หักเหลี่ยมรักจ้าวดวงใจ

ลำดับตอนที่ #4 : หักเหลี่ยมรักจ้าวดวงใจ - 4

ลิงก์สำหรับดาวน์โหลด e-book >>>คลิก<<<

คำเตือน

อย่าอ่านข้ามตอนนะคะ ไม่งั้นจะงง นิยายไม่ได้เขียนตามไทม์ไลน์ เป็นนิยายซ่อนปมต้องอ่านต่อเนื่อง

คเชนทร์กลับมาในบ้านโดยไม่ฟังเสียงค้านของใคร แล้วกางสมุดโทรศัพท์ประจำไร่สุพรรณิการ์ออก เขาเห็นมันเมื่อคืนหลังจากไล่เจ้าของห้องออกไปนอนที่อื่นแล้ว

‘ลุงเข็ม’

แกเป็นหัวหน้าคนงานของที่นี่ ฉะนั้นเขาต้องเรียกแกมาคุยก่อนใครเพื่อประสานงานต่างๆ ที่คิดจะทำขึ้นใหม่อย่างเร่งรีบ

ส่วนราชาวดี ยายขี้อ่อยคนนั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร เขารู้ว่าอย่างไรหล่อนก็ไม่มีทางเลือกที่ดีไปกว่านี้แล้ว และจะต้องตามมาง้องอนเขาอย่างแน่นอน

“คุณอย่าใจร้ายนักเลย”

เสียงนั้นดังขึ้นที่หน้าประตูห้องนอนเมื่อเวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาที คเชนทร์กำปากกาในมือแน่นแล้วเหลียวไปมองประตูที่ปิดสนิท

“ทำไมยังไม่ไป”

“จะให้ไปไหน ไม่มีที่ไป”

ลำพังตัวคนเดียวน่ะไม่มีปัญหาหรอก แต่นี่เขาเล่นไล่ออกไปทั้งไร่ หล่อนจะมีปัญญาพาไปอยู่ตรงไหนได้หมดในคืนนี้ ครั้นจะให้แยกย้ายกันไปคนละทาง เงินเดือนก็ไม่มีพอที่จะจ่ายให้อีก

“ถ้าจะอยู่ที่นี่ก็ต้องเป็นเมียผม ถ้าไม่เป็นก็ไป… จะไปไหนก็ไปเรื่องของคุณ” เขาไล่ส่งอย่างคนใจดำอำมหิต ไม่มีเมตตาหลงเหลือให้คนพิการอย่างหล่อนสักนิด

‘จิตใจทำด้วยอะไร!’

ราชาวดีเม้มปากแน่น น้ำเสียงเขาดุดันเอาจริงไม่มีอ่อนข้อให้เลย แล้วคนจนตรอกอย่างหล่อนจะตั้งหน้าปฏิเสธได้อีกหรือ

นัยน์ตาดำขลับเริ่มส่องประกายหดหู่และสิ้นหวัง ขณะที่อีกใจยังมีหวังว่าจะถ่วงเวลาเขาได้ อย่างน้อยๆ หล่อนก็ควรจะรอคุณวาปี ถ้าลงจากดอยเมื่อไรก็คงติดต่อนางได้ นางน่าจะมาช่วยเจรจากับคนที่ปั้นเสียงแข็งตะแบงใส่หล่อนได้บ้างล่ะ

“พรุ่งนี้ได้ไหม” หล่อนยังคงพูดผ่านประตู ก่อนที่มันจะเปิดผาง แล้วร่างสูงกำยำก็ก้าวเข้ามาอุ้มหล่อนขึ้นจากรถเข็น

“คุณจะพาฉันไปไหนน่ะ ฮึ… จะพาไปไหน”

ราชาวดีร้องถามเสียงสูงด้วยความตกใจพลางทุบอกเขาไม่ยั้ง ทว่าเขาไม่ตอบ... เอาหล่อนมาทิ้งโครมที่หน้าบ้าน ปิดประตูใส่หน้าดังปัง คราวนี้ใครก็เข้ามาในบ้านของเขาไม่ได้ทั้งนั้น

“คุณแหวน” ป้าเทียนปรี่ลงมานั่งประคองเพราะเจ้านายสาวเกือบหงายหลัง “ไม่เป็นไรนะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ แหวนไม่เป็นไร” น้ำตาหล่อนเกือบจะคลอคลอง หากยังกลั้นเอาไว้ได้ทันตอนหันมาตอบป้าเทียน

