่ให้เข้ามาในบ้านด้วย บ้านของผม” เขาย้ำ… หมายให้หล่อนจำเสียใหม่ให้ขึ้นใจว่าสมบัติทุกชิ้นเป็นของเขา รวมถึงหล่อนด้วย

“เขาเป็นนักกายภาพบำบัด ฉันต้องอาศัยให้เขาช่วยดูแลไม่งั้นก็จะเดินไม่ได้ไปตลอดชีวิต” ถึงเขาไม่อยากฟังแต่หล่อนจำต้องชี้แจงให้เข้าใจ ไม่งั้นคงไม่พ้นต้องกลายเป็นผู้หญิงพิการร่านร้อนดังเขากล่าวหา

“เรื่องของคุณ แต่เรื่องของผมคือ… ไม่อนุญาตให้มันเข้ามาในบ้านอีกเด็ดขาด”

ราชาวดีสะบัดหน้าหนีไปเลย ไม่อยากจะเจรจากับคนไม่มีเหตุผล เขาก็พูดกฎข้อที่สามขึ้นมาอีก

“สาม… ผมถูกเสมอ ส่วนคุณ… ผิดเสมอ ทุกเรื่อง ทุกกรณี”

ราชาวดีหันมากระชากเสียงถามอย่างรับไม่ได้ในกฎข้อสุดท้ายที่ฟังยังไงก็ไม่เข้าท่า “มีที่ไหน”

“ที่นี่แหละ ที่ไร่สุพรรณิการ์นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป” เขายืนกรานเสียงแข็งภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเย็น

“เผด็จการ!”

ราชาวดีอยากรู้นักว่าพี่ชายไปรู้จักคนพรรค์นี้ได้อย่างไร แค่เห็นครั้งแรกก็ไม่ถูกชะตาด้วยแล้ว แล้วนี่หล่อนจะต้องทนอยู่ใต้อำนาจเผด็จการของเขาไปอีก…

‘โอ๊ย… อยากจะบ้าตาย ทำไมถึงได้เกิดมาซวยขนาดนี้ ทำไม! ทำไม! ทำไม…'

ไม่มีใครตอบได้ แม้แต่ป้าเทียนที่กำลังช่วยจัดข้าวของกลับเข้าที่หลังจากที่หล่อนมาถึงบ้านได้ราวสิบนาทีก็ด้วย

“คงเป็นโชคชะตามั้งคะ ไม่งั้นก็คงเป็นพรหมลิขิตที่บันดาลชักพาทำให้คุณสองคนมาเจอกัน” ป้าเทียนพูดหยอกเย้าแย้มยิ้ม ไม่อยากให้ราชาวดีเครียดและคิดมาก อยากให้หาวิธีรับมือกับปัญหาที่เกิดขึ้นแล้วมากกว่า

แต่ราชาวดีเลยค้อนขวับไม่ตลกด้วยสักนิด “เคราะห์ซ้ำกรรมซัดมากกว่า แค่เห็นหน้าเขาวันแรกแหวนก็รู้เลยว่าตัวเองน่ะซวยเข้าให้แล้ว”

“ก็ยังดีที่เขาเอ็นดูรับไว้เป็นเมีย ไม่งั้นหนูณิกาคงจะลำบากแย่ถ้าแม่ไม่มีที่อยู่ที่กิน” นั่นหมายถึงลูกสาววัยห้าขวบของราชาวดีก็จะลำบากไม่มีไปด้วยอีกคน

“เป็นเพราะพี่ราชคนเดียวเลย จู่ๆ ก็เอาที่ทางไปขายให้เขา คุณพ่ออุตส่าห์ไว้ใจยกให้ดูแล เห็นไหมคะ... ลำบากกันหมดเพราะคนเผด็จการคนนี้”

ตอนนี้เขาไปหาลุงเข็ม หล่อนให้กาหลงขี่จักรยานตามไปแอบดู เห็นว่าเขาให้ลุงแกเรียกคนงานทั้งหมดมานั่งประชุมกันเพื่อกระทำการบางอย่าง กาหลงไม่รู้เขาจะทำอะไรแน่ ยืนฟังอยู่ไกลๆ เพราะกลัวคเชนทร์รู้จึงได้ยินไม่ถนัด หล่อนจึงพลอยไม่รู้ไปด้วยเลย

“ป้าลงไปเตรียมมื้อเย็นเถอะค่ะ ณิกากลับมาคงจะหิวแล้ว”

วันนี้เป็นวันศุกร์ พรรณิการ์กำลังจะกลับมาถึงบ้านในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้แล้ว วันนี้ครูที่โรงเรียนประชุมช่วงบ่ายสองจึงปล่อยนักเรียนกลับก่อนเวลา หล่อนให้จุ้นซึ่งเป็นคนสนิทของพี่ชายไปรอรับอยู่ที่โรงเรียนตั้งแต่บ่ายสอง กว่าจะกลับมาถึงก็ทันกับอาหารมื้อเย็นพอดี

“นั่นสิคะ แล้วคุณแหวนจะบอกหนูณิกาว่ายังไง”

ราชาวดีถอนใจอีกแล้ว ‘นั่นสิ หล่อนจะบอกลูกว่ายังไง ในเมื่อตัวเองยังสับสนกับเรื่องที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้อยู่เลย’ 

 

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผลงานค่า

ขอให้สนุกและมีความสุขกับการอ่านนะคะ

ดารารินทร์