Am I just a substitute(SJ::WONCIN)

ลำดับตอนที่ #2 : chapter2 ~-..- NC-15?

 

ปล.บอกเเล้วนะคะว่าฟิคเรื่องนี้ไรท์เตอร์มีไว้เพื่อพยายามฝึกเเต่งเอ็นซี
เพราะงั้นถ้าncไม่สนุกก้ขอโทษด้วยนะคะ คือเเต่งไม่ค่อยเป็นT T

 

                              Am I just a substitute

 

 

 

 

 

Chapter2

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มไม่เคยพาใครนอกจากซองมินเข้ามาในห้อง เขาค่อนข้างหนักใจหลังจากสวมชุดเสื้อผ้าให้ฮีชอลที่หมดสติเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทางที่ดีเขาควรจะพาฮีชอลกลับเขาห้องคอนโด เพราะร่างบางนั้นไข้ขึ้นสูงเสียจนน่ากลัว แต่หากว่าเขาก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันว่าทำแบบนั้นลงไปจริงๆ..มันจะดีงั้นหรือ?

 

ไข้ที่ขึ้นสูงเกินปริมาณของคนปรกติจะรับไหวทำให้เขาต้องจำใจเลี้ยวรถกลับ

 

ถึงจะเป็นการผิดสัญญากับซองมิน..แต่แค่ครั้งนี้เครั้งเดียวคงไม่ว่าอะไรหรอก..

 

เขาหลุบดวงตาสีชามองดูบัตรนักเรียนที่กระเด็นออกมาจากกระเป๋ากางเกง ชื่อตัวอักษรที่เขียนไว้ซึมซับเข้าหัวซีวอนอย่างรวดเร็ว เขาผุดรอยยิ้มหยักอย่างใจเย็น แต่มันออกดูแนวเจ้าเล่ห์มากกว่า เขาไม่ค่อยเข้าใจฮีชอลนักหรอกนะว่าคิดอย่างไรถึงทำแบบนี้ ทำตัวคล้ายเป็นของง่าย แต่ก็แค่คล้ายเท่านั้นละ

 

เพราะถ้าง่ายจริงหน้าตาสวยๆแบบนี้คงไม่บริสุทธิ์

 

 

 

 

 

------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

ร่างทั้งร่างถูกอุ้มพาดพามาไว้ที่โซฟาสีครีม ที่ซีวอนไม่ได้อุ้มฮีชอลไปที่เตียงนอนอาจเป็นเพราะ..ความคิดของเขาที่ว่าเตียงนั้นเจ้าของคนเดียวคือซองมิน.. นอกจากซองมินแล้วเขาไม่มีวันให้เกียรติ์ใครถึงขนาดขึ้นเตียงนั้นเด็ดขาด แล้วยิ่งคนที่ได้มาง่ายๆแล้ว เขาไม่มีวันให้แตะได้แม้แต่ปลายเล็บหรอก ฮีชอลหรือคือคนที่เขาพึ่งพามาได้ไม่กี่นาทีนั้นส่งเสียงครางอื้ออึงที่ลำคอ ซีวอนล้มตัวลงนั้งกับพื้นอย่างแก้ขัด..

 

“แล้วจะทำยังไงต่อไปดีเนี่ย..”

 

ซีวอนพึมพำอย่างเหลืออด..เขาไม่น่าหลงไปกับผิวขาวๆแล้วทำอย่างว่าในรถเลย

 

ดูสิ..สลบเหมือด ท่าทางวันนี้ก็คงไม่ตื่นแน่ๆ

 

ฮีชอลไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าดวงตาคมกำลังสำรวจใบหน้าของเขาอย่างตั้งอกตั้งใจแบบไม่เคยทำมาก่อน ดวงตากลมที่หลบเร้นภายใต้แพขนตาหนาบวกกับเปลือกตาสีบางเบา จมูกโด่งรั้นยังขึ้นสีอ่อนๆเนื่องจากเมื่อครู่ที่ร้องไห้ ริมฝีปากอิ่มเผยอออกอย่างเย้ายวน ราวจะให้ใครสักคนประกับเก็บเกี่ยวความหอมหวานรัญจวน พ่วงแก้มระเรื่ออ่อนนุ่ม แค่ใช้นิ้วกดลงไปเล็กน้อยก็บุ๋มตามแรงแล้ว ซีวอนดูจะเริ่มมีความกระตือรือร้นในการสนใจร่างบางตรงหน้า

 

นิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลเป็นเส้นสายอ่อนนุ่มประทับติดตรึงให้พ้นไปจากใบหน้าหวานๆ กลิ่นหอมละมุนลอบตลบฟุ้งออกมา มันเป็นกลิ่นกายของฮีชอลตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว ไม่ได้เป็นน้ำหอมหรูหราที่น่าฉุนอย่างที่เขาเคยเจอมาบอกครั้งจนอาเจียน ริมฝีปากหยักเผลอปล่อยตัวปล่อยใจก้มลงหอมแก้มขาวๆเสียอดหนึ่ง และมันทำให้เขาอยากทำมากกว่านั้น..

 

แต่ซีวอนไม่ใช่พวกที่ฉวยโอกาสกับคนที่นอนหลับหรือไม่เต็มใจ

 

เขายังมีสปิริตส์พอ ถึงไปเดินเข้าไปในห้องน้ำในทันที!

