คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ➽บทที่สอง [100%]
“อบุที่มาส่รับ”เอ่ยบอใรบานที่อรถเทียบบ้านอแบฮยอน
“ไปไหน ?”พี่านยอลเอ่ยถามนัวเล็
็ะเ้าไปในบ้านไ้ยัไ ? ในเมื่อเ้าัวยัไม่ถอหมวมาให้เาเลย้วย้ำ
“รับ ?”แบฮยอนอสสัยไม่ไ้ที่พี่านยอลถามว่าไปไหน
? ็นี่ไบ้านเาเา็้อเ้าไปในบ้านไมล่ะ ?
ถามอะไรแปลๆ
“หมวพี่”แบฮยอนหน้าแทันทีเมื่อพี่านยอลเอ่ยบอถึหมวใบสวยอเ้าัว
แอบส่ายหน้าไปมาเมื่อพยายามถอเ้าหมวใบนี้
ทำไมถอยาอย่าี้ละ ?
“มานี่มา”ร่าน้อยๆ
อแบฮยอนเไปทาพี่านยอลพร้อมับแรึอรุ่นพี่ัวให่
ริ๊!
“็แ่เนี่ย”านยอลส่ายหน้าไปมา่อนะอมยิ้มน้อยๆ
เมื่อเห็นใบหน้าแัอใรบาน นี่มันะน่ารัไปไหนันเนี่ย ?
ยัะัปาัวเออีนะ!
“ั้นผมอเ้าบ้านนะรับ
แล้ว็ับรถลับบ้านีๆ รับ”พูเสร็แบฮยอนรีบเินเ้าไปในบ้านทันที
อใเ้นแรไม่ไ้ พี่านยอลทำอะไรเนี่ย!
านยอลอหัวเราะเบาๆ
ไมไ้เมื่อร่าน้อยๆ อแบฮยอนเินเ้าไปแถมยัส่ายหน้าไปมาะหลายหรอเลย
านยอลสวมหมวันน็อ่อนะับออาบ้านอแบฮยอนทันที
็ถือว่ามาส่บ้านไ้อย่าปลอภัยแล้วล่ะนะ
“ทำไมทำไม่ไ้!”ร่าเล็อแบฮยอนไ้แ่ทึ่หัวัวเอเบาๆ
เมื่อทำารบ้านิศาสร์ไม่ไ้สัที มันยาริๆ เาไม่เ้าใเลย้วย้ำ
่อนะเ้ามาในบ้านพ่อับแม่็มอเป็นเิล้อลอ
นั่น็แ่พี่ที่โรเรียนนะ! อไม่ไ้ริๆ
แบฮยอนหยิบมือถือึ้นมา่อนะโทรหายอูเพื่อที่ะถามวิธีารทำโทย์ิศาสร์ใน้อนี้
นี้มันยาพอๆ ับสอบเมีเลย้วย้ำ ะยาไปไหน็ไม่รู้ แบฮยอนยิ่เรียนไม่รู้เรื่อ้วยสิ
“(ฮัลโหล)”
“ฮื่อออ ยอๆ
เราทำารบ้านไม่ไ้”แบฮยอนอที่ะส่เสียร้อประำัวไปให้ยอูไม่ไ้
มันิเป็นนิสัยอเ้าัวเล็ไปแล้ว
“(เออเรา็ทำไม่ไ้)”แบฮยอนอเบะปาไม่ไ้
ถ้ายอูทำไมไ้แล้วใระทำไ้ันล่ะ!
“ทำไีล่ะ ? พรุ่นี้้อส่แล้วนะ!”ถ้าพรุ่นี้ไม่ใ่วันส่านแบฮยอนะไม่มานั่เรียแบบนี้เลย้วย้ำ
็อาารย์นนี้เาออะน่าลัวแถมยัโหอี้วย ใระไปล้าส่เลทันล่ะ
“(เออรอแปปหนึ่เะมีนโทรไปหาแล้วัน)”
“อะไร ? ใระโทรหา ?”แบฮยอนมวิ้วเล็นั้นเป็นปมเมื่อยอูบอะมีนโทรมาหา
แล้วมันใรัน!
