พิศวาสลวงบ่วงราคี

ลำดับตอนที่ #4 : พิศวาสลวงบ่วงราคี - 4

อีบุ๊คพี่ไทม์กับหนูฝนมาแล้วจ้า ใครรอโหลดอยู่เชิญจิ้มเลยจ้า

>>>ลิงก์สำหรับโหลด E-book<<<

หรือคลิกที่ภาพก็ได้นะคะ

1

“อย่าส่งเสียงดัง ถ้าไม่อยากโดนจับได้”

เสียงทุ้มต่ำกระซิบบอกที่ข้างหู กลิ่นเบียร์คุ้นๆ ลอยคละคลุ้งเข้ามาปะทะจมูกยามสูดลมหายใจเข้าลึก พาฝนไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังหนีเสือปะจระเข้หรือเปล่า แต่ก็เลือกที่จะไม่ส่งเสียงแล้วยืนตัวแข็งเกร็ง ครู่หนึ่งเขาก็ผลักหล่อนออกได้ไม่แรงนัก

พาฝนกระชับเสื้อคลุมเข้าหากันแน่น ผูกสายคาดเอวใหม่ให้กระชับพอดีตัว หันหลังมาช้าๆ เขาก็หันไปมองผ่านรูเล็กๆ ที่ประตูแล้วหันมามองหน้าหล่อนนิ่ง สำรวจรอยช้ำที่มุมปากชมพูเห็นมีเลือดซึมออกมา ทว่าคำถามที่ถามออกมาช่างแสบสันนัก

“ทำไมโดนทำร้ายมาเสียล่ะ หรือว่าตกลงราคากันไม่ได้”

พาฝนเจ็บร้าวในอกจนพูดไม่ออก ถูกผู้ชายบ้ากามคนนั้นหยามศักดิ์ศรีมาหยกๆ ยังต้องมาเจอถ้อยคำหยามเกียรติจากผู้ชายตรงหน้าอีก

สาวน้อยก้มหน้ามองพื้น ยืนกัดปากแน่นให้เขาต่อว่าต่อไป

“หน้าตาก็ดูมีความรู้ดี ทำไมไม่หางานทำดีๆ มาขายตัวทำไม”

ชายหนุ่มถามอย่างไม่เข้าใจอีกครั้งแต่คนตอบกลับก้มหน้าหนีไม่ยอมเจรจา ทว่าครู่เดียวก็เชิดหน้าขึ้นมาตอบอย่างเจ็บปวดรวดร้าว

“ฝนไม่ได้ขายตัวให้เขา”

“อย่างนั้นหรือ” ถามเยาะหยันพลางเลื่อนสายตาลงต่ำไปมองที่มือข้างหนึ่งของหล่อน

พาฝนมองตามสายตานั้นไป ใจกระตุกวาบตัวชาดิกกับหลักฐานที่คามือ หล่อนไม่รู้ตัวเลยว่ากำเงินปึกนี้ติดมือมาอย่างเหนียวแน่นจนถึงนี่ แม้จะกำมาไม่หมดแต่ก็มากพอที่จะทำให้เขาเชื่อมั่นว่าหล่อนมาขายบริการให้ชายแก่คราวพ่อจริง

คนถูกหลักฐานมัดแน่นก้มหน้านิ่งอีกครั้งอย่างไม่อาจปฏิเสธ

“คงจะค่าตัวน้อยไปสินะถึงหนีมา แต่ดูๆ แล้วก็น้อยไม่เลยนี่ ค่าตัวเท่าไรกันแน่เรา”

สายตาดูหมิ่นกวาดมองเรือนร่างงามระหงแล้วนึกต่อว่าต่อขานในใจ ‘ก็ออกจะสวยปานนางฟ้า ไม่น่าไม่มีสมองจนต้องเอาเรือนร่างมาหากินด้วยวิธีสิ้นคิดแบบนี้เลย เป็นดาราก็ยังไหว น่าเสียดายชะมัด...’

คนถูกถากถางเอาแต่กำหมัดกัดปากแน่น

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยเหลือ ฝนขอตัวกลับก่อน”

พาฝนออกเดินแต่เจ้าของห้องกางแขนออกมาขวาง

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสิ กลับไปสภาพนี้คงได้เสร็จแท็กซี่อีกราย”

น้ำตาเม็ดกลมเอ่อล้นออกมาจากดวงตาคู่งามทันที เวทิตเห็นท่าไม่ดีจึงจูงมือคนเจ้าน้ำตาไปที่ห้องน้ำ หาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนอย่างหวังดีแต่อีกฝ่ายกลับมองอย่างสงสัย

“เสื้อผ้าแฟนผมเอง เอาใส่ไปก่อน”

พาฝนรับเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนครู่เดียวก็เดินออกมา ชายหนุ่มบอกให้หล่อนนั่งบนเตียง ทีแรกก็เอะใจ แต่พอเหลือบไปเห็นกล่องยาจึงยอมนั่งลง

