คลั่งรักเมีย(ชั่วคืน)

ลำดับตอนที่ #1 : คลั่งรักเมีย(ชั่วคืน) - บทนำ (1)

ฝากกด ติดตามเพจ ด้วยน้า

--------------------------------------------------

บทนำ

กลิ่นสดชื่นหลังฝนตกอบอวลอยู่ภายในบ้านไม้หลังเล็กกลางป่าทึบ ผนังกระจกรอบตัวบ้านทำให้มองเห็นทะเลหมอกที่จุดชมวิวด้านหลังอย่างชัดเจนเต็มตา รวมไปถึงดอกไม้ใบหญ้านานาชนิดที่เจ้าของบ้านลงมือปลูกเองส่วนหนึ่ง เติบโตขึ้นมาเองโดยธรรมชาติอีกส่วนหนึ่ง

ความเย็นสบายของสายลมที่พัดผ่านมาปะทะกับละอองฝนยังคงตกอยู่ตามยอดใบไม้ให้ความรู้สึกหนาวยะเยือก แต่กลับน่าหลงใหลเป็นอย่างยิ่ง โรสิตาเริ่มชินกับบรรยากาศเช่นนี้เสียแล้ว หลังจากอยู่ช่วยงานปรับปรุงโรงแรมกลางหุบเขาของอดีตคู่หมั้นมาหนึ่งเดือนเต็ม

เธอโน้มตัวลงไปหยิบคามิเดรสสายเดี่ยวคอถ่วงที่กองอยู่บนพื้นไม้ปลายเตียงขึ้นมาสวม กลิ่นเหล้าติดอยู่บนเนื้อผ้าซาตินสีส้มไหม้ยังฉุนจัดแต่จำเป็นต้องใส่ไปก่อน ปลดผ้าขนหนูสีน้ำตาลเข้มออกจากตัวแล้วพาดไว้ที่ปลายเตียง ร่างสูงกำยำของแดนดินนอนตะแคงคู้ตัวกอดหมอนหนุนนุ่มนิ่มอย่างสุขสบายอยู่บนนั้น

เธอทอดมองเขาที่ยังหลับใหลด้วยความเจ็บใจก่อนเดินอ้อมเตียงขึ้นไปทางซ้ายมือ คว้ากระเป๋าหนังลูกวัวเนื้อเรียบ ผิวสัมผัสนิ่มสวย หรูหราเหนือระดับด้วยฮาร์ดแวร์สีทองขึ้นมาเปิด หยิบสมุดเช็คขึ้นมาเขียนจำนวนเงินที่คิดว่ามากพอสำหรับเขาลงไป เซ็นชื่อแล้วสอดไว้ใต้ขอบผ้าห่มนวมที่พาดอยู่บนแผงอกกำยำเปลือยเปล่า

เขาตื่นขึ้นมาเมื่อไรก็จะเห็นมันและเข้าใจทุกอย่างในทันที…

เธอเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างมาดมั่น ไม่อิดออดอ่อนแอให้ชักช้าเสียเวลาชีวิต สวมรองเท้าส้นเข็มสูงสี่นิ้วที่วางอยู่ใกล้กับประตูบานเลื่อน เดินลัดเลาะไปตามเส้นทางส่วนบุคคลเชื่อมติดกับถนนลาดยางเส้นใหญ่ที่เจ้าของบ้านใช้สัญจรเป็นประจำ

เหล่านกน้อยบินออกจากรัง สัตว์ต่าง ๆ เริ่มออกมาเริงร่าตามวิถีของมัน ผิดกับตัวเธอที่ต้องโบยบินกลับเข้ารังนอนในตอนเช้า หลังจากเที่ยวเตร่และหายตัวออกมาจากบ้านอดีตคู่หมั้นทั้งคืน

พอถึงถนนใหญ่เปียกแฉะน้ำฝนตลอดเส้นทาง เธอเดินต่ออีกเรื่อย ๆ พร้อมกับส่งข้อความไปบอกคนขับรถของโรงแรมให้รีบมารับ

แต่อีกคนที่เพิ่งจะตื่นกำเช็คเงินสดวิ่งรี่ ๆ ตามมาด้วยความโมโห แดนดินใช้ร่างสูงใหญ่กว่าวิ่งขึ้นมาขวางหน้าเธอเอาไว้ ทำให้ร่างบางระหงต้องหยุดชะงักอย่างกะทันหัน เธอถอยหลังออกไปสองก้าวอย่างระมัดระวังตัว เขาก็สะบัดเช็คค่อนข้างยับขึ้นมาถามด้วยอาการฉุนเฉียวทันที

“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ผมไม่ได้ขายตัวนะคุณ จู่ ๆ มาเซ็นเช็คให้แล้วก็สะบัดก้นหนีมาหน้าตาเฉย”

“ฉันไม่ได้หนี ไม่ได้ให้ราคาค่าตัวอะไรคุณทั้งนั้นแหละ” เพราะคนที่เสียหายคือเธอ ส่วนเขาเป็นคนเลวที่ฉวยโอกาสจากเธออย่างหน้าด้าน ๆ

“แล้วนี่อะไร มันเช็คของคุณไม่ใช่หรือไงที่ทิ้งไว้ฟาดหัวผม”

อาการเดือดดาลจะเป็นจะตายของเขาที่ถูกเธอหยามหมิ่นศักดิ์ศรีอย่างร้ายแรงนั้น มันทำให้โรสิตารู้สึกสาแก่ใจอย่างบอกไม่ถูก แต่เท่านี้มันไม่พอหรอก เขาต้องรู้สึกย่ำแย่มากกว่านี้ที่ฉวยโอกาสกับเธออย่างเลวทรามต่ำช้า