“(ิวเอร์นายไ)”และแล้วยอู็ัสายไปเลย
เหลือแ่แบฮยอนที่ยัเอ๋อและไม่ทันที่สมออันน้อยๆ อแบฮยอนะประมวลผมไ้็มีสายเรียเ้ามาะแล้ว
เบอร์แปลที่โทรเ้ามาทำเอาหัวใแบฮยอนเ้นรัว ลัว็ลัว ใ็ใ
ใรโทรมาถ้าเป็นโริะโทรไปว่ายอูริๆ ้วย!
“-รับ”รอปลายสายไปอย่าล้าๆ
ลัวๆ
“(ฮัลโหล)”แบฮยอนลายวามสสัยทันทีเมื่อเสียปลายสายเป็นนไม่ใล้ไม่ไลาัวเาเลย้วย้ำ
นี่มันพี่านยอลนี่นา..
“รุ่นพี่านยอล ?”เอ่ยถามไปเพื่อวามแน่ใ
“(เรียพี่านยอลไม่ไ้หรอ
? มันยาวเินไปพี่ไม่อบเลย)”แบฮยอนอยิ้มน้อยๆ ไม่ไ้
“(อไลน์ไ้ป่ะ ? ะไ้วิีโออลไ้)”แบฮยอน็ยัเป็นนื่อแบบนี้แหละเมื่อเายัว่าพี่เาะเอาไปทำอะไร
“เอาไปทำอะไรรับ ?”
“(อ้าว็เห็นยอูว่าเรายัทำโทย์ิไม่ไ้
็ะะมาสอน มัน็้อเห็นโทย์ไมละ ? ะไ้สอนไ้ ?)”แบฮยอนทนทวนสิ่ที่พี่เาบอึ่มัน็ริอย่าที่ว่า
แบฮยอนเลยบอไอีไลน์ัวเอไปยัปลายสาย
“(ั้นแปปเะโทรมาใหม่)”และพี่านยอล็วาสายไปพร้อมับารแ้เือนว่าพี่านยอลอเป็นเพื่อนพร้อมับสายวิีโออลมาแ่ไล
แบฮยอนรับไปทันทีทั้ที่อนนี้ัวเออยู่ในสภาพุนอนสีฟ้าลายโเรม่อนน่ารั
ทรผมที่อนนี้มันฟูเพราะเ้าัวเอแ่ยี้ผมเมื่อสิบนาที่อน
ปาร์านยอลำลัมอนในโทรศัพท์อย่าหลใหล...
“ที่โทย์รับ”แบฮยอนี้ไปยัโทย์พร้อมับถือล้อโทรศัพท์มายัหนัสืออัวเอเพื่อให้ใรอีนไ้เห็นโทย์อย่าัเน
“(อ่อ เรา็แ่หา่าอสมารแรไป่อนแล้ว่อยเอามาหารับัวหลั
และ็่อยนำผมที่ิออมาทั้หมมารวมันอีรอบและ็ทำารหารอีรอบ
นี้มันสูร่ายๆ เลยนะ)”ปาร์านยอลอที่ะเอ็นัวเล็ไม่ไ้ที่ไม่สามารถทำโทย์่ายๆ
แบบนี้ไ้
“-็มันยานั้นแหละ
เี๋ยวผมทำ่อนนะ”พูบแบฮยอน็ลมือทำารบ้านอัวเอย่าที่พี่านยอลบอึ่เพียไม่ี่นาทีโทย์ที่แสนยานี้็เสร็แบฮยอนหันไปยัล้อ็ปะทะเ้าับสายารุ่มริ่มอพี่านยอล
“(เสร็แล้วหรอ ?)”านยอลถามแบฮยอนพร้อมหาวไปรอบหนึ่
“รับ ั้นวาแล้วนะรับ”แบฮยอนอรู้สึผิไมไ้เมื่อิว่าัวเอเป็นเหุที่ทำให้พี่านยอล้อนอนไม่เป็นเวลา
“(ั้นพรุ่นี้เรา้อเอามาให้พีู่่อนะส่นะ)”แบฮยอนพยัหน้ารับทันที
“(ั้นฝันีรับผม)”พี่านยอลัสายไปแล้ว
แบฮยอน็ยันั่อยู่ที่เิม มือเล็ำปาาแน่น ถ้ามันแหัไ้แหันไปแล้วแน่ๆ
เลย
และสุท้ายแบฮยอน็เพียแ่พิมพ์ส่ลับไปว่าฝันีเ่นัน
มันึ้นว่าอ่านและ็หายไปเลย แบฮยอนเ็บโทรศัพท์มือถือ่อนะปิไฟและเพียไม่ี่นาทีร่าบา็ไ้เ้าสู่ห้วนิทรา..
