คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : The rain (2/2)
The rain-Chapther (2/2)
ปาร์านยอลไม่เยหุหิใรเท่านี้มา่อนเลย
แ่บยอนแบฮยอนำลัทำให้เา..หุหิ!
“พี่านยอลผมอยาิน้าววว”
“เย้พี่านยอลพาไปิน้าวแล้ว”
“พี่้านยอลลลลล ผมอยาูหนั”
“พี่านยอลลล ผมหนาววว”
“พี่านยอล พี่านยอลลล พี่านยอลลล”
้อบอเลยว่าไม่มีใรที่มาทำให้เารำาไ้นานี้!
บยอนแบฮยอนำลัทำให้เารำา และำลัั้นสุ!
หลัาที่ผมพาบยอนแบฮยอนไปเอาโทรศัพท์ที่บ้านน่็ผ่านมาเือบสอสัปาห์แล้วที่ีวิอผมมีบยอนแบฮยอนมาเี่ยว้วย..
มันทำให้เารำายิ่ว่าอะไรเลยที่เห็นเสียเล็ๆ
นั้นเอาแ่เรียื่อเา..
“พ-“
“หยุพู! ะลับบ้าน็ามมา
พี่ไม่มีเวลามานั่ามในายหรอนะ!”านยอลพูแ่นั้น็เินนำออมาทันที
แบฮยอนเอ็ทิ้ลมหายใ่อนะรีบเินามพี่านยอลไป
ลอเวลาที่เาามีบพี่านยอลถึะมี่าวอะบ้าว่าเราสอนน่ะ..เหมาะสมัน
หรือบานอาะบอว่าไม่เหมาะสมัน
แ่เรื่อพวนี้แบฮยอน่อน้าไม่สนใสัเท่าไหร่
แ่อนนี้เายัุยับพี่านยอลไ้ปิ็ีแล้วนี่นา
พอถึรถันหรูอเ้าอใบหน้าที่แสนะไม่ีเอาเสียเลย
แบฮยอนเอ็รู้ว่าัวเอมีวามผิที่ทำให้พี่านยอลเสียเวลาเปล่าๆ
ที่้อมานั่ามใเา ริๆ พี่านยอลทิ้เาไปเลยรนี้็ไ้ แ่พี่านยอลลับไม่ทำะั้น
แบฮยอนเ้าไปนั่ในรถ่อนะาม้วยเสียปิประูที่ปิระบายอารม์อน้าน้า..ปิเสียันแบฮยอนแทบไม่ล้าะหายใเลย้วย้ำ
พี่านยอลนั่ไปับเบาะสัพั็ออัวรถและับไปามเส้นทาที่พี่านยอลุ้นเยี
็ลอเวลาสออาทิย์ที่ผ่านมาเฮุนบอว่าพี่านยอละไปส่เาริๆ
เา็แอบสสัยแ่็ไมไ้เอะใอะไร
อีอย่าหลัาที่เล่าเรื่อที่บอว่าอบพี่านยอลไปเฮุน็ออะสนับสนุน้วย้ำ..่าาอินมาๆ
เลยแหละ
“-ือพี่านยอล”ผมทำใล้าเอ่ยเรียื่อพี่เา ริๆ
็อยาะถามว่าเาโรธอะไรผมรึเปล่า ็เาเอาแ่มวิ้ว
แถมยัับรถเร็วอี่าหา..
“...อะไร ?”
“ผมอโทษรับ
ถ้าเิว่าทำให้พี่--รำา”แบฮยอนพูำหลัเสียแผ่วเมื่อพี่านยอลเอ็ยันั่ับรถไปเรื่อย
และเหมือนะไม่สนใำพูเาเลย้วย้ำ..
หรือว่าพี่านยอล..ไม่อบเาันนะ ?
“พี่านยอลอบผมไมรับ ?”แบฮยอนเอ่ยถามไป้วยวามไร้เียสา
่าาานยอลที่ไ้ยินำนั้น็หัเลี้ยวรถเ้า้าทาทันที..
ำว่าอบมันเอามาพู่ายๆ แบบนี้เลยรึไวะ ?
“ถามทำไม
?”านยอลเอ็สสับว่าทำไมู่ๆ ็มาถามอะไรแบบนี้
แม้ปิ็อบถามและอบบออบประำ้เถอะ แหมานยอลละอยาะถอนลหายใ
็แบฮยอนเล่นบอรัเาทุเ้า ลาวัน เย็น แถมยัไลน์มาบออนึอี
มันเป็นารีบที่โระแปลแนว็เถอะ
เพราะอีฝ่ายแทบะไม่ทำอะไรที่นที่อบทำัน..เรียยัไีละ ?