“ฉันให้เป็นการตัดรำคาญในอนาคตข้างหน้าต่างหากล่ะ เงินแสนหนึ่งน่าจะพอให้คุณลืมเรื่องเมื่อคืนนี้ได้ ต่อไปเราจะไม่เจอกันอีก หรือถ้าจำเป็นต้องเจอกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็ขอให้เราเป็นแค่คนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เท่านี้ที่ฉันต้องการจากคนสารเลวอย่างคุณ”

โรสิตาเดินเลี่ยงออกมา แต่ข้อเท้าพลิกเกือบล้มเพราะรีบเดินจนเกินไป ว่าจะหนีให้พ้นเสียหน่อยก็ดันมาเสียฟอร์มเพราะความซุ่มซ่ามของตัวเอง แถมยังถูกเขารวบกอดเพื่อช่วยพยุงไว้อีก เธอหน้าบึ้งไม่พอใจ รีบบิดตัวออกแต่เขากลับรัดรึงร่างระหงบอบบางอ่อนแอกว่าไว้ในอ้อมแขนอย่างแรง

“ไม่ต้องรีบสะบัดก้นหนีไปขนาดนั้นก็ได้ ผมไม่ใช่แมงดา ไม่คิดเกาะชายกระโปรงคุณกินไปจนตายหรอก”

“ถ้าคิดแบบนั้นจริง ๆ เมื่อคืนคุณไม่พาคนเมาไร้สติอย่างฉันมานอนที่นี่หรอกแดนดิน พากลับไปส่งที่บ้านวีร์ตั้งแต่ออกจากไนต์คลับแล้ว”

แดนดินถึงกับขบกรามแน่นเมื่อถูกตราหน้าอย่างร้ายแรง ในสายตาของคุณหนูทายาทโรงแรมพันล้านอย่างเธอคงมองว่าเขาจนมากสินะ ถึงได้คิดอะไรทุเรศ ๆ เป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขาได้มากมายถึงเพียงนี้

แดนดินผลักเธอออกจากตัว คว้ามือเรียวเย็นเฉียบขึ้นมายัดเช็คยับ ๆ คืนให้ทันที “คิดให้ดีว่าผมอยากจับคุณจนตัวสั่น หรือว่าคุณอยากมีผมเป็นผัวจนตัวสั่นถึงหักห้ามใจตัวเองไม่ได้ เพราะเมื่อคืน…คนที่เริ่มก่อนไม่ใช่ผม” มองเธออย่างหยามเหยียด แย้มยิ้มอย่างหยามหยัน จะได้รู้เสียบ้างว่าถูกคนอื่นดูถูกมันเจ็บมากแค่ไหน

โรสิตาจ้องมองสายตาหยามเหยียดคู่นั้นพลางส่ายหน้า จำไม่ได้ว่าเมื่อคืนใครเริ่มก่อนเพราะเมาจนภาพตัดไปตั้งแต่เมื่อไรยังไม่รู้เลย เช้ามาก็ยังจำอะไรไม่ได้อยู่ดี

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอทนต่อการดูถูกนี้ไม่ได้จริง ๆ มือเรียวสะบัดขึ้นมาตบหน้าแดนดินเต็มแรง มองเขาด้วยสายตาเกลียดชังเป็นการตอบโต้ก่อนจะเดินหนีไปอย่างเย่อหยิ่งในศักดิ์ศรี

ทว่าข้อเท้ายังเจ็บ เธอไม่สามารถเดินบนรองเท้าส้นสูงได้ถนัดจึงถอดออก ถือมันเดินกะเผลก ๆ ไปตามเส้นทางลาดยางทั้งน้ำตา

ลมหวีดหวิวหอบเอาอากาศเย็นจัดเข้ามาห่มร่างบางระหงให้หนาวสะท้าน หยดน้ำจากใบสนยืนต้นเรียงรายล้อมกรอบทางจนหนาทึบร่วงกราวซ้ำลงมาระลอกแล้วระลอกเล่า ตลอดทั้งเนื้อตัวจึงเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำเย็นเฉียบ เธอลูบหน้าแล้วเสยผมด้วยความโมโห เดินกะเผลก ๆ ต่อไปด้วยความรู้สึกสมเพชตัวเองสิ้นดี

ทำไมถึงได้เฮงซวยอย่างนี้นะ ตกอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่ไม่พอ ยังต้องมาเจอผู้ชายจิตใจหยาบกระด้างอย่างเขาอีก!

แดนดินมองฝ่าเท้าบอบบางที่เดินย่ำไปตามถนนลาดยางทั้งแข็งทั้งเลอะด้วยความเห็นใจ มันเริ่มแดงและเปรอะเปื้อนเต็มฝ่าเท้า อยากจะเข้าไปช่วยเหลือเกิน แต่พอนึกถึงปากร้าย ๆ ของแม่เจ้าประคุณทูนหัวเมื่อครู่ก็เปลี่ยนใจ สลัดความหวังดีออกจากใจหันหลังเดินกลับบ้านไปอย่างไว

เก่งนักก็หาทางกลับเอาเองแล้วกัน!

----------------------------------------------

ผู้สาวท่านใดแอบชอบหลัวชั่ว หลัวใจร้าย(น้อยกว่าพี่วีร์นิดหนึ่ง)

หลัวปากแซ่บแต่แอบหวงเมียมาก เร่เข้ามาเลยจ้า

ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคะ

ขอให้สนุกและมีความสุขกับดรามาที่หลงเข้ามาอ่าน (มามะมามะ)

อ่านแล้วถูกใจรีบเข้ากดเข้าชั้นได้เลยจ้า

อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบยังไง กดหัวใจ ไม่ก็คอมเมนต์แซ่บ ๆ

เป็นกำลังใจให้เจ้าแดนกับเจ๊โรสด้วยน้า

ดารารินทร์