คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 การทดลอง
CHAPTER 1
…
…
“ท่านครับจวนได้เวลาแล้วครับ..”เสียงของทหารหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมสะกิดชายร่างใหญ่ที่นอนคุดอยู่บนโซฟาสีแดงตัวเล็กๆ
“เออ รู้แล้ว” เสียงตอบดังขึ้นจากซูมาน ก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างยากลำบาก ร่างใหญ่ลุกตัวขึ้นนั่งเพื่อบิดขี้เกียจให้หายจากอาการปวดหลัง
“โซฟาเปรตนี่มันแข็งชะมัดยาด..” บ่นพลางนั่งกุมขมับตัวเองอย่างอ่อนแรง คนอายุค่อนข้างมากอย่างเขากลับต้องมานั่งอยู่หน้าจอมอนิเตอร์เป็นสิบๆตัว หลายๆชั่วโมงแบบนี้
ภาวนาให้ไอ้เกมส์บ้าๆนี่รีบๆจบลงไปเสียที เพราะไอ้ห้องบ้าๆแบบนี้อยู่เกินหนึ่งวันก็จะตายอยู่แล้ว ทั้งแคบแถมกลิ่นอย่างกับชีสเน่าอีกด้วย
“ท่านครับ..นี่เป็นรายงานของนักเรียนที่เสียชีวิตระหว่างที่ท่านหลับไปครับ” พลทหารนามว่า
มินอู พูดพร้อมยื่นแผ่นกระดาษสีขาวให้กับผู้เป็นหัวหน้า
“วางไว้เถอะ ฉันไม่อ่านหรอก”ซูมานกล่าวพร้อมลุกขึ้นเดิน
“แต่ท่านครับ..” พลทหารมินอูยังคงถือกระดาษเดินตามหลังไปอย่างติดๆ
“ฉันไม่ใส่ใจพวกแมลงไร้ค่าที่ตายง่ายๆหรอกน่า”ร่างใหญ่กล่าวพลางปัดกระดาษใบนั้นร่วง
ก้าวเท้าเข้ามายังอีกห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยจอมอนิเตอร์เป็นจำนวนไม่ต่ำกว่าห้าสิบตัวที่กำลังฉายภาพ อีกทั้งยังมีเหล่าพลทหารที่พากันเดินไปมาควักไขว่
“ตื่นแล้วเหรอคะ? ท่าน” พลทหารหญิง เฮจิน ถาม
“เออ” ตอบกลับไปยังรำคาญ “ซองอุคชงกาแฟให้ฉันที ไม่ต้องร้อนนะ..” ตะโกนเสียงดังพร้อมนั่งลงตรงที่นั่งประจำหน้าจอมอนิเตอร์ตัวหลัก พร้อมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
“ตอนนี้กี่โมง?” ซูมานถามขึ้น
“เอิ่ม...ตอนนี้เที่ยงคืนสี่นาทีแล้วครับ” พลทหาร เฮซอง ที่นั่งใกล้ๆตอบ
“เฮ้ย! กาแฟน่ะได้ยัง? ห๊า ฉันกินชาตินี้นะโว๊ย ไม่ใช่ชาติหน้า” หันไปตวาด ซองอุค อีกครั้งจนทหารร่างอ้วนกุลีกุจอยกมาให้แทบไม่ทัน
“แล้วตอนนี้เหลือกี่คน” ถามพลางรับถ้วยกาแฟจากนายทหารร่างอ้วน และดื่มมันทันที
“ตอนนี้เหลือสิบเอ็ดคนครับ เหยื่อราย..” ยังไม่ทันที่พลทหารเฮซองจะรายงานเสร็จ
“ไอ้ซองอุค! บอกกี่ครั้งกี่หนว่าไม่ใส่นม” ซูมานโวยวายพร้อมโยนแก้วกาแฟใส่พลทหารซองอุค โชคดีที่ร่างอ้วนนั้นกระโดดหลบทัน “หวา..! ขอโทษครับท่าน”
“ไปชงมาใหม่!” ชายแก่แผดเสียงตวาด
“เอ่อ..ท่านครับ” พลทหารเฮซองที่ถูกขัดจังหวะทักขึ้น
“อ้อ! โทษทีๆ ว่าต่อไปซิ” เฮซองกระแอมนิดหน่อยก่อนจะเริ้มรายงานต่อ
“เหยื่อรายล่าสุดเพิ่งตายเมื่อเวลา 5ทุ่ม 42นาที คือ เด็กชายหมายเลข 12 คังตะครับ ตอนนี้เหลือเวลาอีกประมาณแค่ห้าสิบกว่านาทีเท่านั้น ปลอกคอก็จะทำงานแล้วครับ”
“ยืดเยื้อกันเสียจริง” ซูมานว่าอย่างเบื่อๆก่อนจะรับกาแฟแก้วใหม่จากซองอุค ก่อนจะกระดกข้าคอหอยอย่างรวดเร็ว
“แล้วเด็กหญิงหมายเลข 5 ล่ะ?” ซูมานถามขึ้น
“ตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่ค่ะ กำลังมุ่งตรงไปยังเขต A5 ที่มีพวกซึงริอยู่ค่ะ” ทหารหญิงรายงานต่อ
“นี่ครับ” เฮซองกดไปที่ปุ่มตรงแผงควบคุมด้านล่าง ปิ๊บ! ภาพของเด็กผู้หญิงผมยาวในสภาพเปื้อนเลือดทั้งตัวก็ปรากฏขึ้นบนจอมอนิเตอร์หลัก
“เมื่อชั่วโมงก่อนเธอฆ่าไปอีก 2 รายแล้วครับ เป็นตัวเต็งเลยก็ว่าได้..” เฮซองว่า
ซูมานกอดอกมองเด็กผู้หญิงคนนั้นอย่างชื่นชม ช่างเป็นเด็กผู้หญิงที่โหดดีจริงๆ
ทำให้เกมส์นี่มีสีสันขึ้นมาตั้งเยอะ…
ปัง ปัง ปัง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“เกิดอะไรขึ้น?” ซูมานถาม เมื่อจู่ๆเสียงปืนและเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นพร้อมกันจากลำโพงตัวใหญ่
“กำลังตรวจสอบอยู่ค่ะ” พลทหารหญิงว่า
“ที่เขต D4 พวกผู้หญิงที่เหลือเริ่มยิงกันเองแล้วครับ” เฮซองพูด
“เปิดให้ฉันดูซิ” เฮซองกดไปที่ปุ่มที่แผงควบคุม 2-3ตัว ก็ปรากฏภาพขึ้น
ในถ้ำหินย้อยเตี้ยๆ เด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยม 4 คนกำลังหันกระบอกปืนเข้าหากัน โดยมีเด็กผู้หญิงอีกคนโดนยิงที่หน้าอกลงไปกองบนพื้นเรียบร้อยแล้ว
“เยอึน เราเพื่อนกันไม่ใช่หรอ??”