แบฮยอนไม่ไ้ออแนวีบ แ่เป็นเ้ามาีสนิทะมาว่า แ่ริๆ แล้วเป้าหมายอน้อ็ือ..
หัวใอผม..
ึ่็น่าะรู้ันีว่าผมน่ะ..มีอฮยอนแล้ว
เฮุนและผม..เรารู้ันี
และผมเอ็ไม่รู้ว่าทำไมเฮุนยัให้แบฮยอนมาเาะิผม
และยัให้ผมไปรับไปส่อี่าหา..และเฮุนน่าะรู้ว่าอีแ่หนึ่อาทิย์อฮยอนะลับมา..และนที่ะเสียใที่สุือ..แบฮยอน..
ผมและอฮยอนเรารู้ัันเพราะว่าผมไปเรียนไฮสูลที่นั้น
เรารู้ัันมาเป็นเวลาสามปีและเิึ้นเป็นวามสัมพันธ์อเรา..เธออยู่ที่นั้นไม่รู้หรอว่าผมอยู่ที่โลทำัวเเรแ่ไหน..เพราะถ้าเธอรู้..เธอ็ะ่าว่าผมไม่น้อย
อฮยอนเป็นนน่ารั
เธอสวยและยิ้มเ่เอาในเ่มาๆ ยิ่นสำัเธอยิ่เอาใเ่
ผมอบทุอย่าอเธอ..
แ่พอลับมามออีที
บยอนแบฮยอน็ืออีนที่ผมิ..แบฮยอนไม่ไ้เ่เรื่ออะไรทั้นั้นนอาเรื่อเรียน..แ่แบฮยอนน่ะอ้อนเ่ที่หนึ่
น้ออบเปิเผยอทุอย่าไม่เยปิบั
และมันือ้อหนึ่ที่่าาอฮยอนที่เธอบับผม เธอแทบะไม่บอใร
และเธอยัห้ามให้ผมบอนอื่น..และมีแ่เอุนเท่านั้นที่รู้ว่าผมบับเธอ..
“ผม็แ่อยารู้”แบฮยอนอบลับมาพร้อมรอยยิ้ม..
“นาย็รู้อยู่แล้ว”านยอลอบเสียเรียบ่อนะหันลับไปหน้ารถและทำารเลื่อนรถอีรอบหลัาที่หันเลี้ยวมา้าถนนมาเือบสิบนาที
“อ่า..รับ”แบฮยอนอบลับสั้นๆ และหันลับไปสนใ้าทาเหมือนเิม พี่านยอลพูว่ารู้อยู่เเล้วเเบบนี้็เป็นำอบเิมๆ ที่พี่เาบอ ึ่เวลาที่พี่เาบอเเบบนี้มันเหมือนับมีมีเป็นพันเล่มทิ่มเเทเ้ามาในหัวใอแบฮยอน..
"อบุที่มาส่นะรับ เเล้ว็อโทษนะรับถ้าเิทำให้พี่รำาหรือลำบา"พูบ็ลารถไปทันทีึ่านยอลสัเว่าวันนี้น้อูเเปลไป..เพราะว่าปิเวลาถึหอเเบฮยอนะ้อพูฝันีับเาเเล้วุ้บที่เเ้มเาเบาๆ ทุรั้!
่อ
บยอนแบฮยอนไม่เยยอมแพ้ับอะไร่ายๆ
โยเพาะเรื่ออพี่านยอล..ไม่รู้ว่าโอาสมันะมีไม ? วามหวัมีหรือเปล่า ?
หลัาที่ึ้นมายัหออัวเอ็เอาแ่นอนว่ำไปับเียและมไปับวามิ่าๆ
นานา ที่มีอยู่ในหัวอนนี้
ถามว่าำอบอพี่านยอลที่อบมามันเ็บไม
? บอเลยว่าเ็บมา แ่แ่ยัไม่ถึั้น้อร้อไห้ แม้ว่าในใะร้อมาแล้ว็าม
สุท้าย็ไม่ไ้แม้แ่ะลุไปอาบน้ำหรือทำอะไรเลย
แ่ไปแปรฟันแล้วลับมานอนมไปับวามิและเผลอหลับไป..
