คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : คลั่งรักเมีย(ลับ) - 10
“พี่เปิดห้องให้แล้ว จะกลับไปนอนตอนไหนก็ตามใจ พี่จะพาเดียร์กลับก่อน”
พศวีร์หันมาบอกเพื่อนๆ คนคออ่อนที่ประคองไว้ในอ้อมแขนข้างหนึ่ง ถมึงทึงเหมือนจะประหัตประหารให้ตายด้วยสายตาดุดันที่ชวนออกมากินเหล้ากลางดึก ซึ่งเคยบอกหลายครั้งแล้วว่าไม่อนุญาต
เหตุผลที่ไม่อนุญาตก็เพราะเคยมีคนลอบวางยาดารัณในผับที่กรุงเทพฯ มาแล้วครั้งหนึ่งสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ดีที่เขาตามตัวเจอก่อน ไม่อย่างนั้นคงจะโดนไอ้หื่นกามนั่นลากไปข่มขืนจนยับเยิน
“เดียร์ไม่กลับ”
“หุบปาก”
พศวีร์หันมาตะคอกเสียงเข้มขุ่น กัดฟันกรอดเมื่อเห็นหน้าแดงก่ำกับตาลอยๆ ของยายกาฝากตัวแสบที่แอบหนีมาไม่บอกไม่กล่าวอย่างชัดเจน
‘ให้มันได้อย่างนี้สิวะ ทำตัวให้ต้องเป็นห่วงตลอดเลย เมื่อไรจะรู้จักโตสักที!’
“แกโทร.บอกพี่วีร์เหรอวะ” จุนิตาขยับหน้าไปถามธนนท์เบาๆ
“เออ…ถ้าไม่โทร.บอกก็ซวยน่ะสิ แกก็รู้ว่าพี่วีร์ไม่อนุญาตให้นางเดียร์ออกมากินเหล้าเข้าผับเข้าบาร์โดยไม่มีเขามาด้วย แต่ใครจะไปคิดว่ามาปุ๊บปั๊บแล้วก็กลับเลย” แล้วหันไปโบกมือลาเพื่อนรักที่ถูกวงแขนล่ำๆ รัดเอวจนกระดิกตัวไปมาแทบไม่ได้ “โชคดีนะนางเดียร์ พรุ่งนี้เจอกัน”
“โชคดีแก” จุนิตาทำหน้าแหยงๆ ตอนโบกมือให้ด้วยอาการเสียวหัวแทน ‘หน้าพี่วีร์บอกบุญไม่รับขนาดนี้ แกต้องโดนเครื่องประหารหัวสุนัขแน่เลยนางเดียร์’
ร่างแน่งน้อยลอยหวือลงบนฟูกนุ่มด้วยแรงโกรธในครึ่งชั่วโมงต่อมา พศวีร์ยืนเท้าเอวจ้องหน้าแดงก่ำของคนเมาที่ยังพอมีสติบางอย่างเอาเป็นเอาตาย
“กล้าดียังไงถึงไปกินเหล้าในบาร์ดึกๆ ดื่นๆ ไม่ยอมบอก โดนผู้ชายมอมยาจะลากไปข่มขืนทีหนึ่งแล้วไม่เข็ดหรือไง”
“ตอนนั้นเดียร์ยังเด็กมาก เพิ่งเคยเที่ยวกลางคืนครั้งแรกเลยดูแลตัวเองไม่ได้…”
“ตอนนี้ดูแลได้งั้นสิ” พศวีร์ประชดประชันมองสภาพของเธอด้วยสายตาดูถูกดูแคลน แล้วก็ถูกยอกย้อนอย่างทันควันด้วยความโมโหของกาฝากตัวน้อยจนหน้าชา
“ไม่ได้ก็ต้องได้ ตอนนี้เดียร์มันตัวคนเดียวแล้ว ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีพี่น้อง คุณย่าบุญธรรมที่เคยรักและเลี้ยงดูมาอย่างดีก็ไปสวรรค์แล้ว ไม่มีใครคอยประคบประหงม ไม่มีใครรัก!”
หยุดกลั้นน้ำตาและก้อนสะอื้นกลับเข้าไป ทำใจให้แข็งเพื่อจะต่อกรกับคนใจร้ายให้รู้ดำรู้แดงกันไปในคืนนี้
“พี่วีร์ไม่ต้องมาเป็นห่วง ไม่ต้องมาตามเฝ้า ไม่ต้องห่วงว่าเดียร์คือภาระที่คุณย่าฝากฝังให้ช่วยดูแล ต่อไปนี้เดียร์จะดูแลตัวเองให้ดี ไม่พึ่งพาอะไรพี่วีร์อีก”
ป้าอมรกับนุ่นแอบฟังอยู่หน้าห้องหันไปร้อง ‘อู้ย…’ ใส่กันเพราะไม่เคยได้ยินดารัณพูดจารุนแรงแบบนี้มาก่อน ยิ่งกับพศวีร์ยิ่งไม่เคยได้ยินใหญ่เลย
“คราวนี้น่าจะเกิดสงครามกลางบ้านแน่เลยว่ะนางนุ่น” ป้าอมรลากนุ่นออกมากระซิบที่ราวบันไดด้านบน
“ฉันว่าเราหลบดีกว่านะป้า ถ้าคุณวีร์ออกมาเห็นได้ตายห่ากันหมดนี้แน่”
ป้าอมรกับนุ่นพากันกลับเข้าห้องคนใช้ที่อยู่ด้านหลังของบ้านทันที
พศวีร์ยืนมองกาฝากตัวน้อยนั่งตีสีหน้าเย็นชาอยู่กลางเตียงด้วยกระบอกตาที่ร้อนจัด เขากลืนก้อนแข็งๆ ที่ทั้งเจ็บปวดและขมขื่นลงคอด้วยความยากลำบากก่อนจะพูดออกมาเป็นครั้งสุดท้าย
“คิดว่าฉันอยากจะตามไปดูแลเธอนักหรือไง ที่ฉันไปเพราะนนนี่หลอกให้ไปต่างหาก แต่ก็ดีที่ตัดขาดกันชัดเจนแบบนี้ ต่อไปฉันจะไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเธออีก เชิญใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้มีความสุขต่อไปก็แล้วกัน!”
ดารัณหน้าสลดลงเมื่อรู้ว่าตัวเองพูดอะไรไม่ดีออกไป ครั้นจะออกปากเรียกรั้งไว้ใจมันก็ค้านขึ้นมาว่าดีแล้ว ให้เขาปล่อยเธอไป ให้เราอยู่ห่างๆ กันก่อนที่ความรู้สึกเกินคำว่าพี่น้องของเธอมันจะถลำลึกไปมากกว่านี้
เธอไม่อยากบอกรักเขา ในขณะที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลย…น้องสาวเขาเธอยังเป็นไม่ได้!
ความคิดเห็น