หักเหลี่ยมรักจ้าวดวงใจ

ลำดับตอนที่ #2 : หักเหลี่ยมรักจ้าวดวงใจ - 2

ลิงก์สำหรับดาวน์โหลด e-book >>>คลิก<<<

คำเตือน

อย่าอ่านข้ามตอนนะคะ ไม่งั้นจะงง นิยายไม่ได้เขียนตามไทม์ไลน์ เป็นนิยายซ่อนปมต้องอ่านต่อเนื่อง

รถพิกอัปสี่ประตูคันสีดำเคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูงยามผ่านพื้นที่ราบของไร่ชาสุพรรณิการ์ และจอดสนิทหน้าบ้านไม้ทรงสเปนหลังหนึ่งซึ่งถูกโอบล้อมด้วยสวนสวยรอบตัวบ้าน บอกถึงความโรแมนติกของเจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี ถัดไปไกลอีกนิดเป็นแปลงชาสีเขียวขจีมีน้ำหยดจากมินิสปริงเกลอร์ที่ตั้งเป็นแถวเป็นแนวตลอดหุบเขาเตี้ยๆ สาดกระเซ็นให้ความเย็นชุ่มฉ่ำในยามเช้าตรู่

“คเชนทร์หรือ?”

เสียงหวานกังวลขึ้นด้วยความประหลาดใจไม่น้อยเมื่อสาวใช้เข้ามารายงานให้ฟังว่า คเชนทร์ คชฤทธิ์ เดินทางมาขอพบ

“ค่ะ… ป้าให้เขารอที่ห้องโถงรับแขก คุณแหวนจะออกไปพบเขาเลยไหมคะ”

“แหวนยังไม่ได้อาบน้ำเลย ก็… ให้เขานั่งรอไปก่อนแล้วกัน” อย่างน้อยๆ หล่อนควรมีเวลาได้คิดไตร่ตรองอีกสักสิบยี่สิบนาทีว่าอีตา คเชนทร์ คชฤทธิ์ คนนี้เป็นใครมาจากไหนกัน

แน่ล่ะ… หล่อนไม่เคยรู้จักเขามาก่อนเลย

หากแต่เวลายี่สิบนาทีที่ผ่านไปกลับทำให้คนที่ไม่เคยรอใครนานเท่านี้มาก่อนอารมณ์ร้อนจัดจนต้องผุดลุกจากโซฟาด้วยอาการหัวเสีย น้ำเย็นหมดไปก็สองแก้วแล้ว สายตาก็กวาดสำรวจไปจนถ้วนทั่วแทบจะรู้จักทุกซอกทุกมุมของตัวบ้านด้านล่างอยู่แล้ว คนที่ต้องการพบก็ยังลีลาไม่ออกมาพบสักที แล้วไยต้องรอกันอีกเล่า

“พาผมไปที่ห้องพักด้วย ผมอยากพักผ่อน” หันไปสั่งหญิงสาววัยยี่สิบสี่ที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ ทันที

“ฉันมาแล้วค่ะ” เสียงที่เคยหวานใสขรึมขึ้นเล็กน้อยเมื่อแขกแปลกหน้าออกคำสั่งเช่นนั้นกับสาวใช้ของตน “เชิญนั่งก่อนสิคะ”

วีลแชร์ไฟฟ้าเคลื่อนมาหยุดใกล้ๆ คเชนทร์ เขามองสำรวจว่าที่ภรรยาในอนาคตด้วยความรู้สึกที่หดหู่อย่างบอกไม่ถูก

นี่หล่อน…

“ฉันพิการค่ะ” เห็นเขามองเช่นนั้นก็อดที่จะตอบอย่างมั่นอกมั่นใจใส่หน้าให้รู้แล้วรู้รอดไม่ได้ และก็อดที่จะถามอย่างเสียมารยาทไม่ได้ด้วย “คุณมาทำไมไม่ทราบคะ เรามีธุระต่อกันหรือ”

“ไม่ผิด เรามีธุระที่สำคัญต่อกันเป็นอย่างมาก ผมถึงได้มาที่นี่ แต่ก่อนที่ผมจะพูดอะไรเป็นการต่อไป คุณช่วยตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดนี้ก่อนดีไหมว่ามันถูกต้องจริงหรือเปล่า”

ราชาวดีถือโอกาสสำรวจบุรุษรูปร่างสูงสง่าในชุดกางเกงยีนขายาวสีเข้มกับเสื้อยืดสีขาวทับด้วยแจ็กเก็ตสูทสีดำสนิทตอนรับซองเอกสารปึกหนามาถือในมือ ท่าทีสุขุมและค่อนข้างถือตัวของเขาไม่เหมือนพวกนักต้มตุ๋นที่มักจะพูดมาก พูดจาหวานหว่านล้อม และชอบทำท่าทีล่อกแล่กให้เป็นที่สงสัย หล่อนจึงพลิกอ่านเอกสารทีละใบเพื่อตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ แต่ก็ใช่ว่าจะไว้วางใจเขาเสียหมดทีเดียว

แรกเริ่มที่อ่านก็แค่สงสัย แต่พออ่านไปๆ กลับกลายเป็นใจหายแทบช็อกร่วงจากวีลแชร์ไฟฟ้า

“ไม่จริง… พี่ราชไม่มีวันทำกับฉันแบบนี้หรอก คุณหลอกใช่ไหม” ราชาวดีเงยหน้าขึ้นมาถามอย่างไม่เชื่อสายตา “เอกสารพวกนี้คุณทำขึ้นมาใช่ไหม พี่ราชไม่มีวันขายไร่นี้ให้คุณ!”