10.21 AM
“หมาวันนี้ินอะไร”อินเอ่ยถามเพื่อนัวเอที่วันนี้เหม่อลอยแปลๆ
เรียนวันนี้ทั้วัน็แทบะไม่สนใ ึ่เวลาปิแบฮยอนะั้ใเรียน..มา
“เราไม่หิว”แบฮยอนอบลับไปหน่ายๆ วันนี้เาิเรื่อพี่านยอลมาทั้วัน
เมื่อืน้วย
“เฮ้ยเป็นไรป่ะเนี่ย
?”โอเฮุนเอ่ยถามเพื่อนัวเล็อนเอที่ทำารฝาฝัไปให้พี่านยอล..แ่ทำไมวันนีู้แปลๆ
ไป
“เฮุน
พี่านยอละอบเราไม ?”แบฮยอนเอ่ยถามออมาอย่าใสื่อ เฮุนเอ็ยัไม่แน่ใับำอบเหมือนันว่าพี่านยอละิยัไับเพื่อนัวเล็อเา
ถึแม้ะเป็นพี่น้อัน็ไม่ไ้รู้ว่าอีฝ่ายะิอะไร...
“แบะยอมแพ้แล้วรึไ
?”
“ยัหรอ แ่แ่ท้อ”
“พี่านยอลทำอะไรให้ล่ะทีนี้”
“็เิมๆ”ำว่าเิมๆ
อแบฮยอนเป็นอีเหุผลหนึ่ที่ทำให้อินและเฮุนร้ออ๋อามๆ ันไป..
เรื่อเิมๆ ือแบฮยอนะเอ่ยถามพี่านยอลทุรั้..ว่าอบันบ้าไม
? และ็ะไ้ำอบเิมๆ ทุรั้..ไม่เห็นแปล ็เ้าไปในีวิเาแ่สอเือบสามสัปาห์เอนี่นา..
“อย่าิมาน่า...เย็นนี้็ให้พี่านยอลไปส่นะ”แบฮยอนพยัหน้ารับรู้และัารนั่ลเยๆ
ับโ๊ะลาโรอาหารลา..โยที่เพื่อนสอน่าเินไปหาื้ออิน..
“ทำไมไม่ิน้าว ?”แบฮยอนเยหน้าทันทีที่เสียุ้นหูเอ่ยั้าๆ
หู เยหน้าึ้นไป้เอับรุ่นพี่ัวสูนที่ทำให้ใเาเ้นแรไ้ลอนั้นเอ...
วันนี้็หล่ออีแล้ว..
“ไม่หิวรับ”แบฮยอนอบลับไปามวามริ
วันนี้รู้สึเหมือนะไม่่อยิวเลย อาะเป็นเพราะ..ไม่รู้สิ่ามันแล้วัน
“ไ้ไวะ ? ไม่แ้าวเี๋ยว็ปวท้อ”พี่านยอลพูบ็ัารนั่ล้าผมทันที
“อะไรอพี่ ?”แบฮยอน่อน้าแปลใที่พี่านยอลมาิน้าว้วย
โยปิอไปิน้วยไม่เยะยอมให้ไปหรอนะ!
“ูะแ้าว้อรอให้นอนุา้วยรึไ ?”
“็เปล่านิรับ”ผมุยับพี่านยอลไปเรื่อยเปื่อย
และไม่นานอินับเฮุน็ามมา แ่แปล ทำไมเฮุนถึมอหน้าพี่านยอล..แถมยั้ิ้วให้ัน้วย
หรือว่าะไม่อบหน้าันนะ ? ไม่หรอน่า
หลัาที่ผมและพี่านยอลเราิน้าวันมาวันนั้นนี่็เป็นวันศุร์แล้ว
วันนี้ผมะนัพี่านยอลไปเที่ยวในวันพรุ่นี้..็อยาะไปเที่ยวับพี่านยอลนี่นา
ผมเลิเรียนมาไ้สัพัแล้วอนี้เป็นเวลาสี่โมเย็นและผมำลันั่รอพี่านยอลในึะสถาปัยรรมศาสร์เพื่อที่ะัรอเอพี่านยอล..ไม่อยาะไลน์ไปหาหรอเี๋ยวเา
ผมนั่รอไปเรื่อยและ็หยิบหนัสือเรียนอัวึ้นมาอ่านเพื่อที่ะนั่ทบทวนารเรียนวันนี้
เพราะใล้ะเ้า่วสอบแล้ว้อรบๆ เ็บะแนนและอ่านหนัสือ..