ชายหนุ่มคว้ากล่องยามาทำแผลให้ พาฝนก็ปฏิเสธอย่างเกรงอกเกรงใจ ทว่าเขามองมาด้วยสายตาดุๆ ก็ยอมนั่งนิ่งให้คนดุทำแผลให้แต่โดยดี เวทิตจัดการทำแผลอย่างเบามือ แต่คนเจ็บคอยแต่จะก้มหน้าลงอย่างเขินอายทำให้ต้องจับคางเรียวเชิดขึ้นมาบ่อยๆ

“ถ้าเอาแต่ก้มหน้า คืนนี้ทั้งคืนก็ทำแผลให้ไม่เสร็จ เงยหน้าขึ้นมาแล้วอยู่นิ่งๆ จะได้รีบกลับบ้านมันดึกแล้ว”

พาฝนค่อยๆ เชิดหน้าขึ้นเมื่ออีกฝ่ายทำเสียงเข้มเตือนมา คราวนี้เวทิตจึงมองเห็นดวงหน้าเรียวสวยราวกับสวรรค์สรรสร้างได้อย่างชัดเจน นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มอีกทั้งกลมโตทอประกายความหม่นเศร้าออกมาช่างคุ้นตา แต่คิดไม่ออกว่าเคยสบดวงตาแบบนี้จากใครที่ไหน

“อายุเท่าไรแล้วเรา”

“คะ…” เขามองนิ่งไม่ถามซ้ำ พาฝนจึงกล้อมแกล้มตอบแบบเลี่ยงๆ “เพิ่งเรียนจบค่ะ”

“จบอะไรมา”

เวทิตซักประวัติไม่หยุดแล้วชะงักมือเมื่ออีกฝ่ายเบี่ยงหน้าหลบด้วยความเจ็บ หน้าสวยเหยเกเล็กน้อย เขาเป็นผู้ชายที่มือเท้าหนักจึงทำอะไรเบาๆ ไม่เป็น แต่นี่ก็พยายามเบามือที่สุดแล้ว

“โทษที ฉันไม่เคยทำแผลให้ใครมาก่อน”

พาฝนรู้สึกปลื้มปริ่มอยู่ลึกๆ ทว่าพอก้มหน้าลงไปเห็นชุดแฟนสาวของเขาที่สวมใส่อยู่ก็หยุดใจไว้ คิดไปว่าเธอคนนั้นช่างเป็นผู้หญิงที่โชคดีเหลือเกิน แม้ว่าผู้ชายตรงหน้าค่อนข้างแข็งกระด้างในกิริยาและพูดจาขวานผ่าซาก แต่เขาก็เป็นผู้ชายอบอุ่นและมีน้ำใจเอามากๆ ผิดกับใครบางคนที่เคยคบกันมาลิบลับ

“เสร็จแล้ว กลับบ้านเถอะ ฉันจะไปส่ง” เขาทิ้งสำลีลงในถุงพลาสติกแล้วมัดปากเอาไปทิ้งถังขยะอีกที

พาฝนไม่ปฏิเสธที่จะให้ชายหนุ่มมาส่งจนถึงที่เพราะยังมีความหวาดกลัวลึกๆ อีกอย่างตอนนี้มันดึกมากแล้ว นั่งแท็กซี่กลับคนเดียวก็กลัวจะเกิดอันตรายขึ้นอีก คราวนี้อาจจะไม่โชคดีอย่างคราวที่ผ่านมา

รถยนต์คันงามเคลื่อนมาหยุดที่หน้าปากซอยแคบๆ ของสลัมแห่งหนึ่ง พาฝนก้าวลงมาอย่างช้าๆ และไม่ลืมที่จะหันไปขอบคุณคนมาส่ง

“ให้เข้าไปส่งอีกไหม” เมื่อมองเลยเข้าไปในซอยมืดๆ แล้วเห็นเสาไฟอยู่ไกลลิบก็เป็นห่วง

“เดินอีกร้อยเมตรก็ถึงบ้านแล้วค่ะ ขอคุณอีกครั้งนะคะที่มีเมตตากับฝน”

ชายหนุ่มเพียงพยักหน้าน้อมรับคำปฏิเสธและคำขอบคุณ สาวน้อยตัวบางๆ หากแต่งามสง่าก็เดินหายเข้าไปในซอยค่อนข้างแคบอย่างรีบๆ

ครู่เดียวก็ถึงบ้านเช่าหลังเล็ก ร่างผอมบางของมารดาลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ค่อนข้างโทรมอย่างตื่นเต้น ก่อนจะเดินตรงเข้ามารับด้วยความเป็นห่วงเป็นใยในตัวลูกสาวคนเดียว

“ทำไมแม่ยังไม่นอนอีกคะ มานั่งรอฝนทำไม” ลูกสาวตำหนิเพราะเกรงใจ มันดึกมากแล้วท่านไม่ควรมานั่งรอแบบนี้

