คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 33
Chapter 33
“ชา…”
“ฮึก …ต ..เต๋า….” ตาเล็กเบิกโพลงขึ้น เมื่อเห็นคนที่ยังไม่อยากพบหน้ามากที่สุด กลับมายืนอยู่ตรงหน้าในตอนนี้
คชาสบัดตัวออกจากอ้อมกอดเพื่อนอย่างแรง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องไปอย่างรวดเร็วแล้วล็อคทันที ส่วนเต๋าก็วิ่งตามมาเช่นกัน แต่ก็ไม่ทัน…
ปังๆๆๆๆๆ !!!
“คชาเปิด! คชา!!! … คชาเปิดดิ่!” เต๋าทุบประตูอย่างดังท่ามกลางความตกใจของเพื่อนๆ
“เต๋า ฮึก กลับไปเหอะ.. ชาไม่อยากเห็นหน้า อึก เต๋าแล้ว ฮือออ” คนที่อยู่ในห้องรีบเอามืออุดหูตัว เพื่อไม่ให้ตัวเองรับรู้อะไร ก่อนจะทรุดลงตรงหน้าประตูที่ถูกทุบจนแทบจะพังเข้ามาได้อยู่แล้ว
“คชาเปิด!!!! คชาเปิดดิ่ ปังๆๆๆๆๆๆ คชาเปิดประตูเดี๋ยวนี้!”
…ไม่! ยังไงก็ไม่มีวันเปิด เขาไม่อยากถูกทำร้ายอีกแล้ว พอแล้ว..
ปังๆๆๆๆๆ !
“ชาเปิดดิ่ … ชา! ฮึก เปิดสิ เปิด ฮืออออ” มือหนาที่ทุบประตูตอนนี้มันปวดหนึบจนชาไปหมด แต่มันก็ไม่เท่าความรู้สึกเจ็บที่ใจหรอก ..
เต๋าค่อยๆทรุดตัวลงตรงหน้าประตูด้วยความอ่อนล้า พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน จนเพื่อนบางคนต้องหันไปซุกอกคนข้างๆเพราะทนดูไม่ได้
“ฮึกๆ ฮือออ ชา.. ออกมาเหอะ ฮืออ ฉันขอโทษ ฮึกๆๆๆ เต๋าขอโทษ ฮืออ ปังๆๆ ออกมาเหอะนะครับ ฮืออ”
“ต.. เต๋า กลับบ้านไป ฮึกๆ เหอะ ฮืออ ขอร้อง กลับไปซะ!!! ..ไม่ต้องมายุ่งกับชาอีก ฮึกก ไปดิ ฮืออ ไป!!” คนในห้องตะโกนออกมาพร้อมเสียงสะอื้นไม่ต่างกัน
“ไม่อ่ะ! ไม่กลับ ถ้าไม่มีชาไปด้วย ฮึกๆ ฉันก็จะไม่กลับ”
“บอกให้กลับไปไงว่ะ!!! ไม่ได้ยินหรอ ฮึกๆ ฉันเกลียดนายมาก เศรษฐพงษ์!! ฮึก นายกลับไปซะเถอะ”
“ฮึกๆๆ ฮือออ ชา ฮืออ ทำไม..”
“ฮึกๆ ยังจะมาถามอีกว่าทำไม ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันเกลียด …ฮึก ฉันเกลียดนาย!! ฮึกๆๆ กลับไปซะเหอะ!”
…เจ็บจนจุกไปหมด …
…ไม่เคยคิดว่าคำๆนี้จะหลุดออกมาจากปากคชา…
…ทั้งสรรพนามที่ดูห่างเหิน และคำว่าเกลียด…
“ฮึกๆ ฮืออออ ชา …ฮึกๆๆๆ”
ห่างกันแค่ประตูกั้น ทำไมเราเหมือนไกลเหลือเกิน คำพูดบางคำที่เคยพูดออกมาโดยที่ไม่คิดอะไร แต่ทำไมพอเปลี่ยนมาเป็นผู้ฟังกลับเจ็บเหลือเกิน ..เขาเข้าใจความเจ็บของคชาแล้ว เข้าใจแล้วจริงๆ
“..ไอเต๋า ..กูว่ามึงไม่ไหวแล้ว ลุกเหอะ เดี๋ยวกูเข้าไปดูคชาให้” เบียร์เข้ามาดึงคนที่นั่งร้องไห้อยู่ให้ลุกขึ้น แต่เจ้าตัวกลับขืนตัวไว้
“ไม่!! ฮึก กู อึก กูขออยู่ใกล้ๆชาได้ไหม ฮึกๆ กูขอร้อง” หันหน้ามาอ้อนวอนทั้งน้ำตา จนคนมองต้องใจอ่อนแล้วเดินกลับไปยืนที่เดิม
แกร๊กก!!
สักพักประตูที่ทุกคนไม่คิดว่าจะเปิด กลับเปิดออกมา ทำให้คนที่นั่งร้องไห้อยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
“ชา.. ชายอมยกโทษให้เต๋าแล้วใช่มั๊ยครับ” ถามด้วยความหวัง
“จะไม่ไป ฮึก ดีๆใช่ป่ะ ..”