Rrrrr Rrrrr Rrrrr
“ว่าไเฮุน”
“(อยู่ไหนเนี่ย ?)”
“สถาปัย์ไ
รอพี่านยอล มีอะไรรึเปล่า ?”
“(วันนี้มาินหมูะทะที่บ้านเรานะ
อยาิน เนี่ยวนอินวนเพื่อนๆ มาแล้ว)”เฮุนพูเสียอ้อนใส่เพื่อนัวเล็อัวเอัทนที
แบฮยอนน่ะแพ้ลูอ้อนะายย
“ไ้สิ เี๋ยวเราไปรพร้อมพี่านยอล็ไ้น่ะ
เอาพี่านยอลไปิน้วยเนอะ”
“(ไ้ิ
นเยอะะไ้สนุ)”เฮุนหัวเราะออมาน้อยๆ เมื่อรับรู้ว่าเี๋ยวพี่ายัวเอะมาานนี้้วย...
“ั้นเอันแ่นี้นะพี่านยอลลมาแล้วว”แบ๕ฮยอนัารัสายทิ้และวิ่ไปหาพี่านยอลทันที
“พี่านยอลลลล”เรียื่ออีนพร้อมับเินไปยืน้าๆ
“ไปินหมูะทะับเฮุนันน..”เอ่ยวนอีน
พร้อมับเินถืออไป้วย พี่านยอลนี่ะเินเร็วไปไหนันนะ ?
็รู้ว่าแบฮยอนาสั้น
“ะไป็รีบๆ
เินมาไ้แล้ว”นสุท้ายเราสอน็มายืนอยู่ในานารินหมูะทะ ามริแล้วเฮุนไม่ไ้วนใรมาเลยนอาอินแ่นั้นเอ..สรุปแล้วเรา็มีันแ่สี่นนั้นแหละ..
“อื้ออ เฮุนเอาหมูมาให้เราหน่อยย”แบฮยอนเอื้อมหยิบหมาใส่านัวเอหลายิ้นแ่็ยัอยาะเอาอี
เฮุนหยิบหมูมาใส่านอเพื่อนัวเล็่อนะลมือทานไป านยอลและอินเอ็ไม่่าัน
แ่พี่านยอลน่ะ ินน้อยมาเลยย..
ริ้! ริ้!
“อินมึไปเปิิ้”เฮุนี้นิ้วไปทาประู่อนที่อินะลุึ้นและทำารเินไปนอบ้านและัารเปิประู..พร้อมับารมาอใรบาน...
“อินใรม-shit!”เฮุนที่เห็นเพื่อนออไปนาน็เินามออมา่อนะเบนสายาไปยัร่าเพรียวที่มายืนอยู่รหน้า..แถมยิ้มสวยมาให้อี..
นี่มัน..พี่อฮยอนนิ!
นี่เาลืมไปไ้ยัไว่าพี่านยอลบับพี่อฮยอนอยู่!
บ้าริ!!
“านยอลล”เสียหวานหูที่ัมาาในัวบ้านทำเอาานยอลถึับใสั่นแปลๆ..นี่มัน..
อฮยอน ?
“เราลับมาแล้วนะ
มาหาานยอลแล้ว”เธอพุบ็ูบไปยัแ้มสาพร้อมับลา่ำลมายัริมฝีฝาหนานั้น..
แ่ลืมอะไรไปรึเปล่า..แบฮยอนยันั่อยู่รนั้นนะ
?
สมออแบฮยอนเหมือนหยุทำานระทันหัน
และเหมือนหัวใ็หยุระทันหันเ่นัน..ภาพที่เห็นผู้หิร่าเล็ัวาวเินมาพร้อมระเป๋าใบให่
เ้ามาอพี่านยอลพร้อมับูบ..
ทั้สอ..ไม่ไ้สนใเาเลยสันิ
พี่านยอลเอ็ูบอบเาลับไป เหมือนว่าเาเป็นแ่ธาุอาาศที่ไม่มีัวนอยู่รนี้..แบฮยอนยืนัวสั่นไปหม
เาทั้สับสน มึนและเ็บปว วามรู้สึมันุๆ ในอแปล
และสุท้ายเา็ไ้รับรู้ว่า..ัวเอปล่อยน้ำาออมาอนไหน็ไม่รู้..