“โธ่… แม่คุณของป้า” ป้าเทียนเวทนา น้ำตาเกือบจะไหลตามอยู่รอมร่อ

“ไปอยู่บ้านพี่ก่อนก็ได้”

พริษฐ์รู้เรื่องจากป้าเทียนหมดแล้วตอนที่หล่อนเข้าไปหาหมอนั่น เขาจึงตัดสินใจว่าจะให้หล่อนกับลูกสาวไปอยู่ที่บ้านด้วยกันก่อน จากนั้นเมื่อคุณวาปีกลับมาค่อยคิดหาทางใหม่ว่าจะทำอย่างไรต่อไปกันดี

“ไปแค่สองคนไม่ได้นะคะ เขาให้ไปทั้งไร่” บอกอย่างเหน็ดเหนื่อยหัวใจ ไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้วที่จู่ๆ ก็ถูกพี่ชายบอกขายพร้อมกับที่ไร่ผืนสุดท้ายของครอบครัว

ถ้าไม่เป็นเมียเขา หล่อนก็ไม่มีสิทธิ์อยู่ที่นี่ตามสัญญาดังที่อ่านไปเมื่อวาน และคนงานเก่าแก่ที่อยู่ลำบากด้วยกันต้องออกไปด้วย

คืนทั้งคืนที่เขาให้เวลา หล่อนพยายามติดต่อพี่ชายจนนับครั้งไม่ถ้วน แต่รายนั้นไม่ยอมรับสาย อยากรู้เหตุผลเหลือเกินว่าทำแบบนี้ทำไม ทำไมถึงกล้าทิ้งน้องพิการเดินไม่ได้ไว้ที่นี่แล้วหอบเงินมากมายหนีไปคนเดียวแบบนั้น

ทำไม!

ซ้ำจะพึ่งพาน้าวาปีก็ไม่ได้อีก นางไปขายที่และเลยขึ้นไปสร้างโรงเรียนบนดอยที่ห่างไกลกับนายหน้าค้าที่ดินยังไม่ลงมา แลว่าจะไปที่อื่นต่อด้วยอีกนานกว่าจะกลับ

“ป้าเทียนขอยืมโทรศัพท์หน่อยค่ะ”

มือบางสั่นเทายื่นออกไปทางด้านข้าง แล้วโทรศัพท์ก็ถูกวางใส่มือให้ หล่อนโทรเข้าไปในบ้าน ต่อด้วยหมายเลขภายในเข้าไปในห้องนอนของตนที่คเชนทร์ใช้อยู่

คเชนทร์มองโทรศัพท์ที่ส่งเสียงดังอย่างต่อเนื่องครู่หนึ่งจึงรับสาย

“ฉันพร้อมแล้ว เอาวีลแชร์ออกมาให้ด้วย”

“แหวน” พริษฐ์ย่อตัวลงนั่ง กระชากแขนหล่อนให้หันมามองกัน “แน่ใจแล้วหรือ?”

“แหวนทำเพื่อลูก เพื่อทุกคนที่นี่… ที่มีบุญคุณกับแหวน พี่ฟานไม่ต้องห่วงแหวนนะคะ แหวนอยู่ได้”

พริษฐ์อดไม่ได้ที่จะลูบหลังบอบบางเบาๆ อย่างเห็นอกเห็นใจ หล่อนฝืนใจพูดออกมาด้วยความจนตรอก… ทำไมเขาจะดูไม่ออก

“พี่ขอโทษ… ที่ช่วยอะไรแหวนไม่ได้เลย” พริษฐ์ซึมลง และสบตากับหญิงสาวอย่างรู้สึกผิด

ราชาวดีรวบมือพริษฐ์มากุม หล่อนยิ้มและบอกกับเขา “คอยอยู่ใกล้ๆ เป็นกำลังใจให้แหวนเหมือนที่ผ่านมาก็พอ แค่นี้ก็ดีที่สุดแล้วพี่ฟาน”

“จะไปได้หรือยัง”

ประตูบ้านเปิดออกตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ราชาวดีไม่ได้ยิน แต่คเชนทร์น่ะทั้งได้ยินและเห็นเต็มสองตาเลยว่า... ว่าที่เมียกำลังออดอ้อนผู้ชายอื่นต่อหน้าต่อตา! 

 

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผลงานค่า

ขอให้สนุกและมีความสุขกับการอ่านนะคะ

ดารารินทร์