 

ส่วนฝ่ายฮีชอล เขาปวดหนึบไปทั่วตัว ค่อยๆกระพริบตาปรื้อของมามองสภาพแวดล้อม สิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวคือการถามไถ่ถึงชื่อสถานที่ เขาไม่รู้จริงๆว่าตัวเองมาอยู่ที่ไหน แล้วมาอยู่ได้อย่างไร แต่สไตล์การตกแต่งเรียบๆหากดูมีคุณค่านั้นทำให้เขาเผลอจ้องตาค้าง แต่พอดวงหน้าเหลือบไปเห็นกรอบรูปที่ตั้งไว้อยู่ก็เข้าใจทันที..รูปของซีวอนกับซองมิน.. กำลังกอดกัดอยู่พร้อมรอยยิ้มที่แสนสดใส รอยยิ้มที่เขาไม่มีวันได้รับ..

 

“เขาว่ากันว่าซีวอนไม่เคยพาใครเข้าห้องตัวเองเลยนะ” เสียงของเด็กผู้หญิงสาววัยเกือบ18ปีรำพึงกับเพื่อนของเธอ ใบหน้าที่เปื้อนด้วยเครื่องสำอางหนาเตอะหันมาทำหน้าเพ้อฝัน

 

“ซีวอนพาเฉพาะซองมินหรือคนที่รักเข้าห้อง..เท่านั้นแหละ”

 

 

บทสนทนาแล่นเข้ามาในหัวเขาอย่างช่วยไม่ได้

 

เป็นเรื่องที่เขาได้ยินเมื่อหลายเดือนก่อน ก็ไม่คิดหรอกนะว่ามันจะเกิดขึ้นกับตัวเอง

 

แต่ฮีชอลเป็นคนที่เจียมตัว..ความจริงเรื่องอื่นเขาอาจจะไม่แต่ในเรื่องของซีวอนแล้ว..

 

ฮีชอลมักคิดในแง่ลบไว้ก่อน ถึงเขาจะได้มาเหยียบห้องซีวอนจริงๆ แต่ในสถานะแค่คู่นอน มันน่าเจ็บกว่าเดิมอีก แล้วที่เขามานั้งอยู่ตรงหนี้ได้ คงเป็นเพราะเขาหมดสติสินะ ถึงต้องลำบากซีวอนเอามาพักที่นี้ก่อน ฮีชอลถอนหายใจเบาๆและนั้งชันเข่า เขาได้ยินเสียงเปิดน้ำจากในห้องน้ำจึงคาดเดาเอาว่าซีวอนคงอยู่ในนั้น เขาไม่มีความกล้าพอที่จะเดินหนีออกไปก่อน รึว่าเดินสำรวจรอบห้อง แค่คิดว่านี้เป็นห้องของซีวอน ตัวก็สั่นสะท้านแล้ว

 

แอร์มอนีเตอร์เย็นช่ำ..ทำงานได้ดีจนเขาอยากเดินไปปิด

 

เสื้อที่ติดกระดุมไม่ค่อยมิด..แสดงว่าซีวอนคงเป็นคนใส่ให้เขา..

 

มองรอยที่ผุดขึ้นรอบลำคอแล้วรู้สึกอนาถอย่างบอกไม่ถูก..

 

เผลอทำตัวง่าย..แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป..

 

 

 

แกร๊ก...

 

 

 

ประตูบานสีเหล็กนั้นเปิดกว้าง ฮีชอลหายใจติดขัดเมื่อเห็นว่าเป็นซีวอนจริงๆที่เดินออกมา แต่สำหรับร่างสูงแล้ว เขากลับรู้สึกโหวงเหวงพิกลในหัวใจเมื่อเห็นร่างบางกำลังนั้งชันเขาพล่างสงสายตาไม่ค่อยไว้ใจกระพริบถี่มองมาที่ตัวเขา และพอสาวเท้าเยื้องเข้าไปใกล้หน่อย แผ่นหลังบอบบางก็กระชันชิดติดโซฟาแบบเหมือนโดนแม่เหล็กดูด

 

“จะ..จ-..จะทำอะไร..” เสียงใสกล่าวขาดเป็นห้วงเมื่อซีวอนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาและใช้แขนเป็นเกราะห์กำบังไม่ให้คนสวยหลบหลีกหนีไปไหน แต่ท่าทางซีวอนจะไม่สนใจกับการตอบคำถาม สิ่งที่เขาสนคือหัวไหล่มนที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อหมิ่นเหม ติดกระดุมไม่ครบ

 

“นายจะยั่วฉันหรอไงเนี่ย” ซีวอนพึมพำไม่ได้ดังไปกว่าเสียงหัวใจของตัวเขาเองเลย

 

“อะไร..หมายความว่ายังไง..”