“พี่านยอล!!”เสียเฮุนทำให้านยอลไ้สิและผละออมาาหิสาว
เาหันหน้ามาหาแบฮยอนพร้อมับวามรู้สึใน้อยๆ
เมื่อเห็นว่าร่าบาำลัยืนัวสั่นและร้อไห้หนั..
“พี่แม่ทำอะไรลไปวะ!?”เฮุนเินลับเ้ามาในัวบ้านและมอหน้าพี่ายัวเออย่าเอาเรื่อ
านยอลเอ็ใไม่น้อยที่เห็นแบฮยอนร้อไห้ัวสั่นนานั้น ั้แ่ที่รััและไุ้ยันมา
านยอลไม่เยเห็นแบฮยอนร้อไห้แม้แ่รั้เียว
และพอไ้เห็น..ทำไมเาลับเ็บไปทั่วหัวใอเาันนะ
? มันือวามรู้สึอะไรัน ?
“-อโทษ ฮึ”แบฮยอนเอ่ยำอโทษออมาพร้อมับร้อไห้ัวโย
เาไม่รู้้วย้ำว่าทำไมัวเอ้อเอ่ยำอโทษออไปแ่อนนี้เาไม่วรอยู่รนี้
รที่พี่านยอล..มีใรอีน
“เฮุน
ร-เราลับ่อนนะ เราว่าเราอิ่มแล้ว ฮึ”แบฮยอนพูบ็หยิบระเป๋าัวเอและเินออไปาัวบ้านทันที เสียร้อไห้อแบฮยอนยััิในหัวอเฮุนและปาร์านยอล
“มีเรื่ออะไรันหรอ
? แล้วทำน้อเาถึร้อไห้ออไปละ ? ้านอฝนะแล้วนะ ?”อฮยอนเอ่ยถามทุนในบ้านแ่ลับไ้แ่วามเียบลับมาเา็่มาเอร์ไพรท์านยอลเอริๆ
้อลับมาวันอาทิย์แ่เลื่อนไฟท์ระทันหันเลย้อมา่อนสอวัน..แ่็ไม่ิว่าะมาเออะไรๆ
แบบนี้
“..เฮุน”านยอลเอ่ยเรียื่อน้อายัวเออย่าสั่น..เารู้ว่าเฮุนำลัโมโห..แ่เาไม่รู้ะทำยัไ
? เามีอฮยอนแล้ว แบฮยอน็แ่น้อ..แ่ทำไมเาถึอยาะรีบวิ่ออไปหาแบฮยอน้วย
“ผมอโทษถ้าเิว่าผมทำให้พี่ผิใับพี่อฮยอน
และอโทษ้วยับเรื่อทุอย่า ผมยัเยียแบฮยอนมาให้พี่เอโยลืมไปว่าพี่เอ็มีพี่อฮยอน
และผม็รู้สึผิที่ทำให้เพ่อนัวเอเสียใ..แ่ผม็ยัผิหวั..ผิหวัับพี่ายัวเอ..ที่ไม่เยัารอะไรไ้เลย
ส่วนพี่อฮยอนผมอโทษ้วยนะรับสำหรับทุอย่า”เฮุนพูบ็ัารเินออไปทันที แม้อินเอ้ามออไปเ่นัน..เหลือแ่..านยอลและอฮยอน
...
สอเท้าึ่เินึ่วิ่ไปามทา แสไฟา้าทาไม่ไ้มีมานั
สอมือยึ้นปาน้ำาพร้อมับยยิ้มสมเพัวเอ ไม่เยิว่าเฮุนและพี่านยอลเป็นพี่น้อัน
ไม่เยิและไม่เยเอะใเลยสันิเียว
สอเท้าเล็เริ่มะหมแรลเพราะารวิ่มาลอริมทา
แบฮยอนทำไ้แ่หยุวิ่แล้ว่อยๆ เินไปยัสวนสาธาระที่อนนีู้เียบเหาไปหม..
สายฝนยัระหน่ำเพื่อเป็นารย้ำเิมว่าเรื่อทั้หมเป็นเรื่อริ..พี่านยอลเามีแฟนแล้วแบฮยอน!
