คลั่งรักเมีย(ชั่วคืน)

ลำดับตอนที่ #5 : คลั่งรักเมีย(ชั่วคืน) - 1(3)

สามสิบหกชั่วโมงต่อมา…

เม็ดฝนที่โปรยลงมาอย่างหนักกว่าครึ่งชั่วโมงเริ่มซาลง โรสิตานั่งอยู่ที่บาร์หินอ่อนริมหน้าต่าง มือเรียวสองข้างถือประคองแก้วไวน์ใบใหญ่เอาไว้ ขณะที่สายตาทอดมองหยดน้ำฝนบนบานกระจกขุ่นมัวอย่างขบคิด

เนิ่นนานกระทั่งฝนที่เริ่มซาหยุดลง บรรยากาศรอบตัวจึงคงเหลือไว้เพียงกลิ่นอายแห่งความอ่อนโยน และความอ่อนโยนหลังฝนตกนี้เองที่ทำให้เธอนึกอะไร ๆ ออกบ้างแล้ว สองมือถือประคองแก้วไวน์ย้ายมากุมขมับแทบจะทันที

คืนนั้นเป็นเธอที่ทำร้ายเขาจริง ๆ ด้วย ต้นสายปลายเหตุมาจากความโกรธแค้นในตัวบิดา อัดแน่นอยู่ในใจทำให้คนเมากลายเป็นคนบ้า ท่ามกลางพายุฝนโหมกระหน่ำเธออาละวาดใส่แดนดินอย่างบ้าคลั่ง ร้องไห้ฟูมฟายตัดพ้อต่อว่าต่าง ๆ นานา

เธอ…เธอใช้เขาเป็นที่ระบายอารมณ์แทนบิดา บาดแผลที่อยู่บนตัวเขาเป็นเธอที่ทำ

ไม่!

เธอกัดปลายเล็บอย่างหวาดกลัวระคนอับอายกับสิ่งที่ทำลงไป ส่ายหน้าแรงขึ้นเพื่อสลัดภาพน่ากลัวนั้นออกจากความทรงจำ แต่กลับกระตุ้นให้จำได้ทุกฉากทุกตอน

ฉันเอง…เป็นฉันที่เริ่มก่อน ไม่ใช่คุณที่ฉวยโอกาสเพราะเห็นว่าฉันเมา

เมื่อความโกรธแค้นเบาบางลง ความทุกข์ระทมที่เจือมากับความเหน็บหนาวในหัวใจ ทำให้เธอพยายามยึดเหนี่ยวแดนดินไว้เพื่อปลอบประโลมจิตใจที่แตกสลายของตัวเอง มีเพียงเขาที่อยู่ตรงหน้า ณ ตอนนั้นมีเพียงอ้อมกอดอบอุ่นของเขาที่สามารถเยียวยาความเจ็บปวดของเธอได้

ทว่าคืนนั้นไม่ใช่แค่อ้อมกอดอบอุ่นที่เขาเต็มใจมอบให้เธอ เขายังเต็มใจที่จะถลำลึกไปกับเธอโดยไม่สนว่าเช้ามาจะพบจุดจบเช่นไร

‘เจ็บไหม’

ตอนที่ถามคำถามนั้น จำได้ราง ๆ ว่านั่งคร่อมแขนมองเขาด้วยความสงสารเห็นใจ ก่อนจะค่อย ๆ ไล้ปลายนิ้วเรียวลงบนบาดแผลที่ยังมีเลือดไหลซิบแผ่วเบา

‘ไม่เป็นไร ขอแค่คืนนี้…คุณผ่านมันไปให้ได้ก็พอ’

คำตอบอบอุ่นหัวใจดังก้องเข้ามาในความทรงจำ พร้อม ๆ กับเสียงของใครคนหนึ่งที่ดังมาจากด้านหลัง ช่วยให้เธอหลุดจากภวังค์ความคิดอย่างกะทันหัน

“โรส”

โรสิตาสะดุ้งสุดตัว หันไปมองมารดาที่นอนมองเธออยู่บนเตียงทันที

ร่างบางระหงลุกขึ้น แล้วรีบเดินไปยอบตัวลงนั่งกับพื้นข้างเตียงนอน มารดายังคงอ่อนเพลียจากฤทธิ์ยานอนหลับที่อ้อนวอนขอร้องเธอราวจะขาดใจว่าเอามาให้ทีเถอะ ท่านข่มตานอนด้วยตัวเองไม่ได้จริง ๆ เธอจึงพยายามยิ้มสดใสทั้งที่ข้างในตรอมตรมไม่ต่างกัน เพื่อปลอบโยนท่านให้รู้สึกดีที่ยังมีลูกสาวคนนี้คอยเคียงข้างเสมอ

“ลุกขึ้นมาดื่มน้ำหน่อยนะคะ” ค่อย ๆ พยุงร่างบอบบางของมารดาขึ้นมานั่งพิงพนักหัวเตียงก่อน ก่อนจะหันไปรินน้ำเปล่าใส่แก้วมาส่งให้ท่านดื่ม “ค่อย ๆ ดื่มนะคะเดี๋ยวสำลัก”

ความอ่อนโยนของบุตรสาวคนเล็กช่วยปลอบประโลมจิตใจคุณรุ่งรวินได้ดีทีเดียว ท่านคลี่ยิ้มให้บุตรสาวอย่างขอบคุณ ยกมือขึ้นมาลูบเรือนผมหนาเป็นเงางามด้วยความรักระคนเอ็นดูสุดหัวใจ