 

“ก็นายมาที่นี้..เพื่อยั่วฉันไม่ใช่หรอไง” ยังไม่ทันที่ฮีชอลจะอ้าปากเถียงกลับ ริมฝีปากอิ่มก็ถูกประกบไม่ให้อากาศเล็ดลอดผ่านเข้าไปได้แม้แต่โมเลกุลเดียว ร่างกายเกร็งเพราะลิ้นที่รุกรานเข้ามาอย่างจาบจวบ ไม่มีความอ่อนโยนแฝงอยู่ในจูบ..คงเป็นเพราะเขามีหน้าที่แค่นี้ ไม่ใช่คนรักที่จะมานั้งถนุถนอมกัน.. ความน้อยใจแล่นมาจุกอยู่กลางอก ฮีชอลจึงพยายามใช้มือกั้นและขัดขืน..

 

เขาไม่อยากยอมแบบเมื่อครั้งก่อน

 

ให้ถือว่ามันเป็นความผิดพลาดครั้งสุดท้ายละกัน

 

แต่คล้ายซีวอนจะไม่ยอมผละจูบออกง่ายๆ เหมือนยิ่งเขาปฎิเสธลิ้นที่รุกเร้ามาเพียงใด ความสนุกของซีวอนก็มีมากเท่านั้น แต่หากเขาคล้อยตาม ซีวอนก็จะยิ่งได้ใจ รั้งสะโพกให้เขยิบเข้ามาใกล้มาเกินควร สิ่งที่ฮีชอลพอจะทำได้จึงเป็นการระรัวหมัดลงบนอกแกร่ง เขาเคยฝันไว้ว่าอยากให้ซีวอนจูบ..กอด แต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ เขาไม่ต้องการเลยสักนิด.. ซีวอนเว้นช่วงหลุดพ้นจากพันธนาการให้เข้าหายใจ แต่แล้วความอึดอัดมากมายมหาศาลจนเม็ดเหงื่อผุดไหลก็ถาโถมเข้ามา จูบครั้งนี้มีรสของเลือดเข้ามาเจื้อปนด้วย อาจเพราะริมฝีปากของเขามันทนต่อแรงเสียดสีบดขยี้ไม่ไหว จึงเกิดรอยแยกเป็นบาดแผลขึ้น

 

“แฮ่ก..อื้อ!”

 

ฮีชอลรวบรวมใช้พละกำลังที่พอมีเหลือถีบกระทุ้งซีวอนไปเต็มๆ แต่หากเป็นตัวเขาเองที่ต้องมานั้งตัวงอ บาดแผลที่ช่องทางหลังนั้นฉีกขาดยิ่งกว่าเดิมเนื่องจากการตวัดขาเมื่อครู่ แต่ฮีชอลไม่แสดงออกทางสีหน้าแม้แต่น้อย เขาแค่หลุบสายตาที่มีแต่น้ำตาก้มลงมองพื้น ทำให้ซีวอนย่ามใจมากขึ้น เขาคิดว่าอย่างไรฮีชอลก้ต้องการเขาอยู่แล้ว ไม่มากก็น้อย..

 

ไม่งั้นคงไม่เสนอตัวมาถึงที่..

 

นี้อาจเป็นการเชิญชวนแบบใหม่?

 

เสื้อที่ครอบคลุมแผ่นกายอย่างหมิ่นเหมอยู่แล้วถูกร่นลงมาแทบเอว เจ้าของผิวขาวเนียนนุ่มน่าสัมผัสและแกล้งยกมือขึ้นปิดบังพร้อมใบหน้าแดงซ่าน ซีวอนบดเบียดลงไปตรงส่วนที่ผ่องใสซอกคอเพื่อสร้างรอยอีกครั้ง มันทำให้ฮีชอลไม่อาจนิ่งดูดายทำแสร้งราวไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกได้ ฟันขาวเรียงตัวสวยขบกันเพื่อขจัดเสียงครางจนขึ้นเป็นสัน แขนเรียวสวยถูกรวมขึ้นไว้เหนือหัว พันธนาการด้วยมือหนาหยาบ

 

เขากำลังรู้สึกเคลิ้บเคลิมไปกับสัมผัสรุนแรง

 

มันไม่ใช่แค่ความรักอย่างเดียวที่บังคับให้เขายินยอม..

 

แต่มันเป็นเพราะความต้องการที่อัดอยู่ในหน้าอก

 

ความต้องการที่เขาไม่ยอมรับและขยะแขยง..

 

ไม่เคยนึกเลยว่าตัวเองจะเป็นคนที่โสมมได้ถึงขนาดนี้ รู้ทั้งรู้ว่าซีวอนมีแฟนอยู่แล้วก็ยังเอาตัวเข้าไปข้องเกี่ยว เพราะความรู้สึกชั่ววูบของเขามันครอบงำ แต่ความคิดทั้งหมดก็ถูกเบรคหยุดไว้ด้วยฝ่ามือที่ประทับลงบนน่องขาขาว แม้จะถูกปิดกั้นทับด้วยกางเกงยีนส์ แต่ฮีชอลก็ดิ้นสะบัดราวฝ่ามือนั้นคือค้อนเหล็กที่กำลังตีตราจองลงมา ใบหน้าเริ่มเบือนไปทางอื่นด้วยความทนไม่ไหว เขาอาจขาดอากาศหายใจถ้าซีวอนยังไม่ยอมผละออก แต่มันก็เป็นได้แค่การขัดขืนเล็กๆ

 

ลูกไก่ในกำมือ..

 

ถึงจะดิ้นหนีไปมากเท่าไหร่ก็ไม่มีวันรอดพ้น..