“เ่มารับทำถู้วย”แบฮยอนไ้แ่ยิ้มแห้ๆ เมื่อนำสมุมาให้พี่านยอลูว่าเาทำผิหรือไม่
? แบฮยอนไ้แ่เร็ไปับสายานับหลายู่ที่มอมายัเาึ่มันไม่น่าะมอมาแบบเป็นมิรัน
น่าลัว..
“ั้นเี๋ยวพี่ไปส่ที่ห้อ”แบฮยอนรีบส่ายหน้าทันที
เ้าัวเพียแ่ำมือแน่นและเอ่ยอบลับไป
“ไม่เป็นไรรับ
เี๋ยวผมเินลับเอีว่า”แบฮยอนโ้ให้เล็ๆ ่อนะเินออาห้อมอหทันที
“โห่มีเ็็ไม่บอนะรับ”ิมอินเอ่ยแวเพื่อนลุ่มเียวันไม่ไ้
“เสือ”
“แหมทำเป็น่า และไ ?
นใหม่ ?”โอเฮุนเอ่ยถามออไปอย่าสสัย เมื่อปิมันไม่เยรัอบับใร
“ูุยเยๆ”านยอลอบลับไปอย่าสบายๆ
เมื่อเาเอ็ยัไม่ถึั้นว่าอบแบฮยอน เา็แ่รู้สึเอ็นูน้อเยๆ
“ให้ริเถอะรับมึ”ิมแพูพร้อมับปานมใส่หัวานยอล
านยอลเป็นอะไรทีู่โรยา มันไม่เยรัใรเลย้วย้ำ
อที่ะสสารน้อเาไมไ้ถ้าเิว่ามันเป้นอเล่นอไอ้านยอลเ้าให้..
เห็นานยอลมันเียบแบบนี้แ่ริๆ
็เสือั้นีัวหนึ่นั้นแหละ..แ่มันไม่ออลายให้เห็นเยๆ
“อย่าเสือเรื่ออูมาเลยนะ
ถ้าูบอูรัใร็มาบอพวมึนั้นแหละ นนีู้็แุ่ยๆ เย”านยอลอบลับไปพร้อมนั่ลไปยัโ๊ะอัวเอ..
ปาร์านยอลไม่ใ่นีอะไรนานั้นเา็แ่เ้าหานที่เาิว่าเาสนใ..และมันถูใเา...
และเาำลัิว่าบยอนแบฮยอนือนที่เาสนใ
และมาเอาะ้วยสิ
“หุยยยเือบไม่ทัน”แบฮยอนถอนหายใหนัๆ
่อนะรีบเินลับไปยัห้อเรียนแ่แล้วเาับเินนเ้าให้ับรุ่นพี่ผู้หิหลายน
“หึ!
เป็นผู้ายแท้ๆ ทำไมถึไ้อ่อนแอแบบนี้นะ!”โมูราเอ่ยออมาอย่าเยาะเย้ยเมื่อบยอนแบฮยอนล้มไปอับพื้นอย่าน่าสมเพ
“-ือว่าผมอโทษนะรับถ้าเินนรุ่นพี่”แบฮยอนไ้แ่เอ่ยอโทษและลุึ้นเพื่อที่ะเินลับไปยัห้อเรียนอีรอบ
“นาย!
