คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : หักเหลี่ยมรักจ้าวดวงใจ - 12
พอเขาทักเช่นนั้นร่างอรชรก็ล้มแผละลงพร้อมกับหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ
หล่อนเอาแต่กำมือนั่งก้มหน้าไม่ยอมสบตากับเขา แม้ว่าเขาจะสั่งให้หล่อนยืนขึ้นอีกครั้ง…
ด้วยตัวเอง
“ลุกขึ้นมา”
ราชาวดีส่ายหน้าหวือ เนื้อตัวเย็นเฉียบแทบจะกลายเป็นน้ำแข็ง
“ฉันยืนไม่ได้ ฉันเดินไม่ได้”
“ผมบอกให้ลุกขึ้นมา”
เขาตะคอกจนหล่อนน้ำตาไหลพรากลงมาราวกับเขื่อนพังพลางรำพึงรำพันคำเดิมๆ
“ฉันเดินไม่ได้”
คเชนทร์เท้าเอวหมับ เขากัดริมฝีปากเแน่นแล้วมองคนที่เอาแต่ร้องไห้ส่ายหน้าหวือปฏิเสธความจริงด้วยความโมโห
“ไม่เดินใช่ไหม” ถามอย่างให้โอกาสอีกครั้ง
“คุณเชนครับ”
“เรื่องของผมกับเมีย
ลุงอย่ายุ่ง!”
สายตาของคเชนทร์ดุดันทรงอำนาจ คนเก่าคนแก่อย่างลุงเข็มที่ไม่เคยกลัวใครยังเกรงใจตงิดๆ
แกถอยกลับไปยืนมองที่เดิมด้วยอาการเงียบกริบ รอดูท่าทีของเจ้านายหนุ่มไปก่อนค่อยว่ากันใหม่
ถ้าเกิดเหตุอะไรที่รุนแรงเกินแกรับได้ก็จะเข้าขวางทันที
“ลุกขึ้น ผมบอกให้ลุกขึ้นแล้วเดินมาราชาวดี”
ตวาดบอกอีกครั้งอย่างมั่นใจว่าหล่อนทำได้แน่
“คนบ้า ฉันเดินไม่ได้ เดินไม่ได้
ฉันเดินไม่ได้” ตวาดย้ำๆ น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้มนุ่มขึ้นสีระเรื่อ
ทั้งโกรธและกลัวคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าสามีทางกฎหมาย
“ได้”
“คุณเชนอย่าครับ” ลุงเข็มเข้ามาขวางเมื่อคเชนทร์ปรี่เข้ามาด้วยท่าทางดุดันเอาเรื่องเจ้านายสาว
“คุณแหวนเธอยังเดินไม่ได้
ให้เวลาเธอหน่อยนะครับ ถือว่าเห็นแกลุง”
“ขอโทษนะลุง แต่ผมเชื่อ…
ว่าเมียผมเดินได้” เขาผลักลุงเข็มออกแล้วฉุดร่างอรชรในชุดเดรสสีหวานลายดอกไม้ขึ้นมาแบกพาดบ่า
เดินดุ่มๆ ไปโยนใส่ในรถและขับมุ่งหน้าไปยังทะเลสาบน้ำจืดที่อยู่ไม่ไกล
เขาแบกหล่อนลงมาจากรถ ราชาวดีไม่รู้ว่าคเชนทร์คิดจะทำอะไร
รู้แต่ว่าหล่อนกลัวเขา เขามันบ้า…
“ว้าย!”
ตูม!
หยดน้ำกระเซ็นขึ้นมาแปะขอบสะพานท่าน้ำจนเปียกชุ่ม
คเชนทร์มองดูร่างอรชรที่กำลังทะลึ่งขึ้นจากน้ำมาด้วยความตกใจแล้วยิ้มอย่างกำชัย
น้ำใสๆ ทำให้เขามองเห็นขาของหล่อนที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องเพื่อเอาตัวรอดจากการจมน้ำขึ้นมาได้อย่างหวุดหวิด
“ใครบอกคุณ” ร่างอรชรว่ายมาเกาะขอบสะพานพร้อมกับร้องถามด้วยใจที่เต้นตุบ
ทั้งงง ทั้งสงสัยว่ารู้มาจากใคร ในเมื่อ…
มีแค่สามคนที่รู้ว่าหล่อนเดินได้นานแล้ว คือพี่ฟาน น้าวาปี และป้าเทียน
แต่จำต้องแกล้งเดินไม่ได้ต่อไปด้วยเหตุผลบางประการที่อาจทำให้หล่อนต้องซวยไปทั้งชีวิต
“ผมไม่โง่รอให้ใครมาบอกหรอก”
“อ้อ… รู้มาตั้งแต่แรกสินะ
มิน่า… คุณถึงได้ซื้อฉันพร้อมกับที่ไร่อย่างใจป้ำ”
“ใครบ้างที่จะโง่ยอมจ่ายเงินซื้อของที่ใช้การไม่ได้มาไว้กับตัว
โดยเฉพาะของที่ได้ขึ้นชื่อว่า… เมีย!”
“…”
ราชาวดีคร้านจะตีฝีปากกับคนเจ้าเล่ห์ร้ายกาจอย่างเขาเสียแล้ว…
จึงเอาแต่จ้องตาอย่างขุ่นเคือง และไม่ว่าเขาจะรู้เรื่องนี้ที่หล่อนเดินได้ได้อย่างไร
เมื่อไร ที่ไหน ก็ไม่สำคัญเท่าหลังจากนี้จะเอาตัวรอดจากคนอย่างเขาได้อย่างไร
ในเมื่อหล่อนเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย
และเป็นเมียที่ถูกผูกติดอยู่ใต้อำนาจเผด็จการของเขาทันทีที่ได้ทะเบียนสมรสมาครอง
และ ‘ซวย’ ก็น่าจะเป็นคำพูดที่เหมาะที่สุดสำหรับหล่อนแล้วในตอนนี้
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผลงานค่า
ขอให้สนุกและมีความสุขกับการอ่านนะคะ
ดารารินทร์
ความคิดเห็น