“ไม่!! ยังไงฉันก็ไม่ไป ถ้าไม่มีนายไปด้วย ฮึก ขอร้องล่ะ ปะ…” ยังไม่ทันจะพูดจบก็โดนร่างเล็กกระชากคอเสื้ออย่างแรงให้เดินตามตัวเองไป ส่วนคนอื่นๆก็ตามออกไปด้วย
“ชาจะพาเต๋าไปไหน” คนที่ถูกลากอยู่เริ่มใจไม่ดี เพราะทิศทางที่คชาพามามันเป็นทางออกของประตูบ้าน
เมื่อมาหน้าบ้าน คชาก็ใช้แรงอันน้อยนิดเหวี่ยงให้เต๋าออกไป ด้วยความที่ยังไม่ทันตั้งตัวเต๋าจึงเซออกไปเล็กน้อย ก่อนจะมองคชาอย่างไม่เข้าใจ
“ในเมื่อออกมาเองไม่ได้ ฉันก็เลยสงเคราะห์พามาไง ..โดนไล่แล้วยังไม่ไปอีก ฮึก ไปดิ!!” จบคำพูด เต๋าทรุดตัวลงทันที เรี่ยวแรงที่เคยหลงเหลืออยู่กลับไม่มีแล้ว
“ฮึกๆๆ ฮือออ ค.. ชา ฮือออ”
“……. ” คชาหันหลังกลับ เตรียมจะไปที่ห้องเช่นเดิม แต่ถูกเต๋าถลาตัวเข้ามาเกาะขาไว้ก่อน ..เหมือนวันที่คชาขอร้องจอยไม่มีผิด
“ฮือออ ชา ฮืออออ คชาอย่าไป ฮึกๆ ฮือออ” …วันที่เต๋าทิ้งคชาออกไปตอนกลับมาจากที่ห้าง หลังจากกินข้าวกับจอยเสร็จ คชาขอร้องไม่ให้เต๋าไป เต๋าก็ยังไป ..คราวนี้ชาควรที่จะยอมเต๋าหรอ
“อย่ามาอ้อนวอนเลยเต๋า ..ตอนที่ชาเจ็บปวดทรมานเต๋ายังไม่เคยแลเลย คราวนี้จะเอาอะไรอีก ..ถ้าเต๋าโดนชาย้ำยีหัวใจจนไม่เหลือชิ้นดีบ้าง เต๋าจะให้อภัยกับสิ่งที่ชาทำมั๊ยล่ะ”
“ฮึกๆ ฮืออ ชา”
“..ทุกครั้งชายอมเต๋าเสมอนะ เพราะชารักเต๋ามาก ครั้งนี้ชาก็ยังบอกได้เต็มปากเต็มคำว่าชาก็ยังคงรักเต๋าเหมือนเดิม รักตั้งแต่วันที่เราเจอกัน แต่ตอนนี้ชาเหนื่อย เหนื่อยจนไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว ไม่อยากเจ็บอีกแล้ว ชาโง่เองแหละที่ไปหลงรักเต๋า ยอมทุกอย่างเพื่อเต๋า ใครเตือนอะไรชาก็ไม่ฟัง ชาฟังแต่เต๋า”
“… ฮึกๆ ขอโทษ ชา เต๋าขอโทษ ฮึกๆ เต๋ารักชานะ”
“รักหรอ??? เต๋าแน่ใจหรอที่พูด วันที่มีอะไรกับชากี่ครั้งๆก็พูดแต่ชื่อจอย อย่างนี้เรียกว่าเต๋ารักชาใช่มั๊ย” ประโยคนี้ของคชาทำเอาจอยที่ยืนน้ำตาซึมอยู่ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร จนเจมส์ที่ยืนกอดปลอบต้นอยู่ต้องหันมาปลอบพี่สาวของตัวเองด้วย ..เธอไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเธอทำให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้
“ตอนนั้นเต๋าไม่รู้ …แต่ตอนนี้เต๋ารู้และมันใจมากว่าเต๋า รัก คชา”
“งั้นถ้ารักชาก็ปล่อยชาไปเหอะ…”
“ทำไม ฮึก ไม่เอาอ่ะ ไม่ปล่อย ฮือออ ทำไมอ่ะชา อึก ฮืออออ ทำม” ไม่มีแล้ว แม้แต่แรงที่ยึดเหนี่ยวขานั้นไว้ ไม่เหลือแล้วจริงๆ ..ทั้งที่คิดว่าชาน่าจะยอมแล้วแท้ๆ
“……….” หลังจากที่ขาถูกปล่อยให้เป็นอิสระ คชาก็เดินออกมาเลย ก่อนจะเข้าห้องไปดังเดิม ทิ้งให้คนที่หัวใจบอบช้ำร้องไห้อยู่ตรงนั้น
“ฮึกๆๆ ฮือออออ ไม่เอาชา ฮึก ฮืออออ ชา!!!”
…ความรักจะจบลงแค่นี้จริงๆหรอ
ความคิดเห็น