 

เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามเรือนร่างที่ออกแรงขัดขืน ฮีชอลชักเริ่มรู้ตัวแล้วว่าขัดขืนไปเท่าไหร่ก็ไม่ได้ช่วยให้เขาสามารถรอดพ้น แถมซีวอนยังจะยกยิ้มอย่างนึกสนุกอีกด้วย บางทีเขาควรจะลองขอเจรจาดีๆ แต่นั้นก็ไม่ได้อีก แค่เปิดปากออกนิดเดียวเป็นต้องหลุดเสียงน่าอับอายไปทุกที แต่มือปลาหมึกที่โอบรัดเขาก็ดูท่าทีว่าจะไม่ปล่อยง่ายๆถ้าไม่ได้สิ่งที่ตัวเองหวังหรือจับจอง

 

จมูกโด่งสวยได้สัดส่วนยู้เข้าหากันจนเป็นรอยย่นเมื่อซีวอนตรงปรี่เข้าครอบครองยอดดอกสีระเรื่ออย่างมั่นใจ ไม่คิดจะเว้นระยะไว้ให้เขาได้ทำใจเลยสักนิด โลมเลียประหนึ่งว่าเป็นขนมของหวานที่เด็กวัยประมาณเขาชอบลิ้มลองมากที่สุด แต่หากพวกเขาต่างรู้อยู่แก่ใจดีว่ามันแค่จินตรนาการที่ไม่ค่อยจะสร้างสรรค์เท่าไหร่นัก สร้างความรู้สึกหวาบหวามเกินกว่าจะเก็บเสียงในอื้ออึงอยู่แค่ในลำคอ เขาระบายความวาบหวามด้วยการจิกเล็บลงบนปุยนุ่นของโซฟา

 

ไม่ต้องสงสัยเลย อีกไม่นานโซฟาตัวนี้ต้องเต็มไปด้วยรอยเล็บเขาแน่

 

กลีบปากได้รูปเริ่มบวมเจ่อจนไม่น่ามอง แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่หยุดตักต้วงหาความหอมหวาน ไม่ได้สนใจเลยว่าคนใต้อานัติจะรู้สึกเจ็บมาแค่ไหน เหมือนเพียงครั้งเดียวยังไม่พอ เขากลายเป็นคนที่ละโมบตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่รู้ก็แค่ว่า..สำหรับเรือนร่างตรงหน้า..ไม่เคยมีคำว่าพอ.. ลิ้นระอุลาดไล้ตั้งแต่ไหปลาร้าเรื่อนมาถึงแผ่นอกกระเพื่อมสั่นไหวตรงดิ่งเขากัดขบเนื้อขาวอย่างหยอกล้อ..ไม่ได้สร้างเพียงความเจ็บตามเส้นประสาทอย่างเดียว แต่ทำให้ฮีชอลอยากมากกว่านี้..

 

ไม่ใช่แค่การเล้าโลมเฉพาะท่อนบน

 

เขาอยากให้เกิดอะไรที่มากกว่านี้

 

อาจจริงอย่างที่หลายคนพูด..เมื่อมีครั้งแรกแล้ว ก็ต้องมีครั้งที่สอง สาม สี่ ตามมา

 

“นาย..หลงใหลฉันแล้วใช่ไหม..”

 

นั้นคือคำถามที่หลุดออกจากปากซีวอน.. ฮีชอลไม่ตอบ แต่พันธนาการนั้นเริ่มคลายออก แทนที่เขาจะใช้มือพลักไส้ใบหน้าหล่อๆให้ออกห่างตัวและวิ่งหนี แต่สิ่งที่เจ้าของใบหน้าเลือดฝาดทำ..คือการใช้มือนุ่มนิ่มที่เกิดรอยสีแดงเจื้อจางลูบไล้ตามแนวโครงหน้าอย่างออกรส.. ต้องใช้คำว่าออกรส เพราะเขารู้สึกมีความสุขกับสิ่งที่ทำร่วมไปด้วยเสียแล้ว แม้ในใจจะร่ำร้องว่าไม่อยาก แต่บทสรุปกลับเป็นคำว่า ‘ตกลง’

 

ซีวอนจับมือที่ลูบไล้แผ่วเบาจนน่าขย้ำด้วยความเอ็นดูอย่างถนุถนอม..

 

ไม่รู้ว่าคำนั้นมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร..

 

เขาถนุถนอมกับคนที่เจอหน้าไม่ถึง2ชั่วโมง..

 

คนที่ยอมพลีกายให้เขาจนเหมือนเป็นชายใจง่าย..

