คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 36 The end
ยัง!!!!
เมื่อตอนที่แล้วมันยังไม่จบหรอก อะไรจะจบง่ายปานนั้น
ตกใจล่ะสิ!
เค้าแค่ล้อเล่น แฮ่!
#วิ่งหลบTeenอย่างรวดเร็วพะย่ะค่ะ
มาต่อกันเลยดีกว่าเนอะ … ^[+++++++]^
Chapter 36
...เงียบกริบ
...ทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
“แกจะอะไรกันนักกันหนาว่ะไอเต๋า กะอีแค่ไม่ได้อึ๊บคชา พ่อกับแม่ก็ขอโทษแล้วไง”
“โถถถ! พ่อ!!! ถ้าเป็นพ่อ พ่อจะโกรธมั๊ย อีกนิดเดียวเองอ่ะ แต่พ่อดันมาเล่นพิเรนอะไรเนี่ย อดเลย! คราวนี้ชาหนีไปนอนห้องตัวเองเลยเห็นมั๊ย”
ย้อนไปเมื่อหลายนาทีก่อนที่พ่อและแม่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งอยู่ที่หน้าห้องลูกชาย ทำให้คนที่อยู่ในห้องทั้งสองเริ่มตะหงิดๆในใจ เลยเป็นฝ่ายมาแอบยืนฟังพ่อและแม่คุยกันที่หน้าประตูบ้าง
“ฮ่าๆๆๆๆ สะใจว่ะแม่ ป่านนี้ไอเต๋าคงนั่งสั่นเป็นหมาหงอยกลัวหนอนน้อยมันหดแน่เลย ฮ่าๆๆๆ” …ห๊ะ!! พ่อหมายความว่าไงเนี่ย
“ใช่ๆพ่อ แผนเรานี่เจ๋งไปเลย แม่ว่าเราหาเรื่องแกล้งกันอีกเถอะ คิๆ ฮ่าๆๆๆ” ..ชัดเลย
หลังจากนั้นคชาก็วิ่งหนีเข้าห้องของตัวเองและล็อคประตูอย่างแน่นหนาทันทีด้วยความเขินอาย เลยทำให้สามพ่อแม่ลูกมาตั้งวงกันอยู่ ณ ห้องครัว โดยพ่อและแม่นั่งเป็นเฉลยฟังลูกบ่นแล้วบ่นอีก
“แกหยุดบ่นสักทีเหอะไอเต๋าคชาอดทนกับแกมาทั้งชีวิต แกจะอดทนกับคชาบ้างไม่ได้รึไง”
“ไอได้มันก็ได้แหละ แต่ โถถ!! พ่อไม่เข้าใจผมอ่ะ” เต๋าเริ่มหัวเสีย เพราะกว่าเค้าจะได้เจอชามันก็แสนจะทรมาน ดันมาเจอพ่อแม่ขี้แกล้งอีก โอ้ยย ปวดหัว!
“เต๋าไปพักผ่อนเถอะแม่ว่า ..เต๋าเจอเสร็จเต๋าก็จะข่มขืนชาเลยหรอ ..ได้ถามชารึเปล่าว่าเค้าจะยอมมั๊ย”
“…ไม่ได้ถาม ..แต่ว่ายังไงคชาก็ต้องยอมอยู่ดีนั้นแหละแม่”
“หรออ แล้วที่คชาร้องว่าไม่เอาๆเนี่ยมันอะไร แกไม่คิดจะฟังเลยใช่มั๊ย จะอึ๊บเค้าท่าเดียว” คนเป็นพ่อพูดสวนขึ้นมาด้วยความหมันไส้
“ใครว่าท่าเดียวล่ะพ่อ ผมมีตั้งหลายท่า”
“พอเลยทั้งพ่อทั้งลูก แม่ล่ะเพลียจริงๆ ทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้ แม่ไปหาคชาดีกว่า” ว่าแล้วแม่ก็ลุกไปทันที
“แม่!! เต๋าไปด้วยย”
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!! อยู่กับพ่อไปเลยสองคน ไม่ต้องมาตาม!” เงิบสิครับ นานๆทีแม่ถึงจะดุ เลยต้องมานั่งหงอยข้างๆพ่อแทน โดยมีเสียงหัวเราะเยาะเย้ยของพ่อดังไม่ขาดสาย
…ชีวิตทำไมช่างรันทดเช่นนี้
………………………………………………………………………
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“ชาเปิดประตูให้แม่หน่อยลูก” รอสักพักประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับลูกชายบุญธรรมที่ยิ้มให้บางๆก่อนจะชวนแม่ให้เข้ามาในห้อง
“…มีอะไรรึเปล่าครับแม่” ถามพร้อมเดินขึ้นไปนอนกับแม่บนเตียง
“หนูมีความสุขมั๊ยที่ได้มาเจอเต๋าวันนี้” แม่เอ่ยขึ้น เมื่อลูกชายสุดที่รักเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
“มีความสุขครับ …แม่ครับ”
“ว่าไงครับ..”