“ช่วงที่แม่หลับไป ลูกได้นอนบ้างหรือเปล่า”

“ยังเลยค่ะ อากาศมันเย็น โรสเลยนั่งจิบไวน์ให้ตัวอุ่นก่อนค่อยนอน แม่หิวไหมคะ…หรือว่าอยากนอนต่อ”

“อยากทำอะไรอร่อย ๆ ให้ลูกกินมากกว่า”

“กำลังคิดถึงกับข้าวฝีมือแม่อยู่พอดีเลยค่ะ พรุ่งนี้ทำหลาย ๆ อย่างเลยนะคะ แม่รู้ไหมว่าวีร์ใจร้ายมาก ทิ้งโรสให้อดอยากอยู่คนเดียวเพราะมัวแต่เห่อลูกชายคนแรก” ว่าพลางหัวเราะติดตลก ไม่ได้น้อยอกน้อยใจอะไรเลย ดีใจเสียอีกที่พศวีร์มีความสุขได้อยู่กับลูกเมียพร้อมหน้าพร้อมตาเสียที

“หัวเราะแบบนี้แสดงว่าตัดใจจากวีร์ได้จริง ๆ แล้วใช่ไหม”

“เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมานานแล้วค่ะแม่ มีอะไรให้ต้องตัดใจละคะ อีกอย่าง…สภาพจิตใจของเราสองคนย่ำแย่เหมือนกันเกินไป ไม่เหมาะที่จะร่วมหอลงโรงกันหรอกค่ะ ยกให้น้องเดียร์เอาไปดูแลน่ะดีแล้ว”

เธอกับพศวีร์นั้น ต่างคนต่างก็บอบช้ำเพราะปัญหาครอบครัวมานานมาก สะสมมาเป็นสิบยี่สิบปีแล้ว ถึงจะเข้าอกเข้าใจกันมากพอแต่ก็อดที่จะหวาดระแวงเขาไม่ได้ เพราะรอบกายพศวีร์มีแต่ผู้หญิงรายล้อมอยู่เต็มไปหมด ผู้หญิงที่มีบาดแผลทางใจอย่างเธอคงต้องหวาดระแวงเขาจนเป็นบ้า

และเมื่อใดที่คนสองคนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันด้วยความหวาดระแวง เมื่อนั้นชีวิตรักมักไม่พบเจอกับความสุขอย่างแน่นอน เธอจึงไม่เสียใจที่ต้องเสียเขาไป อย่างน้อยความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันระหว่างเราจะยังคงอยู่ตลอดไป

“แค่ลูกไม่เสียใจที่ต้องเสียวีร์ไป แม่ก็ดีใจมากแล้ว”

“แม่เองก็อย่าเสียใจมากไปกว่านี้เลยนะคะ ถึงไม่มีพ่อแต่แม่มีโรส มีพี่เรน มีคุณตา ป้าทิวา ที่รักแม่อยู่อีกมากมาย ลืมพ่อไปเถอะนะคะ…โรสจะดูแลแม่แทนพ่อเอง” เธอกุมมือท่านไว้ “ความรักความอบอุ่นที่แม่ควรได้รับนับจากนี้ไป โรสจะเป็นคนมอบให้แม่เอง” มองด้วยสายตาปลอบประโลม อยากให้มารดาก้าวข้ามจากความทุกข์ทรมานใจนี้ไปเสียที สิบกว่าปีที่ผ่านมาท่านทนทุกข์ทรมานเพื่อเธอกับพี่สาวมามากพอแล้ว

เพียงเพื่อรักษาสถานะครอบครัวที่สมบูรณ์อบอุ่นไว้ให้เราสองคน มารดาถึงได้ทนต่อความเจ็บปวดเสียใจมานานนับสิบปี ทนเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่บิดาแอบมีบ้านเล็กเป็นคนใกล้ตัว

ดวงตาหม่นเศร้าที่มองตอบบุตรสาวขังคลอหน่วยด้วยหยาดน้ำตา คุณรุ่งรวินรั้งศีรษะได้รูปเข้ามากอดซบอกพลางสะอื้นเสียงสั่น ที่ลืมไม่ได้ไม่ใช่เพราะยังรัก แต่เป็นเพราะคำถามหนึ่งที่ติดอยู่ในใจมาตลอดหลายปีนั่นต่างหากที่ทำให้ลืมไม่ลง

ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยอมเสียสละตัวเองเพื่อครอบครัวมาโดยตลอดอย่างท่าน ทำไมถึงได้รับเพียงความเจ็บปวดเสียใจจวบจนนาทีสุดท้ายของชีวิตคู่ แล้วทำไมหญิงชู้คนนั้นที่ลักลอบอยู่กินกันฉันสามีภรรยากับอดีตสามีของท่าน ถึงได้รับแต่ความสุขสมหวังมานับสิบปี

หรือว่าโลกใบนี้ไม่ได้ต้องการคนดี ชีวิตรักของท่านถึงได้พานพบเพียงความผิดหวังเสียใจ คนเลวอย่างมนวดีถึงได้พานพบเพียงความสุขสมหวังดั่งใจ

----------------------------------------------

ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคะ

ขอให้สนุกและมีความสุขกับดรามาที่หลงเข้ามาอ่าน (มามะมามะ)

อ่านแล้วถูกใจรีบเข้ากดเข้าชั้นได้เลยจ้า

อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบยังไง กดหัวใจ ไม่ก็คอมเมนต์แซ่บ ๆ

เป็นกำลังใจให้พี่แดนกับเจ๊โรสด้วยน้า

ดารารินทร์