คลั่งรักเมีย(ลับ)

ลำดับตอนที่ #14 : คลั่งรักเมีย(ลับ) - 14

ดวงตากลมโตแดงก่ำตวัดมองถุงเจลสีฟ้าเข้มหมายจะคว้ามาประคบเอง แต่ช้าไป…คนที่ทำตัวเย็นชาไร้หัวใจใส่เธอเมื่อครู่คว้ามันไปถือในมือเสียก่อน

พศวีร์ย่อตัวลงนั่งขัดสมาธิกับพื้น จับข้อเท้าที่บวมเปล่งมาวางบนหน้าขาค่อยๆ ประคบให้อย่างใจเย็น ทำเอาคนเจ็บน้ำตาไหลพรากด้วยความรู้สึกที่ถูกปลดล็อก

เขายังแคร์เธออยู่…

ดารัณเก็บน้ำตากลั้นเสียงสะอื้น ทอดมองการกระทำของพศวีร์อยู่เงียบๆ กลัวความอบอุ่นนั้นจะมลายหายไป จนกระทั่งเขาละจากการประคบเย็นมาทายาและสวมผ้ารัดข้อเท้าเพื่อลดอาการบวมเบื้องต้นให้ เธอถึงกล้าพูดออกมา

“ขอบคุณนะคะ”

พศวีร์ช้อนคนเจ็บขึ้นสู่อ้อมแขนแข็งแรงไร้คำตอบโต้ กระทั่งถึงเตียงนอนภายในห้องของเธอ เขาทุ่มร่างบางลงเบาๆ ไม่สะเทือนเจ็บไปถึงข้อเท้าที่กำลังแพลงนั้นหรอก

“ถ้าฉันเจอหมาแมวนอนขาหักอยู่ข้างทาง ต่อให้ไม่ชอบมันมากแค่ไหนฉันก็ช่วย เพราะมันกำลังจนตรอกและไร้หนทาง แค่นั้นก็น่าสมเพชมากพอแล้ว” พูดจบก็หมุนตัวเดินกลับออกไป

ดารัณหมดความทราบซึ้งใจอย่างฉับพลันทันใด ปาหมอนหนุนแหวกอากาศไปใส่หัวคนปากร้ายไม่อ้อมแรง เจ็บใจที่เขาเอาคนอย่างเธอไปเทียบกับหมาแมวข้างถนนจนดูน่าสมเพช

“ดารัณ!”

พศวีร์หันกลับมาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่ยายกาฝากตัวแสบแสนร้ายกาจด้วยความโมโห แต่เธอสะบัดหน้าหนีไปนอนหันหลังให้อย่างขุ่นเคืองไม่ใส่ใจ น้ำเนิ้มไม่องไม่อาบมันแล้ว…

‘น่าสมเพชอย่างนั้นรึ คนเฮงซวย ปากร้ายไม่มีใครเทียบเทียม โดนแค่นี้ยังน้อยไป!’

พศวีร์บดกรามเข้าหากันดังกรอด คว้าหมอนขึ้นมากำเก้ๆ กังๆ อยากจะขวางใส่หัวยายตัวแสบคืนบ้าง แต่ทำได้แค่ขว้างทิ้งแล้วกลับห้องนอน

เช้าวันต่อมา…

“นุ่น”

“คะคุณวีร์” สาวใช้ประจำบ้านละจากการจัดวางอาหารเช้ามาขานรับ

“เดี๋ยวเอาอาหารเข้าขึ้นไปเสิร์ฟให้คนขาเจ็บที”

“คุณเดียร์เหรอคะ” นุ่นถามกลับด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

“อื้อ…เอาถุงเจลขึ้นไปประคบเย็นให้ด้วยนะ ประคบทุกสามชั่วโมง ครั้งละสิบหน้านาที บังคับให้กินยาแก้อักเสบหลังอาหารด้วยจะได้หายไวๆ”

ดารัณกินยายากที่สุด ทุกคนในบ้านต่างรู้ดี ถ้าไม่คอยพูดคะยั้นคะยอก็จะไม่กินเลย

“เป็นห่วงขนาดนี้ไม่มาดูแลเองเลยล่ะคะ”

พศวีร์หลับตาแน่น ไม่คิดว่ายายตัวแสบจะหูดีเดินมาได้ยินถ้อยคำห่วงใยนั้นเข้าอย่างจัง

ใช่…เขายังเป็นห่วง ยังตัดไม่ขาด แต่ก็ไม่ได้ต้องการที่จะดูแลเธอเหมือนก่อน

เขาคิดว่ามันมากจนเกินพอแล้วกับการดูแลเอาใจใส่ลูกสาวคนชั่วด้วยความรักมาเกือบยี่สิบปี เขาไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับลูกสาวของไอ้ทองกรให้ตัวเองต้องเสียความรู้สึกมากไปกว่านี้ สิ่งที่เขาต้องการคือตัดขาดความรักความหวังดีกับเธอให้ขาดสะบั้น หรือถ้าเธอจะไปจากที่นี่ได้ซะก็ดี จะได้จัดการกับไอ้ทองกรโดยไม่ต้องคิดหน้าคิดหลังอะไรให้มากความ!

