พิศวาสลวงบ่วงราคี

ลำดับตอนที่ #3 : พิศวาสลวงบ่วงราคี - 3

อีบุ๊คพี่ไทม์กับหนูฝนมาแล้วจ้า ใครรอโหลดอยู่เชิญจิ้มเลยจ้า

>>>ลิงก์สำหรับโหลด E-book<<<

หรือคลิกที่ภาพก็ได้นะคะ

สาวน้อยผู้จนหนทางลงจากแท็กซี่มายืนมองตึกสูงตั้งตระหง่านตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงเข้าไปด้านใน โดยสารลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้าอันเป็นที่ตั้งของร้านอาหารกึ่งผับชื่อดังกลางเมืองหลวง

เวลาล่วงเลยมาไม่นานนักหลังจากนั่งรอเพียงลำพัง ลูกค้าผู้คุ้นหน้ากันดีก็ตรงมาทางหล่อน สีหน้าของชายวัยสี่สิบสองดูตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าเป็นหล่อน

“อาไม่คิดว่าจะเป็นหนู”

พาฝนมองคนตรงหน้าอย่างไม่เต็มตานักเพราะอับอาย เสี่ยทรงพลเป็นสามีเจ้าของร้านเพชรที่มารดาเคยไปใช้บริการอยู่เป็นประจำยามมั่งมี แต่ด้วยหน้าที่ทำให้สาวน้อยจำต้องแข็งใจเชิดหน้าขึ้นมาฝืนยิ้มและเชิญชวนอีกฝ่ายให้รีบนั่ง จะได้ทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จๆ ไป แต่จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไรในเมื่อชายตรงหน้าซื้อเวลาของหล่อนจากเจ๊แหม่มถึงสองชั่วโมง

“ช่วงนี้หนูคงลำบากมากเลยใช่ไหม” เสี่ยงใหญ่ทอดตัวลงนั่งข้างกายสาวน้อย ถามอย่างเห็นอกเห็นใจ

พาฝนจึงตอบออกไปอย่างจริงใจเช่นกัน “ค่ะ ฝนลำบากมาก แต่คงลำบากอีกไม่นานเพราะฝนเรียนจบแล้ว ต่อไปจะหางานทำให้ดีกว่านี้ คุณอาอยากกินอะไรเป็นพิเศษดีคะ” สาวน้อยรีบตัดเรื่องส่วนตัวออกแล้วหันไปทำหน้าที่ที่ต้องทำต่อไป คือกินข้าวและนั่งคุยเป็นเพื่อนลูกค้าไปตลอดสองชั่วโมงเต็ม

พาฝนทำหน้าที่ของตัวเองได้เป็นอย่างดีจนเสี่ยทรงพลนึกเอ็นดู สาวน้อยเอาใจเก่ง คุยเก่ง เป็นผู้ฟังที่ดี มีความคิดด้านบวกมากกว่าความด้านลบ รอยยิ้มหวานฉ่ำทำให้โลกเหี่ยวเฉาของเสี่ยทรงพลสดใสขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์

เช่นเดียวกันกับชายหนุ่มที่นั่งอยู่โต๊ะตรงข้ามกัน เขาหันหน้ามาทางหล่อน ทุกครั้งที่หล่อนยิ้มหรือหัวเราะ เขาอดที่จะยิ้มตามอย่างอารมณ์ดีด้วยไม่ได้ แต่ดูเหมือนตอนนี้รอยยิ้มของหล่อนได้หายไปจากใบหน้าสวยหวานราวกับนางสวรรค์ กลายมาเป็นตื่นตกใจแทน

“ตายแล้ว! อานี่ซุ่มซ่ามจริงเลย ขอโทษนะหนู” เสี่ยใหญ่ขอโทษขอโพยพลางสำรวจกระโปรงจีบหลวมสีอ่อนที่เปื้อนอาหารสีเข้มที่ตนทำหกใส่ไปด้วย

“ไม่เป็นไรค่ะ ฝนขอไปตัวไปห้องน้ำสักครู่นะคะ” พาฝนจะลุกขึ้นยืนทว่าถูกคว้าต้นแขนเอาไว้แล้วกดให้นั่งลงตามเดิม

“อาว่าอย่าไปล้างออกเลย กระโปร่งสีอ่อนแบบนี้ยิ่งล้างจะยิ่งเลอะไปกันใหญ่ เดี๋ยวอาสั่งให้คนขับรถไปซื้อชุดใหม่มาให้เปลี่ยนดีกว่า ส่วนหนูก็ลงไปล้างตัวรอ เดี๋ยวอาโทรลงไปเปิดห้องให้ เสร็จแล้วค่อยขึ้นมาใหม่ อาจะนั่งรอหนูอยู่ที่นี่”

“ขอบคุณนะคะ แต่จะเป็นการรบกวนคุณอามากไปเปล่าๆ”

“ถือเป็นความรับผิดชอบจากอาแล้วกัน อย่าคิดมาก เราจะได้คุยกันต่ออย่างสบายๆ ด้วยไง เหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมง”

พาฝนยกมือขึ้นมาพนมกับอก ขอบคุณเสี่ยใหญ่ใจดีแล้วลงไปล้างเนื้อล้างตัวรอชุดใหม่ที่ห้องข้างล่าง หลังจากคนขับรถรับตัวลงไป เสี่ยทรงพลก็นั่งจิบเบียร์ต่อจนหมดแก้วแล้วตามลงไปสมทบ

