คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : คลั่งรักเมีย(ลับ) - 11
ดารัณเดินเข้ามาในร้านสเต๊กช่วงสองทุ่มครึ่งของอีกวัน ในมือถือถุงกระดาษใบใหญ่เข้ามาด้วยหนึ่งใบ ทุกคนในร้านทักทายเธออย่างสนิทสนมและให้เกียรติเสมอต้นเสมอปลาย
เธอทักทายตอบด้วยใบหน้าแย้มยิ้มเป็นกันเองแล้วถามหาเชฟมือหนึ่งของร้าน
“น้าหมิวล่ะคะ”
“ในครัวค่ะ”
เธอเดินเข้ามาหาคุณพรรษสุรีย์เพื่อถามหาลูกสาวของนาง
แล้วออกมารอข้างนอกเมื่อนางบอกว่าลูกสาวกำลังกลับจากมหาวิทยาลัยใกล้จะถึงแล้ว
เธอจึงรอเอาของให้ด้วยตัวเอง
พิรุณสุรีย์มาถึงเกือบสามทุ่ม
แต่ยังทันได้เจอกับดารัณ และใครอีกคนที่เธอวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนมาเกือบสองปี
“เหมย”
“คะคุณเดียร์”
นักศึกษาสาวปีสี่หอบถุงผ้าใส่เอกสารประกอบการเรียนและรายงานเข้ามายืนใกล้ๆ ไหว้และยิ้มหวานให้ดารัณ
แต่ยิ้มน้อยๆ ให้กับคนที่นั่งข้างดารัณไปตามมารยาท
ไม่อยากยิ้มหวานให้คิดลึกว่าเธอนั้นปรารถนาในตัวเขาเช่นกัน
“พี่เอาเสื้อผ้ามาให้จ้ะ
เสื้อผ้ายังใหม่มากๆ พี่ใส่ไม่ทัน จะเก็บใส่กล่องไว้เฉยๆ ก็เสียดายเพราะบางตัวราคาแพงหูฉีก
เหมยไม่รังเกียจใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ เหมยใส่ได้”
พิรุณสุรีย์คิดอย่างนั้นจริงๆ เธอตอบจากใจ
ดารัณยิ้มปลื้มใจพร้อมกับส่งถุงเสื้อผ้าให้
“วันหลังพี่จะพับมาให้อีกถุงใหญ่ๆ เลย เป็นพวกกางเกงยีนกับกางเกงขาสั้น
ซื้อมาไม่ได้ใส่เหมือนกัน เหมยใส่ได้ใช่ไหม” ดารัณอยากจะใส่ใจแทบขาด
แต่ซื้อมาใส่ไม่ทันเดินลงบันไดบ้านก็ต้องเปลี่ยน พศวีร์ไม่ให้ใส่
ถ้าดื้อใส่เขาจะเอาไม้หวายมาตีจนน่องเขียว
ถึงตอนนี้เขาจะไม่ใส่ใจชีวิตกาฝากไร้ค่าอย่างเธอแล้ว
แต่เธอก็ชินไปแล้วกับการไม่แต่งตัวโป้โชว์เรียวขาและเนินอก
“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
อนิรุทธ์กระแอมขัดขึ้น
ไม่ชอบให้สาวน้อยตรงหน้าใส่กางเกงขาสั้นโชว์ขาอ่อนเหมือนกัน
เขาหวง! ไม่อยากให้ใครเห็นแล้วพากันจ้องตาเป็นมัน…
“มานั่งกินอะไรด้วยกันก่อนสิ”
อนิรุทธ์เอ่ยปากชวนเสียเองเมื่อสาวเจ้าหลบหน้าหลบตาไม่ยอมมองกันเลย
“เหมยต้องกลับแล้วค่ะ
พี่แทนกับแก้มกำลังจะมารับเข้าบ้าน”
ตอนแรกพิรุณสุรีย์ว่าจะหาอะไรกินก่อนเข้าบ้าน
แต่พอเห็นอนิรุทธ์เท่านั้นแหละเปลี่ยนใจกลับเลยดีกว่า
เดี๋ยวให้แทนคุณกับหทัยดารามารับแล้วให้น้องชายที่ไปรับเธอจากในเมืองรอรับแม่กลับทีเดียว
ไม่ต้องวนไปวนมาหลายรอบ
“เหมยขอตัวก่อนนะคะ”
อนิรุทธ์มองตามร่างบางระหงในชุดนักศึกษาพอดีตัวออกไปจนสุดสายตา
พอหันมาอีกทีดารัณก็เอียงหน้ามาเท้าคางมอง พลางอมยิ้มน้อยๆ และแซวเข้าให้
“ถ้าไม่หันกลับมามองเดียร์เสียก่อน
ลูกตาได้หลุดติดหลังน้องเหมยไปแน่เลยค่ะ”
“ก็…น่ารัก”
“แหม…พูดชมซะว่าที่คู่หมั้นอย่างเดียร์น้อยใจเลยนะคะ”
ดารัณยิ้มแซวยกใหญ่
ไม่ได้โกรธอะไรถ้าอนิรุทธ์จะมีใจให้คนอื่น ดีเสียอีก
เรื่องหมั้นหมายของเราจะได้ถูกยกเลิกและเหลือไว้เพียงความเป็นพี่น้องต่อไป
“เออ…พรุ่งนี้เดียร์จะไปซื้อไวน์ที่ไร่คุณเจตน์ให้แผนกเครื่องดื่ม
อาทิตย์หน้าจะมีทัวร์มาลงยาวถึงสิ้นเดือนเลย ไวน์น่าจะไม่พอขายให้ลูกค้า
ไปด้วยกันนะคะ ได้ข่าวมาว่าเมียเขาเพิ่งคลอดลูกด้วย เอาของขวัญไปให้ลูกเขากัน”
น้องสาวบอกอย่างกระตือรือร้น
พี่ชายคนรองเลยเลิกคิ้วถามกลับด้วยความสนใจ
“เมียเขากลับมาแล้วเหรอ พี่ได้ข่าวว่าเขาเลิกกันไปเป็นปีแล้วนี่นา”
“เขาดีกันแล้วค่ะ
คุณเจตน์ไปรับกลับมาเดือนหนึ่งแล้ว เดียร์บังเอิญเจอคุณป้าจิตราในเมืองวันก่อน...เขาเล่าให้ฟัง”
“เรื่องชาวบ้านน่ะรู้ดีนัก!”
อนิรุทธ์เขกหน้าผากคนสอดรู้สอดเห็นไปทีด้วยความมันเขี้ยวระคนเอ็นดู
“ตกลงไปนะคะ”
“ถ้าเหมยไป...พี่ก็ไป”
“มีงี้ด้วย...แล้วเดียร์จะไปชวนน้องเขาอีท่าไหนเล่า”
ดารัณตวัดเสียงสูงตามหลังคนเจ้าเล่ห์ที่เดินหนีไป “พี่รุทธ์”
ลุกขึ้นวิ่งตามหลังมาต่อรอง
แต่อนิรุทธ์ก็ยังยืนยันคำเดิมจนเธอต้องยอมจำนน
ก็คนมันอยากเจอนี่นา...เธอก็ควรจะสนองให้หายอยากสักหน่อย!
ความคิดเห็น