 

คนที่เขาคิดว่าพอย่ำยีจนหน่ำใจ แล้วจะทิ้ง

 

มือหนาเลื่อนขยับจับสะโพกมนให้อยุ่นิ่งกับที่ เลื่อนลงไปจนถึงก้อนเนื้อนุ่มทั้งสอง ขยุ้มเล็กน้อยจนรับกับมือ สัมผัสถึงความแข็งขืนที่รับรู้ได้ เพราะเนื้อตัวนั้นเบียดชิดจนเกือบเป็นร่างเดียวกันแล้ว..แม้แต่เสียงของลมหายใจ..หัวใจ..เขาก็ได้ยินอย่างเด่นชัด..เขาใช้จมูก..อวัยวะซึ่งมีหน้าทีรับระบบของกลิ่นสูดลงไปทั่วบริเวณที่สาบเสื้อแยกออกจากกัน

 

อาจเป็นเขาเองแล้วก็ได้..ที่เกิดความหลงใหลคนตรงหน้า

 

ภาพแห่งความสวยงามสะกดเขาไว้..อาจเป็นเพราะความเห็นแก่ตัว

 

เขาถึงเผลอคิดว่าไม่ต้องการ..ไม่ต้องการมาให้ใครเห็นภาพของฮีชอล..

 

ซีวอนมีความต้องการ แต่เขาไม่ได้แค่ต้องการอย่างเดียว

 

เขาต้องการคิม ฮีชอลเท่านั้น นอกจากนั้น..เขารู้สึกไม่ต้องการอีกแล้ว

 

เหมือนที่สุดแห่งความปราถนามาหยุดลงตรงนี้.. ผ่านผู้หญิงมาก็เยอะแยะ ผู้ชายก็มีบ้างเป็นบางครั้ง แต่ไม่มีใครที่คล้ายคลึงกับภาพวาดของสวรรค์ได้มากเท่านี้มาก่อน แค่เห็น..แค่จับต้อง เพียงแค่ครั้งเดียว ไม่มีทางหรอกที่ใครจะสามารถถอนตัวออกมาได้ เขาถูกโซ่ที่ตัวเองยินยอมให้ผูกติดรัดไว้จนลืมทุกอย่างไปจนหมดสิ้น ลืมแม้กระทั้งว่าหัวใจของตัวเองไม่ควรมาตอบสนองกับฮีชอล..

 

เขาเอาซองมินมาเปรียบกับฮีชอลไม่ได้

 

ไม่ใช่เพราะซองมินอยู่เหนือทุกอย่าง เป็นคนที่เขารักที่สุด..

 

แต่เป็นเพราะ..ไม่มีสิ่งไหนที่สามารถนำมาเทียบได้กับอัญมณีเล่อค่าแบบฮีชอล..

 

ไม่..ไม่มีวัน..

 

“ริมฝีปาก..ตรงนี้..” คิ้วเรียวเลิกขึ้นสูงมือนิ้วชายหนุ่มเดินทอดตัวมาจมอยู่กับริมฝีปากของเขา ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ที่แผ่นอก เรื่อยตามแนวทางจนถึงจุดอ่อนไหวที่ถูกซ้อนเร้น เล่นเอาเขาหน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้ เป็นใครยังจะสามารถปั้นหน้านิ่งได้อยู่อีกละ ซีวอนมุ่ยหน้าเล็กน้อยเมื่อซิบนั้นรูดยากมากกว่าที่เขาคิด จนต้องเคลื่อนสายตาที่จับจ้องดวงหน้าหวานไปสนส่วนล่างแทน

 

ฮีชอลตาปรื้อ เขามองเห็นทุกอย่างไม่ชัดเหมือนเดิม

 

ตัวเองก็ไม่ใช่คนสายตาสั้นแท้ๆ..แต่ทำไม..

 

แค่อยู่กับซีวอน ถึงทำเขาบ้าได้ขนาดนี้..

 

“หรือแม้กระทั้งตรงนี้..ก็เป็นของฉันหมดทุกส่วน..นายเป็นของฉันแล้ว” เสียงแหบพร่ากระซิบริมใบหูเขา ฮีชอลขนลุกกับทุกคำทุกพยางค์ที่ถูกกลั่นออกมา เก็บซ้อนความดีใจลึกๆไม่ไหวจึงต้องแกล้งทำเป็นปรื้อตาเหมือนคนใกล้จะหลับ หรือไม่ก็เคลิ้มให้ห้วงอารมห์จนทำสิ่งใดไม่ถูก และคำว่าหรือแม้กระทั้งตรงนี้ของซีวอน..มันหลุดหายเข้าไปในปราการชิ้นสุดท้าย มือหนากอบกุมส่วนแท่งร้อนชูชันตามแรงความต้องการที่ถูกปลุกเร้าระงม..มืออีกข้างสอดไปตามแนวสันหลังของเขา ไล้อย่างช่ำชองและมีระบบ

 

กุมให้แน่นมากขึ้นกว่าเดิม ก่อนจะช้อนสายตามองผลงานอย่างภาคภูมิใจ ใบหน้าที่ไม่ได้สติของฮีชอล ใบหน้าที่เตลิดไปกับโลกแห่งใหม่ด้วยความเชื่องช้า ซีวอนรูดขึ้น รูดลง จนแท่งเนื้อสีชมพูอ่อนเริ่มแข็งขืนขยายความใหญ่บีบรัดมากกว่าครั้งแรก ใช้นิ้วดุนดันส่วนปลายเพื่อเรียกเสียงร้องครางของฮีชอล..สำหรับเขา มันไพเราะยิ่งกว่าเพลงไหนเพลงไหนที่มีศิลปินคนโปรดขับขานเสียอีก แถมยังกระตุ้นอารมห์ของเขาให้มากกว่าเดิมอีกด้วย..

