หักเหลี่ยมรักจ้าวดวงใจ

ลำดับตอนที่ #11 : หักเหลี่ยมรักจ้าวดวงใจ - 11

ลิงก์สำหรับดาวน์โหลด e-book >>>คลิก<<<

3

พอกลับมาถึงก็บ่ายโมงแล้ว เลยกำหนดเวลามาสามชั่วโมงเต็ม ราชาวดีจึงถูกมองด้วยสายตาคาดโทษจากระยะไกล กว่าที่คเชนทร์จะเดินเข้ามาเค้นถามด้วยเสียงเข้มๆ หล่อนก็แทบมอดไหม้ไม่เหลือซากเพราะสายตาคู่นั้นของเขา

“ไปไหนมา”

“ไปทำกายภาพบำบัด”

“กับใคร”

ราชาวดีเม้มปากแน่นเมื่อถูกคาดคั้นให้สารภาพความผิดมากกว่าถามเอาความด้วยความห่วงใย เขาจึงจงใจเค้นถามอีกหนด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เข้มขึ้นกว่าเดิม

“ใคร”

“พี่ฟาน”

“ผมบอกว่าไง”

“ไม่ให้พี่ฟานมาที่นี่ ฉันก็พาไปที่อื่นแล้วไง คุณยังจะเอาอะไรอีก หรือว่าหึง”

“คุณไม่ได้สำคัญขนาดนั้น” เขาสวนกลับชัดถ้อยชัดคำ “แต่ที่ตามกลับมาเพราะผมไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับของของผม แล้วผมก็ไม่ชอบให้ของของผมวิ่งร่านไปหาใครนอกบ้านด้วย คุณควรให้เกียรติผัวตัวเองบ้าง ไม่ใช่ผัวอยู่ทำงานทางนี้ เมียก็หนีไปเที่ยวกับชู้ทางนั้น”

“พี่ฟานเขาไม่ใช่ชู้” ตากลมๆ ของหล่อนพองขึ้นด้วยความกรุ่นโกรธที่ไม่อาจยับยั้ง “ถ้าจะว่าฉัน คุณว่าตัวเองก่อนดีไหม เมื่อคืน… คุณพาผู้หญิงคนอื่นมานอนกกลับหลังฉัน คุณไม่ให้เกียรติฉันก่อน แล้วทำไมฉันต้องให้เกียรติคุณ”

“เพราะว่ากฎข้อที่สาม… ผมถูกเสมอ คุณ… ผิดเสมอ” เขาเน้นอย่างใจดำ

“ผิด… แล้วไง จะหย่ากับฉันเลยไหม” ดวงหน้าสวยหวานเข้มจัดและเชิดขึ้นอย่างท้าทายอำนาจ ไม่อาจทนต่อถ้อยคำและกิริยาที่คอยแต่จะกดหล่อนให้อยู่ใต้อำนาจได้อีกแล้ว

นั่นทำให้คเชนทร์ค่อยๆ หลิ่วตาลงมองในความอวดดีของแม่เมียตัวน้อยแล้วนึกอยากจะทำอะไรสักอย่างเป็นการลงโทษให้เข็ดหลาบ แต่ไม่… เขาจะไม่ทำเช่นนั้น จะใช้วิธีอื่นเล่นงานความอวดดีของหล่อนเสียให้หลาบจำ

“ไม่หย่า แต่จะไล่คนที่มันดูแลคุณแทนผมไม่ได้ออกไป จุ้น…”

“ครับคุณเชน”

จุ้นวิ่งมารับคำสั่งใกล้ๆ พอเห็นตาแดงๆ ของคุณแหวนก็อดสงสารไม่ได้ แต่ก็ช่วยอะไรอีกไม่ได้เช่นกันเพราะมันเป็นเรื่องของเจ้านาย

“บอกป้าเทียนให้เก็บข้าวของออกจากไร่ เงินเดือนล่วงหน้าไม่ให้ ไม่ต้องไปส่ง…”

“ไม่ได้นะ”

“คุณมีสิทธิ์อะไร” เขาหันมาย้อน

ราชาวดีจึงต้องอ่อนให้เขาอย่างจำใจจำยอมเพราะรู้เต็มอกว่าตนไม่มีสิทธิ์มีเสียงเหนือเขาไปได้

“ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว”

แต่คเชนทร์กลับเดินหนีไปที่รถ ไม่พอใจในคำตอบห้วนๆ เหมือนไม่เต็มใจจะรับปากหรืออยากจะทำของหล่อน

ราชาวดีรีบตามไป แต่ดันสะดุดหินก้อนไม่เล็กไม่ใหญ่ที่กระเด็นขึ้นมาบนทางคอนกรีตเก่าๆ ใต้ร่มไม้ใหญ่ ราชาวดีล้มคะมำไปพร้อมกับวีลแชร์ไฟฟ้าก่อนจะถึงเขานิดเดียว

ก็กลายเป็นหล่อนนั่งหมอบคลานอยู่แทบเท้าเมื่อเขาหันมามองด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ไม่ได้ตกใจอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า แม้ว่าจะมีเลือดซึมออกมาจากฝ่ามือบอบบางและหัวเข่าทั้งสองข้างของหล่อนก็ตาม

“อย่าไล่ป้าเทียนไปไหนเลยนะคะ แกเปรียบเสมือนแม่ของฉัน แกเลี้ยงดูฉันมา ต่อไปฉันจะฟังคุณคนเดียว ไม่ดื้ออีกแล้วค่ะ”

“ลุกขึ้นมา”

“…”

“ผมบอกให้ลุกไง” เขาฉุดหล่อนขึ้นมาท่ามกลางสายตาของจุ้นและลุงเข็มที่กำลังปรี่ตรงมาด้วยความตกอกตกใจ

ราชาวดียืนนิ่งก่อนที่เขาจะปล่อยแล้วถอยออกมายืนมองไกลๆ

“คุณยืนได้”

 

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผลงานค่า

ขอให้สนุกและมีความสุขกับการอ่านนะคะ

ดารารินทร์