“เพื่อนกันบ้าบออะไร! พวกแกกำลังหันกระบอกปืนมาที่ฉันนี่! พวกแกจะฆ่าจะฆ่าฉันใช่ไหม?”
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ว้ายยยย”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ไม่ถึง 15 วินาที ร่างของเด็กสาวทั้ง 4 คนก็ลงไปกองกับพื้นอย่างน่าอนาถ..
“รายงานผู้เสียชีวิตซิ” ซูมานออกคำสั่งทันที
“ค่ะ”
ทหารหญิง เฮจิน รีบวิ่งไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์ด้านหลัง กดๆอยู่ไม่นานก็สั่งปริ๊นแผ่นกระดาษออกมา
“เด็กหญิงหมายเลข 12 อัน โซฮี, เด็กหญิงหมายเลข 3 ปาร์ค เยอึน, เด็กหญิงหมายเลข 4 มิน ซอนเย, เด็กหญิงหมายเลข 9 ฮง ซอนมิ และ เด็กหญิงหมายเลข 17 คิม ยูบิน เสียชีวิต! เหลือผู้รอดชีวิต 6 คนค่ะ” ยังไม่ทันรายงานเสร็จ..
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
“คราวนี้เกิดวิบัติอะไรอีกล่ะ??” ซูมานว่า เมื่อเสียงปืนเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง
“เด็กหญิงหมายเลข 5 เริ่มโจมตีแล้วครับ” เฮซองว่าแล้วก็กดไปที่เขต A5 ทันที
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
“อ๊ากกกกกกกกก”
“โอ๊ย! อย่า!”
“ซึงริ! อ๊ากกกกกกก”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของเด็กสาว บวกกับเสียงปืนที่กระหน่ำยิง
ยังคงดังไม่หยุด..ผ่านลำโพงมอนิเตอร์ใหญ่ตัวนั้น
…
“จบ..ลงแล้ว” ซูมานพูดขึ้น
“ยู้ฮู้!”
เหล่าทหารพากันกระโดดดีใจยกใหญ่ บ้างก็ถอดหมวก ถอดเสื้อโยนเล่นอย่างบ้าคลั่งคึกคะนอง
แม้แต่ซูมานก็ยังอมยิ้มในท่ากอดอก เพราะอดที่จะชื่นชมในความตาแหลมของตัวเองไม่ได้ “รายงานมาซิ”
“ค่ะ!” ทหารหญิงใบหน้ายิ้มบาน เดินมาพร้อมกระดาษขาวแผ่นใหม่
“เด็กชายเลขที่ 5 ควอน จียง, เด็กชายเลขที่ 7 ซึงริ, เด็กชายเลขที่ 13 ท็อป, เด็กชายเลขที่ 17 แดซอง และ เด็กชายเลขที่ 19 แทยัง เสียชีวิต! ผู้ชนะคือ เด็กหญิงเลขที่ 5 ควอน โบอาค่ะ” เธอว่า
“จ่ายมาๆ” ก่อนจะหันไปรับเงินจากมินอู ที่พนันว่าโบอาจะตาย
ซูมานมองเด็กหญิงผมยาวที่ยังคงหัวเราะร่าเสียงดังทั้งน้ำตาในจอมอนิเตอร์ ก่อนจะยิ้มอย่างพอใจ
“เก็บของซะ! การทดลองเสร็จสิ้นลงแล้ว” ซูมานว่า ก่อนจะคว้าเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีน้ำตาลที่กองอย่างไม่มีระเบียบตรงโต๊ะทำงานมาสวม ด้านหลังของแจ็คเก็ตมีตัวอักษรสีแดงตัวเบ้อเริ่มเขียนไว้อยู่กลางหลัง…
BR
“แล้วเจอกัน…”
ความคิดเห็น