 

อาจไม่ใช่เรื่องง่ายที่ควรเข้าใจ

 

เขาเคยคิดว่าเซ็กส์เป็นสิ่งปรกติในชีวิตของมนุษย์

 

แต่มันดูจะไม่ปรกติเสียแล้ว

 

ฮีชอลกำลังทำให้ทุกอย่างบูดเบี้ยว

 

ร่างบางเข้ามามีอิทธิพลต่อความคิด..เขย่าประสาทเขามากเกินไป..

 

และเขาเชื่อว่ามันคงไม่หยุดอยู่แค่นี้

 

ตราบใดที่ตัวเขายังถล้ำลึกลงไปมากกว่าเดิม แต่หากมันคงยากยิ่งกว่าตายทั้งเป็น..

 

เขา..รักซองมิน..ข้อนั้นไม่มีวันเปลี่ยน

 

แต่..เขาต้องการฮีชอลมากกว่าที่ต้องการซองมิน..

 

“อะ...อะ..เร..เร็วกว่านี้..” ผู้ควบคุมการเดินทางไปทัวร์ครั้งนี้ถึงกับหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงร้องประท้วงของให้เร่งความเร็วมากขึ้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าซีวอน เขาไม่ได้เพิ่มความถี่ขึ้นอย่างที่ร่างบางต้องการ ปล่อยให้นิ้วครูดไปกับแนวยาวของส่วนนั้น..อย่างแช่มช้า ใบหน้าฮีชอลคล้ายคนใกล้ขาดอากาศหายใจตาย แต่กลับเป็นเหมือนภาพชั้นยอดสำหรับปลุกระดมเรียกเรียไรอารมห์ให้ส่วนนั้นของชายหนุ่มเริ่มต่อต้านขึ้นมาบ้าง

 

และบางครั้ง..

 

การที่ฝื้นความรู้สึกของตัวเองก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนักหรอกนะ..

 

“นายต้องการฉัน..มากเลยใช่ไหมฮีชอล” ซีวอนโอบประคองแผ่นหลังที่ทรุดตัวลงแนบกับพื้นยืดหยุ่นนุ่มนิ่มขึ้นมาในระยะประชิด ประชิดจนฮีชอลที่สติหายไปถูกจับกลับมาเติมเต็ม ถึงเขาจะต้องการมาก แต่ยังไงความกระดากอายก็เป็นเครื่องค้ำคอไว้อยู่ ฮีชอลไม่ตอบ เขาเสสายตาหลบหลีหนีด้วยความจนใจ แต่นั้น..คือการตอบรับในความหมายของซีวอน

 

นิ้วแรกถูกชำแรกเขาไปในร่างกายของคนสวย ฮีชอลผวาจนให้มือทั้งสองข้างโอบรัดคอชายหนุ่มไว้ เขาทำราวกับกลัวว่าจะตกจากที่สูงเชียดฟ้า แต่มันก็ไม่ค่อยต่างกันนักหรอก ฮีชอลได้เปิดหูเปิดตาพบโลกใหม่หลายแห่งในวันวันเดียว ชายหนุ่มคว้านหาจุดที่จะทำให้ฮีชอลครางเสียงหวีดสูงอย่างพอใจไปเรื่อย แม้บางครั้งจะสะดุดกับความรัดแน่นเกินจำเป็น แต่เขาก็ยังไม่หยุดการกระทำนั้น

 

“อ๊ะ!-อ—อื้อ!” ความโหวงเหวงตรงหน้าท้องมาบรรจุอยู่ในกล่องความคิดความอ่านของฮีชอล เขาขมวดคิ้วอย่างงุนงงเมื่อความรู้สึกเสียวซ่านอย่างแปลกประหลาดเริ่มเกาะกุมต่อมความรู้สึกหรือเส้นประสาทอันมีมากมายเหลือล้น ซีวอนกดเน้นย้ำไปยังจุดที่เขาพึ่งผ่านมาอีกครั้ง กดย้ำให้แนบแน่นฝังรากลึกไปมากกว่าเก่า ร่างบางก็ยิ่งครางเสียงกระเซ่าเข้าไปอีก 

 

“อะ..พอแล้วตรงนั้นมัน..อย่าเลยนะ..มันรู้สึกแปลก..”

 

“ตรงนี้งั้นสินะ..” ซีวอนพึมพำเบาๆก่อนจะเพิ่มนิ้วขึ้นมาอีกนิ้ว ฮีชอลเจ็บจนน้ำตาไหลซึมประปรายขอบตา แต่หากซีวอนก็บำบัดความเจ็บได้อย่างดีเยี่ยมโดยการทำให้ ‘ลืม’ และวิธีนั้นคือการมาง่วนปรนเปรอแก่นกายที่ยังไม่เสร็จดีของฮีชอล ครูดขึ้นลงเป็นจังหวะไม่ถึงสองสามครั้ง ขาเรียวสวยก็เหยียดตรงแหลมเป็นรูปเป็นร่าง ฟันเรียวตัวขาวขบลงบนริมฝีปากล่างอย่างอดไม่อยู่ เท่ากับว่าฮีชอลใกล้ถึงจุดหมายปลายทางเข้าไปทุกทีแล้ว

 

แต่หากส่วนช่องทางสีหวาน..เขาก็ยังเน้นย้ำไปที่จุดเดินไม่เปลี่ยน แต่เพิ่มจำนวนนิ้วมากขึ้นตามเสียงครางดังๆ จนกระทั้งฮีชอลถึงจุดที่เขาไม่ลังเลเลยที่จะยอมแลกทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมา ทั้งมีความสุข ทั้งรู้สึกปั่นป่วนเส้นประสาท เขานอนแผ่..แต่แขนยังคงโอบประคองชายหนุ่มหลวมๆไว้อยู่ เหงื่อของฮีชอลไหลซึมทางเนื้อหนังจนเหนอะไปหมด เขาเหลือบสายตามองน้ำสีขุ่นที่ตัวเองเป็นคนปล่อยออกมาเองอย่างอับอาย..