สมอประมวลทุอย่า
ถึแม้ะสับสนและูใแ่ารระทำทั้หมอพี่านยอล็ะเป็นารฝืนใทำมาลอ
ถึว่าทำไมเวลาเฮุนอบให้พี่านยอลมารับ
รู้ว่าเฮุนทำเพื่อัวเาเอะไ้มีเวลาทำะแนนับพี่านยอล
แ่เวลาเพียแ่สออาทิย์ะไปทำให้ใรหลรัันไ้่ายๆ ัน
มันเป็นไปไม่ไ้..แ่แบฮยอน็ไ้พยายามและลอูแล้ว
ถึแม้ผลลัพธ์มันะออมาไม่ไ้ามที่าหวัไว้็าม
ไม่แปลหรอ มีรั็้อมีเสียใ ทุอย่ามัน้อเวียนว่ายไปมาันอยู่แล้ว
ไม่มีวามรัไหนมั่นเสมอไปหรอถ้าใรอีนนั้นมีนอเาอยู่แล้ว
แวบหนึ่ในสมออแบฮยอน็ิว่า..เาวิ่ออมานานี้แล้วะมีนามมาไหม
? พี่านยอละวิ่ามหาเาไมนะ ? แ่วามหวัอแบฮยอน็ับลเมื่อนึถึูบแสนบาาที่ทั้สอนนั้นทำันท่ามลาบ้าน..ไม่มีำว่าเรใเลย้วย้ำ!
แบฮยอนเป็นนเ้มแ็และไม่่อยอ่อนแอให้ใรไ้เห็น
และ้วยวามที่อยู่ที่รุโลนเียวเลยทำให้เป็นนี้เหาหน่อยๆ
้วยวามที่พ่อับแม่ท่านทั้สอนทำธุระิที่่าประเทศ ใริแบฮยอนะามท่านไป็ไ้
แ่เาลับอยาะเรียนและศึษา่อในประเทศที่ัวเอไ้เิ..
และ็เป็นเพราะผู้ายที่ื่อปาร์านยอล้วยละมั้ที่ทำให้เาอยาะอยู่ที่นี้
สอมือเล็ยึ้นปิหน้าอีรอบเมื่อัวเอรู้สึอ่อนแรและำลัร้อไห้
สายฝน็ระหน่ำลมาไม่หยุ เสียฟ้าร้อ็ยััอยู่เป็นรอบๆ แ่ร่าเล็น้อยๆ
ที่ัวเปียปอนไปหมลับนั่ลไปับเสาิ้าอเ็ที่อบเล่นบ่อยๆ
แบฮยอนไม่ไหว
พี่านยอลใร้ายเหลือเิน...
...
“าน..”หิสาวร่าสูเอ่ยเรีย
านยอลเพียแ่ปลายามอมาสัรู่เียว่อนะนั่ลบนโฟาัวสวย
อฮยอนเอ็นั่ลามไม่ไ้..
“อฮยอน เราอโทษนะ”านยอลเอ่ยบอออมาพร้อมยมือึ้นปิใบหน้าัวเอ
เาำลัอ่อนแอ เาทนเห็นน้ำาอแบฮยอนไม่ไ้ริๆ มันเป็นภาพที่เาลบมันออาหัวไม่ไ้เลย
“เรื่ออะไระ ?”หิสาวเอยถามออเพื่อวามแน่ใับประเ็นปัหารหน้า
ทุอย่าูวุ่นวายไปหมแลานยอลเอ็ูไม่มีวามเป็นัวเอเลย..