ไปยุ่ับานยอลทำไม?”แบฮยอนอสสัยไม่ไ้เมื่อเายัไม่ไ้ยุ่เี่ยวอะไรับพี่านยอลเลย้วย้ำ
เา็แ่รุ่นน้อนหนึ่ที่พี่านยอลสอนารบ้านเาแ่นั้นเอ
มัน็ไม่ไ้มีอะไรมาว่านี้นี่นา
“ผมป่าวนะรับ”แบฮยอนถียออไปพร้อมับเรียมะเินออไปอีรอบ
“เหอะ”โบมายอแ่นยิ้ม่อนะเินาไป้วยวามโรธที่เ็นนี้เถียออมา
นี่ไม่รู้ัวเลยสินะว่าัวเอเป็นนที่านยอลถูใและมา้วยสิ
“ยอูเราหิวแล้ว”แบฮยอนเอ่ยอแเมื่อยอูไม่ยอมลไปิน้าวสัที
เอาแ่ทำารบ้านวิาเมี นั้นมันารบ้านนะ ไม่ใ่ารโรเรียน!
“ไปินเลยไป
อีนานว่าะเสร็”
“็เราไม่มีเพื่อนนี่นา”แบฮยอนยู่ปาลเล็น้อยเมื่อยอูเพื่อนนเียวไม่ยอมไปิน้าว้วยัน
“...”
“ถ้ายอูไม่ิน้าวแบ็ะไม่ิน้วย”แบฮยอนเอ่ยออไปแม้ัวเอะหิวแ่ไหนเา็ไม่อยาทิ้ยอูเอาไว้
เพื่อนันไม่ทิ้ัน แม้ว่าเาะหิวแทบายเา็ะไม่ทิ้ยอูเ็า!
“นายนี่นะ!”ยอูอที่ะเอ็แบฮยอนไม่ไ้
เพราะเอาแ่ห่วนอื่นนลืมัวเอ แ่็ยอมรับเลยว่าแบฮยอนือนเียวที่ยอูไว้ใเื่อใเพราะเราเป็นเพื่อนันมา็..ะสอปีแล้ว
“่ะ”
“อ่ะๆ ไปิน้าวัน”ยอูเ็บสมุลใ้โ๊ะ่อนะเินออาห้อไปยัโรอาหารพร้อมับร่าเล็บยอนแบฮยอน
โรอาหาร
“แบวันนี้ห้ามินนมปัเ็า! ้อไผิน้าวับเรา”แบฮยอนอเบะปาัวเอไม่ไ้เมื่อยอูเอ่ยห้าม
นั้นมันอโปรเราเลยนะ!
“็ไ้”และแล้วสุท้าย็้อมา่อแถวฝั่ร้านอาหารที่ยอูอบนัอบหนา
ริๆ แบฮยอน็ิน้าวแ่ส่วนมา็ะิน้าวที่บ้าน และินนมปัเป็นอาหารเที่ยแทน
“เอาบิบิมบับสอถ้วยรับ”ยอูเอ่ยบอป้าเ้าอร้านอย่าน่าารื่นบานเมื่อแบฮยอนยอมิน้าวไปพร้อมับเา
นานๆ ทีะบัับเ้าหมาิน้าวไ้็อารม์ีหน่อยแล้วัน
“ไ้แล้ว้าหนุ่มน้อยทั้สอน”ป้ายถาออมาพร้อมับยอูที่ยื่นเินไป่ายเินแทน
เาอที่ะเอ็ยอูไมไ้ที่่ายแทนเาอีแล้ว
“ไม่มีที่นั่เลย”แบฮยอนสอสายาไปมาทั่วโรอาหาร่อนะสะุาที่ลุ่มอพี่านยอล
แบฮยอนอที่ะรีบหันลับมาอีรอบไมไ้ เมื่ออนนี้เาไม่อยาที่ะนั่ิน้าวับพี่านยอลเลย
เพราะเาอยู่ับพี่านยอลเพียแ่สามวัน็มีแ่นหาว่าเาเป็นอะไรับพี่านยอล
ให้ถีบหมอน้าที่บ้านเป็นพยานไ้เลยว่าแบฮยอนไม่ไ้เป็นอะไรับพี่านยอล
“นั่นไ”และเหมือนสุท้ายสายายอูะไปเห็นรุ่นพี่ลู่หานวัมือเรีย
แบฮยอนไ้แ่ถอนหายใและส่ายหน้าไปมา ว่าแล้วว่ายัไ็้อมานั่โ๊ะนี้
นไ้
แบฮยอนนั่ินเียบๆ
่าายอูทีุ่ยับพี่อินอย่าออรส แบฮยอนอที่ะอิาไม่ไ้ที่ยอูสื่อสารับใร็ูะถูอถูใไปหม
อาะเพราะแบฮยอนุยับใรไม่่อยเ่้วยล่ะมั้..