“แม่จะหลับลงได้ไงลูกจ๋า หนูไม่เคยกลับดึก แม่โทรไปก็ไม่รับสาย แล้วทางเข้ามาที่นี่ก็เปลี่ยวมากแม่เป็นห่วง” แม้ว่าพาฝนจะบอกก่อนไปแล้วว่าอาจจะกลับค่ำ แต่ก็ไม่คิดว่าจะค่ำจนดึกดื่นถึงเพียงนี้ ติดต่อก็ไม่ได้ด้วย ด้วยความที่ห่วงลูกสาวมากจึงมานั่งรอด้วยความกระวนกระวายใจที่หน้าบ้านไม่เป็นอันนอน

“ขอโทษค่ะแม่ พอดีฝนได้งานก็เลยทำจนดึก เราเข้าบ้านดีกว่านะยุงตรงนี้ชุม”

พาฝนรีบประคองมารดาไปนั่งบนที่นอนปิกนิกขนาดใหญ่ สามารถนอนกันสองคนสบายๆ แล้วพลิกแขนขามารดาดูร่องรอยบางอย่าง ก็ถึงกับถอนใจพลางมองหน้ามารดาไม่พอใจที่ไม่ห่วงตัวเองเลย

“เห็นไหมคะ โดนยุงกัดเต็มไปหมด” บ่นแล้วก็หันไปหยิบขี้ผึ้งสมุนไพรในกล่องยาเล็กๆ บนหัวนอนมาทาให้อย่างเบามือ “วันหลังไม่ต้องออกไปรอฝนแบบนั้นอีกแล้วนะคะ ฝนจะดูแลตัวเองให้ดี ไม่ให้แม่ต้องเป็นห่วงอีก”

“จ้ะ หนูไปอาบน้ำเถอะกลับมาเหนื่อยๆ แล้วนี่กินอะไรมาหรือยังลูก” รีบรับปากไม่อยากขัดใจ แค่นี้ลูกก็เหนื่อยมากพอแล้ว

พาฝนอายุเพียงยี่สิบสองย่างยี่สิบสามแต่ต้องมานั่งแบกรับปัญหาครอบครัวที่ใหญ่หลวงอย่างไม่เคยปริปากบ่น ยามนี้เราสองแม่ลูกเหลือแต่ตัว พาฝนยังต้องหางานทำตัวเป็นเกรียวเพื่อปากท้องในวันข้างหน้าของเราสองคนอีก แต่ตัวท่านช่วยอะไรไม่ได้เลยสักอย่างด้วยอายุที่มากแล้วจึงหางานทำลำบาก เศรษฐกิจที่ย่ำแย่ทำให้ทุกคนต้องประหยัด รวมไปถึงกิจการย่อยๆ ก็ต้องเซฟเงินทุนของตัวเองทุกทางเพื่อประคับประคองกิจการเอาไว้ การว่าจ้างคนงานจึงลดลงอย่างน่าใจหาย

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

พาฝนพาตัวเองเข้าไปอาบน้ำอยู่นานเพราะแอบร้องไห้ ให้น้ำตาแห่งความเสียใจไหลผ่านน้ำไปให้หมด กว่าจะเดินออกมาใหม่มารดาก็กางมุ้งรอแล้ว หล่อนเดินไปที่กระจกสำรวจแผลที่มุมปากก็เห็นว่าไม่ชัดมากนัก แต่ก็ยังพยายามปกปิดมันด้วยการปล่อยผมยาวลงมาบดบังเหมือนเดิมแล้วเดินไปปิดไฟ

สาวน้อยนอนกอดมารดาอย่างเช่นทุกคืน

“เหนื่อยไหมลูก แม่ขอโทษนะที่ช่วยอะไรฝนไม่ได้เลย”

“มันเป็นหน้าที่ของฝนที่ต้องรับผิดชอบต่อครอบครัวในฐานะลูก แม่อย่าคิดมากสิคะ อีกไม่นานเราก็จะดีขึ้น พรุ่งนี้ฝนจะไปหางานทำให้เป็นหลักเป็นแหล่ง พอได้เงินเดือนฝนจะพาแม่ไปอยู่บ้านเช่าที่ดีกว่านี้”

“ฝนของแม่เก่งและแกร่งมากเลยลูกจ๋า แม่ภูมิใจในตัวฝนมาก เราจะสู้ไปด้วยกันนะลูกนะ” ท่านลูบเรือนผมเงางามของลูกสาวน้ำตาไหลอยู่ในความมืด

พาฝนสงสารมารดาที่ต้องมาลำบากอยู่ในสลัมเล็กๆ แห่งนี้ ญาติพี่น้องต่างเสือกไสเราทั้งคู่ บ้างก็ทำเหมือนเราเป็นขอทาน เป็นขยะน่ารังเกียจ หล่อนจึงตัดสินใจพามารดามาตายเอาดาบหน้า ดีกว่าอยู่ให้ญาติพี่น้องรังเกียจเดียดฉันท์ไปจนวันตาย

>>>อ่านแล้วถูกใจ กดสับตะไคร้ตรงนี้จ้า<<<

    

>>>อ่าน พิศวาสร้ายลวงใจรัก  คลิก<<<

>>>อ่าน พิศวาสร้ายซ่อนใจรัก คลิก<<<

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ

ดารารินทร์