คลั่งรักเมีย(ลับ)

ลำดับตอนที่ #13 : คลั่งรักเมีย(ลับ) - 13

“ปล่อยนะ!” ดารัณตวาดขู่

“ปล่อยก็โง่น่ะสิ” คชาธรยิ้มร้ายแล้วหันไปพยักพเยิดให้ลูกสมุนออกไปรอข้างนอก

“ช่วย…” ดารัณกรีดร้องได้เพียงนิดก็ถูกมันปิดปากด้วยมือจนเงียบสนิท มีเพียงเสียงอู้อี้ที่ดังเล็ดลอดออกมา

“หุบปากน่า” ขยับหน้าเข้ามากระซิบข่มขู่ใกล้ๆ ปลายจมูกแทบจะชนกัน “ฉันก็แค่อยากคุยด้วย”

ดารัณเบือนหน้าหนีด้วยความรู้สึกขยะแขยง ใช้เข่ากระทุ้งเป้าคนชั่วช้าจนจุก ผลักแรงๆ จนมันซวนเซไปกระแทกราวบันได เธอพุ่งไปที่ประตู ไม่ทันเปิดออกมันก็กระชากเข้ามาจูบไซร้ที่ลำคอเพื่อข่มขวัญ

เพียงจูบเดียวที่นาบลงมาจนเกิดรอยแดงช้ำข้างลำคอระหง มันก็สบถเสียงดังออกมาด้วยความเจ็บ รองเท้าหนังแบรนด์ดังจากฝรั่งเศสหล่นกระแทกพื้นดังตุบหลังจากกระแทกหัวมันอย่างจัง คชาธรหันขวับกลับมามองคนขว้างตาขวาง

“ไอ้…พศวีร์!” ผละไปเปิดประตูด้วยอารามตกใจเมื่อเห็นคนป่าเถื่อนยิ่งกว่า รสมือรสเท้าที่ประโคมใส่หน้าและเนื้อตัวสุดแรงในคราวนั้นเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหนตนจำได้แม่น แต่ถูกพศวีร์กระชากคอกลับมากระทืบแล้วเหยียบหน้าอกจนจมเท้าเสียก่อน

ลูกชายนักการเมืองใหญ่นอนราบติดพื้นพยายามผลักเท้าพศวีร์ออก แต่ชายหนุ่มผู้มีไฟแค้นลุกท่วมในหัวอกออกแรงเหยียบให้หนักมากขึ้นอีกเท่าตัว ราวกับต้องการขยี้คนชั่วช้าอย่างมันให้แหลกสลายกลายเป็นเถ้าธุลี

“โอ๊ย!” คชาธรเจ็บแทบกระอักเลือดออกมา

“คราวก่อนกูไม่มีหลักฐานเอาผิดมึงถึงลอยนวลลอยหน้าอยู่ในสังคมมาจนถึงวันนี้ แต่คราวนี้มึงไม่รอดแน่ไอ้คชาธร” พศวีร์เปิดคลิปวิดีโอให้มันดู

เขาหันมาเห็นมันกับลูกน้องสองคนเดินตามดารัณมาติดๆ ก็เลยลอบตามมาเก็บหลักฐานเงียบๆ เพื่อยุติความชั่วช้าของมันให้จบสิ้นไปซะ

“กูไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย น้องมึงต่างหากที่มายั่วกูก่อน”

พศวีร์กระทืบหน้าอกมันสุดแรงเกิด แตะเสยคางจนคนหยาบช้าเลือดกบปาก มันร้องโอดโอยเสียงดัง สมุนมันผลักประตูกรูเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกแล้วเปลี่ยนเป็นขึ้งโกรธแทนคนเป็นนาย

“ถ้ามันสองคนเข้าใกล้กูอีกก้าวเดียว กูจะกดส่งคลิปนี้ให้นักข่าว”

“อย่าเข้ามา”

คชาธรบอกลนลานกลัวเสียหน้าและรู้ว่าตัวเองกำลังเสียเปรียบ ได้ไม่คุ้มเสียเพราะตนกำลังจะเข้าสู่วงการการเมืองตามคนเป็นพ่อในไม่ช้านี้ ถ้าข่าวนี้ถูกเผยแพร่ออกไปอนาคตอันสวยหรูจะดับสิ้นทันที ดีไม่ดีจะถูกพ่อกระทืบซ้ำที่ทำเรื่องฉาวโฉ่น่าอับอายไม่รู้จักคิดให้ดี