“เธอคิดว่าฉันเป็นห่วงงั้นเหรอ” เขาหันหลังกลับไปตีหน้าขรึมใส่เธอ พูดจาเชือดเฉือนเย็นชาหาทางแก้ต่างให้ตัวเอง

“ใช่ไหมล่ะนุ่น” ดารัณยืนเกาะอยู่ที่ราวบันไดจ้องเป๋งมาที่นุ่น บังคับให้นุ่นช่วยตอบชัดๆ คนที่กำลังยืนคอแข็งเล่นแง่กับเธออย่างไม่ลดละจะได้จนมุมสักที “แบบนี้เขาเรียกว่าเป็นห่วงใช่หรือไม่”

“ค่ะ”

“ฉันไม่ได้ห่วงเธอ แต่ฉันห่วงงานที่กองสุ่มอยู่บนโต๊ะทำงานนั่นต่างหาก ไหนทัวร์ที่จะมาลงวันพรุ่งนี้ ไหนจะงานก่อสร้างบ้านพักตากอากาศที่ขยายเพิ่มอีกสิบหลัง ขาดเลขานุการช่วยประสานงานกับฝ่ายต่างๆ มันก็ยุ่งอยู่ที่ฉันคนเดียว อย่าสำคัญตัวเองให้มันมากนัก”

นุ่นปิดปากฉับ เดินกลับเข้าไปหาป้าอมรในครัวแทบไม่ทัน อาการแบบนี้…อยู่ไปเห็นทีจะโดนลูกหลง!

“งั้นก็ไปสิคะ เดียร์พอจะเดินได้บ้างแล้ว จะได้ไม่เสียเวลางานของพี่วีร์” ดารัณเดินกะเผลกๆ ลงบันไดมาทีละขั้น อาการเจ็บยังมีอยู่บ้างแต่ไม่ถึงตายถ้าจะไปทำงาน

ใช่…เธอเป็นหญิงสาวที่อ่อนต่อโลกภายนอก ไร้ภูมิคุ้มกันที่ดี เอาตัวเองไม่ค่อยจะรอดจากปากเหยี่ยวปากกา ทว่าแรงกดดันที่พศวีร์คอยกระหน่ำใส่เธอมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยนั้น มันทำให้เธอทั้งอึดทึกทน เจ็บแค่นี้ไม่ถึงตายหรอก

เธอไปทำงานได้ สบายมาก!

“สภาพแบบนี้อย่าทำเป็นอวดเก่งให้มันมาก บอกให้พักก็พักซะ” ว่าให้แล้วเดินหนีไปขึ้นรถเลย คนขาเจ็บหรือจะวิ่งตามทัน

“อย่าดื้อเลยนะคะ ถ้าดื้อคุณวีร์จะยิ่งโกรธ” ป้าอมรเดินออกจากครัวมาเตือนพลางช่วยประคองมานั่งที่โต๊ะอาหาร

“นั่นสิคะ” นุ่นปรี่เข้ามาช่วยกล่อมอีกแรง “ให้หายก่อนดีกว่าค่อยไป ขืนไปเดินกะเผลกๆ ทั้งวันข้อเท้าจะยิ่งอักเสบ อยู่บ้านกินข้าวกินยาให้หายดีก่อนดีกว่า เดี๋ยวนุ่นช่วยประคบเย็นให้ทุกสามชั่วโมงเลย…รับรองพรุ่งนี้วิ่งป๋อ”

“ก็ได้” รับปากเสียงยานๆ ไร้อารมณ์ ยังคงน้อยใจคนที่เพิ่งออกไป

“งั้นทานข้าวนะคะ จะได้ทานยา” ป้าอมรยื่นช้อนให้ “วันนี้ป้าทำข้าวต้มเห็ดหอม มีหมูสับหน่อยๆ แบบที่คุณเดียร์ชอบ ทานเยอะๆ นะคะ”

“พี่วีร์ยังไม่ทันได้กินข้าวก็ออกไปแล้ว นุ่นตักข้าวต้มใส่กล่องเอาไปให้ทีได้ไหม” ดารัณหันไปมองนุ่นแกมขอร้อง โกรธก็โกรธอยู่หรอก…แต่ความเป็นห่วงมันดันมีมากกว่า

เอาน่า ถือเสียว่าตอบแทนที่วันนี้ปากร้ายคนใจดำต้องมาทำงานหนักแทนเธอก็แล้วกัน!

“ได้สิคะ นุ่นไปเดี๋ยวนี้เลย”

“งั้นป้าไปช่วยนางนุ่นนะคะ”

--------------------------------------

นอกจากหัวใจจะทำมาจากน้ำแข็งขั้วโลกเหนือแล้ว 

ปากสวยของเฮียวีร์ยังทำมาจากหินก้นเหวด้วยจ้า 

ป.ล. แข็งจัดปลัดบอก ขนาดปลัดลาออกยังต้องกลับมาบอกว่าปากแข็งสุดๆ

ถ้าอ่านแล้วถูกใจอย่าลืมแอดเข้าชั้นหนังสือกันนะคะ

***ชอบไม่ชอบเมนต์บอกกันบ้างน้า***

ป.ล. เนื้อหาที่ลงให้อ่านตรวจทานเพียงรอบเดียว 

อาจมีคำผิดประปรายปนมาบ้าง ต้องขออภัยด้วยนะคะ

ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ

ขอให้สนุกและมีความสุขกับการอ่านค่ะ

ดารารินทร์