็มันอายนี่นา
“เป็นอะไร ?”แบฮยอนเยหน้าา้าวอัวเอ
เหล่ามอไปยันรอบ้า็มีแ่บาส่วนที่มอมาที่แบฮยอนและพี่านยอล
“เปล่ารับ”อบเสียแผ่วลับไป
“แล้วทำไมึมแปลๆ”แบฮยอนแอบใทันทีที่พี่านยอลับเาไ้
ริๆ แบฮยอนไมไ้ึมหรือผิปิาเินเพียแ่เามีเรื่อให้้อิแ่นั้นเอ
“ป่าวนิรับ ผมปิี”แบฮยอนอบเสียใสทันทีพร้อมับส่ยิ้มว้าไปให้
“รับผม ไม่เป็นอะไร็ีแล้วรับ”พี่านยอลบอแ่นั้นแบฮยอนพยัหน้ารับ่อนะั้หน้าั้าิน้าวอัวเอ่อไป
เลิเรียน
“แบลับบ้านับเรา”ยอูอแเมื่อแบฮยอนบอะเินลับอีรอบ
“เหอะน่าเราลับไ้”อยิ้มน้อยๆ
ไปให้เพื่อนัวเล็อัวเอไม่ไ้
“ยอูลับบ้านเถอะรับ
เี๋ยวแบฮยอนลับับพี่เอ”แบฮยอนาเบิโพลทันทีที่พี่านยอลเินมาออเาเอาไว้
น-นะ
นี่เรายัไมไ้สนิทถึั้นออันไ้นะ!
“โอเพี่านยอล ลับแล้วนะแบ
บายยย”และนั้นเป็นสิ่ที่แบฮยอนเลียที่สุ เสียล้ออเยอู
“ผมลับเอไ้รับ”แบฮยอนเอ่ยบอรุ่นพี่รหน้ารหน้า
่อนะรีบเินออารั้วโรเรียน
“ให้ิอีที”านยอลเพียแ่อมยิ้มน้อยๆ เมื่อเ้าเ็หน้าหมาเอาแ่หนีเา
“ผมะลับบ้านเอรับ”แบฮยอนเอ่ยลับไปอีรอบ
แ่ราวนี้เป็นแบฮยอนที่ถอยหลัรูไปับับแพโรเรียน
“ให้ิอีทีรับ”แบฮยอนเริ่มที่ะลัวึ้นมานิๆ
เมื่อพี่านยอลเินเ้ามาประบเาเอาไว้
น-นี่มันเินไปแล้วนะ! หัวใเาะวายายแล้วเนี่ยย!
“-ลับับพี่านยอล็ไ้รับ”
“ีรับเ็ี”านยอลพูบ็ริมฝีปาไปยัหน้าผาเนียนนั้นอย่าอ่อนโยน..
“!!!”
“ลับบ้านันรับ”
และเป็นแบฮยอนที่ยันยืนแ็ทื่อรนั้น!
---------------------------------------
เอนอยรี็ิ้
ความคิดเห็น