“บอกให้พวกมันถอยออกไป”

คชาธรหันไปไล่ลูกสมุนพลางส่งซิกให้ไปเรียกคนเป็นพ่อมาช่วย ตนรู้ดีว่าพศวีร์บ้าดีเดือดแค่ไหน วันนี้ต้องตายจมตีนมันอยู่ตรงนี้แน่ถ้าพ่อมาไม่ทัน

ลูกสมุนมันผละออกไป พศวีร์กระชากคชาธรจอมสารเลวขึ้นมาซ้อมอย่างไม่เกรงกลัวอำนาจพ่อของมัน กว่าพอมันจะมาช่วย พศวีร์ก็หายตัวไปแล้วด้วยความสะใจพอสมควร

แค่พอสมควรเท่านั้น!

คชาธรสลบเหมือด คนเป็นพ่อได้แต่หัวเสียพาลูกชายหลบนักข่าวเพื่อส่งโรงพยาบาล เมื่อลูกสมุนรายงานถึงเรื่องราวโง่ๆ ที่ลูกชายก่อขึ้นไม่รู้จักคิดให้รอบคอบ

พศวีร์พาดารัณออกไปจากงานด้วยการเดินลงบันไดหนีไฟมาใช้ลิฟต์อีกชั้น แต่ดันไปเจอเจ้าของงานที่ล็อบบีของโรงแรมทำให้กลับบ้านตอนนั้นไม่ได้ จำต้องกลับเข้ามาในงานประมูลที่ต้องเริ่มต้นขึ้นเพราะถึงเวลา

ให้บรินัยพาดารัณกลับไปรอที่บ้านธนนท์ก่อน เธอกำลังตกใจและร้องไห้อย่างหนักตอนก้าวเข้าไปนั่งในรถ ถ้าหากส่งกลับไปยังบ้านวาณิชธนากิจที่มีปู่รออยู่จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ดารัณอาจถูกปู่ตำหนิได้ว่ามาหาเรื่องใส่ตัวแทนที่จะได้รับการปลุกปลอบ

ปู่เป็นคนอย่างไรเขารู้ดี!

พศวีร์ช่วยประมูลเครื่องเพชรมาสองชุดสำหรับงานการกุศลในค่ำคืนนี้ ซึ่งเพียงพอแล้วกับการสร้างภาพให้กับวงศ์ตระกูลตามคำสั่งของปู่ เขาเดินออกมาก่อนงานจะเลิก และหยุดชะงักที่หน้าประตูลิฟต์เพราะใครคนหนึ่งที่กำลังจะก้าวออกมา

‘นายหัวสักการ’ พศวีร์พึมพำในใจ ก่อนจะมองตรงไปยังชายวัยกลางคนที่ยืนขนาบหลังนายหัวหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบห้า ‘ไอ้ทองกร’ แล้วทั้งสองคนก็เดินผ่านหน้าเขาเข้าไปในงาน

ความเจ็บแค้นบีบแน่นในหัวใจ พศวีร์ก้าวเข้าไปยืนกำหมัดอยู่ในลิฟต์จนมันเลื่อนลงไปยังชั้นล่างสุด ยังไม่ใช่เวลานี้ที่เขาจะทวงคืนความแค้น เช่นนั้นจึงต้องข่มใจเอาไว้สุดตัวเพื่อกลบพิรุธไม่ให้มันไหวตัวทัน

ทองกรหันกลับมาลอบมองพศวีร์อยู่เบื้องหลัง มีความสงสัยในใจว่าชายหนุ่มอาจจะจำตนได้ เมื่อสายตาเข้มดุที่รุกร้อนเป็นไฟคู่นั้นมันจ้องเป้งมาที่ตนอย่างไม่ลดละ จ้องเหมือนอยากจะเข่นฆ่าให้ตายแต่จำต้องข่มกลั้นเอาไว้สุดตัว

เพื่ออะไร?