 

ตอนนี้..ซีวอนพูดอย่างเต็มปากจริงๆว่าเขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว..

 

“อึดอัดไหม..อยากให้ฉันเอานิ้วออกแล้วสินะ”

 

“อื้อ..เอาออกไป..ขอร้อง..” เสียงใส่ก่ำกึ่งระหว่างขอร้องกับออกคำสั่ง เขายอมไปเป็นคนสวนให้ซีวอนเดือนหนึ่งเลยจริงๆถ้าสามารถหลุดพ้นออกจากความอัดแน่นครั้งนี้ได้ มันทำให้หายใจไม่ทั่วท้อง และไม่ใช่แค่นั้น ทุกครั้งที่นิ้วแทรกผ่านอณูเมื่อนหมอกแห่งต่อมรับรู้ มันทำให้เขาแทบคลั้งตายเพราะความเสี่ยวซ่านที่พ่วงคำว่า ‘ทรมาน’ ตามหลังมาติดๆ

 

เขารู้สึกปรอดโปร่งราวได้รับอิสระปล่อยนกน้อยให้โบยบินออกจากรง แต่ไม่กี่นาทีถัดมา นายพรานก็คงจะจับนกน้อยนั้นกลับด้วยวีธีรุนแรงมากกว่าเดิมกลับไปอีก ความเจ็บปวดและสิ่งแปลกปลอมที่มีขนาดใหญ่มหึมา ทั้งแข็งด้วย ไม่ได้โอนอ่อนไปตามข้อต่อของนิ้ว เขาจุกจนไม่เหลือความเซียวซ่านหรือสุขสมมากระทบสมอง คล้ายโลกกลมๆใบหนึ่งจะหยุดหมุนเคว้งกลางระบบสุริยะจักวาลไปชั่วหนึ่งวินาทีนั้น..

 

แต่ความทรมานของเขา ราวกับยังไม่สาสมพอ

 

ชายหนุ่มพลิกตัวอวดเรียวขาน่องสวยให้ขึ้นมาอยู่ข้างบนแทน ดวงตากลมวาวโรจน์ด้วยความสงสัย แต่หากทุกปัญหาก็มีเฉลยตอบให้กระจ่างอยู่แล้ว แก่นกายของซีวอนนั้นดูดกลื้นและหลุบหายวับมิดแท่งไปในเรือนร่างของเขาเพราะท่วงท่าที่ถูกจัดตั้ง ฮีชอลขยับไม่ออก มันเจ็บเกินไป แต่สำหรับซีวอนแล้ว เขากลับมองไปคนละด้าน พนังร้อนที่ตอดรัดความต้องการได้ดี มันทำให้เขาแทบทนรอไม่ไหวที่จะดำเนินความสุขครั้งนี้ต่อไป

 

แต่ในเมื่อฮีชอลไม่ยอมขยับต่อ ยังนิ่งอยู่ท่าเดิมซีวอนเลยต้องเป็นคนควบคุมเกมส์ตามเดิม เขารั้งสะโพกมนให้อยู่ในตำแหน่งที่ควรจะยึดมั่น ก่อนจะใช้มือและแรงที่พอมีทั้งหมดเป็นคนฉุดกระชากเร่งเร่าจังหวะ

 

เม็ดเหงื่อ

 

หรือเสียงหอบสายใจ

 

ทุกอย่าง..ที่เป็นฮีชอล

 

เขาต้องการหมด

 

ฟังดูแล้วโลภมากสิ้นดี

 

แต่..

 

คงไม่มีใครโง่ยอมปล่อย

 

และเขา..ก็ไม่ใช่คนโง่คนนั้น..

 

สุดท้ายซีวอนก้ต้องพลิกตัวฮีชอลกลับไปอยู่ใต้ร่างตามเดิม ร่างบางไร้เดียงสาเกินไปที่จะเล่นในท่วงท่านั้น เขาชกชวยริมฝีปากอิ่มที่เผยอสูดอากาศ เร่งความต้องการให้มากเพิ่มขึ้นทวีคูณเป็นเท่าตัว น้ำตาของฮีชอลไหลเป็นสายตามแนวแก้ม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเจ็บปวดที่ทนไม่ไหวอีกต่อไป หรือเป็นเพราะอารมห์ที่ยากจะเดาออกว่าตัวเองรู้สึกแบบไหน..

 

ใช่..ฮีชอลกำลังรู้สึกสับสน..