คนที่นั่งมองดูเหตุการณ์อยู่ตลอดตั้งแต่ต้นถึงกับแสยะปากอย่างรู้ทัน แต่เลือกที่จะนั่งจิบเบียร์ชมบรรยากาศรอบกรุงเทพฯต่อเพลินๆ ทามกลางเสียงดนตรีแจ๊ชที่บรรเลงอยู่อย่างต่อเนื่อง

พาฝนล้างตัวเสร็จแล้วรีบใส่ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวออกมานั่งรอชุดใหม่อยู่บนเตียง เพียงครู่หนึ่งประตูก็ถูกเคาะ สาวน้อยเดินเร็วๆ ไปส่องดู เห็นคนของเสี่ยทรงพลยืนถือถุงกระดาษในมือก็เปิดประตูออกกว้าง ทว่าคนที่ก้าวมายืนประจันหน้ากลับเป็นเสี่ยทรงพล

พาฝนถอยหลังหนีเมื่ออีกฝ่ายไล่ต้อนเข้ามาจนสุดทางตัน ขาเรียวชนกับขอบเตียงจนเซล้มลงไปนั่งกองอยู่บนนั้น

“ไหนชุดใหม่ของฝนคะ” พาฝนพาซื่อ ถามอย่างไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกหลอกมาขึ้นเตียง เพราะถูกเลี้ยงดูให้อยู่แต่ในกรอบอันดีงามจึงพยายามไม่คิดร้ายกับใคร

“อาคิดว่าฝนไม่จำเป็นต้องใส่ในตอนนี้ ก็เลยให้คนขับรถช่วยเก็บไว้ก่อน”

สาวน้อยใจเต้นตึกตัก มองเลยไปที่ประตูที่ปิดสนิทด้วยน้ำมือของเสี่ยทรงพลก็หวาดกลัวขึ้นมาสุดขั้วหัวใจ รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังคิดร้ายกับตน

“คุณอาอย่าทำอะไรฝนเลยนะคะ สงสารฝนเถอะ” พาฝนตัวสั่นงันงก ยกมือไหว้ปรกๆ อ้อนวอนทั้งน้ำตาที่เออคลอ

“โถ… หนูฝน อย่ากลัวอาไปเลย อารับร้องว่าจะไม่ทำรุนแรงกับหนูนะ และถ้าหนูทำถูกใจอา อาจะรับเลี้ยงอย่างดีไม่ให้อดไม่ให้อยาก นี่เป็นค่าความสุขของหนูที่อาจะมอบให้ในคืนนี้”

เงินปึกหนึ่งถูกจับยึดใส่ในมือเล็กสั่นระริกอีกทั้งเย็นเฉียบ ก่อนไหล่บอบบางจะถูกมือใหญ่ร้อนผ่าวจับไว้มั่น กดให้นอนราบไปกับเตียงอย่างรวดเร็ว สาวน้อยกระถดตัวหนีแต่อีกฝ่ายทิ้งตัวลงมาทาบทับล็อกเอาไว้

“ฝนไม่ได้ขายตัวนะคะ ฝนแค่มานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนคุยเท่านั้น”

“แต่อาไม่ได้ต้องการแค่นั้นนี่หนู อาต้องการหนูทั้งตัว”

“อย่านะคะคุณอา ปล่อยฝนนะ” พาฝนร้องห้ามเสียงหลงเมื่ออีกฝ่ายพยายามทึ้งชุดคลุมอาบน้ำออกไป

แต่อีกฝ่ายแข็งแรงกว่าทำให้จวนเจียนจะเสียท่าหนักขึ้นทุกที ด้วยสัญชาตญาณของการเอาตัวรอดที่มีทำให้ตัดสินใจผงกหัวขึ้นมากระแทกหน้าผากของเสี่ยหื่นกามเต็มแรง แว้งอีกฝ่ายออกจนพ้นตัวได้ก็ลุกขึ้นมาพร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่ฟาดลงบนซีกแก้มนุ่มสุดแรง

“อย่าพยศให้มากนัก จะอดตายอยู่แล้วอย่าทำเป็นอวดดี”

ร่างบางถูกเหวี่ยงกลับมาบนที่นอน ทว่าร่างสูงใหญ่ไม่ทันจะได้ทาบทับลงมาก็ถูกถีบยอดอกเต็มแรงแล้วหล่อนชิงหนีไป

หญิงสาววิ่งทะเลอทะล่าออกมาด้วยความกลัวเต็มอัตราน้ำตารินไหล จู่ๆ ก็มีมือหนึ่งยื่นมากระตุกแขนหล่อนเข้าไปในห้องพักทางปีกซ้ายอย่างรวดเร็ว

ใจดวงน้อยกำลังบอบช้ำเหลือคณาตกฮวบไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อถูกวงแขนใหญ่กอดรัดไว้แน่น มืออีกข้างตะปบปิดปากสั่นระริกไว้มั่นทำให้ส่งเสียงร้องออกมาไม่ได้ ร่างระหงสั่นพร่าไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัวสุดขีด เมื่อร่างกายของคนที่พันธนาการไว้สูงใหญ่กว่าสองเท่า!

>>>อ่านแล้วถูกใจ กดสับตะไคร้ตรงนี้จ้า<<<

    

>>>อ่าน พิศวาสร้ายลวงใจรัก  คลิก<<<

>>>อ่าน พิศวาสร้ายซ่อนใจรัก คลิก<<<

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ

ดารารินทร์