ทองกรได้แต่เก็บความสงสัยนั้นไว้ข้างในใจและไม่ลืมที่จะระมัดระวังตัวเองให้มากขึ้น…

พศวีร์พาดารัณกลับบ้านที่ปากช่องในคืนนั้น

ระหว่างทางมีเพียงความเงียบงัน ดารัณเจ็บปวดและเหน็บหนาวสุดขั้วหัวใจ ถูกคชาธรลวนลามยังไม่เจ็บปวดรวดร้าวเท่าถูกพศวีร์มองเมินไม่ใส่ใจ เมื่อก่อนถ้าหากเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเธอ สิ่งแรกที่จะได้รับจากพศวีร์คืออ้อมกอดอบอุ่น ฝ่ามือหนาแกร่งต้องลูบแผ่นหลังบอบบางเพื่อปลอบโยนไม่ใช่วางไว้บนหน้าขานิ่งๆ แบบนั้น

พศวีร์หันมามองดารัณเมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกจ้องมองอยู่นานแล้ว เธอหันหนีออกไปมองอีกทางเพื่อซ่อนน้ำตาที่ใกล้จะหยดลงมาเต็มที เขาถอดสูทเอามาคลุมตัวให้แล้วหันกลับไปนั่งท่าเดิมด้วยท่าทีเย็นชาจับใจ

มือเรียวบอบบางกระชับสาบเสื้อเนี้ยบกริบเข้าหากัน อยากจะขยับเข้าไปเรียกร้องให้เขากอดปลอบใจมากกว่าให้เสื้อของเขาคอยกอดปลอบ มันไม่หายหนาวใจ…

แต่ทว่าเส้นทิฐิบางๆ ที่ขวางกั้นเราเอาไว้ทำให้เธอต้องนั่งนิ่งทิ้งน้ำตาอย่างหนาวเหน็บในหัวใจต่อไปจนถึงบ้าน

“ขอบใจมาก”

พศวีร์กล่าวกับบรินัยแล้วเดินลงรถไปเลย ดารัณตามลงมาแล้วขาพลิกล้มนั่งกับพื้นคอนกรีตแข็งๆ ข้อเท้าที่พลิกตอนวิ่งหนีคชาธรมันเกิดบวมและปวดจับใจ ทำให้เธอขาอ่อนล้มลงไม่ทันตั้งตัว

พศวีร์ขยับเข้ามาเปิดปากถามเป็นครั้งแรกด้วยน้ำเสียงธรรมๆ ไร้แววห่วงใย เพราะเขาเก็บซ่อนมันไว้ในใจได้เป็นอย่างดี

“เป็นอะไร”

“ข้อเท้าพลิกค่ะ”

“ตั้งแต่เมื่อไร”

“ตอนวิ่งหนีไอ้บ้ากามนั่นน่ะสิ” ดารัณรู้สึกฉุนขาดเมื่อต้องเอ่ยถึงคนชั่วคนนั้น

ร่างบางเล็กในชุดราตรียาวเรียบหรูถูกช้อนขึ้นจากพื้นทันที พศวีร์อุ้มไปทิ้งบนโซฟากลางห้องโถงรับแขก หาเจลประคบเย็นกับกล่องยาปฐมพยาบาลมาวางไว้ให้แล้วผละออกมายืนถามห่างๆ

“ทำเองได้ใช่ไหม”

ดารัณน้ำตาแทบไหล ‘นี่เขายังจะกล้าเย็นชาใส่เธอได้อีกหรือ เธอบอบช้ำทั้งกายใจมากมายขนาดนี้แล้ว สงสารกันสักนิดก็ไม่ได้’

--------------------------------------

โอ้โห...สงกะสัยจริงๆ ว่าหัวใจเฮียทำมาจากน้ำแข็งขั้วโลกเหนือใช่มะ 

เย็น...เย็นชาได้ใจน้องจริงๆ 

ถ้าอ่านแล้วถูกใจอย่าลืมแอดเข้าชั้นหนังสือกันนะคะ

***ชอบไม่ชอบเมนต์บอกกันบ้างน้า***

ป.ล. เนื้อหาที่ลงให้อ่านตรวจทานเพียงรอบเดียว 

อาจมีคำผิดประปรายปนมาบ้าง ต้องขออภัยด้วยนะคะ

ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ

ขอให้สนุกและมีความสุขกับการอ่านค่ะ

ดารารินทร์