 

ถ้าเปรียบเหมือนสี

 

สำหรับเขาคงเป็นสีดำ

 

เพราะถูกผสมมั่วจนเละ

 

ไม่รู้..ไม่เข้าใจว่าอะไรกันแน่..ที่ต้องการครอบครอง

 

หลังของร่างบางสัมผัสรูดไปกับโซฟาจนเกิดแรงเสียดสีเป็นรอยแดง แต่ยิ่งซีวอนเพิ่มความถี่มากเพียงใด เขาเองก็เห็นแสงสว่างสีขาวในความมืดอยู่ร่ำไร มือที่โอบประคองไว้ มือที่นึกว่าจะหมดเรี่ยวแรงไปแล้วนั้นลุกกลับมาฮึดใหม่ เขามองเห็นภาพตัวเองที่ร้องเรียกเพรียกหาชื่อซีวอนด้วยความรัญจวนไม่หยุด..

 

“อะ..อ่า..!”

 

ไม่ใช่เสียงแหลมๆของเขา

 

แต่เป็นเสียงครางในโทนต่ำของซีวอน

 

เสียงที่แสดงถึงความพอใจ..

 

และมันทำให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวเปียกชุ่มช่ำรื้นอย่างบอกไม่ถูก..

 

เขารับทราบถึงความสุขที่ล้มสำลักจนอยากสำรอก.. มันมีมากเกินกว่าที่ร่างบอบบางเล็กเพียงเท่านี้จะยอมรับไหว แต่ซีวอน..คงจะมีความสุขจนลืมโลกไปอีกนาน แค่เห็นใบหน้าของซีวอน เขาก็แอบมีความมั่นใจในฐานะของตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย ร่างสูงเริ่ดหน้าขึ้นเมื่อตัวเริ่มเกร็งไว้ด้วยความโหวงเหวง เขาถูกแรงปราถนาชักจูง..

 

หวนกลับไปที่เส้นทางเดิมไม่ได้แล้ว..

 

“อะ.ไม่ไหวแล้ว..วะ..วอน..” รู้ตัวว่าไม่สิทธิ์แม้แต่จะเรียกซีวอนห้วนๆแบบนี้ แต่เขาก็แอบหวังว่าซีวอนจะไม่ได้ยิน และคิดว่าเป็นเพียงแค่ลมที่กระทบหู ผ่านมา..ผ่านไป ไม่มีอะไรที่น่าจารึกหรือจดจำ.. แต่ซีวอนได้ยินทุกคำ ชัดเจนกว่าสิ่งไหนที่เคยผ่านมา..เขาไม่คิดจะท้วงฮีชอลห้ามไม่ให้เรียกชื่อนี้ ทั้งๆที่ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงหมดอารมห์แล้วปล่อยให้เจ้าตัวค้างไว้แบบนี้

 

แต่เพราะตอนนี้เป็นเขาที่ตกสู่ห้วงอารมห์อย่างแท้จริง

 

เขาเป็นคนที่คิดว่าจะสามารถควบทุกอย่างไว้ได้

 

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่กลายเป็นฮีชอลเอง ทำให้เขาทำบ้าอะไรไม่ถูก..

 

เขาหลงใหลฮีชอล ความรู้สึกนี้ไม่ได้เกิดขึ้นมานานแค่ไหนแล้วนะ..

 

แล้วมันจะหยุดลง เมื่อบทรักจบ..

 

หรือจะทวีมากขึ้น..จนหยุดไม่อยู่

 

มวลสารที่กักเก็บไว้ขยายออกแผ่ซ่านกระจายเป็นวงกว้างล้นหลามตรึงเขาไว้ให้ตัวแข็งชา คล้ายกับการถูกน้ำแข็งที่หอมหวานแช่ไว้เป็นเวลาหลายวัน กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็กระตุกเส้นสายไปเสียหลายรอบ เขา..รู้สึกทรมานแบบแปลกๆ จะว่าชอบก็ไม่ใช่เกลียดชังก็ไม่เชิง แต่..มันทำให้เขาต้องการอีกหลากหลายครั้ง

 

เขาไม่รู้หรอกนะ..หลังจากที่ความแผ่ซ่านนั้นจบลง

 

ความเจ็บปวดก็กลับเข้ามาเยือนเหมือนเดิม..และไม่นานนักซีวอนก็ตามมาติดๆ

 

น้ำสีขุ่นราวน้ำนมอย่างที่เขาเคยปลดปล่อย..เลอะกระจายหน้าท้องของเขาเอง พร้อมกันกับผสมผสานอย่างลงตัวมาเป็นสีชมพู แสดงว่าเลือดเขาต้องไหลซ้ำรอยแผลเก่าอีกแล้วแน่ ฮีชอลไม่ใคร่อยากรู้อีกต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ดูจากตาของซีวอน เขาก็รับทราบอยู่กรายๆว่าคงไม่ใช่แค่รอบเดียวจบ ซีวอนอุ้มช้อนตัวเขาขึ้น แต่ฮีชอลไม่แน่ใจนักว่าจะไปจบลงตรงจุดไหน..

 

เพราะสติของเขาหลุดลอยอีกครั้งแล้ว

 

และอยากภาวนาว่าพรุ่งนี้..

 

เรื่องทุกอย่างจะเป็นแค่ฝันดี..