หักเหลี่ยมรักจ้าวดวงใจ

ลำดับตอนที่ #1 : หักเหลี่ยมรักจ้าวดวงใจ - 1

ลิงก์สำหรับดาวน์โหลด e-book >>>คลิก<<<

รีอัปเดตโปรโมท e-book 60% ค่ะ

-------------------------------------

คำเตือน

อย่าอ่านข้ามตอนนะคะ ไม่งั้นจะงง นิยายไม่ได้เขียนตามไทม์ไลน์ เป็นนิยายซ่อนปมต้องอ่านต่อเนื่อง

บทนำ

สองฝั่งแม่น้ำรายล้อมด้วยตึกสูงต่ำซ้อนสลับประดับแสงสีในยามค่ำคืน ทุกสิ่งสะท้อนเป็นเงาเลือนรางอยู่บนผืนน้ำตรงหน้าให้ความรู้สึกไม่ต่างจากภาพวาดสีน้ำมันเลยสักนิด ใครจะไปคิดว่า ‘รูฟท็อปบาร์’ บนชั้นที่ห้าสิบห้าของโรงแรมติดแม่น้ำเจ้าพระยาจะงดงามถึงเพียงนี้

ร่างสูงราวร้อยแปดสิบแปดเซนติเมตรลดสายตาลงมาวางแก้วไวน์ที่จิบชมบรรยากาศเพลินๆ ได้สักสิบห้านาทีลงบนโต๊ะไม้แล้วลุกขึ้นยืนอย่างหมดความอดทน ความโดดเด่นชนิดหาตัวจับยากจึงปรากฏแก่สายตาใครต่อใครในละแวกนั้น ไม่เว้นแม้แต่อลิยา เลขานุการสาวสวยที่ถูกซื้อตัวกลับมาจากบริษัทส่งออกสินค้าที่ใหญ่เป็นอันดับต้นๆ ของประเทศเมื่อปีก่อน หล่อนกำลังตรงเข้ามาหาด้วยท่าทีที่มาดมั่นและเป็นต่ออยู่ในที

แน่นอนว่าเราสนิทกัน เขาจึงวางใจใช้หล่อนให้หยิบฉวยข้อมูลบางอย่างที่กำลังจะเป็นประโยชน์อย่างสูงสุดต่อเขาเอามาให้ในวันนี้

“ผมคิดว่าคุณจะไม่มาแล้ว” น้ำเสียงของเขายังคงราบเรียบไร้ร่องรอยของการตำหนิ ผิดกับสายตาคู่คมกริบโดดเด่นอยู่ใต้คิ้วเข้มหนานั้นเหลือเกิน มันทั้งเข้มขุ่นและดุดันจนแทบไม่อยากสบตา

แต่นั่น… ทำให้เขาต้องพูดจาห่างเหินกับหล่อนถึงเพียงนี้เชียวหรือ!

“ขอโทษค่ะพี่เชน พอดีอายติดงานเลยมาช้า ขอโทษที่ไม่ได้โทรมาบอกก่อน…”

“เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นแล้ว…” คนถูกเรียกอย่างสนิทสนมเอ่ยขึ้นขวางด้วยน้ำเสียงห่างเหิน “…เรียกผมว่าคุณเชน และแทนตัวเองว่าดิฉันจะเหมาะกว่า…” แล้วยื่นมือออกไป “…ขอเอกสารที่ผมต้องการด้วย”

อลิยาก้มหน้าลงมายิ้มอย่างขมขื่นแล้วเงยขึ้นไปยื่นซองเอกสารให้ด้วยความรู้สึกที่แย่ลงอีกเท่าตัว “อายไม่คิดว่าค่าตอบแทนที่จะได้ในครั้งนี้… จะเป็นแค่ความเย็นชาจากพี่”

คนถูกค่อนขอดยังคงรับเอกสารมาถือด้วยท่าทีนิ่งขรึม “ขอบใจ” แล้วเดินออกไปโดยไม่ล่ำลา

หัวใจของเขามันคงถูกผนึกไว้ด้วยน้ำแข็งจนหมดสิ้นแล้ว อลิยาเหลียวมองอย่างรวดร้าว เขาไม่มีวันให้อภัยในสิ่งที่หล่อนทำ ในวันนี้ที่ยอมออกมาเจอหน้ากันก็เพียงเพราะว่าเขาต้องการข้อมูลบางอย่างจากหล่อนเท่านั้นเอง

ตอนนี้หล่อนหมดประโยชน์แล้ว เขาถึงได้เดินจากไปเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน…

ประตูลิฟต์เลื่อนเปิด ร่างสูงก้าวเข้าไปพร้อมเอกสารในมือ เพียงประเดี๋ยวหนึ่งคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังอย่างไร้ค่าก็วิ่งตามเข้ามามองหน้ากัน แล้วประตูลิฟต์ก็เลื่อนปิดพร้อมกับคำถามหนึ่งดังขึ้น…

“พี่แน่ใจแล้วหรือที่จะทิ้งทุกอย่างที่นี่เพื่อไปแต่งงานกับผู้หญิงพรรค์อย่างนั้น”

“ผู้หญิงพรรค์อย่างนั้นที่คุณว่ามา… เธอคือภรรยาในอนาคตของผมอลิยา ฉะนั้น… จงอย่าหยาบคายกับผู้หญิงของผม”

“พี่มันบ้า” หล่อนตะคอกมา

เขาจึงตะคอกกลับ “ก็เพราะเธอทำให้ต้องบ้า แล้วจะมาเรียกร้องเอาอะไรอีก!”

“อายไม่ได้อยากให้พี่ไป” น้ำเสียงของหล่อนมีแววอาลัยอาวรณ์อยู่เต็มเปี่ยมไม่ต่างจากนัยน์ตาคู่งาม แต่ไม่ได้ช่วยให้เขาผ่อนปรนความโกรธที่มีต่อหล่อนลงเลยสักนิดเดียว มีแต่ทวีคูณมากขึ้นจนหล่อนสะท้านไปทั้งใจ

“ถึงเธอไม่ทำแบบนั้น… ฉันก็ต้องไปอยู่ดี อย่ามัวมายื้อให้เสียเวลาเลยอลิยา เอาเวลาที่เหลือไปไขว่คว้าหาความสุขที่เธอต้องการเถอะ อุตส่าห์ลงทุนไปตั้งมากแล้วไม่ใช่หรือ”

รอยยิ้มที่มุมปากของเขากดลึกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกมาจากลิฟต์แก้วความเร็วสูงเมื่อถึงที่หมาย ไร้ซึ่งเยื่อใยที่เคยมีให้กันโดยสิ้นเชิง

อลิยายังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น มองร่างสูงสง่าในชุดลำลองเรียบๆ จนประตูลิฟต์เลื่อนปิดอีกครั้ง และเหมือนจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้พบกัน…

 

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผลงานค่า

ขอให้สนุกและมีความสุขกับการอ่านนะคะ

ดารารินทร์