“ทางเดียวที่คุณจะมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้ได้โดยไม่สูญเสียมันไปก็คือ… แต่งงานกับผมซะ”

เขาไม่อธิบายสักคำ แถมยังยื่นข้อเสนอบ้าๆ ให้หล่อนด้วยท่าทีไม่ทุกข์ร้อนอะไร

นั่นทำให้ราชาวดียิ่งคลั่ง หล่อนกำเอกสารแน่นตอนตอกกลับอย่างดูแคลนในความคิดทุเรศๆ ของเขา

“แต่งงาน! ฉันพิการคุณก็เห็น แถมยังมีลูกสาววัยห้าขวบพ่วงท้ายด้วยอีกคน คุณแน่ใจหรือว่าจะรับได้ กล้าหรือที่จะแต่งงานกับคนอย่างฉัน!”

“ผมไม่ได้แต่งงานกับคุณเพื่อหน้าตา หรือว่าอยากแต่จะลากคุณขึ้นเตียงวันละหลายเวลาเหมือนผัวเมียคู่อื่นๆ หรอกคุณราชาวดี ที่ผมอยากได้คือไร่นี้ ฉะนั้นความพิการกับลูกสาววัยห้าขวบของคุณจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับผม”

วาจาอันแสบร้อนเล่นเอาหน้าหวานๆ ชาไปทั้งแทบ ไม่คิดว่านอกจากท่าทีเย่อหยิ่งจองหองแล้วเขายังปากจัดเสียยิ่งกว่ากรรไกร แต่หล่อนจำต้องอดทนอดกลั้นกับความโกรธที่กำเดือดปุดจนแทบถึงขีดสุดแล้วเตือนด้วยความหวังดี

“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ไร่ชาของฉันเก่าแก่ก็จริง แต่ไม่ได้ใหญ่โตพอที่จะทำให้คุณรวยได้ภายในพริบตาหรอกนะคะ คุณคิดให้ดีซะก่อนจะดีกว่า” แล้วตอนนี้มันก็แทบจะพังคลื่นลงมาเพราะพี่ชายคนเดียวปล่อยทิ้งร้างมาเกือบปี คนงานที่เหลืออยู่น้อยนิดจึงทำไปตามมีตามเกิด เก็บยอดชาได้ก็เอาไปส่งขายให้ไร่ใหญ่ๆ ทางตอนบน พอได้เงินมาซื้อข้าวปลาอาหารกินกันไปวันๆ เท่านั้นเอง

“ผมมีสมอง มีทุนพอที่จะพัฒนาให้มันใหญ่โตขึ้นมาได้ ผมให้เวลาคุณคิดถึงพรุ่งนี้เก้าโมงเช้า แล้วเราไปจดทะเบียนสมรสกัน”

“บ้าน่ะสิ! นั่นฉันแทบไม่มีเวลาได้ไตร่ตรองอะไรเลยนะคุณ” แทบจะลุกจากวีลแชร์ไฟฟ้ามาโวยวาย หากแต่เขากลับยืนหน้าตายไม่แยแสกันเลยสักนิด

“ผมอยากพักผ่อน… จะนอนห้องไหนได้บ้าง”

คเชนทร์กวาดมองไปรอบๆ และเมื่อหล่อนเอาแต่ปิดปากเงียบเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่ยอม เขาก็เดินไปทางห้องที่หล่อนออกมาเมื่อครู่อย่างถือสิทธิ์ในความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของทันที

ใช่… ทุกอย่างในไร่ชาสุพรรณิการ์ตกเป็นของ คเชนทร์ คชฤทธิ์ จนหมดสิ้นแล้ว อย่างถูกต้องตามกฎหมายทุกประการด้วย ฉะนั้นเขาจะทำอะไรต่อมิอะไรในอาณาเขตไร่นี้ก็ได้ทั้งนั้น

ส่วนหล่อน... กลายเป็นแค่ผู้อาศัยที่เขาอยากจะเฉดหัวออกไป หรือจะเมตตารับเลี้ยงไว้ก็ย่อมได้อีกเช่นกัน

แล้วหล่อนจะทำอย่างไรกับสถานการณ์ที่บีบบังคับนี้ดีเล่า!

 

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผลงานค่า

ขอให้สนุกและมีความสุขกับการอ่านนะคะ

ดารารินทร์