“แม่คิดว่าเต๋าจะรักชาจริงๆมั๊ย”
“ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะลูก ..เพราะเต๋าในห้องเมื่อกี้ใช่มั๊ย”
“……….” คชาแค่พยักหน้าเท่านั้น ก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลรินอีกครั้งโดยไร้เสียงสะอื้น
“ร้องไห้อีกแล้วนะครับคนดีของแม่ ตาบวมหมดแล้ว ..” มือนิ่มค่อยๆเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าของลูกชายด้วยความอ่อนโยน
“ชาอาจจะคิดมากไปเองนั้นแหละ ..แล้วคุณแม่คิดว่าไงครับ”
“ที่แม่คิดนะครับ แม่ว่าเต๋าน่ะรักชานะ ..ถ้าชาไม่มั่นใจทำไมหนูไม่คุยกับเต๋าตรงๆล่ะ เอาแบบเคลียร์ๆไปเลย มาคิดเองคนเดียวมันก็ยิ่งทำให้ลูกของแม่เศร้าลงไปอีกนะเนี่ย แม่อยากเห็นลูกๆของแม่ทุกคนมีความสุขนะครับ”
“ครับ ผมจะลองคุยกับเต๋าดู เอ่อ.. ผมฝากแม่ไปตามเต๋าได้มั๊ยครับ”
“ได้สิครับ แปปนึงนะลูก” ว่าแล้วแม่ก็ลงไปตามเต๋าให้ขึ้นมาหาคชาทันที
.
.
.
“ชา! ^[+++++++]^” เมื่อเข้ามาในห้องปุ๊บ เต๋าก็วิ่งไปกอดคชาที่นั่งพิงหัวเตียงปั๊บ
“เต๋ากอดแน่นไปนะ ชาหายใจไม่ออก”
“ก็คนมันคิดถึงอ่ะ คิดถึงๆๆๆ ฟอดดดดด ชื่นใจ” หอมแก้มนิ่มไปฟอดใหญ่
“เต๋า.. เต๋ารักชาจริงๆป่ะ?” คชาเปิดประเด็น
“รักสิ รักมากๆด้วย ชาไม่มั่นใจหรอ เห็นเมื่อกี้แม่เดินไปบอก”
“ใช่ ชาไม่มั่นใจ ไม่มั่นใจมากๆด้วย”
“งั้นชามากับเต๋า….”
………………………………………………………………………
-Kacha part-
หลังจากที่เต๋าลากผมออกมาจากบ้าน เค้าก็พาผมเดินไปที่ไหนสักแห่งที่เค้าอยากจะให้ผมไป ผมก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรแล้วตามเต๋าไปอย่างเงียบๆ
จนกระทั่งมาถึงที่หมาย …สนามเด็กเล่น ที่ไม่ค่อยมีคนสักเท่าไรในช่วงเวลานี้ แล้วเต๋าก็ปีนขึ้นไปบนอุโมงค์ของเล่นที่เคอะกรังไปด้วยสนิมซึ่งบ่งบอกความเก่าของมันได้อย่างดี
“ชาขึ้นมานี่ดิ”
ผมขึ้นไปตามคำเรียกของเต๋า เมื่อเข้าไปในอุโมงค์ก็ต้องนั่งเบียดๆกัน เพราะมันเล็กสำหรับเราสองคนไปแล้ว
“ชาจำที่นี่ได้มั๊ย..”
“จำได้” ..จำได้ดีเลยแหละ สถานที่แห่งความทรงจำในตอนเด็ก
“แล้วจำที่ฉันบอกได้รึเปล่าว่า ‘ถ้าฉันมีคนที่ฉันรัก ฉันจะพาเขามาที่นี่... คนรักต้องจับมือ กอด แล้วก็จูบ’ ชาจำได้มั๊ย”
“จำได้ .. อืมม”
เมื่อผมพูดจบเต๋าก็ประกบปากของเค้ากับผมทันที ..แค่ประกบปาก ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น มันแผ่วเบาและหนักแน่น ก่อนที่มือข้างหนึ่งของเค้าจับสอดประสานมือของผม ส่วนมืออีกข้างก็โอบกอดผมไว้
“ตอนนั้นที่ฉันจูบนายที่นี่ฉันบอกนายว่าที่ฉันจูบนายไปเพราะนายเป็นแค่ของๆฉัน ไม่ได้เป็นคนรัก … แต่ที่จูบครั้งนี้ นายได้เป็นคนรักของฉันแล้วนะ”
“..ยัง …เรายังไม่ได้เป็นคนรักกันสักหน่อย เต๋ายังไม่ได้ขอชาเลย” คำพูดของผมทำเอาเต๋าเหวอไปนิดหน่อย แต่ก็กลับมายิ้มเอ๋ออีกครั้ง
“ผมเต๋า เศรษฐพงษ์ รักคชา นนทนันท์ มากจริงๆ! คชานนทนันท์จะรับรักเต๋า เศรษฐพงษ์คนนี้มั๊ยครับ” อยู่ๆเต๋าก็ตะโกนออกมาลั่นอุโมงค์ จนผมต้องตีแขนแกร่งไปหนึ่งทีด้วยความเขิน ทั้งๆที่ก็รู้ว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้
“เบาๆก็ได้ -/////- ”
“สรุปจะรับรักมั๊ยครับ” เต๋าย้ำ
“ถ้าบอกว่าไม่รับอ่ะ” ผมแกล้ง เต๋าก็ทำหน้าหงอยทันที ฮ่าๆๆ นานๆทีจะเห็นแบบนี้นะเนี่ย
“โหยยย -3- ” อยากให้ทุกคนมาเห็นหน้าเต๋าตอนนี้จัง ฮ่าๆๆๆๆๆ อเมซิ่งไทยแลนด์มาก
“โอ๋เอ๋ ชาล้อเล่น รับครับๆ”
“จริงอ่ะ! เย้!!!!! แฟนผมน่ารักที่สุดเลย เย้!!” น้านน อารมณ์เปลี่ยนไวมาก เมื่อกี้ยังหงอยอยู่เลย = =
หลังจากนั้นไม่ต้องถามครับ ..เต๋าพาผมกลับบ้าน ..พาไปที่ห้องนอน ..จบลงที่เตียง
คงไม่ต้องถามนะครับว่าไปที่เตียงเราไปทำอะไร คิคิๆๆ ^[+++++++++++]^
The end
(คราวนี้จบของจริงแล้ว)
ความคิดเห็น