“เราไม่รู้ะพูยัไวะ
เรารัอฮยอนนะเว้ยแู่่ๆ เรา็รัใรอีนึ้นมา้วย เราแม่แย่ว่ะ เราอโทษริๆ
นะอฮยอน เราไม่ิว่าารที่มีใรอีนมาทำให้เราูเห็นแ่ัวแบบนี้
เรารัทั้สอนเลย แ่เราไม่อยา้อมานั่ับปลาสอมือหรือมารัทีเียวสอน..”านยอลเอ่ยอโทษ้ำๆ
ให้ับหยิสาวรหน้านที่เาเยรัมาที่สุแ่อนนี้ลับเป็นเ้าเ็อ้วนที่อบินไปหม
และไหนะแ้มอวมๆ นั้นอี ทุอย่าอแบฮยอนทำให้เาิถึไปหม
ไม่รู้ว่ามันเิึ้นอนไหน
และนานแ่ไหนแล้ว แ่เาว่าเาน่ะ..อบแบฮยอนแล้ว ไม่ใ่ว่าารที่น้อร้อไห้แล้วผมสสารเลยบอรัน้อนะ..ทุอย่าอน้อมาเิมเ็มส่วนที่าหายอผมริๆ
เป็น่วเวลาสออาทิยืที่แสนสั้น..แ่มีวามสุริๆ นะ ถึแม้ว่าะไม่่อยแสออไป็เถอะ
ย้อนแย้นะว่าไมรับ
“ริๆ
อลับมา็มีเรื่อะบอเหมือนัน่ะ”านยอลเพียแ่พยัหน้ารับให้อีฝ่ายพู่อ
“อ็มีใรอีนเหมือนัน
ออโทษ้วยนะานที่ทำให้ทุอย่าูวุ่นวายยุ่เหยิไปหม เราลับมา็เพื่อมาบอานเรื่อนี้เราะไ้เลียร์ันถู”ผมแทบั้สิัวเอไม่ทัน
ทุอย่าูรวเร็วไปหม ผมไมไ้ใอะไรมามายนานั้น แ่รู้สึะิๆ ใแ่็ไมไ้มา
แ่ถ้าเธอมีนที่อยูแลแล้ว..ผม็ะปล่อยให้เธอไปเหมือนที่เอปล่อยผม
“านไปามน้อเถอะ
ฝนหนัเลยนะ เี๋ยวเราทำวามสะอาบ้านให้”านยอลพยัหน้ารับและลุึ้นยืนเ็มวามสู..
“อบุนะอฮยอน..อบุริๆ”านยอลพูพร้อมับหิสาวที่ส่ยิ้มอบอุ่นมาให้มันเป็นรอยยิ้มอนที่ะเลิลายเป็นแฟนและมาเป็นเพื่อนแทน...
านยอลวิ่ามหาไปทั่วแถวรอบบ้าน..แ่ไม่มีท่าทีว่าะพบ
รอบเินถามหานแถวนี้แ่็ไม่มีนเห็น สายฝนที่ลมาหนัเรื่อยๆ
ยิ่ทำให้านยอลระสับระส่ายไปหม..แบอยอนะเป็นอะไรไหม ?
นแล้วนเล่าสุท้าย็เินมาามทาเรื่อยๆ
และ็ะสะุไม่น้อยเลยริๆ!
ร่าเล็ที่เอาแ่ฟุบหน้าร้อไห้ไปับลำแนอัวเอ..สายลมแรๆ
และไหนะฝนหนัๆ เป็นเพื่อนู่ใยามนี้อแบฮยอนล่ะสิน่า ูเ้าาันีนั
..
ฝ่ามือหนัๆ แะลมายัลุ่มผมที่เปียลู่ไปามแนว
ร่าเล็สะุ้ใและเยหน้าึ้นมามอทันที..
“พ-พี่านยอล อึ!”านยอลมอภาพรหน้า้วยวามเอ็นู
แบฮยอน็ยัเป็นแบฮยอนนเิม..น่ารัเหมือนเิม และ็ี้แยเหมือนเิมริๆ
นั้นแหละ
“เป็นอะไรรับ ?”แบฮยอนแทบใหายเมื่อพี่านยอลเอ่ยถามแบบนี้พร้อมลุบผมไป้วย
ใสั่นไปหม วามเสียใใอี้มันหายไปไหนหมันนะ ?
ะีใแ่พี่เามาามหาเราหรอแบฮยอน
“...”
“พี่..อโทษนะรับ”แบฮยอนหยุร้อไห้่อนะรอบมอหน้านรหน้า
ทุอย่ารอบัวูเหมือนะหยุทันทีเมื่อเาเผลอ้อเ้าไปในวาสีน้ำาลอ่อนนั้น
มันสะสายาเาเอาไว้ไม่ให้หลบหนีเลยทีเียว
“...”
“พี่อาะรู้สึัว้าและมันอาะไม่ทันเวลาแล้ว..แ่พี่็อยาะบอเราสัรั้ถึแม้ะไม่มีสิทธิ์นั้นแล้ว็าม
พี่อโทษเรานะรับแล้ว็..”
“...”
“พี่ว่าพี่อบแล้วเรา”
“!!!”
100 %
***********
เเ่ รัน้อ้วยย
เะะมา่อสเปเี่ยวให้
เเ่เราะให้บเเบบนี้เเหละ
เเล้วเี๋ยวเลยในสเปเี่ยว
***********
ความคิดเห็น